Τι συμβαίνει τελικά;

Γράφει ο Λευτέρης Παυλίδης

Αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα τη τελευταία τετραετία, δεν είναι απλώς πρωτόγνωρα για τη χώρα. Είναι πρωτόγνωρα για οποιαδήποτε χώρα του πλανήτη. Έχουν καταλυθεί τα βασικότερα δικαιώματα των Ελλήνων, τα οποία είναι Συνταγματικά κατοχυρωμένα. Χειρότερο ίσως κι απ’ αυτό, μπορεί να είναι μόνο η κατάλυση των δικαιωμάτων της ίδιας της Ελλάδας και συγκεκριμένα της Εθνικής της κυριαρχίας η οποία είναι αδιαπραγμάτευτη.
Κι όμως, στην Ελλάδα του 2014 δεν έχει μείνει όρθιο τίποτα. Χιλιάδες άρθρα έχουν γραφτεί από ειδικούς, οικονομολόγους και ψαγμένους δημοσιογράφους (και φυσικά πολύ ειδικότερους από μένα που δεν είναι το αντικείμενό μου) που τεκμηριώνουν το ξεπούλημα της χώρας. Εγώ, όπως πάντα, γράφω απλά τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς μου.

Για το εν λόγω ξεπούλημα βέβαια, δεν χρειάζεται να φιλοσοφήσει κανείς ιδιαίτερα ούτε να εμβαθύνει πολύ με αναλύσεις. Η υπογραφή και μόνο των μνημονίων είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη! Εάν διαβάσει κάποιος το τι υπογράφηκε, τους όρους της σύμβασης και το τί προβλέπεται εκεί, καταλαβαίνει αμέσως ότι πρόκειται για μονόδρομο και μάλιστα δίχως με άλλο τρόπο γυρισμό. Ένα πραγματικό αδιέξοδο. 

Όλος ο πλούτος της χώρας καθώς και η ενέργειά της έχουν υποθηκευτεί μέσω του μεθοδευμένου-εικονικού δανεισμού που θα την κρατάει δέσμια στον αιώνα τον άπαντα, δεδομένου ότι δεν θα υπάρξει ποτέ η δυνατότητα να αποπληρώσει τα αδιανόητα και ασύλληπτα αυτά ποσά. Όχι επειδή πρόκειται για τη γνωστή… Ελλάδα (ένας λόγος παραπάνω βέβαια) αλλά διότι οποιαδήποτε (ακόμη και η καλύτερα οργανωμένη) χώρα δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει. Το αδύνατο είναι αδύνατο. Τελεία και παύλα.

Δεν θα κρίνω φυσικά εγώ, εκείνους που υποδούλωσαν τη χώρα και οδήγησαν στην εξαθλίωση και στην απόγνωση εκατομμύρια πολίτες της. Όλους αυτούς τους επικίνδυνα ανίκανους πολιτικούς, θα τους κρίνει ο χρόνος και η ιστορία, όπως συνέβη με τόσους και τόσους στο παρελθόν. Το ελληνικό παράδοξο βέβαια είναι ότι στο τιμόνι της χώρας βρίσκονται οι ίδιοι που την οδήγησαν στον όλεθρο. Οι Έλληνες περιμένουν να τους σώσουν, εκείνοι που τους έριξαν στο γκρεμό. Είναι κι αυτό ένα από τα απίστευτα κι όμως ελληνικά…

Υπάρχει όμως ένα ερώτημα, κάτι που με προβληματίζει πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό, βλέποντας τα όλο και πιο παράλογα μέτρα που παίρνουν χωρίς σταματημό. Και σκέφτομαι δηλαδή και αναρωτιέμαι ο δόλιος: μήπως τελικά δεν είναι τυχαία όλα αυτά που συμβαίνουν; Μήπως σκόπιμα λαμβάνουν τόσο απαράδεκτα μέτρα με σκοπό να σπρώξουν τον κόσμο στην αντίδραση; Μήπως με το να φέρουν τους Έλληνες στα όριά τους, επιδιώκουν μια κοινωνική αναταραχή – λαϊκή εξέγερση; Δεν έχει άλλη λογική εξήγηση αυτό που συμβαίνει τα τελευταία 4 χρόνια.

Οι πάντες πλέον έχουν κατανοήσει ότι ο τρόπος που ‘διαχειρίζονται’ τη κατάσταση είναι φανερά εσφαλμένος. Όχι μόνο οι καταξιωμένοι και διεθνώς αναγνωρισμένοι οικονομολόγοι που κατά καιρούς έχουν πάρει εμπεριστατωμένα θέση επ’ αυτού, αλλά ακόμη κι ο πιο απλός πολίτης της χώρας, έχει προ πολλού κατανοήσει ότι με τον τρόπο αυτό δεν βγάζει πουθενά. 

Ότι αυτή η κατεύθυνση της όλο και αυστηρότερης λιτότητας, της δυσβάσταχτης φοροεισπρακτικής πολιτικής και του συνεχιζόμενου υπέρμετρου δανεισμού, είναι παντελώς αναποτελεσματική. Με μαγειρεμένα ψέματα και καρυκευμένες κατευθυνόμενες ειδήσεις από τα ΜΜΕ, δε μπορούν να πάνε μακριά, καθώς είναι θέμα χρόνου το πότε θα σκάσει το ηφαίστειο. Δε γνωρίζω πόσο χρόνο θα πάρει για να εκραγεί, πάντως για την ώρα φουσκώνει…

Κι ΑΝ, λέω, στην υποθετική περίπτωση που πράγματι είναι σκόπιμο όλο αυτό, τότε ΓΙΑΤΙ γίνεται; Σε τί αποσκοπεί; ΠΟΙΟΥΣ εξυπηρετεί μια κοινωνική αναστάτωση στην Ελλάδα; Η εμπειρία έχει δείξει ότι αυτό συνέβη ήδη στην Αργεντινή (για τους ίδιους λόγους) ενώ πρόσφατα και στις χώρες της βόρειας Αφρικής μεθοδεύτηκαν ανάλογες καταστάσεις (για διαφορετικούς βέβαια λόγους). 

ΓΙΑΤΙ και ΠΟΙΟΙ μπορεί να θέλουν την Ελλάδα διαλυμένη; Είναι μέρος ενός οργανωμένου (προφανώς σκοτεινού) σχεδίου ή μήπως απλά ο νους μου υπερβάλει στη προσπάθεια να εξηγήσει τα ανεξήγητα; Μόνο ο χρόνος θα δείξει. Κλείνοντας το κείμενό μου, εύχομαι να προκάλεσαν έναν προβληματισμό οι σκέψεις μου αυτές και στους αναγνώστες.