Ο ρατσισμός. Μια ασθένεια κολλητική και ανίατη;

Γράφει ο Γιάννης Τσιτσίμης                                                           Πότε ακριβώς, μέσα σε ποιο κατεστραμμένο μυαλό, γεννήθηκε κι απλώθηκε ο ρατσισμός; Πότε και πώς απλώθηκε γύρω μας η έννοια του φασισμού ως "στάση ζωής"; Ποιοι είναι αυτοί που αληθινά πιστεύουν ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι χωρισμένοι με βάση το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία, τη γλώσσα, τη χώρα καταγωγής ή το έθνος; Τόσα πολλά τα ερωτήματα. Και τόσο σκοτεινές οι απαντήσεις. Οι λέξεις αλλάζουν νόημα στις μέρες μας. Καταντούν πικρόχολες, μισαλλόδοξες, μοιάζουν με τείχη που δεν μπορούμε να τα διαβούμε πια: αλβανός, ουκρανέζα, ρωσοπόντιος, νέγρος, γύφτος, τσιγγάνος, πακιστανός, άραβας, ινδός, μουσουλμάνος, πρόσφυγας, ανάπηρος, φτωχός, άνεργος. Όλοι παιδιά ενός κατώτεροι θεού...

Όρια διαχωριστικά. όρια και σύνορα ανάμεσά μας, πραγματικά βιώνουμε την κοινωνία της κρίσης. Γιατί η κρίση στην εποχή μας δεν είναι συστημική που λεν κι οι πολιτικοί. Δεν είναι καν κρίση χρηματοπιστωτική ή αξιών. Στην ουσία αυτός ο δεύτερος σκοτεινός μεσαίωνας που βιώνουμε από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 έχει να κάνει με την απανθρωπιά που κρύβει μέσα του το ανθρώπινο κτήνος του σύγχρονου πολιτισμού, με μια απανθρωπιά που κουβαλάει εδώ και πολλές δεκαετίες πάνω στον πλανήτη, από τότε που οι αφρικανοί μεταφέρονταν με γαλέρες αλυσοδεμένοι στην Αμερική, από τότε που ο οι Σταυροφόροι εισέβαλλαν στους άγιους Τόπους στο όνομα του Ιησού (!!!) από τότε που τα Ες Ες έστελναν ανήλικα παιδάκια στα κρεματόρια, από τότε που οι "πολιτισμένες" δυτικές κοινωνίες αποφάσισαν να χωρίσουν τον κόσμο σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που έχουν τα πάντα και σε αυτούς που δεν έχουν τίποτα. Το τίποτα δεν κοστίζει εξάλλου. Και οι άθλιοι γύρω μας δεν είναι παρά μια βιτρίνα της δικής μας ευμάρειας. Ευτυχώς δεν είμαστε σαν αυτούς.
Εμείς δεν είμαστε γύφτοι.
Εμείς δεν είμαστε μελαψοί.
Εμείς δεν είμαστε κατώτερη φυλή.
Έτσι το κτήνος αφέθηκε ελεύθερο να βγάλει τη βρωμιά από μέσα του. Κι η απάνθρωπη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο στο βωμό του κέρδους απόκτησε υπόσταση: οι πακιστανοί να σκύβουν το βλέμμα όταν μας συναντούν, οι μαύροι να πουλάνε παπούτσια και πειρατικές ταινίες στους δρόμους, οι αλβανοί να μας δουλεύουν το χωράφι και να μη μιλάνε, τα γυφτάκια στα φανάρια, οι ανάπηροι στη ζητιανιά, οι γυναίκες της Ανατολικής Ευρώπης να βιάζονται χωρίς οίκτο, οι νεο-ναζί να παρελαύνουν στους δρόμους κι εμείς να κοιτάμε τηλεόραση, ο κόσμος να αλλάζει γοργά, να γίνεται μαύρος και καταθλιπτικός κι εμείς να κρύβουμε την υποκρισία στην αφέλειά μας, να βαστάμε την ανάσα μέσα στη σιωπή μας.
Και φυσικά τα πράγματα δε θα αλλάξουν αν δούμε μερικές ταινίες και συναυλίες ένα σαββατοκύριακο. Αν δεν εργαστούμε στην παιδεία μας, αν δε μάθει από μικρός ο νέος ότι το αίμα και στον ξανθό γερμανό και στο μαύρο νιγηριανό είναι κόκκινο όταν το σώμα τραυματίζεται, ο ρατσισμός και το πνευματικό του παιδί ο (νεο)φασισμός θα κάνουν ότι θέλουν οδηγώντας ακόμη μία φορά την ανθρωπότητα στην καταστροφή (γιατί στο τέλος κάθε διαδρομής ενός κόσμου που επέτρεψε το διαχωρισμό των ανθρώπων σε "λευκούς καλούς" και "έγχρωμους κακούς" περιμένει η καταστροφή).Πάρτε θέση λοιπόν φίλες και φίλοι. Μην εγκαταλείπετε τη μάχη. Οι άνθρωποι μπορούν -και πρέπει -να ζήσουν όλοι μαζί. Γιατί ο πλανήτης μας χωράει όλους.
"Σημαντικό δεν είναι να αγαπάτε τους φίλους και την οικογένειά σας. Αυτό δεν είναι τίποτα. Αληθινά σας λέγω, αδερφοί μου, σημαντικό είναι να αγαπάτε τους εχθρούς σας. Τότε θα 'στε όχι μονάχα καλύτεροι αλλά και θα 'χετε νικήσει" Ιησούς ο Ναζωραίος
H επί του Όρους ομιλία
tsitsimis@gmail.com

Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος,
Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος,
Όταν κάθομαι στόν ήλιο, είμαι μαύρος,
Όταν φοβάμαι είμαι μαύρος,
Και όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος.
Κι εσύ λευκέ άνθρωπε..........
Όταν γεννιέσαι, είσαι ρόζ,
Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός,
Όταν κάθεσαι στόν ήλιο, γίνεσαι κόκκινος,
Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλέ,
Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος,
Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος,
Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρί.
Και λες εμένα έγχρωμο?
Πάντως και οι δύο είμαστε Άνθρωποι....."

Είναι ένα υπέροχο ποίημα πού είχε γράψει ένα παιδάκι από την Αφρική και πού προτάθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως το καλύτερο ποίημα το 2006.