Aδιάκοπο Πασχαλινό μελώδημα στη Γουμένισσα (37 φωτογραφίες)

† του Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημητρίου
Όλοι ζούμε με την ενδοκοσμική επιπόθηση της διάρκειας, της χαράς και της επιτυχέστερης ευτυχίας, της δημιουργίας, του αποκλεισμού πάσης αποτυχίας, της αυτοκατάφασης, της αναγνώρισης. Και οι πολλοί που καταφάσκουν τα εποχικά δεδομένα κι εκείνοι που τα ξεπερνούν. Οι πολλοί που υπό ποικίλα ινδάλματα πάντως σχεσιάζονται και συνυφαίνουν το σημερινό ανθρωπολογικό πρότυπο του “αυτοπροσδιορισμού”. Και οι ελάχιστοι που εποχούνται στην αφάνταστη ευρεσιτεχνία του μεταπολιτισμού και του μετανθρώπου.

Πάντως, είτε η περατή διάρκεια του σημερινού πολυπράγμονος “βίου” και “είναι” είτε ο βάσιμος και μεταβάσιμος τεχνητός προσχεδιασμός ενός υπερπερατού “έσεσθαι”, συνιστούν επιπόθηση της διαρκέστερης αυτοκατάφασης ή της ευρηματικότερης κατακτητικής κατάφασης. Ο μεταβαλλόμενος χάρτης της γεωπολιτικής και του γεωπολιτισμού συνυφαίνεται με την επιπόθηση της αυτοδιάρκειας, της αυτεπιτυχίας, της αυτοκατάφασης. Ακόμη κι αν προτίθεται να εκποιήσει την συμβατή ανθρωπινότητα σε μια μετανθρωπινότητα.

Άραγε χρειάζεται να βάλουμε όλοι μας καθ᾽ εαυτούς και οι θεσμικοί των ολοτήτων μας ένα μέτρο σ᾽ αυτήν την κίνηση, σ᾽ αυτήν την διάρκεια, σ᾽ αυτήν την επιτυχοστοχοθεσία; Ποιο θα είναι το μέτρο, το όριο, η δεοντολογία;

Η θεολογική μας παράδοση συνεχώς μας αποκαλύπτει, μας συγκαλεί, μας ειδολογεί, μας ενασκεί, μας ανακιρνά, μας εθίζει σ᾽ αυτό το “μέτρο”.

Στην ανθρώπινη συγκατάβαση του Θεού ως ανθρώπου, ως Θεανθρώπου, ως Σωτήρα μας, ως δικής μας διαρκούς διάρκειας, ως δικής διαρκούς χαράς, ως δικής μας διαρκούς επιτυχίας, ως δικής μας διαρκούς δημιουργίας, ως δικής μας διαρκούς κατάφασης, ως δικής μας διαρκούς αναγνώρισης και υπέρβασης.

“Και γαρ το πάσχα ημών υπέρ ημών ετύθη Χριστός” (Α΄ Κορ. 5:7).

Όχι απλώς “το πάσχα”, αλλά “το πάσχα ημών”. Όχι για τον εαυτό Του, αλλά “υπέρ ημών”.

Οπότε (χωρίς πολλές-πολλές φιλοσοφίες και ιδεολογίες) πολύ απλά, πολύ θεολογικά και ακόμη πιο πολύ ανθρώπινα, θεανθρώπινα και ανθρώπινα (εκκλησιαστικά), ανοίγει ο ορίζοντάς μας και βλέπουμε τον Χριστό ως τον μόνο δικό μας, ως τον εθελούσια πασχαλινό μας, ως την υπαρκτική μας ταυτότητα και τον υπαρκτικά ταυτοτικό μας σκοπό.

Είμαστε δικές Του “εικόνες”, ο καθένας και όλοι μας ασύγχυτα και αχώριστα μέτοχοι της εθελοντικής Του δημιουργημένης υπαρκτικότητάς μας. Είμαστε δικές Του προσομοιώσεις στην μοναδική θεανθρώπινή Του θεότητα και ανθρωπινότητα. Είμαστε σχεσιακοί προς τον Χριστό (κι ας μην το βιώνουμε, διότι εθελονοοτυφλούμε είθε εθελοπαθοτυφλούμε).

