Οικονομολόγος – Ειδική Παιδαγωγός
Οι Πανελλήνιες τελείωσαν, επιτέλους τα παιδιά μας και οι οικογένειές τους θα ηρεμήσουν και θα απολαύσουν το καλοκαίρι τους. Οι Πανελλήνιες αποτελούν για όλους ένα απίστευτα στρεσογόνο γεγονός. Όσοι το ζήσαμε αντιλαμβανόμαστε πόσο πολύ μας επηρεάζει ακόμη και χρόνια μετά από τη συμμετοχή μας σε αυτές.
Γιατί όμως τόσο άγχος και μάλιστα σε τόσο μικρή ηλικία, γιατί να επηρεάζει τόσο πολύ όλη την οικογένεια;
Είναι γεγονός πως η εισδοχή σε ένα Πανεπιστήμιο είναι ευσεβής πόθος όλων των γονιών και μάλιστα στην Ανώτερη δυνατή σχολή. Οι περισσότεροι θέλουν να δουν τα παιδιά τους γιατρούς, δικηγόρους, αρχιτέκτονες με οποιοδήποτε τίμημα.
Τι γίνεται όμως στην πραγματικότητα;
Τα περισσότερα παιδιά αν τους ρωτήσεις, ειλικρινά δεν ξέρουν τι θέλουν. Άλλωστε τα παιδιά μας σήμερα είναι πολύ ώριμα αντιλαμβάνονται πως κανένα επάγγελμα πια, ακόμη και τα πιο περιζήτητα δεν εξασφαλίζουν εργασιακή αποκατάσταση.
Ωστόσο χάριν των γονιών προσπαθούν και μάλιστα πάρα πολύ. Πρέπει να αναγνωρίσουμε πως τα παιδιά μας δίνουν τις δυσκολότερες εξετάσεις, αν όχι παγκοσμίως σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Γιατί γίνεται αυτό; Έχουμε παιδιά διάνοιες; Δεν το νομίζω, απλά στο εξωτερικό τα παιδιά αναλόγως των δυνατοτήτων τους από μικρά κατευθύνονται προς μια σχολή ή τεχνικό επάγγελμα και δεν είναι το Πανεπιστήμιο η μόνη διέξοδος. Η μάθηση γίνεται σε πολύ καλό επίπεδο μόνο στα σχολεία.
Εμείς από την άλλη έχουμε αλλάξει αμέτρητα εκπαιδευτικά συστήματα, χωρίς αποτέλεσμα. Η δική μου απορία είναι, πως αφού τόσα χρόνια δεν καταφέραμε να φτιάξουμε ένα επιτυχημένο σύστημα, γιατί δεν αντιγράφουμε ένα ήδη δοκιμασμένο όπως το Φιλανδικό ή Σουηδικό.
Έτσι εμφανίστηκαν και τα φροντιστήρια, τα οποία ξεκίνησαν να υπάρχουν γιατί το σύστημα του σχολείου φάνηκε ελλιπές. Βέβαια, ανέβασαν κατά πολύ το επίπεδο των μαθητών σε σημείο οι απαιτήσεις στις Πανελλαδικές εξετάσεις να είναι ανάλογες των φροντιστηρίων και όχι των σχολείων. Άλλωστε τα βιβλία δεν επαρκούν ούτε στο ελάχιστο για αυτά που ζητάνε στις εξετάσεις.
Οπότε, τα φροντιστήρια ανεβάζουν τον πήχη ολοένα περισσότερο και το ίδιο κάνουν και οι εξεταστές υπάρχει δηλαδή ένας φαύλος κύκλος και τα παιδιά στην μέση. Αλλάζουν έπειτα τα εκπαιδευτικά συστήματα τρέχουμε όλοι να αντιμετωπίσουμε τα νέα δεδομένα και άντε πάλι από την αρχή. Σε καμία περίπτωση δεν καταδικάζω τα φροντιστήρια αλίμονο στο δικό μας σύστημα αν δεν υπήρχαν, απλά θεωρώ πως συνέβαλαν στην άνοδο της δυσκολίας των εξετάσεων έμμεσα.
Πέρα από αυτά, αυτό που έχει σημασία είναι να καταλάβουμε γονείς και παιδιά, πως και αν δεν πετύχουμε στις εξετάσεις αυτές δεν χάθηκε ο κόσμος. Στόχος είναι να έχουμε ευτυχισμένα παιδιά. Η ζωή δεν κρίνεται από τα πτυχία τα οποία κατέχεις, άλλωστε όσα και να έχεις ποτέ δεν είναι αρκετά, πάντα υπάρχει κάτι παραπάνω να σου ζητήσουν. Το πανεπιστήμιο δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά το να γίνεις σε ότι πραγματικά αγαπάς ο καλύτερος.
Αν επιλέξεις να γίνεις ζωγράφος να προσπαθήσεις να γίνεις ο καλύτερος. Αν επιλέξεις να γίνεις αγρότης να είσαι καινοτόμος, αν θελήσεις να γίνεις κτηνοτρόφος να αγαπάς και να σέβεσαι το επάγγελμα. Θες να γίνεις τσαγκάρης να γίνεις, υπάρχουν τόσα επαγγέλματα στα οποία έχουμε έλλειψη και τα παρατήσαμε λόγω απουσίας «κύρους». Αν από την άλλη είναι δικός σου στόχος να γίνεις γιατρός ή δάσκαλος, να σέβεσαι τον άνθρωπο και να τον αγαπάς γιατί αλλιώς δεν θα πετύχεις.
Μετά το τέλος των εξετάσεων, συναντάται και το άλλο το χαρακτηριστικό, να σπεύδουν οι γονείς να ψάχνουν πανεπιστήμια του εξωτερικού, πολλές φορές αμφιβόλου ποιότητας να στείλουν τα παιδιά τους να γίνουν γιατροί. Επιστρέφουν και αντιλαμβάνονται πως κάθε πολυκατοικία έχει ένα ιατρείο και έγιναν τόσοι πολλοί που δεν τους αντέχει πια η οικονομία και κοιτούν το πτυχίο στον τοίχο. Σε αυτό έρχεται να συμπεριληφθεί και η τεράστια τρύπα που προκαλείται στην οικονομία λόγω της εξόδου σημαντικών χρημάτων στο εξωτερικό. Άλλοι γίνονται δικηγόροι, σε ξένο νομικό σύστημα και γυρνούν στην Ελλάδα να δικηγορήσουν. Πως; Δεν ξέρω, ομολογώ.
Το επαναλαμβάνω η μόρφωση είναι ότι καλύτερο για τον άνθρωπο, αλλά δεν χρειάζεται να αρρωσταίνουμε για να αποκτήσουμε τίτλους. Η μόρφωση είναι προσωπική υπόθεση και επιτυγχάνεται ποικιλοτρόπως. Δεν είναι αναγκαστικό να έχουμε πτυχία για κορνιζάρισμα, αλλά να αποδεικνύουμε με τους τρόπους μας πως είμαστε αξιοσέβαστοι άνθρωποι, με μυαλό και καρδιά καθαρή. Όλοι χρειάζονται και όλα τα επαγγέλματα, δεν είναι ανάγκη να γίνουμε όλοι γιατροί. Τι να κάνεις τον γιατρό αν ο γεωργός δεν σπείρει μια χρονιά και δεν υπάρχει τροφή.
Μια συμβουλή στα παιδιά, μην απορρίπτετε επαγγέλματα και πάνω απ’ όλα να μην στεναχωρηθείτε σε πιθανή αποτυχία στις εξετάσεις. Η ζωή συνεχίζεται και το μέλλον είναι μπροστά σας. Εσείς το καθορίζεται και σκοπός να γίνεστε κάθε χρόνο καλύτεροι άνθρωποι και καλύτεροι σε ότι αποφασίσετε να κάνετε.
Γιατί όμως τόσο άγχος και μάλιστα σε τόσο μικρή ηλικία, γιατί να επηρεάζει τόσο πολύ όλη την οικογένεια;
Είναι γεγονός πως η εισδοχή σε ένα Πανεπιστήμιο είναι ευσεβής πόθος όλων των γονιών και μάλιστα στην Ανώτερη δυνατή σχολή. Οι περισσότεροι θέλουν να δουν τα παιδιά τους γιατρούς, δικηγόρους, αρχιτέκτονες με οποιοδήποτε τίμημα.
Τι γίνεται όμως στην πραγματικότητα;
Τα περισσότερα παιδιά αν τους ρωτήσεις, ειλικρινά δεν ξέρουν τι θέλουν. Άλλωστε τα παιδιά μας σήμερα είναι πολύ ώριμα αντιλαμβάνονται πως κανένα επάγγελμα πια, ακόμη και τα πιο περιζήτητα δεν εξασφαλίζουν εργασιακή αποκατάσταση.
Ωστόσο χάριν των γονιών προσπαθούν και μάλιστα πάρα πολύ. Πρέπει να αναγνωρίσουμε πως τα παιδιά μας δίνουν τις δυσκολότερες εξετάσεις, αν όχι παγκοσμίως σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Γιατί γίνεται αυτό; Έχουμε παιδιά διάνοιες; Δεν το νομίζω, απλά στο εξωτερικό τα παιδιά αναλόγως των δυνατοτήτων τους από μικρά κατευθύνονται προς μια σχολή ή τεχνικό επάγγελμα και δεν είναι το Πανεπιστήμιο η μόνη διέξοδος. Η μάθηση γίνεται σε πολύ καλό επίπεδο μόνο στα σχολεία.
Εμείς από την άλλη έχουμε αλλάξει αμέτρητα εκπαιδευτικά συστήματα, χωρίς αποτέλεσμα. Η δική μου απορία είναι, πως αφού τόσα χρόνια δεν καταφέραμε να φτιάξουμε ένα επιτυχημένο σύστημα, γιατί δεν αντιγράφουμε ένα ήδη δοκιμασμένο όπως το Φιλανδικό ή Σουηδικό.
