Την Κυριακή 23 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε στο χωριό Ποντοκερασιά του Κιλκίς εκδήλωση τιμής και μνήμης από την ΤΕ Κιλκίς του ΚΚΕ και το Παράρτημα Κιλκίς της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ για το ολοκαύτωμα των τριών χωριών των Κρουσσίων (Κλειστό, Αμπελόφυτο, Κυδωνιές) από τους ναζί κατακτητές το 1941, όπου οι χιτλερικοί φασίστες εκτέλεσαν όλους τους άντρες άνω των 15 ετών από αυτά τα τρία χωριά μαζί με άγνωστο αριθμό αντρών από το χωριό Ίσωμα και στη συνέχεια τα έκαψαν.
Χαιρετισμό εκ μέρους της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ απηύθυνε ο Πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Κεντρικής Μακεδονίας Κώστας Σαπρανίδης, ο οποίος αναφέρθηκε στα γεγονότα της περιόδου, στην ίδρυση της πρώτης ανταρτοομάδας του «Αθανάσιου Διάκου» η οποία προκάλεσε και τις πρώτες απώλειες στα γερμανικά στρατεύματα, στα αντίποινα των Γερμανών και την καταστροφή των τριών χωριών των Κρουσσίων, ενώ ξεχωριστά αναφέρθηκε και στην Ξηρόβρυση, τονίζοντας ότι ενώ τα τρία χωριά έχουν αναγνωριστεί ως μαρτυρικά (αν και με σημαντική καθυστέρηση σε σχέση με τα υπόλοιπα μαρτυρικά χωριά της χώρας), η Ξηρόβρυση, η οποία είχε αντίστοιχες απώλειες στις 20 Νοέμβρη του 1946 από παρακρατικούς και συνεργάτες των Γερμανών που συνέχισαν να δρουν στην περιοχή και μετά την κατοχή, δεν έχει αναγνωριστεί ως μαρτυρικό χωριό παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ.
Το κύριο μέρος της εκδήλωσης περιελάμβανε τη βιβλιοπαρουσίαση του διηγήματος «Πολεμώντας για τη Λευτεριά» του Μιχάλη Αναστασιάδη, το οποίο έχει επανεκδοθεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», αποτελεί φωτογραφική ανατύπωση του πρωτότυπου, και περιγράφει σημαντικές στιγμές από τη δράση του Λόχου Νεολαίας Κεντρικής Μακεδονίας του ΔΣΕ την περίοδο από το 1947 έως το 1948, ο οποίος είχε συγκροτηθεί το Νοέμβρη του 1947 στο όρος Μπέλες, όπου βρισκόταν το αρχηγείο της κεντρικής Μακεδονίας του ΔΣΕ.
Την παρουσίαση έκανε ο Ευθύμης Δημάκης, μέλος του ΓΠ της ΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, ο οποίος από την αρχή αναφέρθηκε στην πηγή του ηρωισμού και τις αυτοθυσίας των μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ.
Εξιστόρησε γεγονότα από τη δράση του Λόχου Νεολαίας Κεντρικής Μακεδονίας, όπως η αναφορά στον πρώτο νεκρό του λόχου, τον Κώστα Αθανασιάδη από το Μελισουργιό, το πέρασμα του λόχου από την Ποντοκερασιά, τον ηρωισμό δύο νέων γυναικών της Άρτεμης Λαζαρίδου και της Παρθένας Καλαϊτζίδου οι οποίες καθήλωσαν ένα τάγμα χωροφυλάκων και δεν παραδόθηκαν μέχρι που τους τέλειωσαν όλες οι σφαίρες δίνοντας και τη ζωή τους για τον δίκαιο αγώνα του ΔΣΕ κ.ά.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε για την ισοτιμία των δύο φύλων, η οποία, όπως είπε, «ποτέ δεν επιτεύχθηκε μέσα στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες, αλλά αποδείχτηκε ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα στις αντίξοες συνθήκες του ένοπλου αγώνα, μέσα στις γραμμές του λαϊκού στρατού που παλεύει ενάντια στην τάξη που γεννά την ταξική εκμετάλλευση και διαιωνίζει τη φυλετική καταπίεση.»
Στη συνέχεια σημείωσε τις αιτίες και την αναγκαιότητα ίδρυσης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, σημειώνοντας εκτός των άλλων ότι «οι μαχητές του Λόχου και κατ’ επέκταση του ΔΣΕ δεν ήταν τα εαμοβούλγαρα ξενοκίνητα μιάσματα όπως τους παρουσίαζαν. Ήταν αυτοί που αναμετρήθηκαν με τον Ιταλό Γερμανό και Βούλγαρο κατακτητή, που μπήκαν μπροστά για την επιβίωση του λαού και την αξιοπρέπεια του όταν αυτοί που στη συνέχεια έγιναν κατήγοροι και πολέμιοι τους είτε έγιναν τα τσιράκια των ναζί είτε λιάζονταν στις πυραμίδες του Χέοπα και περίμεναν σαν κηφήνες να γυρίσουν στην Ελλάδα και να συνεχίζουν σε ποιο στέρεες βάσεις να εκμεταλλεύονται την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.»
Κατά την παρουσίαση του βιβλίου τόνισε την προσπάθεια της αστικής τάξης και των επιτελείων της να διαστρεβλώσουν και να παραχαράξουν την ιστορία και ιδιαίτερα τις μεγάλες στιγμές του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας. Όπως είπε: «όλα αυτά τα χρόνια ξοδεύτηκε πολύ μελάνι από τα διάφορα επιτελεία της άρχουσας τάξης για τα συμπεράσματα και τα διδάγματα που βγαίνουν από τον “αδελφοκτόνο πόλεμο” όπως τον αποκαλούν κάποια απ’ αυτά ή τον “συμμοριτοπόλεμο” κάποια άλλα (…) όμως η ένοπλη αυτή αναμέτρηση δεν ήταν πόλεμος ανάμεσα σε αδέλφια, που προκλήθηκε από το ΚΚΕ, όπως ισχυρίζονται τα αστικά κόμματα, ούτε εμφύλιος πόλεμος για τον οποίο ευθύνονται και οι δύο πλευρές, όπως πονηρά ισχυρίζονται αστοί επιστήμονες, που δήθεν ανακάλυψαν μια πιο ουδέτερη ματιά, η οποία όμως δεν μπορεί να ξεφύγει από τα όρια του αντικομμουνισμού.
Ο καθένας και η καθεμιά που θέλει να μάθει την αλήθεια για τις αιτίες του εμφύλιου πολέμου, οφείλει να δει τι προηγήθηκε. Μετά την απελευθέρωση της χώρας από την τριπλή κατοχή – ιταλική, γερμανική, βουλγάρικη - ποια ήταν η αντιμετώπιση όλων αυτών που πρωτοστάτησαν στο διώξιμο των κατακτητών, που πάλεψαν επί 4 χρόνια χωρίς σταματημό για να απελευθερωθεί μια ώρα αρχύτερα η Ελλάδα από την ξένη κατοχή;
Χιλιάδες ΕΑΜίτες και ΕΛΑΣίτες υπέστησαν διώξεις, άλλοι αναγκάστηκαν να βγουν στα βουνά και άλλοι να πάρουν το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς, για να σωθούν. Οι ταγματασφαλίτες, οι χίτες και όλες οι οργανώσεις των δοσίλογων, όχι μόνο αθωώθηκαν αλλά ενσωματώθηκαν και αξιοποιήθηκαν από τους μηχανισμούς του κράτους ενάντια στο ΕΑΜικό κίνημα και τους κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες ήταν η βασική μάζα των διωκομένων, παρά το γεγονός ότι είχε προηγηθεί ο αδικαιολόγητος συμβιβασμός με τη συμφωνία της Βάρκιζας και λίγο πιο πριν με τις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας. Δεκατρείς μήνες μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ο απολογισμός ήταν χιλιάδες δολοφονίες, τραυματισμοί, βασανισμοί, συλλήψεις, λεηλασίες και φυλακίσεις, απόπειρες φόνου και βιασμοί γυναικών.
Ο Δημοκρατικός Στρατός λοιπόν γεννήθηκε από τις ασυμφιλίωτες ταξικές αντιθέσεις στην Ελλάδα. Ο εμφύλιος του '46-'49 ανέδειξε καθαρά δύο απολύτως εχθρικά στρατόπεδα μεταξύ τους: Από την μια μεριά ήταν οι λαϊκοί αγωνιστές, που εξέφραζαν τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, από την άλλη ήταν ο αστικός εθνικός στρατός, η αστική τάξη και το κράτος της και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοί τους, η Μεγάλη Βρετανία και στη συνέχεια οι ΗΠΑ.»
Τέλος, επισημαίνοντας τη δυνατότητα του λαού να χειραφετηθεί από την αστική ιδεολογία και να τραβήξει το δρόμο για την ανατροπή του σημερινού εκμεταλλευτικού συστήματος με μπροστάρη το ΚΚΕ, είπε: «η προσπάθεια των αστικών επιτελείων να διαστρεβλώσουν και να συκοφαντήσουν τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ, δεν αποσκοπεί μόνο στην Ιστορία, στο χτες, στην ιστορική μνήμη. Στοχεύει στην κοινωνική συνείδηση, στην πολιτική στάση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αντικομμουνισμός ήταν όχημα για συνολικότερες αντιλαϊκές πολιτικές, για συνολικότερα κατασταλτικά και αντιδραστικά μέτρα.
Χαιρετισμό εκ μέρους της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ απηύθυνε ο Πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Κεντρικής Μακεδονίας Κώστας Σαπρανίδης, ο οποίος αναφέρθηκε στα γεγονότα της περιόδου, στην ίδρυση της πρώτης ανταρτοομάδας του «Αθανάσιου Διάκου» η οποία προκάλεσε και τις πρώτες απώλειες στα γερμανικά στρατεύματα, στα αντίποινα των Γερμανών και την καταστροφή των τριών χωριών των Κρουσσίων, ενώ ξεχωριστά αναφέρθηκε και στην Ξηρόβρυση, τονίζοντας ότι ενώ τα τρία χωριά έχουν αναγνωριστεί ως μαρτυρικά (αν και με σημαντική καθυστέρηση σε σχέση με τα υπόλοιπα μαρτυρικά χωριά της χώρας), η Ξηρόβρυση, η οποία είχε αντίστοιχες απώλειες στις 20 Νοέμβρη του 1946 από παρακρατικούς και συνεργάτες των Γερμανών που συνέχισαν να δρουν στην περιοχή και μετά την κατοχή, δεν έχει αναγνωριστεί ως μαρτυρικό χωριό παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ.
Το κύριο μέρος της εκδήλωσης περιελάμβανε τη βιβλιοπαρουσίαση του διηγήματος «Πολεμώντας για τη Λευτεριά» του Μιχάλη Αναστασιάδη, το οποίο έχει επανεκδοθεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», αποτελεί φωτογραφική ανατύπωση του πρωτότυπου, και περιγράφει σημαντικές στιγμές από τη δράση του Λόχου Νεολαίας Κεντρικής Μακεδονίας του ΔΣΕ την περίοδο από το 1947 έως το 1948, ο οποίος είχε συγκροτηθεί το Νοέμβρη του 1947 στο όρος Μπέλες, όπου βρισκόταν το αρχηγείο της κεντρικής Μακεδονίας του ΔΣΕ.
Την παρουσίαση έκανε ο Ευθύμης Δημάκης, μέλος του ΓΠ της ΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, ο οποίος από την αρχή αναφέρθηκε στην πηγή του ηρωισμού και τις αυτοθυσίας των μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ.
