Της πόλης τα φανάρια

Γράφει ο Χαράλαμπος Μωυσίδης
Μαθητής πρώτης λυκείου
Δωμάτιο άδειο, οι τοίχοι ετοιμόρροποι μα ακόμα χαμογελάνε. Ουρλιάζουν τους στίχους που έχω χαράξει στο κορμί τους και φιλούν την μοναξιά μου. Άλλη μια νύχτα μόνος λοιπόν,κι ας λέω πως έχω συνηθίσει, κάποια πράγματα δεν συνηθίζονται ποτέ.Μέρες που θέλω να σπάσω τις πόρτες και να φύγω δίχως να κοιτάξω πίσω. Δίχως να με στοιχειώνει η σκιά μου.Τα παπούτσια μου να γράψουν χιλιόμετρα σε άγνωστα μέρη και τα μάτια μου να καθρεπτίσουν νέους τόπους, νέα πρόσωπα. Σ'αυτήν την πόλη παίζουμε κρυφτό με το παρελθόν μας και κυνηγητό με το μέλλον μας. Δεν θα με γνωρίσεις ποτέ σ'αυτή τη πόλη. Ό,τι αποφεύγεις θα βρεθεί ακριβώς μπροστά σου, θα σε πάει και πάλι απο την αρχή.
Θα σκοντάψεις στους δρόμους της και θα χαθείς στα φώτα της. Βλέμματα αδιάφορα που κάποτε σου έδωσαν ζωή. Χάδια ψεύτικα στα αρρωστημένα κρεβάτια της.Δάκρυα με αίμα απο τα μοναχικά παιδιά της. Χαμόγελα χαραγμένα στα θλιμμένα πρόσωπά της. Δωμάτιο άδειο, οι τοίχοι ετοιμόρροποι. Η μοναξιά εδώ. Οι πόρτες κλειδωμένες. Άλλη μια μέρα σβήνουν τ'αστέρια της νυχτός και στέκω μπρός στο κόκκινο φλεγόμενο φεγγάρι να συλλογίζομαι. Έζησα για να σε δω να φεύγεις, άλλοτε να κρύβεσαι, να τρέχεις. Να θες να ξεφύγεις απο την φυλακή σου δίχως να ζητάς κλειδί. Να κρεμάς την ψυχή σου σε παλιές φωτογραφίες και να σκίζεις με μανία το πορτρέτο του εαυτού σου. Στεκόμενος μπρος στον άδειο τώρα πια δρόμο κοιτάζω το φανάρι. Κόκκινο, πράσινο, κόκκινο, πράσινο... Δεν λέει να σταματήσει και εγώ μετρώ τα δευτερόλεπτα που το κόκκινο φώς επικρατεί για να σταματάει εσένα και όλους όσους χάθηκαν πίσω απο τα φορτηγά των αναμνήσεων. Μα το πράσινο δεν αργεί. Δεν σε χορταίνει ποτέ η ψυχή μου και ο δρόμος σε καταπίνει και σήμερα και αύριο και πάντα. Φεύγεις τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνω καν να προσέξω τα μάτια σου. Δεν ξέρω αν χαμογελάς ή αν κλαίς, αν ακόμα ζείς ή τα κρατάς ανοιχτά απο συνήθεια. Σήμερα χάλασε το φανάρι, κόλλησε στο κόκκινο. Απόψε όλοι είναι εδώ. Όλοι! Μα απόψε λείπω εγώ.