Σκόρπια προεκλογικά

Της Παναγίτσας Μιχαήλου
Τους τελευταίους έξι μήνες βγαίνουν και μπαίνουν στην κατάψυξη τα εκλογικά σενάρια. Ότι όμως ξεπαγωνει και παγώνει αλλοιώνεται. Κι η αλλοίωση, οδηγεί στην απαξίωση. Μήπως όμως τελικά αυτός είναι ο στόχος; Να απαξιώσει ο κόσμος το νόημα και τη σημασία των εκλογών επιλέγοντας να απέχει από τη διαδικασία, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Οι καιροί μας ευνοούν τη δημιουργία οπαδών. Πράσινων και Βενετων στην αρένα της πολιτικής σκηνής να τσακώνονται για το ποιος θα επικρατήσει επιρρίπτοντας ο ένας στον άλλον ευθύνες για το ποιος είναι υπεύθυνος για τον υποβιβασμό του βιοτικού επιπέδου και της καθημερινότητας του μεγαλυτερου ποσοστού των πολιτών.

Αν λοιπόν στις μέρες μας δεν επιλέξεις μαντρί, σε τρώει ο λύκος. Μιας και η πελατειακή πολιτική κι η προσδοκία μιας εξυπηρέτησης σε κάνει να μη νοιάζεσαι άμα ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.

Μέσα σε όλα αυτά που ζούμε άραγε ποιος θα ρθει να μας πείσει ότι νοιάζεται για μας και για την καθημερινότητα μας που έγινε οικονομική σπαζοκεφαλιά για το πώς θα βγει ο μήνας με τόση ακρίβεια για ενέργεια θέρμανση και σούπερ μάρκετ; 

Βέβαια προεκλογικά όλοι  μας αγαπάνε ξαφνικά παράπονο δεν έχω. Αρχίζουν τα αιτήματα φιλίας, τα λάικ στα ποστ μας, οι ευχές στα γενέθλια, τα views στα story μας, αλλά μέχρι εκεί. 

Μόλις εξασφαλιστεί η εκλογή των περισσοτέρων το μόνο που τους νοιάζει,είναι η υλοποίηση της κομματικής ατζέντας κι η εξυπηρέτηση του μηχανισμού που θα τους εξασφαλίσει την επανεκλογή τους. Γι αυτό και μεγάλη μερίδα απ' αυτούς αποκτά την αλαζονεία κάποιου που νοιώθει πως δεν έχει ανάγκη κανέναν.

Η πολιτική ωριμότητα κάποιου φαίνεται από τον τρόπο που αντιδρά στην αρνητική κριτική. Γιατί όποιος εκτίθεται πρέπει να δέχεται πως κρίνεται και όχι μόνο πως χειροκροτειται.

Γιατί υπάρχουνε κι αυτοί που άμα δεν ακουσουν αυτό που τους αρέσει θεωρούν ότι δεν ασκείς το δικαίωμα να πεις ελεύθερα τη γνώμη σου, αλλά ότι τους κάνεις προσωπική επίθεση..κι έτσι, μαζί με τις καλημέρες που κόβονται παίρνεις και τη μεγαλύτερη απόδειξη για το τι χαρακτήρες είναι.

Το 23 είναι προεκλογική χρονιά. Και σε αυτοδιοικητικό, και σε βουλευτικό επίπεδο. Αν και πλέον οι αυτοδιοικητικές εκλογές λειτουργούν σαν το γκάλοπ που θα δείξει τη δύναμη του κόμματος που θα στηρίξει μια αυτοδιοικητική παράταξη.

Το να στηρίζει μια παράταξη ένα συνδυασμό, είναι πλέον σύνηθες. Υπάρχει όμως μια λεπτή γραμμή που χωρίζει το στηρίζω, από το καπελωνω. Και καπελωνω σημαίνει φιμωνω στο όνομα της κομματικής συνοχής όλες τις υγιείς φωνές που θα μπορούσαν να φέρουν αέρα ανανέωσης.

Είναι πολλοί παράγοντες που καθορίζουν πλέον τι θα ψηφίσει κάποιος.. Όμως εγώ τουλάχιστον σε αυτοδιοικητικό επίπεδο, κριτήριο επιλογής θεωρώ τη συμπεριφορά κάποιου όταν δεν είναι προεκλογική περίοδος. Γιατί τότε είναι που φαίνεται ο πραγματικός χαρακτήρας. Το πόσο ασχολείται κάποιος, και πόσο χρόνο αφιερώνει να σ ακούσει αν κάτι χρειαστείς.

Όταν οι ιδέες και τα κόμματα αμφισβητούνται. πρωταγωνιστούν τα πρόσωπα.Γιατί όλοι πλέον ψηφίζουν πρόσωπα που γνωρίζουν κι εμπιστεύονται, δίνοντας λιγότερη σημασία για το ποιος είναι ο αρχηγός μιας παράταξης. Αυτό γίνεται στις αυτοδιοικητικές, αυτό και στις βουλευτικές. Γι αυτό κατά καιρούς βλέπουμε και τους διάφορους περιφερομενους βουλευτές να αλλάζουν παράταξη θεωρώντας τους σταυρούς προσωπική τους προίκα.

Σίγουρα ζούμε φθορά των ιδεών για αυτό και πρωταγωνιστούν τα πρόσωπα. Ας επιλέξουμε τουλάχιστον αυτούς που η στάση της ζωής τους μας έδειξε πώς με την εκλογή τους δεν άρχισαν να κρύβονται πίσω από διαφόρους αντ' αυτού περνώντας από face control τα ραντεβού τους αλλά ότι εξακολουθούν να κινούνται μες τον κόσμο και όταν τους συναντάς στην καφετέρια και στο καφενείο να έχουν την ίδια καταδεκτικοτητα που έδειχναν πως είχαν και πριν τις εκλογές.