Σιωπηλή γραφή

Του Χρήστου Σπίγκου
Κάθε φορά που συμβαίνει κάποιο γεγονός που προκαλεί την κοινή λογική ο δημόσιος λόγος δοκιμάζεται από την περιδίνηση του εθνικού μας φαύλου κύκλου. Τα κόμματα, ανάλογα με τον κοινοβουλευτικό ρόλο που τους εξασφάλισε η λαϊκή ψήφος, ολισθαίνουν στην υιοθεσία του εκάστοτε εύηχου και αρεστού στο εν πολλοίς αχαλίνωτο θυμικό. 

Μοιραία συνέπεια, το χάσμα μεταξύ περιστασιακών αντιπάλων, που δεν διστάζουν να αλλάξουν πλευρά, αν αυτό «εξυπηρετεί» το καθήκον της κομματικής ορθο(ετερο)δοξίας. Το δικό μου σωστό, το δικό σου λάθος και πάει λέγοντας. Η γνώμη του άλλου καθορίζει τη δική μου γνώμη, γιατί κάθε φορά οφείλω να επιβεβαιώνω την αντιπαλότητα των αβέβαιων βεβαιοτήτων μας.

Τα παραδείγματα πολλά και απογοητευτικά. Ένας αέναος φαύλος κύκλος, η αφετηρία του οποίου συνεχώς αναζητείται εντός του πολιτικού συστήματος. Πολλοί για παράδειγμα διατείνονται, ότι τα κόμματα και οι ηγεσίες τους ευθύνονται για την προσβολή της νοημοσύνης μας επειδή δεν περιθωριοποιούν τον δημεγέρτη προς όφελος του αληθούς. Και η απάντηση προφανής. 

Για να συμβεί αυτό θα πρέπει με κάποιο τρόπο να το αποφασίσουν ταυτόχρονα όλοι στη δημόσια σφαίρα, γιατί οι πρώτοι κινδυνεύουν να χαθούν από την αποδοκιμασία του εκλογικού σώματος στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Εγώ ψηφίζω το κόμμα μου για να διαφωνεί με το κόμμα του άλλου. Θέλω να βλέπω διακριτά χρώματα στο Κοινοβούλιο και στη ζωή μου την ίδια. Οι αποχρώσεις με κουράζουν, και τα γυαλιά της γνώσης με ταλαιπωρούν.

Πόσες φορές καταδικάσαμε κάτι, που το αποδεχθήκαμε μετά, όταν ήλθε η δική μας σειρά; Πόσες φορές ο φόβος του πολιτικού κόστους πήρε φανταστικές διαστάσεις, ικανές να κατευθύνει τον λόγο μας σε μέχρι χθες καταδικασμένες ατραπούς, εξυπηρετώντας τη συγκυρία και όχι την ιστορία; Πόσες φορές λιθοβολήσαμε μέλος της οικογένειάς μας επειδή μας ψιθύρισε το δίκιο του απέναντι σπιτιού; 

Και πόσες φορές σπεύσαμε να χαρακτηρίσουμε προδοσία την αποδοχή του αντίπαλου επιχειρήματος; Αυτά κι άλλα τόσα ενισχύουν την άποψη ότι ο εθνικός μας φαύλος κύκλος είναι το μόνο που επιβιώνει επί 200 και κάτι χρόνια, με αφετηρία, όχι εντός του πολιτικού μας συστήματος μεταξύ των κομμάτων που το απαρτίζουν, αλλά μεταξύ της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος εν συνόλω.
Η εκάστοτε μυωπική των πραγμάτων αντίληψη συντηρείται από τις υποχρεώσεις που απαιτεί ο ψηφοφόρος από τον αποδέκτη της εμπιστοσύνης του. 

Αν έχω συνηθίσει να καταφεύγω σε χαράκωμα για να καλύπτω την αδυναμία μου να τρομάζω ανακαλύπτοντας την αλήθεια του αντιπάλου μου, το ίδιο απαιτώ και από τον εκάστοτε εκπρόσωπό μου. Αν με βασανίζει η διαδικασία της εμβάθυνσης, επιλέγω την αβαθή λάσπη όπου δεν ευδοκιμεί μεν το επιχείρημα, παρέχει όμως την ασφάλεια των στερεότυπων.

Και εγώ που θέλω να εκλεγώ, με υποχρεώνεις να καταφύγω στη δύναμη του ριζοσπαστικού λόγου και την ασάφεια της μετεκλογικής πρακτικής.

Εικόνα σου είμαι κοινωνία, και σου μοιάζω.