Δήμαρχε Κιλκίς, που διασκεδάζουν οι μεγάλες ηλικίες της πόλης;

Γράφει ο Πάνος Μαύρος

Δήμαρχε Κιλκίς, θα γνωρίζεις πολύ καλά ότι ο μεσήλικας Κιλκισιώτης δεν πολυβγαίνει έξω. Εξαίρεση οι άντρες, οι οποίοι δεν έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα, αφού κατακλύζουν τα δεκάδες καφενεία της πόλης μας.

Δήμαρχε, πρέπει να έχουμε τα αναλογικά τα περισσότερα καφενεία πανελληνίως. Δεν είναι κακό να πηγαίνεις καφενείο. Κακό είναι που δεν υπάρχει πολυποίκιλη δραστηριότητα για την αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου. Και αν τα νέα παιδιά δήμαρχε βρίσκουν την άκρη, οι μεσήλικες και ειδικά οι γυναίκες, είναι κλεισμένοι σπίτι.

Όχι φυσικά ότι δεν θέλουν να βγουν, αλλά δεν έχουν το κίνητρο. Κάποτε τα καλοκαιρινά βράδια, έκλεινε και η 21η Ιουνίου και όλοι μας, πάνω –κάτω, πάνω-κάτω, με σπόρια, κουβεντούλα και μάτι…

Σήμερα όμως; Οι περισσότεροι σπίτι… Αφενός, τους πιάνει κατάθλιψη, μιζέρια, κατήφεια, ανία, αφετέρου τα μαγαζιά της πόλης έχουν χαμηλούς τζίρους, λιγότερες θέσεις εργασίας και φυσικά εσύ λιγότερους δημοτικούς φόρους.. Δήμαρχε γιαγιάδες και παππούδες, έχουν κομπόδεμα κι ας κλαίγονται. Απλά, ή το δίνουν στα παιδιά και τα εγγόνια, ή το φυλάνε στο σεντούκι..

Μια καλή και φτηνή ιδέα είναι ο κινηματογράφος. Υπέροχη η ιδέα που έγινε στο παρελθόν με το θερινό «Δημήτρης Ζωηρός» στο λόφο, αλλά και εδώ μαθαίνουμε πάλι πρόβλημα..

Μπορείς να αναβιώσεις το θεσμό «παλιού Ελληνικού κινηματογράφου». Η ιδέα θα είναι να προβάλλεις ξανά, τις παλιές θρυλικές Ελληνικές ταινίες των δεκαετιών του 50, 60 και 70. Ταινίες που γαλουχήθηκαν, διασκέδασαν, ξέσκασαν, γέλασαν, έκλαψαν, οι γονείς μας, αλλά και οι νεότεροι, από τα βίντεο και την τηλεόραση.

Ταινίες που τις είδες δεκάδες φορές, και δεν βαρέθηκες. Ασπρόμαυρες, με σκηνικά της πλάκας, με «ρηχά και κρύα» αστεία, με δακρύβρεχτες ιστορίες φτωχών, ξεριζωμένων, μεταναστών, ορφανών κτλ που σήμερα θα γελούσες αν τα έπαιζαν οι σημερινοί ηθοποιοί.

Κι όμως σήμερα, καθηλώνουν ακόμα και τη σημερινή νεολαία που δεν έζησε ορφάνιες, πραγματικές φτώχιες, στερήσεις της δύσκολης τότε εποχής. Διότι ήταν αυθεντικές, γνήσιες, παιγμένες από ταλαντούχους ηθοποιούς. Ο απλός κόσμος ταυτιζόταν με τους ήρωες. Το «βλάχο» από το χωριό Χ΄΄Χρήστο, το «παιδί» του λαού τον Ξανθόπουλο, τον αλητάμπουρα, παιδαρά, τσαμπουκά Κούρκουλο, τη ναζιάρα Βουγιουκλάκη, και τόσους άλλους.

Αν το κάνεις θα ενώσεις το παλιό με το νέο. Θα βάλεις στις αίθουσες, τους γονείς με τα παιδιά τους, τους παππούδες με τα εγγόνια. Απίστευτο; Η μοναδική ίσως εκδήλωση-διασκέδαση που θα συνυπάρχουν αρμονικά όλες οι ηλικίες.

Το σλόγκαν του Φεστιβάλ μπορεί να είναι πχ: « Κινηματογράφος για όλους», «Αξέχαστες Ελληνικές Ταινίες. Για να μαθαίνουν οι μικροί και θυμούνται οι μεγάλοι».

