Κοινόχρηστες εκτάσεις του Κιλκίς σε Κίνδυνο

Γράφει ο Βασίλης Ιωαννίδης

Γεωπόνος

Τη τελευταία τετραετία υπάρχει έντονη κινητικότητα γύρω από τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και στην Περιφερειακή Ενότητα του Κιλκίς όπως και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας.

Στον χάρτη της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας αποτυπώνονται οι εκτάσεις του Κιλκίς στις οποίες επικεντρώνονται οι υποψήφιοι επενδυτές να εγκαταστήσουν τις ΑΠΕ.

Η ζώνη αυτή μέχρι σήμερα προσδιορίζεται από την περιοχή του Αξιού ποταμού και μέχρι τους πρόποδες των Κρουσίων ενώ παράλληλα προγραμματίζονται και έργα στις κορυφογραμμές του ορεινού ανάγλυφου της Π.Ε.

Και όσον αφορά τις ιδιωτικές εκτάσεις, την ευθύνη της παραχώρησης των εκτάσεων τους στις εταιρίες που έχουν εμφανιστεί στην περιοχή, την έχουν αποκλειστικά οι ιδιοκτήτες.

Το ζήτημα όμως των κοινόχρηστων εκτάσεων είναι κάτι στο οποίο έχουμε λόγω όλοι οι πολίτες αυτού του τόπου.

Τα γεγονότα έχουν ως εξής:

Η πρώτη κρούση των εταιριών έγινε πριν από ενάμιση χρόνο όταν ζητήθηκε ένα μεγάλο τμήμα κοινόχρηστων εκτάσεων για εγκατάσταση φωτοβολταϊκών συστημάτων. Η περιοχή αυτή κάλυπτε όλες τις λοφοσειρές μεταξύ των οικισμών του Χωρυγίου και του Παλαιού Γυναικοκάστρου.

Η αντίδραση τότε από τους υπηρεσιακούς παράγοντες της περιφέρειας έγινε με έγγραφο του αντιπεριφερειάρχη προς το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, τον ΟΠΕΚΕΠΕ καθώς και προς τους βουλευτές του Κιλκίς για τους κινδύνους που κρύβονται πίσω από μια τέτοια παραχώρηση.

Η ενημέρωση αφορούσε τον κίνδυνο απώλειας εισοδήματος από τους κτηνοτρόφους της περιοχής ως το σημαντικότερο αποτέλεσμα μιας τέτοιας παραχώρησης.

Οι εκτάσεις αυτές χρησιμοποιούνται από τους κτηνοτρόφους του Κιλκίς ως βοσκότοποι, καλύπτοντας έτσι την υποχρέωσή τους προς της Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα στρέμματα μάλιστα των βοσκοτόπων στο Κιλκίς είναι λίγα και δεν μπορούν να καλύψουν όλες τις υποχρεώσεις των κτηνοτρόφων, οι οποίοι αναγκάζονται να δηλώσουν και περιοχές από άλλες Περιφερειακές Ενότητες για να συμμορφωθούν με τις Ευρωπαϊκές απαιτήσεις.

Θεωρήθηκε τότε μάλλον λανθασμένα ότι θα δρομολογηθούν κινήσεις που δεν θα επιτρέψουν κάτι τέτοιο.

Δυστυχώς η διαδικασία παραχώρησης συνεχίστηκε από ότι φαίνεται, για να φτάσουμε σήμερα στο στάδιο όπου ζητούνται πλέον οι απόψεις των τοπικών παραγόντων για την παραχώρηση τους.

Και ενώ ξεκινήσαμε με μια περιοχή ξαφνικά εμφανίστηκαν αιτήσεις για περισσότερες περιοχές.