Είμαστε αυτό που είμαστε ως θεόπλαστος άνθρωπος, οπότε προαιώνια σχεδιάστηκε το χρονικό μας “είναι” ως δυνατότητα πασχαλινής διάβασης Εκείνου προς εμάς. Και συνάμα προαιώνια σχεδιάστηκε το χρονικό μας “είναι” ως χάρισμα δικής μας εν Χριστώ πασχαλινής διάβασης προς τον Πατέρα.

Αυτό ζούμε, αυτό διαλαλούμε, αυτό χαιρόμαστε, αυτό διακρατούμε, αυτό φωτοβολούμε όλοι εμείς στην Διακαινήσιμο μία ημέρα και στο Πασχαλινό σαρανταήμερο. “Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος”.

Χωρίς τον αναστάντα Κύριο είμαστε “μνηματικοί”. Κι ο οιοσδήποτε βεγγαλικά εντυπωσιακός μεταπολιτισμός μας θα είναι μια επιβεβαίωση μνηματικότητας.

Το “Χριστός ανέστη” ενέχει ασύγκριτες ανθρωπολογικές και ψυχοκοινωνικές και σωτήριες και κοσμοσωτήριες συνέπειες. «Αλλήλους περιπτυξώμεθα· είπωμεν αδελφοί και τοις μισούσιν ημάς· συγχωρήσωμεν πάντα τη αναστάσει».

Τούτο μας το προσφέρουν συνεχώς να το απογευόμεθα οι Άγιοί μας.

Όχι οι Άγιοι καθ᾽ εαυτούς ως ατομικότητες, ως αυτοαναφορικότητες, σε μιάν ανάγια και ανύπαρκτη και εναγή υπαρκτικότητα, διότι δεν υπάρχουν τέτοιοι Άγιοι, του νιρβάνα.

Αλλά μας το προσφέρουν οι Άγιοί μας, οι δικοί μας Άγιοι, ώστε κι εμείς δι᾽ αυτών να ζούμε όπως έγινε και είναι ο Χριστός “το πάσχα ημών”, “το ημέτερον πάσχα”.

Αυτό ζούμε τόσες ημέρες ανά την Ορθοδοξία με τις λιτανείες και τις τοπικές πανηγύρεις. Κι εμείς εδώ στην Γουμένσσα λιτανεύσαμε την εικόνα του Αναστάντος Κυρίου, “το ημέτερον πάσχα”, από την Ιερά Μονή Παναγίας προς τον Μητροπολιτικό Ναό, όπου και τελέσαμε τον Εσπερινό της πασχαλινής εν Χριστώ επαναβίωσης της εκκλησιαστικής μας ενότητος.

Την Τρίτη του Πάσχα λιτανεύσαμε στην Γουμένισσα την θαυματόβρυτη εικόνα της Παναγίας μας, τον κατά θεουργό μετοχήν πανάγιο άνθρωπο, την Παναγία μας που ως διαρκώς βρεφοκρατούσα εξαγγέλλει την θεολατρευτική ενότητά Της με τον Υιό και Θεό Της, που σαρκωμένος έγινε και παραμένει “το πάσχα ημών”.

Και την Τρίτη του Πάσχα πανηγυρίσαμε την μνήμη των νεοφανών Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στην φερώνυμη Ιερά Μονή εν μέσω ιερομονάχων, ιερέων, προσκυνητών και θεσμικών, που όλοι προςήλθον, για να μαθητεύσουν στο “πάσχα ημών”, στο “ημέτερον πάσχα”, όπως το βίωσαν οι τρεις Άγιοι προ 500ετίας, το ξαναβίωσαν τρόπον τινά για χάρη μας προ 60ετίας στις Καρυές Θερμής της Λέσβου (αποκαλύπτοντας εν Πνεύματι όλες τις φρικτές σκηνές του μαρτυρίου τους και της δοξασμένης αναστάσιμης χριστομετόχου αιωνιότητός τους), και το ξαναζούν προς χάριν μας (οδηγώντας μας με τα θαυμάσιά τους σε αναρίθμητους ανθρώπους στο “ημέτερον πάσχα”).

