Ψάχνοντας το Big Bang του χρέους

Γράφει η Παγώνα Κακανοπούλου
Μοιάζει ως μη ανυπόστατη η ρήση, ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα θα διαλυθεί, όταν απολυθεί ο πρώτος δημόσιος υπάλληλος. Ήδη όμως οι πιέσεις γίνονται αφόρητες προς αυτήν την κατεύθυνση, εξ ου και οι σκέψεις για εκλογές. Ζητείται από το πολιτικό σύστημα να κόψει το κλαδί στο οποίο στηρίζεται. Οι πολιτικοί αντιλαμβάνονται το τσουνάμι που μπορεί να τους πάρει και να τους σηκώσει και ότι η δουλειά μπορεί να συνεχιστεί με άλλους.. Το ότι μάθαμε για την πρακτική των οικονομικών δολοφόνων από κρατικό κανάλι (Κούλογλου, ΝΕΤ) μόνο τυχαίο δεν είναι. Μάθαμε για  πρακτικές που δεν διαφέρουν από τις πρακτικές της μαφίας του κοινού εγκλήματος και πως η διαφθορά είναι η «συγκολιτίνη» του συστήματος. Μάθαμε για προέδρους λατινοαμερικανικών χωρών, που τους έφαγε το χώμα όταν είχαν καλές προθέσεις για τη χώρα τους.
Από την άλλη είδαμε, ότι όσοι συνεργάστηκαν απέκτησαν τεράστιες περιουσίες. Από εκεί και πέρα το να καταλάβεις το γιατί και  το πως των τεκταινομένων στη δική μας χώρα, σήμερα και χθες, επαφίεται στη συλλεκτική σου ικανότητα πληροφοριών και στην ανάγκη διήθησης των. Εμείς «μείναμε», μεταξύ άλλων και πάλι στον Δ. Καζάκη,  που σε ενημερωτική εκπομπή στο κανάλι 10 των Αθηνών, στις 27 Απριλίου, λέει μεταξύ των άλλων:

 «..Η τελευταία έκθεση του ΟΗΕ του 2010 που αφορούσε το εμπόριο και την ανάπτυξη, έχει αφιέρωμα για την Ελλάδα. Λέει ότι βρίσκεται στη χειρότερη θέση που βρέθηκε ποτέ χώρα που αντιμετώπισε κρίση χρέους, όσο αναπτυσσόμενη ή αναδυόμενη αγορά και αν ήταν.  Ο λόγος είναι, ότι δεν έχει στην διάθεσή της μακροοικονομικά εργαλεία αντιμετώπισης της κρίσης χρέους και της δημοσιονομικής κρίσης. Δεν έχει νόμισμα, δεν έχει νομισματική πολιτική, δεν έχει δημοσιονομική πολιτική, όλα αυτά καθορίζονται έξωθεν και άνωθεν. Αυτό το πράγμα δυσκολεύει έως και κάνει αδύνατη οποιαδήποτε προσπάθεια ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.

 Όλοι οι βασικοί παράγοντες του καθεστώτος του μνημονίου, από το διοικητή της τράπεζας της Ελλάδας, μέχρι και υπουργοί της κυβέρνησης, ομολογούν ότι το μνημόνιο, όχι μόνο δεν οδηγεί σε μια άνοδο ή ανάταση της οικονομίας, αλλά σε άμεση χειροτέρευση και επιδείνωση όλων των όρων, τόσο ως προς την ύφεση της ελληνικής οικονομίας, όσο και  ως προς την προοπτική του χρέους.

Υπάρχουν ανομολόγητοι σκοποί για τους οποίους γίνεται ό,τι υφιστάμεθα. Να φτάσει ο απλός εργαζόμενος κόσμος σε κατάσταση αδιεξόδου και να ασχολείται με το μεροδούλι - μεροφάι. Αυτό θα έδινε τη δυνατότητα στους δανειστές να δεσμεύσουν τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας. Και αυτό αφορά τη δημόσια περιουσία, αλλά και το εθνικό έδαφος. Άλλωστε,  ο πρωθυπουργός μίλησε περί περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας. Η δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η χώρα έχει τον πρωτοφανή όρο, ότι η Ελλάδα παραιτείται άνευ όρων και αμετακλήτως από οποιαδήποτε ασυλία της παρέχει η εθνική κυριαρχία. Δηλ. παραιτήθηκε από το βασικό εργαλείο, που διαθέτει ένα κράτος, για να αντιμετωπίσει τέτοια προβλήματα. Διότι ο δανειστής ενός κράτους διαφέρει από τον δανειστή μιας επιχείρησης ή ενός νοικοκυριού στα εξής: Όταν μια επιχείρηση ή ένα νοικοκυριό δεν μπορεί να πληρώσει, τότε ο δανειστής το βάζει σε εκκαθάριση, παίρνει τα περιουσιακά στοιχεία, το κλείνει και τελειώνει. Το κράτος έχει ασυλία, λόγω εθνικής κυριαρχίας. Δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε δανειστής να το βάλει σε εκκαθάριση ή να πάει σε κάποιο δικαστήριο, να πάρει αποφάσεις εκτελεστές και να είναι αποφάσεις εκκαθάρισης. Με μια εξαίρεση, αν το ίδιο το κράτος, οικειοθελώς, απεμπολήσει την εθνική του κυριαρχία και την ασυλία του, πράγμα που έγινε με τη δανειακή σύμβαση. Αυτό κάνει η δανειακή σύμβαση αυτή, εξανάγκασε το κράτος, δηλαδή την κυβέρνηση που την υπέγραψε, να απεμπολήσει άνευ όρων και αμετάκλητα,  την εθνική της κυριαρχία.

