Η δική σας και η δική μου επικαιρότητα και η επικαιρότητα όλου του κόσμου συναντάται πάλι με την εορταστική (και αληθινή) εκκλησιαστική επικαιρότητα της θεικής ενανθρώπησης του Σωτήρα Χριστού, του Κυρίου και Θεού μας. Μια “επικαιρότητα” που δεν ξαναφέρνει πίσω τα χρόνια του Ηρώδη. Αλλά επιβεβαιώνει ―εδώ και τώρα― τα δικαιώματά μας στην “Βηθλεέμ” κάθε εκκλησιάς. Κι όχι απλά στην Βηθλεέμ, αλλά στο “εσπαργανωμένο Βρέφος”, στην ενανθρώπινη σωτήρια παρουσία της άκρας θεικής Του φιλανθρωπίας, της άκρας θεανθρώπινης ταπείνωσης.
Ο Υιός του Θεού προσφέρει τελείως ανθρώπινα τον τέλεια θεικό Εαυτό Του σε μας, στην πανανθρωπότητα, στην δημιουργία Του. Για να μας “ανεβάσει” εκεί απ᾽ όπου θέλησε και μας έδωσε πνοή ζωής: στη θεο-ζωή Του. Για να μας χαρίσει μετοχή αθανάτου ζωής, με την θεανθρώπινη αυτοπροσφορά Του. Στο πρώτό μας “πλάσιμο” ―Εκείνος Θεός κι εμείς δημιουργήματα― μας χάρισε δικαιώματα χαριτωμένου ανθρωπισμού. Τώρα μας τα ξαναχαρίζει τέλεια, παντέλεια, δικαιώματα θεανθρωπισμού. Η Παναγία, όλοι οι Άγιοι, τόσα σημάδια στη δική μας ζωή, είναι τρανές αποδείξεις.
Εκείνος είναι ο προαιώνιος και συνάναρχος Θεός Λόγος «δι᾽ ου τα πάντα εγένετο». Αυτοπα-ρουσιάστηκε σε θεόπτες της Π.Δ. και προετοίμαζε την συγκεκριμένη χρονική έλευσή Του. Ώσπου «ο Λόγος έγινε άνθρωπος κι έστησε τη σκηνή του ανάμεσά μας και είδαμε τη θεική Του δόξα, τη δόξα που ο μοναχογιός την έχει απ᾽ τον Πατέρα, ήρθε γεμάτος χάρη θεική κι αλήθεια για μας» (Ιω. 1:14).
Ποια ήταν αυτή η αλήθεια που μας αφορά και μ᾽ αυτήν ζυγιζόμαστε; Η αποκάλυψη του Πατρός, η αποκάλυψη της Αγίας Τριάδος, η εν Χριστώ υιοθεσία μας. «Κανείς ποτέ δεν είδε τον Θεό· μόνο ο μονογενής Υιός που είναι μέσα στην αγκαλιά του Πατέρα, εκείνος μας τον έκανε γνωστό» (Ιω. 1:18). Στο ωρίμασμα της προφητικής προσδοκίας, «ο Θεός Πατέρας μας έστειλε τον Υιό Του ενανθρωπισμένο, κι όποιος πιστεύει σ᾽ Αυτόν να έχει αιώνια θεική ζωή» (βλ. Ιω. 3:16).
Ιδού, λοιπόν, πάλι τα Χριστούγεννα στη δική μας “επικαιρότητα”, στο δικό μας στενόχωρο σήμερα, που μπορεί να γίνει “φάτνη πενιχρά” του Αχωρήτου. Επειδή χρειάζεται εθελούσια να “ποιωθούμε” με την χάρη της θεανθρωπότητάς Του. Η δική μας παρουσία προσκαλείται συμμετοχικά στην Χριστολογική επικαιρότητα της αγάπης του Θεού, της παρουσίας και ταπείνωσης, της εκκλησιαστικής κοινωνίας του Υιού του Θεού, της χριστολογικής-εκκλησιαστικής μέθεξης του Θεού Λόγου.