«Νομίμως αθλήσαντες επί της γης, αξίως εξοξάσθητε εν ουρανοίς, οσιομάρτυρες ένδοξοι…».

Όλα τα τροπάρια που συνέθεσε ο όσιος Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης αυτό το αναστάσιμο νόημα έχουν, στην αναστάσιμη χριστομετοχή μας ανάγουν. Καθώς και το σύγχρονο συντεθέν υπ’ εμού, «Λυχνία τρίφωτος Χριστού εδείχθητε, άγιοι Μάρτυρες, Λέσβου το καύχημα, την Εκκλησίαν ταίς αυγαίς φαιδρύνοντες των θαυμάτων, Ραφαήλ πανθαύμαστε, ιερέων ευπρέπεια, ένδοξε Νικόλαε, διακονίας κειμήλιον, και ρόδον παρθενίας Ειρήνη· όθεν υμάς ανευφημούμεν».

Τους βλέπουμε με την ευλάβειά μας να βιώνουν “το ημέτερον πάσχα” με μιάν σταυρωμένη απολυτότητα εκείνοι, και σήμερα να μας χαρίζουν σε μας “το ημέτερον πάσχα” με μιάν απολυτότητα δωρεάς, καθοδηγώντας μας και προστατεύοντάς μας και χαριτοπροσφέροντάς μας πρεσβευτικά την βίωση “του ημετέρου πάσχα”.

Αυτό ήρθαν να χαρούν πολλοί και κυρίως να αποζητήσουν οι περισσότεροι στο φετινό προσκύνημα στο Μοναστήρι των Τριών Αγίων στη Γρίβα. Από μας τους κληρικούς μέχρι τους απλούστερους λαικούς, οικογένειες αμέτρητες με τα πολλά ή τα λίγα παιδιά τους. Κι ανάμεσά τους ο Αντιπρόεδρος της Βουλής Γεώργιος Γεωργαντάς, ο Δήμαρχος Παιονίας Κωνσταντίνος Σιωνίδης, ο Αντιπεριφερειάρχης Κιλκίς Ανδρέας Βεργίδης, ο Αντιδήμαρχος Γουμένισσας Ευάγγελος Καπετάνης, Πρόεδρος της ΔΚ Γουμένισσας Βασίλειος Καραδολάμης, ο Πρόεδρος της ΤΚ Γρίβας Δημήτριος Μπακάλης, ο Ταξίαρχος της 71ης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας Βασίλειος Παπαδόπουλος με αξιωματικούς, ο Αστυνομικός Διευθυντής Κιλκίς Δημήτριος Ντέντας με τον Δκτη του Α.Τ. Γουμένισσας Αντώνιο Λιακόπουλο, ο Διοικητής των Π.Υ. Κιλκίς Πύραρχος Χρήστος Γκαντίδης με τον υπεύθυνο της ΠΥ Μουριών και άλλοι θεσμικοί.

