Ελληνικές παθογένειες

Της Παναγίτσας Μιχαήλου

Χτες το βράδυ είδα για δεύτερη φορά την ταινία "Καζαντζάκης" του Γιάννη Σμαραγδή. Συμπεράσματα ίδια. Καλογυρισμένη, ποιητική, κατατοπιστική, ακόμα και γύρω από τις λεπτομέρειες που αφορούν στη ζωή και το έργο του τόσο σημαντικού Έλληνα λογοτέχνη.

Αυτή η ταινία μου έλυσε πολλές απορίες και πέραν πάσης αμφιβολίας μ έκανε να δω ξεκάθαρα πως αυτό που βγάζουμε τα μάτια σ όποιον σηκώσει κεφάλι και ξεχωρίσει από το σύνολο είναι μια υπόθεση που τραβά πολύ πίσω στο χρόνο. Ζήλια φθόνος και ίντριγκες είναι πολύ πιο πάνω στην Ελλάδα από τη συνολική πρόοδο του έθνους που εμπιστεύεται τους πνευματικούς ανθρώπους δίχως να τους φορά κομματικές ταμπέλες.

Εννιά φορές υποψήφιος για Νόμπελ. Εννιά φορές τρικλοποδιές από κάτι δευτεροκλασάτους διανοούμενους που έπαιρναν μόνοι τους το δικαίωμα να εκπροσωπούν την Ακαδημία Αθηνών και έκαναν ολόκληρα ταξίδια ειδικά για να τον συκοφαντήσουν.

Έφτασε η Νορβηγία να του προτείνει Νορβηγική υπηκοότητα για να τον προτείνει εκείνη ως Νορβηγό λογοτέχνη υποψήφιο για Νόμπελ. Κι εκείνος το μόνο που απάντησε ήταν τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να πάψω να είμαι Έλληνας.

Αυτές είναι οι διαχρονικές πληγές της Ελλάδας. Φθόνος από υπερτροφικά εγώ που θέλουν μια ζωή όλα να εξακολουθούν να κινούνται γύρω από το θλιβερό τους σαρκίο, κομματικά καπελώματα και ίντριγκες που προσπαθούν να κάψουν εικόνες και να μειώσουν αξίες.

Φθόνος οδήγησε στο να σκοτώσουν την σπουδαία ηθοποιό Ελένη Παπαδάκη. Φθόνος στέρησε το Νόμπελ από τον Καζαντζάκη, φθόνος οδήγησε τόσους ήρωες της Επανάστασης του 21 στην απόλυτη φτώχεια και πόσα παραδείγματα ακόμα που μας δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει τη μοναδική ικανότητα μονάχη της να βγάζει τα μάτια της πετώντας στα σκουπίδια αυτό που θα μπορούσαν να προσφέρουν τόσοι πνευματικοί άνθρωποι αν είχαν τη σωστή στήριξη.

Γιατί δεν μπορούν να διαχωρίσουν την πνευματικότητα και τη συνολική προσφορά του λογοτέχνη από τα πολιτικά του πιστεύω. Κι αν δεν τα γνωρίζουν, τα επινοούν. Για να μπορούν να του βάλουν ταμπέλα νομίζοντας πως έτσι του βρήκαν ένα στραβό.

Γιατί η Ελλάδα την έχει αυτή την παθογένεια. Καννιβαλίζει τους άξιους και προωθεί τους φελλούς που γίνονται υποχείρια όλων όσων θέλουν να παρατείνουν τον πολιτικό τους βίο δημιουργώντας στρατό πελατειακών σχέσεων.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα που διάγουμε εποχές επικίνδυνης αντιστροφής ρόλων. Κι ο δημόσιος λόγος, αντί για εργαλείο σκέψης και προβληματισμού, έγινε υποχείριο δημοσιοσχετίστικης προβολής των γραφόντων. Η τέχνη έγινε showbiz. Και η πολιτική πεδίο αναρρίχησης όλων όσων επιβιώνουν από τα κάθε είδους πολιτικά παιχνίδια.

Ότι πάντως και να πούμε το συμπέρασμα είναι ένα. Οι άξιοι πάντα στο δρόμο τους εμπόδια θα βρίσκουν τρικλοποδιές ζήλιες ίντριγκες συκοφαντίες.
Γιατί αν δεν αξίζεις, κανένας δεν ασχολείται μαζί σου.