Ποιοι; οι κλεφτοκατσικάδες της οικουμένης

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
Μας κουνούν το δάχτυλο και μας ειρωνεύονται οι Φραγκογερμανοί. Μιλούν ποιοι; Οι διαγουμιστές, οι κλεφτοκατσικάδες της οικουμένης. Εξηγώ βασιζόμενος σε κάποιες παλιότερες σκέψεις.

Ο Άγγλος συγγραφέας του ΙΘ΄ αιώνα, Γουίλιαμ Πίκαμ, έλεγε ότι στην Αρχαία Ελλάδα υπήρχαν περισσότερα αγάλματα παρά άνθρωποι. Και έρχεται μετά 200 περίπου χρόνια ένας πάλι Άγγλος ιστορικός και συγγραφέας ο Γ. Κλερ, για να αποκαλύψει ότι τα διαγουμισμένα από τον Έλγιν αγάλματα του Παρθενώνα υπέστησαν ανεπανόρθωτες ζημιές. Μια από τις πιο σκοτεινές πτυχές της ελληνικής ιστορίας, η οποία τεχνηέντως επιχωματώνεται και αποσιωπάται, είναι αυτή της δηώσεως και διαρπαγής, ανά τους αιώνες, των μνημείων και έργων τέχνης της κλασικής και βυζαντινής περιόδου. Η λεηλασία και η καταστροφή που υπέστησαν οι καλλιτεχνικοί ελληνικοί θησαυροί κατά την περίοδο της Ρωμαιοκρατίας, Φραγκοκρατίας και Τουρκοκρατίας συνιστούν πολιτιστική γενοκτονία.

Αλλά και κατά την περίοδο του ελεύθερου βίου δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις Ελλήνων πολιτικών, που για να εξασφαλίσουν την εύνοια των ξένων, τους προσφέρουν τα «ένδοξα λείψανα». Τα άγια τοις κυσί. Στο σημείο αυτό επιβάλλεται μια παρένθεση. Είναι γνωστό πως κατά την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης, η μεγάλη πλειοψηφία των ευρωπαϊκών λαών στάθηκε ομόφωνα στο πλευρό του μαχόμενου Ελληνισμού. Η Ελληνική Επανάσταση δεν ήταν μια πτυχή του Ανατολικού Ζητήματος, που απασχολούσε μόνο τα ανακτοβούλια και τους διπλωμάτες. Άγγιζε συναισθηματικά ευρύτερα στρώματα, έγινε σύμβολο και οραματισμός. Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στην περίοδο «Ρομαντισμού». Όμως πλήθος ανέργων στρατιωτικών, τυχοδιώκτες και κάθε λογής αποβράσματα οσμίστηκαν δόξα και εύκολο πλούτο, πλούτο που θα προσπόριζε η αρχαιοκαπηλία και μεταμορφώθηκαν σε Φιλέλληνες. Τονίζω οι λεγόμενοι «φιλέλληνες» θαύμαζαν τους αρχαίους Έλληνες, για τους συγκαιρινούς τους αισθάνονται μόνο περιφρόνηση. Ελληνολατρία, δηλαδή, χωρίς Έλληνες. Ο Κάνιγκ π.χ. ο Άγγλος υπουργός και πρωθυπουργός την περίοδο του Αγώνα, που θεωρείται «ακραιφνής» φιλέλλην, περιφρονούσε και καθύβριζε τους Έλληνες. Δεν υπάρχει αμφιβολία, έλεγε, πως είναι μια συμμορία αχρείων. Σήμερα ο ανδριάντας του Άγγλου νεκροθάφτη των ελληνικών δικαίων κοσμεί την ομώνυμη αθηναϊκή πλατεία. Διορθώνω, για να μην παρεξηγηθώ. Υπήρξαν, ιδίως κατά τα πρώτα έτη της Επανάστασης μερικοί γνήσιοι φιλέλληνες, αγνοί ιδεολόγοι, φιλελεύθεροι και ανθρωπιστές και πολλοί απ’ αυτούς έπεσαν ηρωικώς μαχόμενοι στην μάχη του Πέτα.

Από κει με πέρα άρχισε να καταφθάνει ο συρφετός των απατεώνων και των ξεπεσμένων αριστοκρατών της Δύσης. Το παρακάτω γεγονός είναι χαρακτηριστικό: Όταν κατά την Οθωμανική περίοδο, σε μια δεξίωση στα ανάκτορα, ένας ξένος διπλωμάτης είπε στον Κολοκοτρώνη ότι η Ελλάς πρέπει να ευγνωμονεί την Ευρώπη που την ελευθέρωσε. Απάντησε ο εύστροφος «Γέρος του Μωριά»: Και η Ευρώπη πρέπει να χρωστάει ευγνωμοσύνη στην Ελλάδα.. Γιατί; Ρώτησε απορημένος ο ξένος. «Γιατί σας λευτερώσαμε κι εμείς απ’ αυτούς τους μπερμπάντες που μας κουβαλήθηκαν εδώ». Η απάντηση του στρατηγού είναι αποκαλυπτική. Αυτά γιατί έχουν γεμίσει οι ελληνικές πόλεις από οδούς με ονόματα «άτιμων και παραλυμένων» όπως θα έλεγε ο Μακρυγιάννης.

