Ελληνικό Κιλκίς: Ένα Ελληνικό χωριό

Της Μόνικας Σωτηριάδου

Όπως ξεκινάω να γράψω λίγα λόγια για το χωριό που επισκέφτηκα σκέφτομαι πόσο όμορφα ταιριάζει ο τίτλος "στις ομορφιές του τόπου μας".  Υπέροχα μικρά ταξίδια με προορισμό τα υπέροχα και ξεχασμένα χωριά μας που έχουν ότι χρειαζόμαστε για να νιώσουμε πάλι από την αρχή εκείνο το συναίσθημα που μας κάνει να αγαπάμε και να χαιρόμαστε αληθινά.

Όπως πλησιάζω στο χωριό "ΕΛΛΗΝΙΚΌ" και μέσα στην μαγεία της διαδρομής με τα καθαρά και στολισμένα εκκλησάκια νιώθω την μυρωδιά της φύσης, έχω ξεχάσει την "μάσκα" και ήδη έχω ξεφύγει από την βαβούρα ενός στημένου και άχρωμου πολιτισμού που δυσκολεύει την ζωή μας.

Μόλις παρκάρω στην μικρή πλατεία τα πρώτα χρώματα στα μάτια μου είναι τα Ελληνικά. Καθαρά και αυθεντικά στολίζουν το Ηρώον, το ίδιο και η καθαρή και φροντισμένη ταμπέλα της κοινότητας που συντήρησαν και έβαψαν δυο νέα παιδιά του Χωριού. 

Πλησιάζω την Εκκλησία που δεσπόζει ψηλά στην θέση της έτοιμη πάντα να προστατεύσει τους πιστούς όπως σε όλα τα Ελληνικά χωριά.

Πριν προλάβω ακόμη να μαζέψω και αυτή την φορά τον ενθουσιασμό μου ακούω το πρώτο "καλωσόρισες" ο πρόεδρος του Χωριού ένας νέος άνθρωπος δείχνει αμέσως την φιλοξενία και την ευγένεια του. Ο καφές στο μοναδικό καφενείο του Χωριού γίνεται εκείνη η παρέα που μόνο στην Ελλάδα θα συναντήσεις. Το καφενείο έχει όλα εκείνα τα στοιχεία του χρόνου που τα άφησε και δεν τα πείραξε ίσως γιατί έτσι έπρεπε. Όπως μοιράζομαι όλα αυτά στο όμορφο χωριό ΕΛΛΗΝΙΚΟ ακούω με ενδιαφέρον την ιστορία του Χωριού από τον Παναγιώτη και τον Πατέρα του.

Με τον πρόεδρο του Χωριού βρίσκομαι στο σχολείο. Έρημο χωρίς τις φωνές των παιδιών. Εκείνο το "κάποτε" έγινε θλίψη παράπονο και μελαγχολία. Ίσως η πολιτεία θα έπρεπε να δείξει λίγο ενδιαφέρον στην συντήρηση αυτών των ωραίων κτιρίων. 

Στην ίδια εγκατάλειψη και ο Σύλλογος που έμεινε και αυτός στο "κάποτε". Αν αφήσουμε τα όμορφα χωριά μας τότε αφήνουμε τις ρίζες μας. Εκεί πρέπει να πάμε, πρέπει να βοηθήσουμε τον Παναγιώτη που παρακαλά τους αρμόδιους για λίγα χρήματα για να βάψει την κοινότητα και να αλλάξει έναν σπασμένο κάδο. 

Να κοπούν τα χόρτα που σκέπασαν τις σκάλες του νηπιαγωγείου.

Όπως η ώρα περνάει χαλαρά, βρίσκομαι στον παραδοσιακό μήλο του Χωριού. Τέλεια τα κριτσινία όπως και το ψωμί που μοσχοβολάει "χωριό". Στον δρόμο του Χωριού συναντώ τον Ιερέα, παίρνω την ευχή του. Τα λόγια του σοφά και μετρημένα. "Όσοι τα βάζουν με τους Έλληνες και την Ορθοδοξία τρώνε τα μούτρα τους".

Η βόλτα γίνεται διαφορετική όταν συναντάω την γιαγιά Χρυσούλα 94 ετών μια ευχάριστη και γενναία γυναίκα. Περιγράφει με αυθεντική φιλοσοφία εμπειρίες και γεγονότα. "Στην Ζωή πρέπει να μαθαίνεις, εγώ διαβάζω πολύ, δεν έχει σημασία που ζεις, σε χωριό μέσα στα βιβλία μαθαίνεις πολλά. Είμαστε ένας σπουδαίος λαός αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μας "κλέβουν" μας κλέβουν τα αγάλματα, μας κλέβουν την φλόγα. Μας συκοφαντούν. Μας τρομάζουν. Μας φοβούνται. Εμείς είμαστε αλλιώς. Κάναμε αντίσταση στους Γερμανούς με μυαλό. Το χωριό έχει την Ιστορία του, δεν έχει τυχαία αυτό το όνομα. Όλοι πρέπει να διαβάσουν τα λόγια του πιλότου που χάθηκε ..."πετάω".

Όπως χαιρετάω τον Παναγιώτη τον Κύριο Κώστα την γιαγιά Χρυσούλα νιώθω ότι θα κρατήσω στην υπόσχεση που έδωσα στο Παπά του Χωριού και του Αγίου Νικολάου θα είμαι στο πανηγύρι. Αφήνω όλα αυτά τα υπέροχα που έζησα μια μέρα. Το γλυκό σύκο του κουταλιού. Η όμορφη βόλτα με τα βατόμουρα να κρέμονται από παντού. Η ησυχία. Ο καθαρός αέρας. Η Μαγεία του χωριού ΕΛΛΗΝΙΚΟ μέσα στα λουλούδια στην Ιστορία και στην ομορφιά του τόπου μας.