Εξιστόρησε γεγονότα από τη δράση του Λόχου Νεολαίας Κεντρικής Μακεδονίας, όπως η αναφορά στον πρώτο νεκρό του λόχου, τον Κώστα Αθανασιάδη από το Μελισουργιό, το πέρασμα του λόχου από την Ποντοκερασιά, τον ηρωισμό δύο νέων γυναικών της Άρτεμης Λαζαρίδου και της Παρθένας Καλαϊτζίδου οι οποίες καθήλωσαν ένα τάγμα χωροφυλάκων και δεν παραδόθηκαν μέχρι που τους τέλειωσαν όλες οι σφαίρες δίνοντας και τη ζωή τους για τον δίκαιο αγώνα του ΔΣΕ κ.ά.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε για την ισοτιμία των δύο φύλων, η οποία, όπως είπε, «ποτέ δεν επιτεύχθηκε μέσα στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες, αλλά αποδείχτηκε ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα στις αντίξοες συνθήκες του ένοπλου αγώνα, μέσα στις γραμμές του λαϊκού στρατού που παλεύει ενάντια στην τάξη που γεννά την ταξική εκμετάλλευση και διαιωνίζει τη φυλετική καταπίεση.»
Στη συνέχεια σημείωσε τις αιτίες και την αναγκαιότητα ίδρυσης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, σημειώνοντας εκτός των άλλων ότι «οι μαχητές του Λόχου και κατ’ επέκταση του ΔΣΕ δεν ήταν τα εαμοβούλγαρα ξενοκίνητα μιάσματα όπως τους παρουσίαζαν. Ήταν αυτοί που αναμετρήθηκαν με τον Ιταλό Γερμανό και Βούλγαρο κατακτητή, που μπήκαν μπροστά για την επιβίωση του λαού και την αξιοπρέπεια του όταν αυτοί που στη συνέχεια έγιναν κατήγοροι και πολέμιοι τους είτε έγιναν τα τσιράκια των ναζί είτε λιάζονταν στις πυραμίδες του Χέοπα και περίμεναν σαν κηφήνες να γυρίσουν στην Ελλάδα και να συνεχίζουν σε ποιο στέρεες βάσεις να εκμεταλλεύονται την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.»
Κατά την παρουσίαση του βιβλίου τόνισε την προσπάθεια της αστικής τάξης και των επιτελείων της να διαστρεβλώσουν και να παραχαράξουν την ιστορία και ιδιαίτερα τις μεγάλες στιγμές του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας. Όπως είπε: «όλα αυτά τα χρόνια ξοδεύτηκε πολύ μελάνι από τα διάφορα επιτελεία της άρχουσας τάξης για τα συμπεράσματα και τα διδάγματα που βγαίνουν από τον “αδελφοκτόνο πόλεμο” όπως τον αποκαλούν κάποια απ’ αυτά ή τον “συμμοριτοπόλεμο” κάποια άλλα (…) όμως η ένοπλη αυτή αναμέτρηση δεν ήταν πόλεμος ανάμεσα σε αδέλφια, που προκλήθηκε από το ΚΚΕ, όπως ισχυρίζονται τα αστικά κόμματα, ούτε εμφύλιος πόλεμος για τον οποίο ευθύνονται και οι δύο πλευρές, όπως πονηρά ισχυρίζονται αστοί επιστήμονες, που δήθεν ανακάλυψαν μια πιο ουδέτερη ματιά, η οποία όμως δεν μπορεί να ξεφύγει από τα όρια του αντικομμουνισμού.