Επανερχόμενοι στο θέμα της σύλησης και αρπαγής των ελληνικών αρχαιοτήτων θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικό επεισόδιο που συνέβη ένα χρόνο πριν από την Επανάσταση του ’21: ένας γεωργός στην Μήλο ανακάλυψε στο χωράφι του ακέραιο, το περίφημο άγαλμα της Αφροδίτης. Στο αριστερό χέρι κρατούσε μήλο. Το γεγονός μαθεύτηκε. Ένα γαλλικό πολεμικό έφθασε στο νησί. Οι Γάλλοι το αρπάζουν, αλλά οι Έλληνες, αγαθοί νησιώτες αντιδρούν. «Τότε άρχισε η μάχη. Σπαθιά και ρόπαλα ανέμισαν. Ο δύστυχος παπάς, που αντιστάθηκε στην αρπαγή, δέχτηκε πολλά χτυπήματα στο κεφάλι και τη ράχη. Το ίδιο κι οι Έλληνες. Το αίμα κυλούσε. Το κασόνι με το γλυπτό τραμπαλιζόταν και έπεφτε δεξιά κι αριστερά. Εκεί έχασε η Αφροδίτη το αριστερό της χέρι». Το άγαλμα ακρωτηριάστηκε και σήμερα αποτελεί το πλέον εκλεκτό και περίβλεπτο έκθεμα του Λούβρου. Κοσμεί το Παρίσι. Όμως, όπως γράφει ο Πολύβιος, η πόλη δεν κοσμείται από τα εισαγόμενα, δηλαδή από τα κλοπιμαία, «αλλά εκ της των οικούντων αρετής». Ψιλά γράμματα θα αντιτάξει κάποιος. Να γνωρίζουμε όμως ότι αυτή η πνευματική αιχμαλωσία αντικατοπτρίζει και την εν γένει εθνική μας αιχμαλωσία, την υποτέλειά μας, την εξάρτησή μας. Κανένα γαλλικό, αγγλικό ή γερμανικό «αρχαίον» έργο τέχνης δεν βρίσκεται σε ξένο αρχαιολογικό μουσείο. Ενώ τα δικά τους είναι κατάμεστα από λαφυραγωγίες, εισβολέων, ληστών, καταπατητών, αρχαιοθηρών, αρχαιοκαπήλων, αρχαιομεταπρατών και μάλιστα – και εδώ είναι το προκλητικό – δε δέχονται ούτε υπαινιγμό για παλιννόστηση των μνημείων και έργων τέχνης που κάτω από συνθήκες βίας, τρομοκρατίας και απάτης, εξορίστηκαν από το πάτριο έδαφος. Ο Παρθενώνας τώρα και τα απαράμιλλα γλυπτά του καταστράφηκαν αρχικά από τις βόμβες του Βενετού Μοροζίνη το 1687. Ως τότε ο περίλαμπρο μνημείο διατηρείτο ανέπαφο. Ο Έλγιν και η συμμορία του απλώς έδωσαν την χαριστική βολή. Στον αρχαιολογικό θησαυρό που λήστεψε ο Έλγιν περιλαμβάνονταν 80 μέτρα από την ζωφόρο του Παρθενώνα, 15 μετόπες, 17 γλυπτά από τα αετώματα, ένα δωρικό κιονόκρανο από τον ναό, η Καρυάτιδα, ένας κίονας και άλλα γλυπτά από το Ερέχθειο, τον ναό της Απτέρου Νίκης και τα Προπύλαια. Όλα αυτά για διακόσμηση του αρχοντικού του στην Σκωτία. Η αθλιότητα του ήταν τέτοια, που ανάγκασε τον Βύρωνα, το 1811, να γράψει το περίφημο ποίημα «Η κατάρα της Αθήνας», έργο στηλιτευτικό για την σκύλευση του Παρθενώνα και τις κακουργίες του Έλγιν. Ο ναός γλίτωσε από τους Γότθους και τους Τούρκους και βεβηλώθηκε από τους «πολιτισμένους» αρχισυλητές και αρχαιοκυνηγούς της Δύσης. Το θέμα είναι τεράστιο. Αν, υποθετικά, επαναπατρίζονταν όλα τα ελληνικά ή ελληνορωμαϊκά αριστουργήματα, (ο όρος ελληνορωμαϊκός είναι ιστορική πλάνη. Ήταν ελληνικά έργα Ελλήνων καλλιτεχνών, εγκατεστημένων στην Ρώμη), τότε τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου θα έκλειναν. Τι θα ήταν το Λούβρο χωρίς την Νίκη της Σαμοθράκης ή την Αφροδίτη, ή του Βερολίνου χωρίς τα γλυπτά της Περγάμου, του Βρετανικού χωρίς τα Ελγίνεια.

Να γνωρίζουμε πάντα ότι η ιστορία αποτελεί την αστείρευτη πηγή αυτογνωσίας και φρονηματισμού.

Τα λείψανα, τα μάρμαρα, τα μνημεία, αποτελούν για τον απλό λαό, τον αγράμματο, τα ιστορικά του βιβλία. Όταν αυτά τελούν εν αιχμαλωσία, αυτό σημαίνει ότι ένα μέρος της ιστορίας μας είναι υπόδουλο και ταπεινωμένο. Τελειώνω αναφέροντας ένα πάλι πρόσφατο γεγονός σκύλευσης ιερών και οσίων.

Το 1944, όταν ξεκουμπίζονταν οι Γερμανοί από την Ελλάδα, στον Όλυμπο υπήρχε η περικαλλής μονή του Αγ. Διονυσίου, χτισμένη τον 16ο αι. Οι Ούννοι, αφού κατέκλεψαν την Μονή, για να αποκρύψουν το έγκλημα τους, την βομβάρδισαν με το πρόσχημα της καταφυγής στην Μονή Ελλήνων αντιστασιακών. Τα κλοπιμαία έκτοτε χάθηκαν. Αυτά πριν από 60 χρόνια.