Στον μακαριστό Κορίνθου Διονύσιο

†Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος
Ο Κορίνθου Διονύσιος μεταβιώσας από τα επίκηρα για την “ποθεινή αιώνια πατρίδα” δεν θα παύσει να ζει εν Κυρίω, συνοδευόμενος από τις λειτουργικές υπέρ αυτού δεήσεις της “ποιμαντορικής του επίγειας πατρίδας”, όσων ευεργέτησε κατά την μακρά ιερατική και την 19χρονη αρχιερατική του πορεία και όλων ημών των περιλειπομένων.

Στο μεταίχμιο 20ου και 21ου αιώνος “υπηρετήσας, προσετέθη προς τους πατέρας ημών” της εκκλησιαστικής εποικοδομής, διά των οποίων παρέλαβε και χάρη στους οποίους καταξιώθηκε να υπηρετήσει την πρόνοια του Θεού περί την εκκλησιαστική διιστορία.

Με σοβαρότητα και στιβαρότητα, χωρίς καμιάν εκκεντρικότητα αυτοαναφοράς, μεριζόμενος σε δημιουργικότητες και ακαταπόνητος σε ζήλο, με το δικό του φερέπονο ποιμαντορικό παρών καταλογογραφείται ήδη σε μια μακρά παρακαταθήκη επισκοπικών μορφών, που άλλες αγίασαν, άλλες διέλαμψαν θεολογικά είτε εκκλησιαστικά, άλλες διαμνημονεύονται με εθνικο-ιστορικό θαυμασμό, άλλες προβιώνουν και προσμένουν την έσχατη προσμέτρηση σ᾽ εκείνα τα “αεί…”.

Σε όσους διακόνησε και σε όσους τον διακόνησαν και του συμπαραστάθηκαν (μέχρι την ύστατη στιγμή, όπως καθ᾽ όλον τον βίο του και προπαντός κατά την έσχατη ασθένεια και μεταβίωσή του) ο αοίδιμος Ιεράρχης δεν θα παύσει να ενθυμίζει πλέον εκ των επέκεινα του βίου “τα τίμια επαγγέλματα” “του καλέσαντος ημάς” (Β΄ Πε 1:3).

Κλείνοντας (είτε εν σωματοψυχική αισθήσει οδύνης είτε εν νοερά αισθήσει) τα μάτια του σώματός του μας προσκαλεί όλους τους επιζώντες να τιμήσουμε την άφθαρτη, αμίαντη, αμάραντη και επουράνια κληρονομιά μας, σταθερά κι αμετακίνητα, θαρραλέα απέναντι και στον ίδιο τον εαυτό μας. Την κληρονομιά που μόνον εκκλησιοποιητικά τιμάται, κι ας εγκοσμικεύεται (ιερ)αποστολικά.