"Το φτιασίδι"

Γράφει η Δέσποινα Παπαδοπούλου

Το προσωπείο κρύβει την όψη, ή κρύβοντας την όψη αυτού που φέρει το προσωπείο αποκαλύπτεται μια αλήθεια; 
Είμαστε στο νοσοκομείο. Τη βραδιά εκείνη πριν το συμβάν παίζαμε μπιρίμπα 4-5 άτομα παρέα σ´ ένα σπίτι και πολύ ξαφνικά σηκώθηκε να φύγει. Δε θυμάμαι να ειπώθηκε κάτι. Ναι ναι μου ήρθε πάλι, να δεις που σχολιάζαμε κάτι κυρίες της γειτονιάς που συμπεριφέρονταν θαρρείς και κατάγονταν από την αριστοκρατική γενιά των Παλαιολόγων ή των Μεταξάδων, πάντοτε περιποιημένες σαν ξεπόρτιζαν, με προσεγμένη ενδυμασία, ώστε να μην περνούν απαρατήρητες. Αλήθεια, οι ίδιες τους αγνοούν πλήρως ότι γίνονται βορά κριτικής από τους υπολοίπους, διασχίζοντας την αγορά σεινάμενες λυγάμενες μ' αυτά τα γελοία καυχήματα τους;

 Εν τω μεταξύ η μυτόγκα δε λέει να προσγειωθεί απ' τα ουράνια και καταλαβαίνεις αποτελεί και άνετο κάθισμα για την τροφή που μόλις αποβλήθηκε απ' τα περιστέρια. Εμείς τις χαρακτηρίσαμε κυράτσες, αφού απλώς μιμούνται άτεχνα το ντύσιμο και τον τρόπο ζωής γυναικών από ανώτερα κοινωνικά στρώματα, κακολογώντας ή κουτσομπολεύοντας τους άλλους.

Ουσιαστικά, ενεργοποιούνται κάποιοι εσωτερικοί μηχανισμοί ( πονηριά, ζήλια κλπ), ξεδιπλώνοντας διάφορες πτυχές του Είναι που τους είναι απαγορευμένες, άγνωστες, μυστικές, οδηγώντας τες στη μίμηση και την προσποίηση και άρα στην απόκρυψη του πραγματικού τους εαυτού στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν το φόβο της κοινωνικής κατάκρισης ίσως και να κερδίσουν τις εντυπώσεις.

Αλλά ας επανέλθω στην κοπέλα από την οποία ξεκίνησα. Στάθηκε πάνω από την καρέκλα για μισό λεπτό και την έβλεπα να συλλογίζεται, μα δεν ήξερα τι.

- Σιγά, σιγά να φεύγω εγώ, μουρμούρισε. Πέρασε και η ώρα.

Αμέσως φόρεσε τα παπούτσια της και στράφηκε προς την πόρτα. Σκίρτησε σαν κάτι να την ενόχλησε και αστραπιαία έκλεισε την πόρτα πίσω της. Παραξενευτήκαμε και αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε για την κοπέλα. Η αλήθεια είναι πως πότε της δεν εκφράστηκε, ή ακόμη και αν το έκανε νόμιζες πως ήταν από υποχρέωση. Παρουσίαζε μια άλλη από αυτή που πράγματι ήταν. Σε πολλές περιπτώσεις υποκρινόταν, αυτό ήταν και το βασικό ελάττωμά της. Μου φαίνεται πως δεν την κατάλαβα πότε.

Τέλος πάντων συνεχίζουμε τα χαρτιά και χτυπάει το τηλέφωνο μου. Η κοπέλα που πριν λίγο καθόταν δίπλα μας είναι τώρα στο νοσοκομείο. Πηγαίνω άρον άρον να δω τι συνέβη. Ήταν διασωληνωμένη με μάσκα οξυγόνου στα επείγοντα. Με κοίταξε έντονα και πήγα κοντά της. Μόλις είδα το γιατρό μου είπε πως την έπιασε επιληπτική κρίση.

Το συμβάν εξελίχθηκε ως εξής: Φεύγοντας από την πολυκατοικία την έπιασαν σπασμοί στα χέρια και στα πόδια και λιποθύμησε. Την περιμάζεψε ένας κύριος που την πήγε στο νοσοκομείο. Έπασχε χρόνια από επιληψία αλλά δεν το ανέφερε σε κανέναν, για να αποφευχθούν οι σχολιασμοί και η κατακραυγή της κοινωνίας, σύμφωνα με το σκεπτικό της. Γι' αυτό και αυτή η μυστικοπάθεια.

Μου έσφιξε το χέρι δυνατά και ψιθύρισε.

- Αυτή τη φορά θα κοιταχτούμε πρόσωπο με πρόσωπο, δίχως τη μάσκα.

Νιώθοντας πιεσμένη από τη συζήτηση στο σπίτι ένιωσε ένα αίσθημα φόβου, ένα μούδιασμα που είναι και αίτια εκδήλωσης της κρίσης. Δίσταζε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της, την πραγματικότητα κι ό,τι είχε μέσα της το έκρυψε βαθιά. Και έσβησε το εγώ της με ένα ψεύτικο κάλυμμα, ένα σκληρό καβούκι που το κόλλησε βίαια πάνω στη σάρκα της. Και έμαθε να ζει έτσι, τρέμοντας να αντικρίσει την αλήθεια με τα μάτια της.


Όταν αποφασίσεις να βγάλεις το πέπλο και να πετάξεις τη μάσκα αντικρίζεις θαρραλέα την αλήθεια σου. Ειδάλλως ο άνθρωπος επιχειρεί την απόδραση εκ της πνιγηρής αυτής πραγματικότητας και καταλήγει με ένα σοβαρό έλλειμμα γνησιότητας κι αυθεντικότητας, σε μια απάτη, και υιοθετεί μια μορφή που αποδεικνύεται φενάκη.

Γιατί, ακόμη και η μάσκα του κλόουν με το χαμογελαστό πρόσωπο έχει ζωγραφισμένα δάκρυα.