Ο καθένας και η καθεμιά που θέλει να μάθει την αλήθεια για τις αιτίες του εμφύλιου πολέμου, οφείλει να δει τι προηγήθηκε. Μετά την απελευθέρωση της χώρας από την τριπλή κατοχή – ιταλική, γερμανική, βουλγάρικη - ποια ήταν η αντιμετώπιση όλων αυτών που πρωτοστάτησαν στο διώξιμο των κατακτητών, που πάλεψαν επί 4 χρόνια χωρίς σταματημό για να απελευθερωθεί μια ώρα αρχύτερα η Ελλάδα από την ξένη κατοχή;
Χιλιάδες ΕΑΜίτες και ΕΛΑΣίτες υπέστησαν διώξεις, άλλοι αναγκάστηκαν να βγουν στα βουνά και άλλοι να πάρουν το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς, για να σωθούν. Οι ταγματασφαλίτες, οι χίτες και όλες οι οργανώσεις των δοσίλογων, όχι μόνο αθωώθηκαν αλλά ενσωματώθηκαν και αξιοποιήθηκαν από τους μηχανισμούς του κράτους ενάντια στο ΕΑΜικό κίνημα και τους κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες ήταν η βασική μάζα των διωκομένων, παρά το γεγονός ότι είχε προηγηθεί ο αδικαιολόγητος συμβιβασμός με τη συμφωνία της Βάρκιζας και λίγο πιο πριν με τις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας. Δεκατρείς μήνες μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ο απολογισμός ήταν χιλιάδες δολοφονίες, τραυματισμοί, βασανισμοί, συλλήψεις, λεηλασίες και φυλακίσεις, απόπειρες φόνου και βιασμοί γυναικών.
Ο Δημοκρατικός Στρατός λοιπόν γεννήθηκε από τις ασυμφιλίωτες ταξικές αντιθέσεις στην Ελλάδα. Ο εμφύλιος του '46-'49 ανέδειξε καθαρά δύο απολύτως εχθρικά στρατόπεδα μεταξύ τους: Από την μια μεριά ήταν οι λαϊκοί αγωνιστές, που εξέφραζαν τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, από την άλλη ήταν ο αστικός εθνικός στρατός, η αστική τάξη και το κράτος της και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοί τους, η Μεγάλη Βρετανία και στη συνέχεια οι ΗΠΑ.»
Τέλος, επισημαίνοντας τη δυνατότητα του λαού να χειραφετηθεί από την αστική ιδεολογία και να τραβήξει το δρόμο για την ανατροπή του σημερινού εκμεταλλευτικού συστήματος με μπροστάρη το ΚΚΕ, είπε: «η προσπάθεια των αστικών επιτελείων να διαστρεβλώσουν και να συκοφαντήσουν τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ, δεν αποσκοπεί μόνο στην Ιστορία, στο χτες, στην ιστορική μνήμη. Στοχεύει στην κοινωνική συνείδηση, στην πολιτική στάση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αντικομμουνισμός ήταν όχημα για συνολικότερες αντιλαϊκές πολιτικές, για συνολικότερα κατασταλτικά και αντιδραστικά μέτρα.
Ο αντικομμουνισμός ποτέ δεν στόχευε μόνο ή κυρίως τους κομμουνιστές (…) στόχος, κυρίως, είναι το παρόν και το μέλλον της κυριαρχίας της άρχουσας τάξης. Θέλουν να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στο "σήμερα" και στο "αύριο". Αυτό το στόχο υπηρετεί ένας συρφετός δημοσιογράφων, αστών πολιτικών, οπορτουνιστών, με ντοκιμαντέρ, με έρευνες, με στοιχεία και ξαναζεσταμένες ιστορικές σούπες βασισμένες σε επιχειρήματα της CIA της περιόδου του ψυχρού πολέμου. Αυτά υπηρετούν οι λεγόμενες σταλινολογίες, οι πτωματολογίες, που συνδυάζονται με απαγόρευση Κομμουνιστών Κομμάτων σε χώρες της ΕΕ, με διώξεις και φυλακίσεις κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, με δικαίωση των ναζιστών στις Βαλτικές Δημοκρατίες...
Τα κάνουν αυτά, γιατί δεν είναι παντοδύναμοι, δεν είναι σίγουροι για την κυριαρχία τους. Παίρνουν μέτρα, γνωρίζοντας ότι σε συνθήκες οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, εκτός από τους κινδύνους ενσωμάτωσης και φόβου, στους λαούς υπάρχουν και δυνατότητες ριζοσπαστισμού, υπάρχουν δυνατότητες ώστε νέες δυνάμεις με καινούργια πείρα να βγουν στο δρόμο, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, να διεκδικήσουν μια άλλη προοπτική.