Προς άπαντας τους συνεκκλησιασθέντες στο Ναό, όπως αργότερα και στη δεξίωση στο Συνοδικό της Μονής, προσεκάλεσα παιδιά που ανασώθηκαν με τις προσευχές της μακαρίας δούλης του Θεού Μαρίας, της μεγάλης ευεργέτιδος αμφοτέρων των Μονών (της τε Λέσβου και της Γουμένισσας), καθ᾽ ότι αυτή υπήρξεν “η ψυχή” του θεόσδοτου ιστορικού της ιστορικής αποκαλύψεως των Νεοφανών Μαρτύρων. Αλλά και ανά την Ορθοδοξία όσες Μονές και Εκκλησιές φερωνυμούνται με τους Αγίους έχουν μεν τους ιδίους κτίτορας και ευεργέτας, συνιστούν ασφαλώς εκκλησιαστικά ενοριακά ή μοναστικά ενιδρύματα θείας λατρείας, αλλά δεν πρέπει να το αγνοούν, να το παρασιωπούν και να το καταφρονούν ότι η θεία Πρόνοια ευαρεστήθηκε να αποκαλύψει εκφαντορικά αυτούς τους τιμωμένους Αγίους “του ημετέρου πάσχα” χρησιμοποιώντας κυριολεκτικά ως όργανο των θείων αποκαλύψεων εκείνων μιάν απλουστάτη, ασκητική, ακενόδοξη, εθελοαφανέστατη, θεοσφράγιστα ταπεινή και θεοδίδακτη ψυχή, την ολιγογράμματη Μαρία Τσολάκη.

Δείγμα αυτών των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της γερόντισσας Μαρίας αποτελεί και η εντολή της να μην αναφέρουμε ποτέ το όνομά της στις θαυμαστές επεμβάσεις της Παναγίας και των Αγίων σε θεραπείες τόσων ανθρώπων. Κατά την ομιλία μου αναφέρθηκα παραδειγματικά σε δύο νεαρά παιδιά, που στέκονταν εκείνη τη στιγμή πλησίον μας, και τα οποία οφείλουν τη ζωή τους στις προσευχές και τις παρακλήσεις προς την Παναγία και τους Αγίους της θεοπρεπέστατης γερόντισσας Μαρίας, όταν η επιστήμη δεν έδινε περιθώρια ζωής. Δείτε άρθρον υπό τον τίτλο “Αυτό κι αν δεν είναι θαύμα θαυμάτων” (https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/41658-auto-ki-an-den-einai-thauma-thaumaton). Επίσης και στο προσφάτως εκδοθέν βιβλίο μου “Μαρία Τσολάκη, μία ζωή θεοδίδακτη”, υπό τον τίτλο “Πάμε πολύ καλά, σήμερα· λες, και είναι άλλο παιδί!”

Τρίτο στη σειρά το πανηγύρι του μεγαλομάρτυρος Αγίου Γεωργίου, εκ των λαοφιλεστέρων Αγίων της πίστης μας, κραταιού και θαυμαστού προστάτη μας σε αιώνες δίσεκτους.

Μετά τον πανηγυρικό Εσπερινό επακολούθησε η λιτάνευση του δωρηθέντος αποτμήματος ιερού λειψάνου του Αγίου Γεωργίου και της εικόνος του ανά τις οδούς του λεγομένου συνοικισμού. Παιάνιζαν και πάλι τα Χάλκινα της Γουμένισσας το “Χριστός Ανέστη” (όπως από ετών τους υπέδειξα), ενώ στις οδούς έστρωναν χαλιά και θυμίαζαν σταυροκοπούμενοι, προσφερόμενοι με απλές ολοκάρδιες εκδηλώσεις στο διά του Αγίου Γεωργίου ενεικόνισμα και αφομοίωμα “του ημετέρου πάσχα”, του Σωτήρος ημών Θεού Ιησού Χριστού.

«Πᾶμε πολύ καλά, σήμερα· λές, καί εἶναι ἄλλο παιδί!»

Ὀνομάζομαι Ἑλένη Ραμοπούλου, εἶμαι παντρεμένη, ζῶ στή Φιλυριά τοῦ ν. Κιλκίς μέ τήν οἰκογένειά μου. Ἔχουμε τρία παιδάκια, τήν Μαρία 11 χρονῶν, τήν Ἰωάννα 8 χρονῶν καί τόν 8 μηνῶν γιό μου πού θά τόν ὀνομάσουμε Ραφαήλ.

Πρίν δύο χρόνια ἡ μεγάλη μου κόρη Μαρία εἶδε στόν ὕπνο της τούς τρεῖς Ἁγίους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Εἰρήνη, νά βρίσκονται σέ μιά σπηλιά μέσα στό βουνό, ἦταν σάν τή φάτνη πού γεννήθηκε ὁ μικρός Χριστούλης μας καί εἶχε ἡ μικρή ἁγία Εἰρήνη μπροστά της μέσα σέ μιά καλάθα ἕνα μωρό πού ἦταν ἀγοράκι. Πήγαμε καί ὅλη ἡ οἰκογένεια στή σπηλιά καί, ὅταν πλησιάσαμε, οἱ τρεῖς Ἅγιοι μᾶς ἔδωσαν τό μικρό ἀγοράκι καί μᾶς εἶπαν νά τό πάρουμε μαζί μας, στό σπίτι μας, γιά δικό μας παιδάκι.

Τήν ἄλλη μέρα ἡ Μαρία μου μέ ρώτησε

―Μαμά, μήπως θά γεννήσεις μωράκι;

―Ὄχι, Μαρία μου, δέν ἔχω τίποτα στήν κοιλίτσα μου.

Καί ὅμως· μετά ἀπό ἕνα χρόνο, τό καλοκαίρι ἔμεινα ἔγκυος καί στίς 19 Ἰανουαρίου στίς 8.50 τό πρωί στό Γενικό Νοσοκομεῖο Γιαννιτςῶν γέννησα μέ τρίτη καισαρική τομή ἕνα ἀγοράκι. Ἦταν ὁ μικρός μου Ραφαήλ, γιατί μετά ἀπό τό ὄνειρο τῆς μικρῆς Μαρίας μου δέν θά μπορούσαμε νά μήν ὀνομάσουμε τό μωρό μας Ραφαήλ. Ἀλλά καί ἀκόμη πιό πρίν ἀπό τό ὄνειρο τῆς μικρῆς μας, ὁ σύζυγός μου ἔλεγε πώς, ἄν κάνουμε κάποτε τρίτο παιδί, θά τοῦ δώσουμε τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Ραφαήλ γιά ὑγεία γιά τήν κόρη μας Μαρία, γιατί εἶναι ἀπό δυόμιση χρονῶν παιδί ἰνσουλινοεξαρτώμενο.

Ὅμως, μόλις γεννήθηκε ὁ μικρός μου, μπῆκε στήν θερμοκοιτίδα καί μοῦ τόν φέρανε τό ἀπόγευμα στίς 5 μ.μ. νά τό δῶ. Δέν σᾶς κρύβω, μέχρι νά πάρω στά χέρια μου τό μωράκι μου, τρελάθηκα ἀπό τήν ἀγωνία μου.

Τό μωρό μας, οἱ γιατροί τό εἶχαν σέ παρακολούθηση ὅλη νύχτα. Κι ἐγώ μέ τήν μητέρα μου μείναμε ξάγρυπνες. Τήν ἄλλη μέρα τό πρωί, ἐνῶ ἦταν ἡ ὥρα πού τό μωρό ἔπρεπε νά πιεῖ γάλα, κιτρίνισε καί δέν ἀνέπνεε σωστά. Ἀμέσως ἡ μητέρα μου ἔτρεξε καί φώναξε τίς νοσοκόμες νά ἔλθουν νά δοῦν τί συμβαίνει στό μωρό.

Πῆραν οἱ γιατροί τό μωρό νά τό ἐξετάσουν καί ἀμέσως, χωρίς νά χάσουν χρόνο, στίς 7 π.μ. μεταφέρθηκε μέ ἀσθενοφόρο στήν ἐντατική μονάδα νεογνῶν τοῦ Ἱπποκρατείου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης. Ἡ διάγνωση τῶν γιατρῶν ἦταν πνευμο[νο]θώρακας καί ἡ ὑγεία τοῦ μικροῦ ἦταν κρίσιμη. Τό Σάββατο 23 Ἰανουαρίου βγῆκα ἀπό τό Νοσοκομεῖο πού γέννησα, καί ὅταν γυρίσαμε στό σπίτι, πήραμε τηλέφωνο στό Νοσοκομεῖο, νά ρωτήσουμε πῶς εἶναι ἡ ὑγεία τοῦ παιδιοῦ μας.