Έτσι εμφανίστηκαν και τα φροντιστήρια, τα οποία ξεκίνησαν να υπάρχουν γιατί το σύστημα του σχολείου φάνηκε ελλιπές. Βέβαια, ανέβασαν κατά πολύ το επίπεδο των μαθητών σε σημείο οι απαιτήσεις στις Πανελλαδικές εξετάσεις να είναι ανάλογες των φροντιστηρίων και όχι των σχολείων. Άλλωστε τα βιβλία δεν επαρκούν ούτε στο ελάχιστο για αυτά που ζητάνε στις εξετάσεις.
Οπότε, τα φροντιστήρια ανεβάζουν τον πήχη ολοένα περισσότερο και το ίδιο κάνουν και οι εξεταστές υπάρχει δηλαδή ένας φαύλος κύκλος και τα παιδιά στην μέση. Αλλάζουν έπειτα τα εκπαιδευτικά συστήματα τρέχουμε όλοι να αντιμετωπίσουμε τα νέα δεδομένα και άντε πάλι από την αρχή. Σε καμία περίπτωση δεν καταδικάζω τα φροντιστήρια αλίμονο στο δικό μας σύστημα αν δεν υπήρχαν, απλά θεωρώ πως συνέβαλαν στην άνοδο της δυσκολίας των εξετάσεων έμμεσα.
Πέρα από αυτά, αυτό που έχει σημασία είναι να καταλάβουμε γονείς και παιδιά, πως και αν δεν πετύχουμε στις εξετάσεις αυτές δεν χάθηκε ο κόσμος. Στόχος είναι να έχουμε ευτυχισμένα παιδιά. Η ζωή δεν κρίνεται από τα πτυχία τα οποία κατέχεις, άλλωστε όσα και να έχεις ποτέ δεν είναι αρκετά, πάντα υπάρχει κάτι παραπάνω να σου ζητήσουν. Το πανεπιστήμιο δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά το να γίνεις σε ότι πραγματικά αγαπάς ο καλύτερος.
Αν επιλέξεις να γίνεις ζωγράφος να προσπαθήσεις να γίνεις ο καλύτερος. Αν επιλέξεις να γίνεις αγρότης να είσαι καινοτόμος, αν θελήσεις να γίνεις κτηνοτρόφος να αγαπάς και να σέβεσαι το επάγγελμα. Θες να γίνεις τσαγκάρης να γίνεις, υπάρχουν τόσα επαγγέλματα στα οποία έχουμε έλλειψη και τα παρατήσαμε λόγω απουσίας «κύρους». Αν από την άλλη είναι δικός σου στόχος να γίνεις γιατρός ή δάσκαλος, να σέβεσαι τον άνθρωπο και να τον αγαπάς γιατί αλλιώς δεν θα πετύχεις.
Μετά το τέλος των εξετάσεων, συναντάται και το άλλο το χαρακτηριστικό, να σπεύδουν οι γονείς να ψάχνουν πανεπιστήμια του εξωτερικού, πολλές φορές αμφιβόλου ποιότητας να στείλουν τα παιδιά τους να γίνουν γιατροί. Επιστρέφουν και αντιλαμβάνονται πως κάθε πολυκατοικία έχει ένα ιατρείο και έγιναν τόσοι πολλοί που δεν τους αντέχει πια η οικονομία και κοιτούν το πτυχίο στον τοίχο. Σε αυτό έρχεται να συμπεριληφθεί και η τεράστια τρύπα που προκαλείται στην οικονομία λόγω της εξόδου σημαντικών χρημάτων στο εξωτερικό. Άλλοι γίνονται δικηγόροι, σε ξένο νομικό σύστημα και γυρνούν στην Ελλάδα να δικηγορήσουν. Πως; Δεν ξέρω, ομολογώ.
Το επαναλαμβάνω η μόρφωση είναι ότι καλύτερο για τον άνθρωπο, αλλά δεν χρειάζεται να αρρωσταίνουμε για να αποκτήσουμε τίτλους. Η μόρφωση είναι προσωπική υπόθεση και επιτυγχάνεται ποικιλοτρόπως. Δεν είναι αναγκαστικό να έχουμε πτυχία για κορνιζάρισμα, αλλά να αποδεικνύουμε με τους τρόπους μας πως είμαστε αξιοσέβαστοι άνθρωποι, με μυαλό και καρδιά καθαρή. Όλοι χρειάζονται και όλα τα επαγγέλματα, δεν είναι ανάγκη να γίνουμε όλοι γιατροί. Τι να κάνεις τον γιατρό αν ο γεωργός δεν σπείρει μια χρονιά και δεν υπάρχει τροφή.
Μια συμβουλή στα παιδιά, μην απορρίπτετε επαγγέλματα και πάνω απ’ όλα να μην στεναχωρηθείτε σε πιθανή αποτυχία στις εξετάσεις. Η ζωή συνεχίζεται και το μέλλον είναι μπροστά σας. Εσείς το καθορίζεται και σκοπός να γίνεστε κάθε χρόνο καλύτεροι άνθρωποι και καλύτεροι σε ότι αποφασίσετε να κάνετε.
* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Facebook
* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Twitter
* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Pinterest
* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Google+
* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Dailymotion
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.