 Και όμως, η κυβέρνηση είχε ελευθερία κινήσεων τέτοια, που μπορούσε να επιλέξει άλλες διεξόδους. Όχι απαραίτητα να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά ή αποφασιστικά το δημόσιο χρέος, αλλά τουλάχιστον να το μεταθέσει κάπως, ώστε να υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος, ώστε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, πώς να ανασυγκροτηθούμε με κάποιο τρόπο. Θα μπορούσε η κυβέρνηση, είτε η παλιότερη, είτε η τωρινή, όταν μετά τον Γενάρη του 2009 διαπίστωσε ότι αδυνατεί πλέον να βγει στις αγορές για να πουλήσει νέα ομόλογα, θα μπορούσε να πει ότι, δεν έχω να πληρώσω, αδυνατώ για μια σειρά λόγους και για λόγους ανωτέρας βίας, για λόγους κατάστασης έκτακτης ανάγκης, λόγω της παγκόσμιας κρίσης - αυτοί οι όροι δεν είναι όροι τυχαίοι, είναι όροι του διεθνούς δικαίου, όλα αυτά χρησιμοποιούνται με βάση το διεθνές δίκαιο - ένα κράτος θα μπορούσε να συζητήσει με τους δανειστές του και να τους πει: -καθίστε κάτω να δούμε τι μπορούμε να βγάλουμε. Σ’ αυτή την περίπτωση, οι δανειστές θα είχαν ελάχιστα μέσα πίεσης προς το κράτος.

Τα δύο μεγάλα κόμματα ήταν ενημερωμένα πλήρως για την κατάσταση που υπήρχε και ήταν σε πλήρη συνεννόηση, για να οδηγήσουν τη χώρα στον δρόμο του μνημονίου και του ΔΝΤ. Ας πάρουμε τα πράγματα, από λίγο πιο πίσω. Το 1985,  ο Άγγελος Αγγελόπουλος, ο αείμνηστος ακαδημαϊκός, που ήταν ο πλέον ειδικός για το δημόσιο χρέος σε διεθνές επίπεδο, είχε πει ότι έχουμε εκτροχιαστεί και πρέπει να πάρουμε άμεσα μέτρα, ώστε να μπορέσουμε να το τιθασεύσουμε. Τότε το δημόσιο χρέος ήταν το 36% του ΑΕΠ. Και είχε προτείνει αναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές, (τότε δεν ήταν ομολογιούχοι, ήταν δάνεια από ξένες τράπεζες, κανονικά δάνεια,) είπε να γίνει αναδιαπραγμάτευση και να δούμε τι μπορούμε να κόψουμε. Να κόψουμε μέρος του κεφαλαίου δηλ. των χρεολυσίων ή μέρος των τόκων. Τότε βγήκε ο υπ. Οικονομικών Κων. Σημίτης, ο οποίος είπε το εξής:  αναδιαπραγμάτευση σημαίνει ότι θα μας πιέζουν, ότι οι τράπεζες θα επιβάλλουν τους όρους τους και η μόνη λύση είναι να αναχρηματοδοτήσουμε το χρέος, να πάμε να βρούμε άλλα δάνεια για να πληρώσουμε τα παλιά δάνεια. Μα, αυτό ακριβώς φοβόντουσαν οι ακαδημαϊκοί, ότι αν μπεις σε μια διαδικασία να δανείζεσαι για να πληρώνεις παλιότερα χρέη, αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος χρεοκοπίας . Από τότε αυτό γίνεται στο ελληνικό κράτος, στην πραγματικότητα εφαρμόστηκε αυτή η πολιτική και νωρίτερα ενδεχομένως, αλλά από τότε άρχισε να καλπάζει αυτή η ιστορία, με αποτέλεσμα να φτάσουμε σ΄ αυτό το σημείο…

  Τι έγινε στην ουσία; Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει χρέος, τα 360δις. του σημερινού χρέους είναι ένα μετακινούμενο αναχρηματοδοτούμενο χρέος που βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε κεφαλαιοποιήσεις τόκων. Επί Σημίτη του 1985 άρχισε να καλπάζει, αλλά άρχισε να γίνεται αυτή η ιστορία  νωρίτερα. Σημειώστε παρακαλώ το εξής:  Η απαρχή της τωρινής υπερχρέωσης ξεκινάει από την δεκαετία του 60 με την τελική ρύθμιση των προπολεμικών χρεών το 1964, με κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου (του Γέρου της Δημοκρατίας) και υπουργού Οικονομικών Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος υπέγραψε μια από τις πιο επαχθείς  ρυθμίσεις χρεών που έχει δει η υφήλιος, όπου αναγνώριζε στο υπερδιπλάσιο την τρέχουσα αξία όλων των προπολεμικών χρεών, από το 1881 μέχρι το τέλος του 2^ου παγκοσμίου πολέμου, όλων των προπολεμικών χρεών της Ελλάδας ακόμη και αυτών για τα οποία η Ελλάδα είχε χρεοκοπήσει επίσημα το 1893 και το 1932 και είχε υποστεί ότι είχε υποστεί, εξ αιτίας αυτών των χρεοκοπιών. Αναγνώρισε τους τόκους υπερημερίας και (άκουσον, άκουσον!) 70% αποζημίωση πιστωτικού κινδύνου επί των τόκων υπερημερίας. Αυτό το χρέος ορίστηκε να πληρωθεί σε 45 χρόνια 1964-2009 και από τότε το κράτος είχε αρχίσει να πληρώνει αυτά, είναι αδιευκρίνιστο πως πληρώθηκε στα χρόνια της χούντας και της μεταπολίτευσης διότι έγινε εξωλογιστικό το χρέος, το πέρασαν εξωλογιστικά ώστε να εμφανίζεται τεχνητά χαμηλό και επί χούντας και επί μεταπολίτευσης.  Το πέρασαν κατά κύριο λόγο εξωλογιστικά,  είτε το αντάλλαξαν με εκχωρήσεις εθνικών θεμάτων !! Αυτοί που ασχολούνται με τα αρχειακά υλικά στις ΗΠΑ, έχουν ανακαλύψει ότι κάποιες τέτοιες τράμπες έχουν γίνει και με την υπόθεση της Κύπρου το 1973-74. Όσον δε αφορά στην  υπόθεση της Κύπρου, ήταν μια διαπραγμάτευση σε ένα τραπέζι, υπάρχουν πολλά πράγματα γεωπολιτικά τα οποία έχουν αναλυθεί κατά κόρον, αλλά υπάρχει και αυτή η πλευρά.

Από εκεί και πέρα το υπόλοιπο χρέος πέρασε στις μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις, οι οποίες κλήθηκαν να το πληρώσουν χωρίς στην πραγματικότητα να χρειάζεται να γίνει κάτι τέτοιο. Αρχίσανε λοιπόν οι ίδιες να πληρώνουν αυτή τη μαύρη τρύπα, φτάσαμε στα μέσα της δεκαετίας του 80,  όπου σε έκθεση της ΔΕΗ, ο διοικητής της  έλεγε, ότι για κάθε 1000 δρχ. τότε που δανειζόταν η ΔΕΗ για όλη τη μεταπολιτευτική της περίοδο, μόνο 8 δρχ πήγαιναν για ανάγκες της. Όλα τα υπόλοιπα ήταν ξένες ανάγκες, εννοούσε  τις ανάγκες του προϋπολογισμού και το εξωλογιστικό χρέος. Επάνω εκεί προστέθηκαν νέα δάνεια, επί Καραμανλή, δηλ. της πρώτης περιόδου του Καραμανλή του πρεσβύτερου, φτάσαμε το 1977 να κλείνουμε σύμβαση με γαλλικές τράπεζες, την εποχή του φλερτ, επί εποχής Ζισκαρ ντ’ Εστεν.  Το Ελλάς - Γαλλία - Συμμαχία μας κόστισε λίγο παραπάνω, το πληρώνουμε ακόμη το μάρμαρο. Το 1977 δόθηκαν μεγάλα δάνεια από τις γαλλικές τράπεζες, αλλά με αντάλλαγμα να παίρνουμε φρεγάτες, τρόφιμα, να ανοίξουν οι αγορές για τα σούπερ μάρκετ τους κλπ .»

 Ο κ Καζάκης λέει και άλλα, δέχεται στο διαδίκτυο πολλές προσωπικές επιθέσεις, αφήνονται όμως απείραχτα τα επιχειρήματά του. Οπότε,  συμπληρώνουμε εμείς, υπάρχει λύση που μπορεί μάλιστα να προκύψει από εκλογές; Χλωμό.. Πρέπει να γίνει συνείδηση η κατάσταση σε όλους και να συντονιστούμε με ομοιοπαθείς ευρωπαίους.. Αλλά,  με εταιρείες ΜΜΕ (ηλεκτρονικός και έντυπος τύπος) δύο τριών διαπλεκομένων και εταιρείες δημοσκοπήσεων που ανήκουν σε δυο - τρία πρόσωπα πανευρωπαϊκά, με την α-παιδεία σε πλήρη εξάπλωση, ζήσε Μάη μου…..