Δοκιμές

Του Φώτη Μισόπουλου

.......κι αυτό είχε σημασία πλέον. Καθόμουν ακουμπισμένος στον τοίχο με μικρά ξέφτια ήλιου πάνω μου......
ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΦΩΚΝΕΡ [1]

α.
......στον καφκικό κόσμο, ο φάκελος του ατόμου μοιάζει με την πλατωνική ιδέα Αντιπροσωπεύει την ''αληθινή'' πραγματικότητα- ως κεκρυμμένο αρχέτυπο-, ενώ η φυσική ύπαρξη του ανθρώπου, είναι απλώς μια προβολή της στην οθόνη των αντικατοπτρισμών Ένα τεράστιο πετρελαιοφόρο έρχεται Όλοι οι διπλωμάτες της Υφηλίου πάνω στη γέφυρα κρατώντας άδεια ποτήρια από σαμπάνια, σαν σε φιλμ του Φελλίνι Ο τύπος του θαλάμου αφήνει το ακουστικό και βγαίνει Κάθομαι στο δάπεδο και πίνω την μπίρα μου περιμένοντας να χτυπήσει το τηλέφωνο Η σειρήνα ουρλιάζει Η παλίρροια στο απόγειο/
ΑΝΤΡΈΙ: .....η πόλη θ' αδειάσει Θα βάλει τα μαύρα της [παύση] Κάτι έγινε χτες κοντά στο θέατρο Όλοι μιλούν γι' αυτό και μονάχα εγώ δεν ξέρω τίποτα/
Μερικές ημέρες, τέλη Αυγούστου, στον τόπο μας μοιάζουν με αυτή, ο αέρας ισχνός και ανήσυχος, σαν αυτόν εδώ [δείχνει] μ' εντός του ένα κάτι θλιμμένο και νοσταλγικό και ίσως γνώριμο Στην ουσία ο Κ και ο άλλος δεν είναι παρά οι ίσκιοι των ατομικών τους φακέλων Ή κι ακόμα λιγότερο: οι σκιές ενός τρόμου που πλανιέται πάνω απ' τους φακέλους των, σκιές που δεν έχουν καν δικαίωμα στην σκιώδη ύπαρξή τους Stop Και σε ποιον ανήκει αυτός ο παράξενος που είμαι εγώ, και πού νομίζει ότι πρόκειται να ταξιδέψει- πέρα από κει που δεν πάει άλλο Που δεν έχει Μακρύτερα Κοιτάζω το είδωλό μου στο τζάμι Είναι ο καθρέφτης του κόσμου Το τελικό διαζύγιό μου απ' τον πολιτισμό που έμαθα/
ΜΑΣΣΑ: .....πώς μπορούν όλη μέρα να λένε, να λένε [προχωρεί] Να ζει κανείς σ' ένα τέτοιο κλίμα, που απ' τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να χιονίσει και να πρέπει ν' ακούει κι όλες αυτές τις χαζομάρες [σταματά] Δεν θα πάω μέσα στο σπίτι Κατάντησε αφόρητο εκεί.... Όταν έρθει ο Κονσταντίν φωνάξτε με [προχωρεί προς την δεντροστοιχία] Φεύγουν τ' αποδημητικά πουλιά [ψάχνει με το βλέμμα] Αγαπημένα Ευτυχισμένα πουλιά/
Ο Άνθρωπος ίσον το Άθροισμα από βρωμερές ιδιότητες Τέλμα πόθου και τέφρας Αμετάβλητο μηδέν Ξέρω τις κλιματολογικές του εμπειρίες. Νύχτα.

