"Αναρωτιέμαι αν εχουμε σκεφτεί, το αν είμαστε ευτυχισμενοι στον δήμο που ζούμε"

Γράφει η  Γεωργία Τεπερίδου
Αφορμή αυτού του δημοσιεύματος στάθηκε ένα σχετικό δημοσίευμα για την ευτυχία και για σε ποια χώρα ζουν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι. Δεν είναι κλοπή του δημοσιεύματα αλλά με αφορμή αυτού αναρωτήθηκα για την μικρή μας κοινότητα που λέγεται Δήμος Παιονίας. Το δημοσίευμα ανάφερε οι Φινλανδία είναι ο πιο ευτυχισμένος λαός στον κόσμο. Γνωστός Φιλανδός ψυχολόγος ο οποίος μελετά τα θεμελιώδη στοιχεία της ευτυχίας, εξηγεί ότι οι Φινλανδοί για να διατηρήσουν μία υψηλή ποιότητα ζωής, έχουν κόψει τρείς κακές συνήθειες.

· Δεν συγκρίνουν τον εαυτό τους με τον γείτονα

· Εκτιμούν την συνεισφορά της φύσης, και αναγνωρίζουν τα οφέλη της

· Δεν σπάνε τον κύκλο εμπιστοσύνης της κοινότητας.

-Στην μικρή μας κοινότητα υπάρχει σύγκριση με τον γείτονα σύγκριση με όποιον έχει πετύχει κάτι. Αντί να εστιάσουμε σε αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους, αναλωνόμαστε στο να φαινόμαστε στους άλλους ότι έχουμε υψηλό status ότι διαπρέπουμε, δηλαδή μας ενδιαφέρει το πώς φαινόμαστε συγκριτικά με τους άλλους και όχι αν πραγματικά μας κάνει ευτυχισμένους. Πόσοι από εμάς έχουμε θέσει τους δικούς μας στόχους ανεπηρέαστοι από τους υπόλοιπους; Πόσοι από εμάς αλήθεια δεν πέσαμε σε παγίδα να συγκρινόμαστε με τους άλλους και να καθορίζονται οι ενέργειες μας από το πώς φαινόμαστε; Έχω συναντήσει ανθρώπους που εξ αιτίας της σύγκρισης με τους άλλους. Φτάνουν σε σημείο να παπαγαλίζουν και να προσπαθούν να τους μιμηθούν αναζητώντας την αναγνώριση από την ομάδα.

-Στο δεύτερο σημείο οι Φιλανδοί δεν παραβλέπουν τα οφέλη της φύσης. Για αυτούς είναι σημαντική επειδή τους προσφέρει ψυχική ηρεμία, ενέργεια και χαλάρωση, για αυτό επιδιώκουν να βρίσκονται όσο συχνά μπορούν στην φύση. Στον δήμο μας δυστυχώς ισχύει το αντίθετο. Καμία υποδομή για διαδρομές για ποδήλατα καμία υποδομή για περιπάτους στην φύση, καμία αξιοποίηση της φύσης που να συνδυάζεται από την παρουσία δένδρων και νερού στην παρούσα ποτάμι. Θυμηθείτε το δασύλλιο με λεύκες στην είσοδο της πόλης, το οποίο εξαφανίστηκε. Κρίθηκε επικίνδυνο προφανώς αλλά ……. Αντικαταστήστε το προσφέροντας μια όμορφη είσοδο στην πόλη.

Είναι παράλογο να με την απραξία να ωθούνται οι δημότες και να μετατρέπονται σε άτομα του καναπέ και της καφετέριας Είναι σαν κάποιος να τους ωθεί να μην είναι ευτυχισμένοι να μην αναπτύσσουν την δημιουργικότητα τους, να δέχονται αυτό που τους σερβίρουν και όχι αυτό που τους αξίζει. να

-Στο σημείο οι Φιλανδοί δεν σπάνε τον κύκλο εμπιστοσύνης της κοινότητας. Έχουν πίστη και εμπιστοσύνη στον συνάνθρωπο και τους θεσμούς. Στο δήμο μας οι περισσότεροι προσπαθούν να συνεισφέρουν με γνώμονα το προσωπικό κέρδος και όχι το κοινό καλό. Ναι ψηφίσαμε τον τάδε υποψήφιο επειδή είναι συγγενείς ή επειδή είναι καλό παιδί, και ίσως εκλέχτηκε αφήνοντας πιθανόν κάποιον εκτός με γνώσεις και με θέληση να κάνει το καλό για τον τόπο μας. Δεν θα βγω να καθαρίσω έξω από το κατάστημα μου ή το σπίτι μου επειδή το θεωρώ υποτιμητικό άλλωστε υπάρχουν καθαριστές για αυτή την δουλειά. Αυτός είναι ο τρόπος σκέψης των περισσότερων από εμάς.

Υπάρχει όμως και μια μερίδα ατόμων που έχουν ανησυχίες για τον τόπο που ζούμε που θέλουν να κάνουν καλύτερο για να απολαμβάνουμε όλοι μας καλύτερο τρόπο ζωής που είναι κάτι που μας αξίζει. Αυτοί είναι οι εξαιρέσεις.

Είναι αυτοί που θα χαμογελάσουν θα πουν μια καλημέρα, είναι αυτοί που θα καθαρίσουν το πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι τους η το κατάστημα τους, είναι αυτοί που θα βοηθήσουν κάποιον ηλικιωμένο , ή από ευγένεια να ανοίξουν την πόρτα, η να παραχωρήσουν την θέση στο σουπερμάρκετ σε κάποιον που έχει λίγα προϊόντα. Μικρά πράγματα που κάνουν τη διαφορά. Είναι αυτοί που θα ανησυχήσουν για την κοινότητα και τους κατοίκους τους, και αυτό που κάνουν, το κάνουν χωρίς επιδιώκουν αναγνώριση ούτε να διεκδικήσουν αξιώματα ή απλά…….. κέρδος. Είναι αυτοί που πιστεύουν ότι μας αξίζει μια καλύτερη ποιότητα ζωής για όλους μας .

Έκανα τους δικούς μου παραλληλισμούς και κατέληξα ότι εμείς στον δήμο Παιονίας δεν είμαστε Φιλανδία. Κάποιοι θα συμφωνήσουν αλλά και άλλοι θα διαφωνήσουν πιστεύοντας ότι είμαστε καλύτεροι.

Αναρωτιέμαι τελικά μήπως την διαφορά δεν την κάνει η χώρα αλλά η παιδεία;

Έχουμε την παιδεία να δούμε το κοινό καλό μας να παραμερίσουμε το προσωπικό κέρδος και να συνταχθούμε όλοι μαζί σε μια προσπάθεια για να κάνουμε την κοινότητα μας καλύτερη;

Ίσως τελικά να μας αξίζει ο τόπος αυτός, όπως είναι, και να μην χρειάζεται να γίνει σαν την Φιλανδία μου έχει τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους.

Ο τρόπος που σκεπτόμαστε και που ενεργούμε στα πλαίσια της κοινότητας, είναι αυτός που καθορίζει την πρόοδο ή αντίστροφα την στασιμότητα του τόπου αυτού τελικά.