Να πω την αλήθεια εγώ δεν ήξερα πως ο Γιώργης Ξηντάρης έχει μόνιμη βάση τη Σκόπελο.Ήξερα μόνο ότι είχε παίξει στην εξαίρετη ταινία «ΤΟ ΜΙΝΟΡΕ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ».
Άλλωστε αν εξαιρέσεις μερικές από τις σπάνιες εκπομπές αφιερώματα σε μουσικούς και δη ρεμπέτες , ελάχιστοι φωτίζουν τη ζωή,τα βιώματα και τις επιρροές κάποιου πριν δημιουργήσει. Λες και το έργο του είναι αποκομμένο από τη γη του.Κι όμως...
ΓΙΩΡΓΗΣ ΞΗΝΤΑΡΗΣ από τη Σκόπελο λοιπόν.Μετά το χαμό του Τσίγγου και του Νίκου Δημητράτου, η μόνη ζωντανή αντρική φωνή του ρεμπέτικου.
Μιας και βρεθήκαμε στο νησί δε θα χάναμε με τίποτε αυτή την ευκαιρία. Να βρεθούμε δηλαδή στου Ξηντάρη και να τον ακούσουμε!
Πάνω στον επιβλητικό λόφο, το κάστρο φωτισμένο,νύχτα καλοκαιριού και οι τρεις σημαίες να δεσπόζουν από μακριά στο λιμάνι της Σκοπέλου. Η μια από αυτές έχει ζωγραφισμένη την «Ανατολή» του Ήλιου.Αυτό είναι και τ’όνομα του όμορφου, οργανικά δεμένου με την αρχιτεκτονική του τόπου,χώρου του Ξηντάρη!
«Ουζάδικο η Ανατολή» γράφει η ταμπέλα στην είσοδο και νομίζω πως τα λέει όλα.Χώρος που συνδυάζει τιμιότητα και αυθεντικότητα. Μεζέδες προσεγμένοι, κρασί,ούζο και τσίπουρο σήμα κατατεθέν της Θεσσαλίας, τραπέζια που βλέπουν Αιγαίο!Ατμόσφαιρα σπιτίσια! Ο χώρος των μουσικών ένα γωνιακό τραπέζι.Κομμάτι της παρέας κι εκείνοι.Ακόμη και οι σερβιτόροι και όλο το προσωπικό εκπέμπουν ευγένεια και ζεστασιά και σε κερδίζουν.
Και να που οι μουσικοί παίρνουν θέση ... κι ετοιμαζόμαστε για το πρόγραμμα! Κιθάρα και μπουζούκι τα βλαστάρια του Ξηντάρη! Οι δυο γιοι του.Πρόσωπα φρέσκα, βλέμματα καθαρά, φωνές με μέταλλο,εμφανώς δουλεμένοι από το μεράκι του πατέρα.
Γύρω στις 10 το πρόγραμμα ξεκινούν οι δυο τους.Χωρίς μικρόφωνα,χωρίς κονσόλες, χωρίς ηχεία.Ήχος καθαρός,ενορχηστρώσεις ρεμπέτικων και λαϊκών ή ακόμη και κινηματογραφικών (Πλέσσας,Θεοδωράκης,Άκης Πάνου,Δασκαλόπουλος) δουλεμένες στο φυσικό λαϊκό δρόμο χωρίς τίποτε το εξεζητημένο. Κάπου εκεί, παρέα και Ξηντάρηδες, ζεσταινόμαστε. Είναι η ώρα που βγαίνει ο ΓΙΩΡΓΗΣ ΞΗΝΤΑΡΗΣ.
Πιάνει το μπουζούκι,κουρδίζει,δίνει οδηγίες και το ταξίδι στην Ανατολή αρχίζει...
Δεν είναι όμως ο συνηθισμένος δρόμος του εύκολου προγράμματος, του «πιασάρικου» που έχει μάθει το κοινό κυρίως στις μεγάλες πόλεις. Είναι συγχρόνως μουσική εκπαίδευση για τους νεότερους και ενθύμηση για τους παλαιότερους.
Γιατί Τσιτσάνη,Ζαμπέτα και Μάρκο θ’ακούσεις και στη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα σχεδόν σε κάθε πάλκο.Τραγούδια όμως όπως το «Μαγκαλάκι», « ο Μαχαραγιάς», το «Καραντουζένι», «Η σκλάβα του πασά» και τόσα άλλα ειδικά για τους νέους δεν είναι άκουσμα συνηθισμένο. Απόστολος Χατζηχρήστος, Μιχάλης Γενίτσαρης, Δημήτρης Γκόγκος(Μπαγιαντέρας), Ανέστης Δελιάς, Γιώργος Μπάτης ονόματα μεγάλα του ρεμπέτικου που ζωντανεύουν μέσα από τη φωνή και την πένα του Ξηντάρη και ξαναζωντανεύουν!
Η χαρά λένε έρχεται εάν θέλεις ν’ανοίξεις την καρδιά σου στον κόσμο και αν κι η πίστα είναι μικρή –όπως αρμόζει σε τέτοιους χώρους- στου Ξηντάρη η καρδιά ανοίγει ,βρίσκεσαι σε καλό κέφι , σε γλυκιά μυσταγωγία, μαζί με ανθρώπους που νιώθεις και σε νιώθουν...
Άλλωστε αν εξαιρέσεις μερικές από τις σπάνιες εκπομπές αφιερώματα σε μουσικούς και δη ρεμπέτες , ελάχιστοι φωτίζουν τη ζωή,τα βιώματα και τις επιρροές κάποιου πριν δημιουργήσει. Λες και το έργο του είναι αποκομμένο από τη γη του.Κι όμως...
ΓΙΩΡΓΗΣ ΞΗΝΤΑΡΗΣ από τη Σκόπελο λοιπόν.Μετά το χαμό του Τσίγγου και του Νίκου Δημητράτου, η μόνη ζωντανή αντρική φωνή του ρεμπέτικου.
Μιας και βρεθήκαμε στο νησί δε θα χάναμε με τίποτε αυτή την ευκαιρία. Να βρεθούμε δηλαδή στου Ξηντάρη και να τον ακούσουμε!
Πάνω στον επιβλητικό λόφο, το κάστρο φωτισμένο,νύχτα καλοκαιριού και οι τρεις σημαίες να δεσπόζουν από μακριά στο λιμάνι της Σκοπέλου. Η μια από αυτές έχει ζωγραφισμένη την «Ανατολή» του Ήλιου.Αυτό είναι και τ’όνομα του όμορφου, οργανικά δεμένου με την αρχιτεκτονική του τόπου,χώρου του Ξηντάρη!
«Ουζάδικο η Ανατολή» γράφει η ταμπέλα στην είσοδο και νομίζω πως τα λέει όλα.Χώρος που συνδυάζει τιμιότητα και αυθεντικότητα. Μεζέδες προσεγμένοι, κρασί,ούζο και τσίπουρο σήμα κατατεθέν της Θεσσαλίας, τραπέζια που βλέπουν Αιγαίο!Ατμόσφαιρα σπιτίσια! Ο χώρος των μουσικών ένα γωνιακό τραπέζι.Κομμάτι της παρέας κι εκείνοι.Ακόμη και οι σερβιτόροι και όλο το προσωπικό εκπέμπουν ευγένεια και ζεστασιά και σε κερδίζουν.
Και να που οι μουσικοί παίρνουν θέση ... κι ετοιμαζόμαστε για το πρόγραμμα! Κιθάρα και μπουζούκι τα βλαστάρια του Ξηντάρη! Οι δυο γιοι του.Πρόσωπα φρέσκα, βλέμματα καθαρά, φωνές με μέταλλο,εμφανώς δουλεμένοι από το μεράκι του πατέρα.
Γύρω στις 10 το πρόγραμμα ξεκινούν οι δυο τους.Χωρίς μικρόφωνα,χωρίς κονσόλες, χωρίς ηχεία.Ήχος καθαρός,ενορχηστρώσεις ρεμπέτικων και λαϊκών ή ακόμη και κινηματογραφικών (Πλέσσας,Θεοδωράκης,Άκης Πάνου,Δασκαλόπουλος) δουλεμένες στο φυσικό λαϊκό δρόμο χωρίς τίποτε το εξεζητημένο. Κάπου εκεί, παρέα και Ξηντάρηδες, ζεσταινόμαστε. Είναι η ώρα που βγαίνει ο ΓΙΩΡΓΗΣ ΞΗΝΤΑΡΗΣ.
Πιάνει το μπουζούκι,κουρδίζει,δίνει οδηγίες και το ταξίδι στην Ανατολή αρχίζει...
Δεν είναι όμως ο συνηθισμένος δρόμος του εύκολου προγράμματος, του «πιασάρικου» που έχει μάθει το κοινό κυρίως στις μεγάλες πόλεις. Είναι συγχρόνως μουσική εκπαίδευση για τους νεότερους και ενθύμηση για τους παλαιότερους.
Γιατί Τσιτσάνη,Ζαμπέτα και Μάρκο θ’ακούσεις και στη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα σχεδόν σε κάθε πάλκο.Τραγούδια όμως όπως το «Μαγκαλάκι», « ο Μαχαραγιάς», το «Καραντουζένι», «Η σκλάβα του πασά» και τόσα άλλα ειδικά για τους νέους δεν είναι άκουσμα συνηθισμένο. Απόστολος Χατζηχρήστος, Μιχάλης Γενίτσαρης, Δημήτρης Γκόγκος(Μπαγιαντέρας), Ανέστης Δελιάς, Γιώργος Μπάτης ονόματα μεγάλα του ρεμπέτικου που ζωντανεύουν μέσα από τη φωνή και την πένα του Ξηντάρη και ξαναζωντανεύουν!
Η χαρά λένε έρχεται εάν θέλεις ν’ανοίξεις την καρδιά σου στον κόσμο και αν κι η πίστα είναι μικρή –όπως αρμόζει σε τέτοιους χώρους- στου Ξηντάρη η καρδιά ανοίγει ,βρίσκεσαι σε καλό κέφι , σε γλυκιά μυσταγωγία, μαζί με ανθρώπους που νιώθεις και σε νιώθουν...
πριν απο χρονια που καναμε διακοπες στην Σκοπελο ειχαμε την τυχη η βερντα του σπιτιου ποι νοικιαζαμε να ειναι σχεδον " πανω" απο την ταβερνα του Ξηνταρη, τοσο ομορφα και πριβε γλεντια, πανεμορφες βραδιες.......
ΑπάντησηΔιαγραφή