Δικαίωμα του κόσμου να αναμετράται με τόσες φόρμες ανακυκλούμενης ταλαιπωρίας. Ωστόσο, όλη η σπουδαία παγκόσμια επικαιρότητα, ακόμη κι η τόση πρόσγεια πολιτισμική φαντασμαγορία, έχουν αντοχή μεγαλύτερη από το θάνατο; Πως θα μας προσδώσουν σταθερή ποιότητα υπαρκτικής παρουσίας; Άραγε έχουν αξία υψηλότερη από τον άνθρωπο; Αν όχι, τότε πως θα μας δώσουν καθ᾽ εαυτές νόημα και αξία; Τι λογής “αποκλειστικότητες” επενδύουμε σε δικά μας “φάσματα”; στις “πλατφόρμες δεδομένων” της παγκοσμιότητας; παραδίδοντας σ᾽ αυτές ασυζητητί τους όρους και τα όριά μας; Εξαιτίας μας απλώνεται όπου γης ―αδιέξοδη τελικά― ανακύκλωση φθοράς, κι ο κόσμος της ραγδαίας μεταπροόδου δεν παύει να “γεννοβολά” απανθρωπιές και πολέμους, κακίες και βία, κλιματική και οικολογική φθορά.
Τουλάχιστον εμείς ας εξανθρωπίσουμε το μερτικό μας στον κόσμο. Με ευεργετική παρουσία και πιστεύουσα μαρτυρία, με ασυμβίβαστη παρεμβατικότητα και συνετή προσφορά. Ακόμη και μέσα στις τωρινές εντυπωσιακές πολυδομές της πολυπρισματικής ενιστορίας. “Επικαιροποιώντας” εν ημίν την Βηθλεέμ του ενανθρωπισμένου Θεού. Μην παύσουμε να “κρατιόμαστε” από τον Θεό της θείας ενανθρώπησης, ευαγγελιζόμενοι την σωτηριώδη κυριότητά Του, με εκκλησιαστικά θεανθρωπισμένη την ζωή μας. Μας χάρισε το δικαίωμα της ολοτελούς ένωσης, είμαστε «μέλη Χριστού» (Ρωμ. 12:5· Α΄ Κορ. 6:15).
Ο Θεός της ενανθρώπησης, ο Χριστός μας, δεν παύει να είναι ο μόνος κατεξοχήν “οικείός” μας. Αυτό είναι το διαρκές (ιστορικό και υπερ-ιστορικό) μυστήριο και δώρημα της ενανθρωπισμένης παρουσίας του Θεού μας, μέσα από την Εκκλησία. «Διά του Χριστού αποκτήσαμε μερίδιο στην κληρονομία του Θεού, γιατί αυτό ήταν απαρχής το σχέδιό του, σύμφωνα με το οποίο πραγματοποίησε το θέλημά του» (Εφ. 1:11). Σας το εύχομαι ολόψυχα να μείνετε διαπαντός «κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού» (Ρωμ. 8:17· Τιτ. 3:7).
«Η χάρις του Κυρίου Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος μετά πάντων υμών· αμήν» (Β΄ Κορ. 13:13).
Ο Υιός του Θεού προσφέρει τελείως ανθρώπινα τον τέλεια θεικό Εαυτό Του σε μας, στην πανανθρωπότητα, στην δημιουργία Του. Για να μας “ανεβάσει” εκεί απ᾽ όπου θέλησε και μας έδωσε πνοή ζωής: στη θεο-ζωή Του. Για να μας χαρίσει μετοχή αθανάτου ζωής, με την θεανθρώπινη αυτοπροσφορά Του. Στο πρώτό μας “πλάσιμο” ―Εκείνος Θεός κι εμείς δημιουργήματα― μας χάρισε δικαιώματα χαριτωμένου ανθρωπισμού. Τώρα μας τα ξαναχαρίζει τέλεια, παντέλεια, δικαιώματα θεανθρωπισμού. Η Παναγία, όλοι οι Άγιοι, τόσα σημάδια στη δική μας ζωή, είναι τρανές αποδείξεις.
Εκείνος είναι ο προαιώνιος και συνάναρχος Θεός Λόγος «δι᾽ ου τα πάντα εγένετο». Αυτοπα-ρουσιάστηκε σε θεόπτες της Π.Δ. και προετοίμαζε την συγκεκριμένη χρονική έλευσή Του. Ώσπου «ο Λόγος έγινε άνθρωπος κι έστησε τη σκηνή του ανάμεσά μας και είδαμε τη θεική Του δόξα, τη δόξα που ο μοναχογιός την έχει απ᾽ τον Πατέρα, ήρθε γεμάτος χάρη θεική κι αλήθεια για μας» (Ιω. 1:14).