Χώρους έχεις. Μπορείς να μεταμορφώσεις το συνεδριακό κέντρο, σε σινέ εποχής 60 και 70. Μπορείς να συνεργαστείς με το Σταμπουλή στο Άστρο και να νοικιάσεις την αίθουσά του. Επίτηδες, θα τα κάνεις να μοιάζουν με το Αβέρωφ, τον Ορφέα, το Κολοσσαίο και τον Αλέξανδρο. Οι γριές και οι γέροι, σιχαίνονται οτιδήποτε νέο. Έτσι έμαθαν, τι να κάνουμε.. Για να τσιμπήσουν πρέπει να ταυτιστούν με το χώρο.. Θα βρεις παλιές πινακίδες που έγραφαν «Απαγορεύεται το πτύειν» ! για να μας θυμίζεις ποιοι ήμασταν πριν λίγα χρόνια... Θα επιτρέψεις την κατανάλωση σποριών, και όχι το αμερικανόφερτο ποπκόρν, θα βάλεις γκαζόζες και μπυράλ με γυάλινα μπουκάλια. Αν μπορείς βρες και εκείνα τα ξύλινα καθίσματα, από αυτά που έτριζαν εκνευριστικά αν κουνιόσουν και πιανόταν ο πισινός σου από την εργονομία τους…

Να τιμήσεις ( όσους ζούσαν ακόμα βέβαια) ηθοποιούς εκείνης της εποχής. Ειδικά στον Ξανθόπουλο (ζει άραγε;) θα έχεις αλλοφροσύνης. Γιαγιάδες θα τσαίζουν έξαλλες: «Γουρπάν σην ψης πουλόπομ». Οι εγγονές θα αναρωτιόνται: «Βρε γιαγιά, εμείς ούτε στον Χ΄΄Γιάννη δεν κάνουμε έτσι». «Εσύ κι ξέρτς ντο παίδαρος έτον σα νειάτατ» θα απαντούν.

Και φυσικά για να τους τρελάνεις όλους, σαν έκπληξη θα τιμήσεις τον Τουρκικό κινηματογράφο της τότε εποχής. Πόσοι πρόσφυγες δικοί μας άραγε δε μεγάλωσαν μέσα στον «Αλέξανδρο» (σημερινό σούπερ μάρκετ Συμεωνίδης), κλαίγοντας με την ψυχή τους χωρίς ίχνος ντροπής που βλέπουν τούρκικο έργο; Κλάμα λυτρωτικό, κλάμα που σε έκανε να νιώθεις καλύτερα βγαίνοντας από τον κινηματογράφο.

Για αυτό και έλεγαν τότε: «Στον Αλέξανδρο έχει δύο έργα. Ένα Ελληνικό και ένα δικό μας !!!» Ποιο Έλληνες και από εμάς ήταν. Αλλά η γλώσσα, οι πίκρες, η φτώχια, τα τοπία κ.α. τους θύμιζαν τους τόπους που μεγάλωσαν και διέπρεψαν πριν ξεριζωθούν. Έβλεπαν έστω και εικονικά τις χαμένες πατρίδες. Στα υπέροχα γαλαζοπράσινα μάτια της ξανθιάς Χούλια Αφσάρ οι άντρες, και στη φάτσα του μουστακαλή Ιμπραήμ Τατισλές οι γυναίκες.

Μπορείς να το κάνεις με πολλούς τρόπους. Είτε όλη τη χρονιά, σε συγκεκριμένες ημέρες, με φτηνό εισιτήριο, με δωρεάν ή εκπτωτικά κουπόνια για ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, με οτιδήποτε. Είτε σαν Φεστιβάλ κάτι σαν το κουκλοθέατρο.

Θα κάνεις το Κιλκίς πασίγνωστο. Θα δώσεις χαρά στους γονείς μας, τις γιαγιάδες μας. Θα βγάλεις έξω τον Κιλκισιώτη, θα τον «γεμίσεις» πολιτιστικά, πνευματικά, θα δώσεις ζωή στην αγορά της πόλης. Διότι αν βγει ο άλλος έξω, θα πιεί και έναν καφέ, θα αγοράσει ένα ρούχο παραπάνω, θα φάει και ένα σουβλάκι. Θα κινήσεις το χρήμα, που είναι «ανενεργό». Μην ακούς κανένα. Υπάρχει στο Κιλκίς χρήμα σε λήθαργο.

Επιπλέον Έλληνες και Τούρκοι δημοσιογράφοι θα καλύψουν καλύπτουν το γεγονός. Αποτέλεσμα; Πολλοί Έλληνες και Τούρκοι τουρίστες από πίσω, για να βιώσουν αυτή την υπέροχη εμπειρία συναισθημάτων. Και το Κιλκίς στα «ουράνια». Οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά…