Απάντηση ΣΥΡΙΖΑ Κιλκίς στη Νέα Δημοκρατία για τα εργασιακά: Μια επίθεση ερχόμενη από παλιά, που δε θα πάει μακριά

Δελτίο τύπου ΣΥΡΙΖΑ Κιλκίς

Είναι πράγματι εντυπωσιακό το γεγονός, ότι η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να εξωραΐσει την επίθεση προς τους εργαζόμενους της χώρας προβάλλοντας το επιχείρημα του εκσυγχρονισμού του εργατικού δικαίου και την εναρμόνισή του με το σύγχρονο γίγνεσθαι. 

Με την πανδημία ως άλλοθι, επιδιώκει να θέσει το παραγωγικό κομμάτι της χώρας σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα. Μετά την ατομική ευθύνη έχει σειρά η ατομική διαπραγμάτευση και διεκδίκηση στην εργασία, όπου όλοι οι εργαζόμενοι γνωρίζουν πως η ζυγαριά γέρνει προς τον δυνατό.

Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να μας εξηγήσει από πότε εργοδότης και εργαζόμενος, σε μια εποχή έντονης εργασιακής ανασφάλειας, δύνανται να διαπραγματεύονται με την ίδια ισχύ για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. 

Σε αυτό προστίθεται το γεγονός της θεσμοθέτησης της ακύρωσης της αποστολής των εργατικών σωματείων, μια προσπάθεια που ξεκίνησε δεκαετίες πριν, με τη λογική ελέγχου κάθε συλλογικής διαδικασίας, προκειμένου οι εργαζόμενοι να μην έχουν δυνατότητα αντίδρασης στην απαξίωση των εκπροσώπων των εργαζομένων. 

Κοινώς μετά την λίστα «Πέτσα» που οδήγησε στην γνωστή κατάσταση στο χώρο της ενημέρωσης, η κυβέρνηση θεσμοθετεί την ουσιαστική αποδυνάμωση των συλλογικών οργάνων, προκειμένου να μην υπάρχουν θύλακες αντιδράσεων στα όποια σχέδιά της. Ένα δυστοπικό μέλλον διαγράφεται ζοφερό, όπου η ενός ανδρός αρχή πράττει κατά το δοκούν, όποτε ενοχλείται από την οποία διαφορετική φωνή.

Με πρόσχημα την μη υπέρβαση των 40 ωρών εβδομαδιαίως, ζητάει από τον εργαζόμενο να συμφωνήσει σε πρόσθετη εργασία δίχως αμοιβή, αφαιρώντας πολύτιμο χρόνο από την προσωπική και κοινωνική του ζωή. Οι δέκα ώρες ημερήσιας εργασίας, στις οποίες αναφέρεται η Νέα Δημοκρατία, μας επιστρέφουν στον 19ο αιώνα και την πρώτη βιομηχανική επανάσταση. 

Μόνο που από τότε μέχρι σήμερα έχει μεσολαβήσει η τεχνολογική πρόοδος και άρα η εισχώρηση των μηχανών στην ένταση της εργασίας θα πρέπει να βαίνει όχι μόνο προς όφελος των εργοδοτών, αλλά και των εργαζομένων. Για αυτό και η συσχέτιση με την Ισπανία, όπου μελετάται η καθιέρωση της εβδομάδας τεσσάρων ημερών και 32 ωρών εργασίας, ουδεμία σχέση έχει με τα εφευρήματα του κ. Χατζηδάκη και της Νέας Δημοκρατίας, της εβδομάδας των τεσσάρων ημερών και σαράντα ωρών εργασίας.

Θυμόμαστε, ότι η πρώτη νομοθέτηση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας έγινε τον Ιούλιο του 1990 (ν. 1892/1990) με κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Από τότε, φτάσαμε εδώ με τον απόγονο να νομοθετεί την πλήρη παράδοση του εργαζόμενου στην αυθαιρεσία του εργοδότη. Πριν 30 χρόνια, σε μια εποχή που το εργατικό κίνημα ήταν σχετικά ισχυρό και χωρίς τη μνημονιακή εξαθλίωση των εργαζομένων, νομοθετήθηκε μια ρύθμιση υπέρ του επενδυτή, εξασφαλίζοντας οι μεταγενέστερες νομοθετικές ρυθμίσεις τον εργαζόμενο από τυχόν εργοδοτικές αυθαιρεσίες. 

Σήμερα, με τον Έλληνα εργαζόμενο καθημαγμένο από την οικονομική κρίση ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, χωρίς μνημονιακές δεσμεύσεις, έρχεται να ολοκληρώσει το νεοφιλελεύθερο εγχείρημα του πατέρα, μη τυχόν ξεφύγει κανένας από την απροκάλυπτη επίθεση στην εργασία με πρόσχημα μια άδικη ανάπτυξη νεοδημοκρατικής κοπής.

Ακόμα, θεωρεί ο κ. Υπουργός, ότι με μια πρόσθετη αποζημίωση ο κάθε εργαζόμενος σε περίπτωση άκυρης απόλυσης δύναται να επιβιώσει μέχρι να βρει νέα εργασία. Εδώ, υποθέτουμε ότι ο κ. Χατζηδάκης κρίνει με βάση τις δικές του απολαβές και όχι με βάση το πραγματικό κόστος ζωής και τους μισθούς στην αγορά εργασίας.

Συγχρόνως, το εργατικό νομοσχέδιο εξισώνει κλάδους της οικονομίας ως προς το ανώτατο όριο υπερωριών και τις αυξάνει, οδηγώντας στον περιορισμό της ανάγκης πρόσληψης επιπλέον προσωπικού και συνεπώς τον περιορισμό του κόστους για τον εργοδότη. Παράλληλα, η ένταξη στην κυριακάτικη εργασία και άλλων κλάδων της οικονομίας έχει ως πρόσχημα την αύξηση των θέσεων εργασίας, χωρίς, όμως, να υποχρεώνει τον εργοδότη για κάτι τέτοιο.

Θεωρεί μάλιστα ο νομοθέτης, ότι ο εργαζόμενος διαφυλάσσεται με την ψηφιακή κάρτα εργασίας. Πέρα από το γεγονός, ότι δεν πρόκειται για καινοτομία αλλά για εναρμόνιση της χώρας με απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και συγχρόνως για υποχρέωση από την εποχή των μνημονίων, αποδεικνύεται το προφανές. 

Ότι ουδεμία ασφαλιστική δικλείδα προβλέπεται, ώστε ο εργαζόμενος να διαφυλάσσεται από πιέσεις της εργοδοσίας για καταχώρηση μη αληθών στοιχείων στην ψηφιακή κάρτα εργασίας. Όλα αυτά την ώρα που κάνει Ανεξάρτητη Αρχή, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, το ΣΕΠΕ, το οποίο έχει φροντίσει ήδη να υποβαθμίσει.

Τελικά βλέπουμε, ότι οι κυβερνώντες τη μόνη σχέση με την πραγματικότητα που έχουν είναι αυτή, που σχετίζεται μόνο με την πλευρά των εργοδοτών. Συνεπώς, μιλάμε όχι για εργασιακό νομοσχέδιο αλλά για καθ’ υπαγόρευση νομοσχέδιο της εργοδοσίας.