Πότε μπήκες και για πότε φεύγεις, αν και πολύ με ταλαιπώρησες, ούτε που το κατάλαβα. Άντε λοιπόν Γέρο- Χρόνε το δισάκι σου στον ώμο ... και δρόμο. Γιατί και τα ψωμιά σου τα έφαγες και μαζί με αυτά και τα σωθικά μας. Και να είσαι σίγουρος πως θα είναι από εκείνους τους χωρισμούς που κανέναν πόνο δε θα αφήσουν να κοιμάται στην καρδιά.
Δε δάγκωνα καλύτερα τη γλώσσα μου όταν πέρσι, τέτοιο καιρό, ευχόμουν να μου φέρεις ότι δεν κατάφεραν οι προκάτοχοί σου; Πάντως άλλα εννοούσα και όχι αυτά που μου έστειλες. Γι’ αυτό και σε τελειώνω μέσα μου νωρίτερα. Δε με αφήνεις εσύ. Εγώ σε αφήνω πρώτη και αδειάζω χώρο σε καρδιά και μυαλό για αυτά που έρχονται. Σε κλείνω σε συρτάρι που δε θα ανοίξει ποτέ. Σε πετώ στη χαράδρα της λήθης εκεί απ’ όπου τίποτα δε γυρίζει πίσω για να ξυπνήσει σκέψεις και συναισθήματα.
Γέρο- Χρόνε, φύγε ΤΩΡΑ. Ούτε την ανασκόπησή σου θέλω να δω. Τα εμπέδωσα όλα και με το παραπάνω. Capital controls, εκλογές, δημοψήφισμα, μνημόνιο, χρεωκοπημένο πολιτικό σύστημα. Καραβάνια ψυχών, αθώα κορμιά που τα ξέβρασε η θάλασσα, εξαντλημένα σώματα και βλέμματα ξυράφια. Παγκόσμια τρομοκρατία, ψέματα, απάτες, αυταπάτες και αδιέξοδα.
Με κούρασες Γέρο- Χρόνε και σε βαρέθηκα. Ήσουν ένα μεγάλο Α στερητικό. Άδικος, αγνώμον, άκαρδος. Τα ισοπέδωσες όλα. Ακόμα και αυτά που βλακωδώς πίστευα ότι ακόμα στέκονται όρθια. Ανέτρεψες τον κόσμο μου. Μπλόκαρες τα τσάκρα μου. Απομυθοποίησες ανθρώπους και ιδέες. Δεν ξέρω με ποιους να πάω και ποιους ν’ αφήσω.
Δε δάγκωνα καλύτερα τη γλώσσα μου όταν πέρσι, τέτοιο καιρό, ευχόμουν να μου φέρεις ότι δεν κατάφεραν οι προκάτοχοί σου; Πάντως άλλα εννοούσα και όχι αυτά που μου έστειλες. Γι’ αυτό και σε τελειώνω μέσα μου νωρίτερα. Δε με αφήνεις εσύ. Εγώ σε αφήνω πρώτη και αδειάζω χώρο σε καρδιά και μυαλό για αυτά που έρχονται. Σε κλείνω σε συρτάρι που δε θα ανοίξει ποτέ. Σε πετώ στη χαράδρα της λήθης εκεί απ’ όπου τίποτα δε γυρίζει πίσω για να ξυπνήσει σκέψεις και συναισθήματα.
Γέρο- Χρόνε, φύγε ΤΩΡΑ. Ούτε την ανασκόπησή σου θέλω να δω. Τα εμπέδωσα όλα και με το παραπάνω. Capital controls, εκλογές, δημοψήφισμα, μνημόνιο, χρεωκοπημένο πολιτικό σύστημα. Καραβάνια ψυχών, αθώα κορμιά που τα ξέβρασε η θάλασσα, εξαντλημένα σώματα και βλέμματα ξυράφια. Παγκόσμια τρομοκρατία, ψέματα, απάτες, αυταπάτες και αδιέξοδα.
Με κούρασες Γέρο- Χρόνε και σε βαρέθηκα. Ήσουν ένα μεγάλο Α στερητικό. Άδικος, αγνώμον, άκαρδος. Τα ισοπέδωσες όλα. Ακόμα και αυτά που βλακωδώς πίστευα ότι ακόμα στέκονται όρθια. Ανέτρεψες τον κόσμο μου. Μπλόκαρες τα τσάκρα μου. Απομυθοποίησες ανθρώπους και ιδέες. Δεν ξέρω με ποιους να πάω και ποιους ν’ αφήσω.
Ποιο είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί. Ποιοι οι θύτες και ποιοι τα θύματα. Αλλά ένα πράγμα έμαθα σίγουρα. Να φυλάγομαι περισσότερο από αυτούς που φοβάμαι λιγότερο. Και πλέον βλέπω καθαρά πως ο βασιλιάς είναι γυμνός και φαίνεται, αλλά πάντα θα υπάρχουν ράφτες για να μας λένε το αντίθετο.
Αχ βρε Χαρούλα! Μη βιάζεσαι να τον διώξεις, γιατί η μάνα μου έλεγε ¨μη κλαις ντο έσυρες, κλάψον ντο θα συρτς¨και πίστεψε με έχει δίκιο
ΑπάντησηΔιαγραφή