Ὁ γιατρός μᾶς εἶπε ὅτι τά πράγματα δέν εἶναι καθόλου καλά καί πρέπει νά πάει ὁ σύζυγός μου ἐκεῖ, νά τοῦ μιλήσουν. Πῆγε ὁ σύζυγός μου καί τοῦ εἶπαν ὅτι ὁ μικρούλης μας δέν εἶναι πολύ καλά.

–Ἐμεῖς κύριε Ἀραμπατζή, θά κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε, ἀλλά τό μωρό εἶναι πολύ ἄσχημα. Ἔχουμε τά τηλέφωνά σας, ὅ,τι ἤθελε συμβεῖ κατά τήν διάρκεια τῆς νύχτας, θά σᾶς τηλεφωνήσουμε.

Πόσο δύσκολο εἶναι γιά τή μάνα καί τόν πατέρα νά ξέρουν ὅτι ἀπό στιγμή σέ στιγμή τό παιδί τους μπορεῖ νά πεθάνει! Ἐνῶ πρίν λίγες μέρες εἶχαν χαρά μέ τήν γέννηση τοῦ παιδιοῦ τους.

Ἐγώ ἤδη ἀπό τήν πρώτη κιόλας στιγμή πού εἶχε φύγει τό παιδί στό Ἱπποκράτειο, εἶχα ἐπικοινωνήσει μέ τόν Γέροντά μας, Μητροπολίτη Γουμενίσσης Δημήτριο, τόν ὁποῖο εἶχα τιμή καί εὐλογία νά γνωρίσω ἐδῶ καί δύο χρόνια, γιατί γιά ἕνα πεντάμηνο δούλεψα στήν Μητρόπολή μας.

Ἀμέσως, ἀφοῦ ἔμαθα τά δυσάρεστα νέα, τόν πῆρα τηλέφωνο, νά μιλήσει στήν κυρία Μαρία Τσολάκη, γιά νά παρακαλέσει στήν προσευχή της τόν Κύριό μας καί τήν Παναγίτσα μας, νά σώσουν τό μικρό μας ἀγωνιστή.

Τήν ἄλλη μέρα ξημέρωνε Κυριακή, ὁ σύζυγός μου πῆγε στό Νοσοκομεῖο, νά δεῖ πῶς εἶναι τό παιδί μας. Ἐκεῖ πού περίμενε ἔξω στό διάδρομο, ἀνοίγει ἡ πόρτα καί κατεβαίνει ἀπό τά σκαλοπάτια ἡ ἐφημερεύουσα γιατρός καί τοῦ λέει:

–Τί νά πῶ, σήμερα, κ. Ἀραμπατζή; Ὁ μικρός εἶναι πολύ καλύτερα ἀπό ἐχθές. Ἦταν γιά νά πεθάνει, εἴχαμε χάσει κάθε ἐλπίδα νά ζήσει τό παιδί, ἀκόμα κι ἀπό θαῦμα.

Ὅταν ὁ Γιῶργος μπῆκε νά δεῖ τό μωρό, παρατήρησε ὅτι τοῦ εἶχαν βγάλει πολλά ἀπό τά καλώδια πού εἶχε τόσες μέρες καί ὅλοι οἱ γιατροί τοῦ μίλησαν μέ ἐνθουσιασμό.

–Πᾶμε πολύ καλά, κ. Ἀραμπατζή, σήμερα. Λές καί εἶναι ἄλλο παιδί.

Τό προηγούμενο βράδυ, εἶχα μιλήσει στόν Γέροντα καί μοῦ εἶπε πώς ἀνέφερε τί εἶχε δεῖ ἡ κ. Μαρία στήν Γιώτα τήν οἰκονόμο [μαζί συνυπηρετούσαμε στά 5μηνα].

Ἡ κ. Μαρία βρέθηκε στίς Καρυές τῆς Θερμῆς καί εἶδε τήν Παναγία καί κάτω ἀπό μία ἐλιά ἕνα κρεβατάκι ἄδειο. Ἡ Παναγία προσευχόταν πρός τόν Κύριο μέ ἀνοιχτά τά χέρια της, κοιτάζοντας στόν οὐρανό, καί εἶπε στήν κ. Μαρία ὅτι ἡ κατάσταση τοῦ παιδιοῦ εἶναι πολύ δύσκολη καί πρέπει νά προσευχηθοῦμε στόν Κύριό μας.

Τήν Δευτέρα τό πρωί, καί κάθε μέρα μετά, τό μωρό μας γινόταν ὅλο καί πιό καλά.

Ὥσπου στίς 9/2/2016 πήραμε ἐπί τέλους τό παιδί στό σπίτι μας.

Εἶμαι σίγουρη πώς ἡ ὑγεία τοῦ παιδιοῦ μας καλυτέρευε μέ τίς προσευχές τῆς κ. Μαρίας Τσολάκη καί τοῦ Γέροντά μας. Τούς ἀγαπῶ, τούς χιλιοευχαριστῶ μέσα ἀπό τήν καρδιά μου, γιατί μέσα ἀπό τίς προσευχές τους ἔδωσαν πίσω τή ζωή τοῦ παιδιοῦ μας. Τοῦ ἔδωσε ὁ Κύριός μας μία δεύτερη εὐκαιρία γιά νά ζήσει, μέ τίς προσευχές τῆς κ. Μαρίας Τσολάκη πού τήν εὐλόγησε ἡ Παναγία μας νά βρεῖ ἐκείνη τούς Ἁγίους μας. Εὔχομαι, ὅ,τι καλό μᾶς ἔχει κάνει ἡ κ. Μαρία Τσολάκη, ὁ καλός Θεούλης μας νά τῆς τό δώσει πίσω. Μεγάλη εὐλογία, ὅσοι γνώρισαν αὐτήν τή γυναίκα. Ὅλη μου ἡ οἰκογένειά εἴχαμε τήν τιμή καί τήν εὐλογία νά γνωρίσουμε ἀπό κοντά τήν κυρία Μαρία, ἕναν ἁπλό, γλυκό καί πολύ ἀγαπητό ἄνθρωπο.

Εὐχαριστῶ τόν Θεό πού μοῦ ἔστειλε στόν δρόμο μου τόν Γέροντά μου, Σεβασμιώτατό μας Δημήτριο καί μέσῳ αὐτοῦ νά μάθουμε τήν δυναμική τῆς πίστεως καί τά μεγαλεῖα της καί νά γνωρίσουμε ἀπό κοντά τήν κ. Μαρία πού ἀπό τόσα χρόνια εἶχα διαβάσει καί εἶχα μάθει γι’ αὐτήν ἀπό τά βιβλία πού εἶχε γράψει ὁ Μητροπολίτης μας γιά τούς Ἁγίους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Εἰρήνη.

Ἐπίσης θέλω νά εὐχαριστήσω μέσα ἀπό τήν καρδιά μου ὅλους τούς πατέρες στήν Μητρόπολη καί τούς πατέρες τοῦ Ἁγίου Ραφαήλ στή Γρίβα, γιά τήν ἀγάπη τους καί τίς προσευχές τους πού ἔκαναν κι αὐτοί, γιά νά εἶναι καλά ὁ μικρούλης μας.

Τέλος νά εὐχαριστήσω καί τήν κουμπάρα μας Παναγιώτα Μαυρίδου, πού εἶναι ἡ νουνά τοῦ Ραφαήλ μου, γιατί ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού τό μωρό μας δέν ἦταν καλά, ἐρχόταν κάθε μέρα, μέ ἐκείνη τήν παγωνιά καί τό χιόνι, νά μᾶς δεῖ, ἐμένα καί τήν μανούλα μου, γιά νά μᾶς δώσει λίγο κουράγιο γιά νά ἀντέξουμε. 

(καταγραφή, Κυριακή 25/9/2016)