Η προσπάθεια που γίνεται στοχεύει ιδιαίτερα στη νεολαία, Θέλουν να την πείσουν ότι η σημερινή κατάσταση, η σημερινή καθημερινότητα που εξοργίζει, πιέζει, ζορίζει το παρόν και το μέλλον... ότι αυτή η πραγματικότητα που της προσφέρουν είναι μονόδρομος.
Είμαστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται να περάσει η προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας, η προσπάθεια να αλλοιωθεί, να χτυπηθεί, να διακορευτεί, στην κυριολεξία, η ιστορική μνήμη του λαού μας. Κι αυτό, γιατί σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας βρίσκονται σύμβολα ενός πολύχρονου αγώνα για την κοινωνική πρόοδο και την προκοπή του λαού μας. Βρίσκονται τόποι θυσίας, προσφοράς, μαρτυρίου. Τόποι ταυτισμένοι με το ΚΚΕ, ταυτισμένοι με την προσωπική προσφορά αμέτρητων, χιλιάδων αγωνιστών κομμουνιστών, με τον ανιδιοτελή αγώνα για να γίνει ο λαός αφέντης του πλούτου που παράγει, για να ελευθερωθεί η εργατική τάξη μαζί με τη μικρομεσαία αγροτιά και τα στρώματα της πόλης από την εξουσία της ολιγαρχίας των μονοπωλίων.
Εδώ, και σ’ αυτά τα μέρη, κομμουνιστές, απλοί εργάτες, αγρότες, άνθρωποι του λαού, έφτασαν στην υπέρτατη θυσία. Κράτησαν συνειδητά ψηλά τη σημαία της τιμής για τους εργαζόμενους, την Ελλάδα και το ΚΚΕ.
Τελικά αυτό που δίνει δύναμη σε ένα λαό, αυτό από το οποίο αντλεί τη δύναμή του το ΚΚΕ είναι η πάλη για το δίκιο. Είναι η ιδεολογία του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού που οπλίζουν, θωρακίζουν, ατσαλώνουν τους κομμουνιστές. Μόνο το ΚΚΕ παλεύει να καταργηθεί η εκμετάλλευση. Γι' αυτό το ΚΚΕ είναι ανίκητη δύναμη. Παρά τις δυσκολίες, τις διώξεις, τα εμπόδια που συναντά στην ιστορία του έχει ρίζες, ακατάλυτους δεσμούς με τους εργαζόμενους, τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης.
Είμαστε περήφανοι γιατί το Κόμμα μας μετά την εποποιία της ΕΑμικής Αντίστασης δεν υποτάχτηκε, αλλά συνέχισε τον αγώνα σε ακόμα πιο αντίξοες συνθήκες και με άνισους όρους. Χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες, άλλοι νέοι και νέες της υπαίθρου, που εμπνεύστηκαν από τους αγώνες των κομμουνιστών, δώσανε ό,τι είχαν και δεν είχαν για να πάρει σάρκα και οστά η εποποιία του ΔΣΕ, πολεμώντας και περπατώντας μερόνυχτα, συχνά δίχως τροφή, πολλοί και ξυπόλητοι, στους πάγους και τις θύελλες. Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο και την αυτοθυσία όλων αυτών, ιδιαίτερα των δεκάδων χιλιάδων νεκρών μαχητών και μαχητριών.
Συνεχίζουμε λοιπόν κόντρα στο πείσμα των καιρών. Τώρα με μεγαλύτερη επιμονή και δράση, διδασκόμενοι από το παράδειγμα των θρυλικών μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ για να δικαιωθούν τα όνειρά μας μια ώρα αρχύτερα!»
Τα κάνουν αυτά, γιατί δεν είναι παντοδύναμοι, δεν είναι σίγουροι για την κυριαρχία τους. Παίρνουν μέτρα, γνωρίζοντας ότι σε συνθήκες οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, εκτός από τους κινδύνους ενσωμάτωσης και φόβου, στους λαούς υπάρχουν και δυνατότητες ριζοσπαστισμού, υπάρχουν δυνατότητες ώστε νέες δυνάμεις με καινούργια πείρα να βγουν στο δρόμο, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, να διεκδικήσουν μια άλλη προοπτική.
Η προσπάθεια που γίνεται στοχεύει ιδιαίτερα στη νεολαία, Θέλουν να την πείσουν ότι η σημερινή κατάσταση, η σημερινή καθημερινότητα που εξοργίζει, πιέζει, ζορίζει το παρόν και το μέλλον... ότι αυτή η πραγματικότητα που της προσφέρουν είναι μονόδρομος.
Είμαστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται να περάσει η προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας, η προσπάθεια να αλλοιωθεί, να χτυπηθεί, να διακορευτεί, στην κυριολεξία, η ιστορική μνήμη του λαού μας. Κι αυτό, γιατί σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας βρίσκονται σύμβολα ενός πολύχρονου αγώνα για την κοινωνική πρόοδο και την προκοπή του λαού μας. Βρίσκονται τόποι θυσίας, προσφοράς, μαρτυρίου. Τόποι ταυτισμένοι με το ΚΚΕ, ταυτισμένοι με την προσωπική προσφορά αμέτρητων, χιλιάδων αγωνιστών κομμουνιστών, με τον ανιδιοτελή αγώνα για να γίνει ο λαός αφέντης του πλούτου που παράγει, για να ελευθερωθεί η εργατική τάξη μαζί με τη μικρομεσαία αγροτιά και τα στρώματα της πόλης από την εξουσία της ολιγαρχίας των μονοπωλίων.
Εδώ, και σ’ αυτά τα μέρη, κομμουνιστές, απλοί εργάτες, αγρότες, άνθρωποι του λαού, έφτασαν στην υπέρτατη θυσία. Κράτησαν συνειδητά ψηλά τη σημαία της τιμής για τους εργαζόμενους, την Ελλάδα και το ΚΚΕ.
Τελικά αυτό που δίνει δύναμη σε ένα λαό, αυτό από το οποίο αντλεί τη δύναμή του το ΚΚΕ είναι η πάλη για το δίκιο. Είναι η ιδεολογία του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού που οπλίζουν, θωρακίζουν, ατσαλώνουν τους κομμουνιστές. Μόνο το ΚΚΕ παλεύει να καταργηθεί η εκμετάλλευση. Γι' αυτό το ΚΚΕ είναι ανίκητη δύναμη. Παρά τις δυσκολίες, τις διώξεις, τα εμπόδια που συναντά στην ιστορία του έχει ρίζες, ακατάλυτους δεσμούς με τους εργαζόμενους, τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης.
Είμαστε περήφανοι γιατί το Κόμμα μας μετά την εποποιία της ΕΑμικής Αντίστασης δεν υποτάχτηκε, αλλά συνέχισε τον αγώνα σε ακόμα πιο αντίξοες συνθήκες και με άνισους όρους. Χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες, άλλοι νέοι και νέες της υπαίθρου, που εμπνεύστηκαν από τους αγώνες των κομμουνιστών, δώσανε ό,τι είχαν και δεν είχαν για να πάρει σάρκα και οστά η εποποιία του ΔΣΕ, πολεμώντας και περπατώντας μερόνυχτα, συχνά δίχως τροφή, πολλοί και ξυπόλητοι, στους πάγους και τις θύελλες. Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο και την αυτοθυσία όλων αυτών, ιδιαίτερα των δεκάδων χιλιάδων νεκρών μαχητών και μαχητριών.
Συνεχίζουμε λοιπόν κόντρα στο πείσμα των καιρών. Τώρα με μεγαλύτερη επιμονή και δράση, διδασκόμενοι από το παράδειγμα των θρυλικών μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ για να δικαιωθούν τα όνειρά μας μια ώρα αρχύτερα!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.