Αγώνας χωρίς αποκλεισμούς και άδικες “ταμπέλες”

Γράφει ο Χρήστος Γκουντενούδης, 

Αντιπεριφερειάρχης
Στα μέσα της δεκαετίας του 70’ ξεκίνησε η διαδικασία για την κατασκευή της Περιφερειακής Οδού της Θεσσαλονίκης. Οι παλαιότεροι θυμούνται τις δυναμικές αντιδράσεις για το έργο.
Οι περιβαλλοντικές ανησυχίες των αντιδρώντων οδήγησαν σε εκδηλώσεις μεγάλης αναστάτωσης με κινητοποιήσεις, πολλές φορές ανοργάνωτες, πλην όμως δυναμικές. Τελικώς, το έργο υλοποιήθηκε, με την μοιραία βέβαια περιβαλλοντική επιβάρυνση με την κοπή των δένδρων του Σέιχ-Σου.
Σήμερα όλοι αντιλαμβανόμαστε ποια θα ήταν η συγκοινωνιακή κατάσταση της Συμπρωτεύουσας και της ευρύτερης περιοχής, εάν δεν είχε κατασκευασθεί τότε η Περιφερειακή Οδός.
Περί το 1980 ξεκίνησε η ίδρυση της Βιομηχανικής Περιοχής Κιλκίς σε έκταση του Σταυροχωρίου. Το έργο έγινε δεκτό με ενθουσιασμό απ’ όλο το νομό, παρά τις επιφυλάξεις αρκετών κατοίκων της “στενότερης” περιοχής. Οι φόβοι, πάλι είχαν ως πηγή τις πιθανές περιβαλλοντικές επιπτώσεις, μικρές ή μεγάλες, στην περιοχή με τα πολλά νερά και την απείραχτη ακόμη φύση.
Σήμερα όλοι αντιλαμβανόμαστε ποια θα ήταν η Οικονομική – Εργασιακή εικόνα του νομού, εάν δεν υπήρχε αυτή η ΒΙ.ΠΕ. - πρότυπο με τις ισχυρές μονάδες που αντιστέκονται ακόμη και στην σημερινή τραγική συγκυρία.
Την ίδια ώρα όλοι θέλουμε τα μεγάλα έργα υποδομής, π.χ. οδικό δίκτυο αλλά κανείς δεν θέλει λατομείο, απ’ το οποίο θα αντληθούν τα απαραίτητα αδρανή υλικά.
Την ίδια ώρα πάλι, όλοι επιζητούμε την απαλλαγή από τα απορρίμματα, χωρίς όμως να επιτρέπουμε την κατασκευή Χώρου Υγειονομικής Ταφής ή άλλη Μονάδα Επεξεργασίας Απορριμμάτων, λυμάτων κ.λπ., στην περιοχή μας. Η επωδός είναι η μια και ίδια: προστασία του περιβάλλοντος. Όπερ σημαίνει, εξασφάλιση αδρανών υλικών από άλλους νομούς, και μεταφορά απορριμμάτων σε άλλους νομούς. Στους οποίους νομούς, φυσικά, κατοικούν, περίπου, ιθαγενείς!
Με την πρακτική αυτή τα μεγάλα έργα υποδομής για τον νομό διέρχονται προ των οφθαλμών, μεταβαλλόμενα σε ένα αέναο ζητούμενο δεκαετιών και γενεών. Και μαζί με τα έργα βεβαίως, παρέρχονται, ανεπιστρεπτί πολλές φορές, και τα αναγκαία κονδύλια από τα Ευρωπαϊκά ή Εθνικά Ταμεία.
Το μόνο που αφήνει πίσω της αυτή η θλιβερή ιστορία, είναι η ηρωοποίηση κάποιων μπροστάρηδων, εντός ή εκτός εισαγωγικών. Είναι αυτοί που, εκμεταλλευόμενοι την ευαισθησία ή την άγνοια των πολλών, δημιουργούν καταστάσεις πανικού, πολλές φορές αδικαιολόγητου. Δεν τους προσάπτει κανείς γενικευμένη ιδιοτέλεια, κατευθυνόμενη ή μη. Ένα συχνά εμφανιζόμενο στοιχείο όμως, είναι αυτό του διαχωρισμού των πολιτών και φορέων με αφορμή ακόμη και μιας υπόνοιας διαφορετικής άποψης, ή επιθυμίας για περαιτέρω διερεύνηση. Κατά τους συμπολίτες μας αυτούς, κάποιοι θα πρέπει να χρεωθούν το ρόλο των “απέναντι”. Και αυτοί είναι οι πολίτες ή φορείς, που εμφανίζονται ως απαιτούντες πλήρη φωτισμό όλων των πτυχών των, ούτως ή άλλως, σοβαρότατων επιλογών που καλείται να κάνει η κάθε Τοπική Κοινωνία.
Προσωπικά απορρίπτω χωρίς δεύτερη σκέψη, το διαχωρισμό των πολιτών σε οικολόγους και μη, σε λιγότερο ή περισσότερο πατριώτες μπροστά στα συμφέροντα της Τοπικής μας Κοινωνίας. Σέβομαι απολύτως της διαφορετική άποψη, την “άλλη” προσέγγιση, την ξεχωριστή θέση. Με τον απαράβατο όρο όμως, ότι κάθε καινούργιο δεδομένο αντιμετωπίζεται με εκκίνηση από την ίδια αφετηρία για όλους. Χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς αστερίσκους, χωρίς καχυποψίες.
Τε θέματα του Περιβάλλοντος και της αειφορίας έχουν εισβάλει με μεγάλη ορμή στο πλαίσιο των συζητήσεων σε όλα τα πεδία, στο πολιτικό, το οικονομικό στην καθημερινότητα κυρίως. Είναι πλέον βασικές προϋποθέσεις για μια καλύτερη ζωή για ένα καλύτερο αύριο. Το πεδίο δόξης είναι λαμπρό και συνάμα ευρύτατο. Μας χωράει όλους για να δώσουμε τους ωραίους αγώνες μας. Με συνθέσεις όμως και όχι αποκλεισμούς, απορρίψεις και άδικες “ταμπέλες’.