Περιοχές μάλιστα που χρησιμοποιούνται για την αναψυχή των κατοίκων του Κιλκίς όπως το δασάκι του Δαφνοχωρίου,

Περιοχές που περικυκλώνουν κτηνοτροφικές μονάδες όπως την περιοχή μεταξύ Μεσιανού και Παλαιού Γυναικοκάστρου καθώς και

Περιοχές με έντονο περιβαλλοντικό ενδιαφέρον όπως την περιοχή μεταξύ Καστανιών και Χωρυγίου όπου έχουν καταγραφεί δύο σπάνια είδη της Ελληνικής χλωρίδας, μοναδικά στον κόσμο, το ένα αναπτύσσεται παγκοσμίως μόνο στην Κεντρική Μακεδονία (Κολχικό το Χειμώνανθο - Colchicum chimonanthum K.M. Perss.) καθώς και ένα νέο είδος για την Παγκόσμια χλωρίδα που ανακοινώθηκε το 2020 και με καταγραφές μέχρι σήμερα μόνο στο Κιλκίς (Άλλιον του Αραμπατζή - Allium arampatzisii Ioannidis & Tzanoud.).

Και δεν είναι μόνο αυτές.

Γιατί όμως ζητούνται οι κοινόχρηστες εκτάσεις;

Ο πρώτος λόγος είναι πώς πρόκειται για μεγάλες εκτάσεις.

Δύσκολα θα βρεθούν χωράφια σε ιδιωτικές εκτάσεις με τέτοια ενιαία έκταση.

Για να συγκεντρωθούν τόσα στρέμματα σε ιδιωτικές εκτάσεις θα πρέπει να ασχοληθούν με πάρα πολλούς ιδιοκτήτες. Είναι ευκολότερο λοιπόν να ασχοληθούν μόνο με το κράτος.

Τα χωράφια σε αυτές τις περιοχές χαρακτηρίζονται ως Γη υψηλής παραγωγικότητας κυρίως λόγω του αναδασμού που έχει γίνει σε αυτές, άρα υπάρχει περιορισμός στην εγκατάσταση ΑΠΕ, κάτι που δεν ισχύει για τις χορτολιβαδικές εκτάσεις.

Δυστυχώς δεν έχω στοιχεία να παρουσιάσω για το κόστος της παραχώρησης από το δημόσιο για να συγκριθεί με αυτό των ιδιωτικών εκτάσεων τα οποία ενοικιάζονται προς 200-250 ευρώ το στρέμμα.

Η πρώτη έκφραση που μου ήρθε στο μυαλό όταν διαμορφώθηκε η πλήρης εικόνα της Περιφερειακής Ενότητας του Κιλκίς σε σχέση με την εγκατάσταση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας σε αυτές τις τοποθεσίες, ήταν οι στίχοι ενός παλιού ποντιακού τραγουδιού «έρθαν οι εμπόρ΄να πέρνε τσάπαν τον καπνόν».

Μόνο που τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Το δίλλημα που τίθεται δεν είναι «συμφωνώ για να ταΐσω τα παιδιά μου ή διαφωνώ και πεινάω».

Το ερώτημα προκύπτει από τον εννοιολογικό προσδιορισμός του χαρακτηρισμού κοινόχρηστες εκτάσεις που προσδιορίζει το δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών για την από κοινού χρήση των εκτάσεων αυτών για το κοινό όφελος.

Και κοινό όφελος δεν αποτελεί η εκμετάλλευση των εκτάσεων από εταιρίες, αφαιρώντας το δικαίωμα χρήσης τους από τους κατοίκους της περιοχής.

Οι κοινόχρηστες εκτάσεις μέχρι σήμερα ανήκουν στους ανθρώπους που ιδρώνουν πάνω σε αυτή.

Αποτελούν περιοχές που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τους Κιλκισιώτες για να βελτιώσουν την ζωή τους.

Δεν είναι απλά νούμερα ενός τοπογραφικού διαγράμματος. Είναι ανάσες σε ένα αρκετά επιβαρυμένο τοπίο που μπορούν παράλληλα να αποτελέσουν συντελεστή ανάπτυξης αυτού του τόπου.

Θεωρώ πώς κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους παραχωρήσει γιατί ανήκουν μόνο στις επόμενες γενιές.

Δεν έχει δοθεί σε κανέναν το δικαίωμα να φυλακίσει τους Κιλκισιώτες έξω από αυτές