Η σφαίρα και η πένα

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης

Εκπαιδευτικός-συγγραφέας

Κάθε άποψη έχει πατρότητα και χρώμα. Στηρίζεται στην παιδεία και την εμπειρία εκείνου που την υιοθετεί. Βασίζεται στη γνώση και στη μόρφωσή του. Κάθε άρθρο εκφράζει τη γνώμη του συντάκτη του. Ο βαθμός της αλήθειας του περιεχομένου του, εξαρτάται από το βάθος της γνώσης του, σε συνάρτηση με τη θέση, τη ζέση και την πρόθεση που έχει. Εξαρτάται από την ηθική και από την εμπάθεια που τρέφει στο πρόσωπο που αναφέρεται, όπως αποδεικνύουν κάποιες καλοπληρωμένες πένες.

Μέσα σε κάθε λέξη, κάθε κάθε κειμένου καθρεφτίζεται το ήθος και του ύφος του γράφοντος. Φωτογραφίζεται η ψυχή του, φαίνεται η ηθική του και τελικά αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας του, σύμφωνα με την αποφθεγματική ρήση του Μένανδρου: ’’Ανδρός χαρακτήρ εκ λόγου γνωρίζεται’’.

Στη νέα εποχή εμπεδώνεται συχνά ο πολιτικός εκχυδαϊσμός του λόγου: η βρισιά ανάγεται σε «μαγκιά, κατά την οποία μερικοί δειλοί δημοσιογραφίσκοι βγάζουν από μέσα τους απωθημένα εκτελώντας χαρακτήρες ανθρώπων, από τους οποίους υπολείπονται παρασάγγας σε ήθος κι ανθρωπιά. Βρίζουν και συκοφαντούν Ανθρώπους, που δεν τους φθάνουν ως τη μέση, όταν αντί για την αλήθεια προκρίνουν το ψέμα.

«Μετατρέπουμε το καλοκαίρι σε καιρό σποράς της φροντίδας, ώστε το φθινόπωρο να γίνει η άνοιξη της ελπίδας και ανατείλει μέσα στο χειμώνα του 2020 ο ζεστός ήλιος της ανάπτυξης», είπε ο χαρβαρντιανός πολιτικός της χώρας.

Και πέρασαν έξι μήνες, απ’ όταν ειπώθηκαν αυτά και έφθασε ο χειμώνας. Αλλά αντί για τον ζεστό ήλιο της ανάπτυξης, χάνουν τη ζωή τους εκατό περίπου Έλληνες καθημερινά, χωρίς πουθενά να φαίνεται το τέλος της πανδημίας. Χωρίς καμιά μπουλτόζα να έχει πιάσει στο Ελληνικό δουλειά.

Το μόνο που ακμάζει σε τούτη τη χώρα, είναι η παρακμή την ίδια ώρα που ο φόβος του θανάτου λόγω κορονοϊού καλπάζει. Του άγνωστου θανάτου που ωχριούν μπροστά του και οι "Κάργες" του Καρυωτάκη. Για αυτά όμως λέξη δεν γράφουν οι σκυμμένες πένες και τίποτα δεν λένε οι λαλίστατες φωνέ των καναλιών. Δημοκρατία, αστυνομοκρατία και καναλοκρατία έχουν συντονιστεί στο ρυθμό του Έλληνα ποδηλάτη.

«Ελλάς το μεγαλείο σου βασίλεμα δεν έχει…» αντηχεί η φωνή του ποιητή, που έπεσε μαχόμενος στο ύψωμα του Δρίσκου, στο Βαλκανικό Πόλεμο, το 1912, ως εθελοντής, για να έρθουν μετά, να χαρούν και να πλουτίσουν από την Ελλάδα αυτοί που την μετέτρεψαν σε ιδιωτική περιουσία. Ο Έλληνας πέταξε από πάνω του πεντακόσια χρόνια Ρωμαιοκρατίας, 300 Φραγκοκρατίας και 400 Τουρκοκρατίας, αλλά του έκατσε για τα καλά στο σβέρκο η οικογενειοκρατία. Ναι μεν έδιωξε ο Έλληνας τη βασιλεία, αλλά κράτησε την οικογενειοκρατία, απείρως μακροβιότερη!

Ο Έλληνας μιλά για πολιτική, καθώς, δεν απαιτεί ιδιαίτερη γνώση. Μιλά και για ηθική, αρκεί να μην αφορά τη δική του ζωή. Μιλά για το δίκαιο, αλλά επιλέγει το άδικο. Υποστηρίζει το νόμο, αλλά χτίζει και το παράνομο μέσα στα δάση ή πάνω στο κύμα.

Ο Έλληνας στα λόγια είναι επαναστάτης, αλλά στις πράξεις ραγιάς. Γλείφει εκεί που φτύνει, και γυρνά στο κόμμα που έχει βρίσει πιο πολύ. Μιλά με αρχαία ρητά κι ας μην τα γροικά. Θαυμάζει τον Όμηρο, αλλά δεν τον διαβάζει. Το μόνο που τον νοιάζει είναι να είναι το κόμμα του στην εξουσία κι ας πεινά ο ίδιος, στο πνεύμα του "ψωμί κι ελιά και Κώτσο βασιλιά", κι ας ταπεινώνεται η πατρίδα του καθημερινά από την Τουρκία.

Όπως ο άπολις δεν κάνει για την πολιτεία, έτσι και ο αήθης δεν κάνει για τη δημοκρατία, σ’ όσα σχολεία κι αν έχει πάει. Ο πολιτικός οφείλει να είναι πάνω από όλα αμέριμνος. Να μην νοιάζεται για τη μνα (χρήμα ). Από δηλώσεις, από δελτία τύπου και από φωτογραφήσεις πολιτικών χορτάσαμε.

Ο Πλάτων στηρίζει την «Πολιτεία» του πιο πολύ στο ήθος των πολιτών, παρά στην ισχύ των νόμων. Δίκαιη πολιτική δίχως δράση ευεργετική για το λαό δεν υφίσταται. Όσο και να αναμασά κανείς τις έννοιες της ισότητας και της δικαιοσύνης, αν αυτές δεν αντανακλούν στις πολιτικές πράξεις του, είναι άχρηστες.

Η χούντα είχε για την επικράτησή της τα όπλα και η κατ’ επίφαση δημοκρατία έχει τα ΜΜΕ. Στην ουσία καμία διαφορά μεταξύ τους: Σκοτώνει η σφαίρα αλλά και η πένα.