Ποια ήταν αυτή η αλήθεια που μας αφορά και μ᾽ αυτήν ζυγιζόμαστε; Η αποκάλυψη του Πατρός, η αποκάλυψη της Αγίας Τριάδος, η εν Χριστώ υιοθεσία μας. «Κανείς ποτέ δεν είδε τον Θεό· μόνο ο μονογενής Υιός που είναι μέσα στην αγκαλιά του Πατέρα, εκείνος μας τον έκανε γνωστό» (Ιω. 1:18). Στο ωρίμασμα της προφητικής προσδοκίας, «ο Θεός Πατέρας μας έστειλε τον Υιό Του ενανθρωπισμένο, κι όποιος πιστεύει σ᾽ Αυτόν να έχει αιώνια θεική ζωή» (βλ. Ιω. 3:16).
Ιδού, λοιπόν, πάλι τα Χριστούγεννα στη δική μας “επικαιρότητα”, στο δικό μας στενόχωρο σήμερα, που μπορεί να γίνει “φάτνη πενιχρά” του Αχωρήτου. Επειδή χρειάζεται εθελούσια να “ποιωθούμε” με την χάρη της θεανθρωπότητάς Του. Η δική μας παρουσία προσκαλείται συμμετοχικά στην Χριστολογική επικαιρότητα της αγάπης του Θεού, της παρουσίας και ταπείνωσης, της εκκλησιαστικής κοινωνίας του Υιού του Θεού, της χριστολογικής-εκκλησιαστικής μέθεξης του Θεού Λόγου.
Δικαίωμα του κόσμου να αναμετράται με τόσες φόρμες ανακυκλούμενης ταλαιπωρίας. Ωστόσο, όλη η σπουδαία παγκόσμια επικαιρότητα, ακόμη κι η τόση πρόσγεια πολιτισμική φαντασμαγορία, έχουν αντοχή μεγαλύτερη από το θάνατο; Πως θα μας προσδώσουν σταθερή ποιότητα υπαρκτικής παρουσίας; Άραγε έχουν αξία υψηλότερη από τον άνθρωπο; Αν όχι, τότε πως θα μας δώσουν καθ᾽ εαυτές νόημα και αξία; Τι λογής “αποκλειστικότητες” επενδύουμε σε δικά μας “φάσματα”; στις “πλατφόρμες δεδομένων” της παγκοσμιότητας; παραδίδοντας σ᾽ αυτές ασυζητητί τους όρους και τα όριά μας; Εξαιτίας μας απλώνεται όπου γης ―αδιέξοδη τελικά― ανακύκλωση φθοράς, κι ο κόσμος της ραγδαίας μεταπροόδου δεν παύει να “γεννοβολά” απανθρωπιές και πολέμους, κακίες και βία, κλιματική και οικολογική φθορά.
Τουλάχιστον εμείς ας εξανθρωπίσουμε το μερτικό μας στον κόσμο. Με ευεργετική παρουσία και πιστεύουσα μαρτυρία, με ασυμβίβαστη παρεμβατικότητα και συνετή προσφορά. Ακόμη και μέσα στις τωρινές εντυπωσιακές πολυδομές της πολυπρισματικής ενιστορίας. “Επικαιροποιώντας” εν ημίν την Βηθλεέμ του ενανθρωπισμένου Θεού. Μην παύσουμε να “κρατιόμαστε” από τον Θεό της θείας ενανθρώπησης, ευαγγελιζόμενοι την σωτηριώδη κυριότητά Του, με εκκλησιαστικά θεανθρωπισμένη την ζωή μας. Μας χάρισε το δικαίωμα της ολοτελούς ένωσης, είμαστε «μέλη Χριστού» (Ρωμ. 12:5· Α΄ Κορ. 6:15).
Ο Θεός της ενανθρώπησης, ο Χριστός μας, δεν παύει να είναι ο μόνος κατεξοχήν “οικείός” μας. Αυτό είναι το διαρκές (ιστορικό και υπερ-ιστορικό) μυστήριο και δώρημα της ενανθρωπισμένης παρουσίας του Θεού μας, μέσα από την Εκκλησία. «Διά του Χριστού αποκτήσαμε μερίδιο στην κληρονομία του Θεού, γιατί αυτό ήταν απαρχής το σχέδιό του, σύμφωνα με το οποίο πραγματοποίησε το θέλημά του» (Εφ. 1:11). Σας το εύχομαι ολόψυχα να μείνετε διαπαντός «κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού» (Ρωμ. 8:17· Τιτ. 3:7).
«Η χάρις του Κυρίου Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος μετά πάντων υμών· αμήν» (Β΄ Κορ. 13:13).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.