β.
.......αν όμως η ζωή του ανθρώπου δεν είναι παρά ίσκιος, κι αν η ''αληθινή'' πραγματικότητα βρίσκεται αλλού, στον άφταστο χώρο του αναπάντητου, τότε αναπνέουμε στο χώρο της θεολογίας. Οι πρώτοι ερμηνευτές του καφκικού χώρου μιλούν κατά βάθος για θρησκευτικές παραβολές Σειρήνες Ομίχλης αντηχούν ακόμη στο Γκόλντεν Γκέητ Ο αέρας διώχνει την ομίχλη πέρα απ' τον τηλεφωνικό θάλαμο Ενός παλιού εμπορικού στο νερό επάνω κανονίζουν την πορεία κι ο Τελευταίος των Μο-ικανών τυλίγει την πετονιά του Στο τέλος της οι χάντρες που κάποτε χαθήκαν απ' το νησί του Μανχάταν/
ΤΡΕΠΛΕΒ: ......ναι, είσαι πιο αδύνατη και τα μάτια σου μεγάλωσαν Μου φαίνεται τόσο παράξενο που σε βλέπω Δε θάρθει κανείς! Έλα.../
Άλλο να σκεφτώ, τι; Δεν μπορώ ούτε να κλάψω Έχω πεθάνει από πέρυσι σου τόχα πει Μερικές μέρες τέλη Αυγούστου στον τόπο μας μοιάζουν πολύ:
Ήταν ο μονόλογος του Φώκνερ,- Ξανάπε: Τώρα είμαι νεκρός κι αζήτητος.- Το λευκό πουκάμισο με τους λεκέδες του ήλιου Ακίνητο Χωρίς σκιές να τρεμοπαίζουν Η ερμηνεία δεν μου φαινόταν σωστή- γιατί ανιχνεύει αλληγορίες εκεί όπου κάποιος συλλαμβάνει χειροπιαστές καταστάσεις της ανθρώπινης ζωής: ταυτόχρονα όμως είναι αποκαλυπτική Όσο η εξουσία θεοποιείται, δημιουργεί τη δικιά της θεολογία Ο κοινωνικός περίγυρος μπορεί να περιγραφεί με όρους θεολογικούς Οι Γλάροι στις στέγες π' τις αποβάθρες κοιτάζονται στον ήλιο αμείλικτα Τα γατόψαρα που εδώ τα λένε κάπως αλλοιώς Δεν θα γυρίσω μέχρι να γκρεμίσω τον δρόμο του Εμπαρκαντέρο Η Πιλοτίνα του Γκόλντεν Γκέητ- θάλασσα με ζωντανά δολώματα/
ΝΙΝΑ: .....κλείδωσε τις πόρτες Μπορεί νάρθει κανείς...../
ΤΡΕΠΛΕΒ: .....κανείς δε θάρθει- η Ειρήνα Νικολάγιεβνα δεν είναι παρούσα, λείπει καιρό
[Τώρα ποιος ο λόγος ν' ακούσεις γνώμες μπορούμε να φύγουμε μαζί, εσύ κι εγώ, για μέρη όπου κανείς δεν μας ξέρει Να κλέψω μια στιγμή στημένοι στην πόρτα κι η φωνή σφυροκόπημα σε κύματα πάνω στον τοίχο κολλημένοι, με τα κάτασπρα μάτια- δεν είχε χώρο η σιωπή για να χωρέσει άλλους]

γ.
.......στην καφκική αγωνία δεν έχουμε θρησκευτικές αλληγορίες, αλλά τα στοιχεία της είναι αξεχώριστα από τις θεολογικές οντολογίες: Ο Ρασκόλνικοφ δεν μπορεί να αντέξει το βάρος της ενοχής για να βρει την ηρεμία της ψυχής Συναινεί αυτόβουλα στην καταδίκη του Το έγκλημα ζητάει τιμωρία Ο χώρος όμως του καφκικού εξοστρακισμού είναι άλλος Υπάρχει μια τιμωρία και μια καταδίκη- για ποια ενοχή, άραγε; Η ενοχή αποτελεί το μεγάλο ζητούμενο Γεννιέται μια μεταφυσική του βάθους, μια θεολογία του διαρκούς χρέους, μια Απορία του Μεγίστου Η Άκρη Του Λιμανιού νεκρή Τι λέει το νερό στη θάλασσα; Στην ακτή του Σαν Φραντζίσκο όπου ξόδεψα τον πιο πολύ καιρό του χωρισμού μου από σένα: Τσάινα
Μπαίηζυ, Χάρμπορ Λαντς, Σάντυ Γκάλλερυ Μπότομ- Τα παλιά εμπορικά οργώνουν τον ορίζοντα η μακρινή Ανατολή μας επισκέπτεται χαράματα
[Η ΝΙΝΑ γέρνει το κεφάλι της ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ]
ΜΕΝΤΒΕΝΤΕΝΚΟ: .....γιατί φοράτε πάντοτε μαύρα;
ΜΑΣΣΑ: ....πενθώ για τη ζωή μου Είμαι δυστυχισμένη
ΜΕΝΤΒΕΝΤΕΝΚΟ: .....γιατί; [συλλογιέται] Από υγεία είστε καλά Κι ο πατέρας σας αν και δεν είναι πολύ πλούσιος έχει εν τούτοις αρκετά Η ζωή μου είναι πολύ πιο δύσκολη απ' τη δική σας/
......σαν να χορεύεις καθισμένος Χόρεψες ποτέ σου καθισμένος; Ακούγαμε τη βροχή έναν αρουραίο στον άδειο στάβλο- έρημο από άλογα Πώς απλώνεις τα χέρια όταν χορεύεις,- έτσι; Ο δρόμος ξετυλίγεται ήρεμος ο ήλιος όλο και πιο κυρτός Έχω ξεχάσει το ποτάμι που στρίβει μαζί μας Η τιμωρία ωστόσο προκάλεσε το έγκλημα Ανατροπή σε μια παλιά γειτονιά της Πράγας Ξαναβλέπω Με τα ίδια μάτια Νομίζω ότι πρόκειται να ταξιδέψω Πέρα από κει Που δεν πάει άλλο Μακρύτερα Ένα άλλο τεράστιο πετρελαιοφόρο όπως έλεγα Η γέφυρα κι η Πιλοτίνα του Γκόλντεν Γκέητ Η παλίρροια στο απόγειο Το τηλέφωνο κουδουνίζει Ο θάλαμος του Μεγάλου Αμερικάνικου Λιμανιού Η σειρήνα που ουρλιάζει Το είδωλό μου στο τζάμι Οι διπλωμάτες αγορεύουν Τα άδεια ποτήρια από σαμπάνια σαν σε φιλμ του Φελλίνι υψώνονται πίσω μου.........

ΑΥΛΑΙΑ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ
[1] ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΦΩΚΝΕΡ, Η Βουή και η Μανία, μτφρ. Παύλος Μάτεσις, ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 2010

ΑΝΑΦ.: LAWRENCE FERLINGHETTI, Μεγάλο Αμερικάνικο Ποίημα Του Λιμανιού, απόδοση: Κώστας Μωρογιάννης στο περ. ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ τ.33/ 1983/// MILAN KUNDERA, Σαν το ψάρι στο ενυδρείο, απόδοση: Αντώνης Φωστιέρης, στο περ. Η ΛΕΞΗ τ.25/1983/// Αντόν Τσέχωβ, Ο ΓΛΑΡΟΣ στον τόμο ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΈΡΓΑ του ιδίου, μτφρ. Λυκούργος Καλλέργης, ΓΚΟΝΗΣ 1960/// ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΦΩΚΝΕΡ, Η Βουή και η Μανία, μτφρ. Παύλος Μάτεσις, ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 2010

https://i0.wp.com/grapevine.is/wp-content/uploads/2022/12/pussy-riot-by-igor-mukhin.jpg?fit=2000%2C1350&quality=99&ssl=1

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU