Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αισθάνομαι πως δεν μπορώ να ξεκινήσω να γράφω ένα κείμενο. Κάτι με έχει μπλοκάρει. Μουδιάζει το μυαλό και τα χέρια μοιάζουν ανήμπορα να ξεκινήσουν να αποτυπώνουν όσα έχω μέσα μου. Θες γιατί είναι έντονα τα συναισθήματα;
Θες γιατί ένα μήνα τώρα παλεύω να ταξινομήσω όσα θέλω να αποτυπώσω στο χαρτί; Θες γιατί το πρόσωπο που μου τα αφηγήθηκε είναι πολύ αγαπητό; Θες γιατί αυτά που άκουσα ήταν συγκλονιστικά; Ένα είναι βέβαιο: Όσα θα διαβάσετε παρακάτω είναι πέρα για πέρα αληθινά και δεν υπάρχει ίχνος υπερβολής στην εξιστόρησή τους.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, θα σας μεταφέρω ένα κομμάτι από τη συζήτηση που είχα με την παιδική μου φίλη Ειρήνη Κ., η οποία ζει κι εργάζεται στην Αγγλία. Η κουβέντα μας έγινε στις 23 Ιουλίου 2020, όταν επέστρεψε στην Ελλάδα για διακοπές.
Ερ: Ειρήνη μου καταρχάς να πω ότι χαίρομαι πολύ που σε βλέπω μετά από αρκετά χρόνια. Πού βρίσκεσαι;
Απ: Στην Αγγλία. Εργάζομαι ως ψυχολόγος σε μια Πανεπιστημιακή έρευνα
Ερ.: Πώς ήταν ο χειμώνας φέτος;
Απ.: Δύσκολος αν σκεφτείς ότι μπήκαμε σε μπελάδες με τον covid19.
Ερ: Εννοείς τα πολλά κρούσματα κι ότι δεν πάρθηκαν γρήγορα μέτρα;
Απ: Βασικά στην Αγγλία δε θα παίρνονταν μέτρα, αν δεν αρρώσταινε ο Μπόρις (Τζόνσον, ο πρωθυπουργός). Μέχρι να αρρωστήσει εκείνος, η πολιτεία άφηνε τον κόσμο αβοήθητο να πεθαίνει… Οι γραμμές που ήταν υποτίθεται εξειδικευμένες για τον νέο ιό, είτε δε λειτουργούσαν, είτε σου έλεγαν ότι θα στείλουν ασθενοφόρο κι εκείνο δεν ερχόταν ποτέ!
Ερ: Ειρήνη μου καταρχάς να πω ότι χαίρομαι πολύ που σε βλέπω μετά από αρκετά χρόνια. Πού βρίσκεσαι;
Απ: Στην Αγγλία. Εργάζομαι ως ψυχολόγος σε μια Πανεπιστημιακή έρευνα
Ερ.: Πώς ήταν ο χειμώνας φέτος;
Απ.: Δύσκολος αν σκεφτείς ότι μπήκαμε σε μπελάδες με τον covid19.
Ερ: Εννοείς τα πολλά κρούσματα κι ότι δεν πάρθηκαν γρήγορα μέτρα;
Απ: Βασικά στην Αγγλία δε θα παίρνονταν μέτρα, αν δεν αρρώσταινε ο Μπόρις (Τζόνσον, ο πρωθυπουργός). Μέχρι να αρρωστήσει εκείνος, η πολιτεία άφηνε τον κόσμο αβοήθητο να πεθαίνει… Οι γραμμές που ήταν υποτίθεται εξειδικευμένες για τον νέο ιό, είτε δε λειτουργούσαν, είτε σου έλεγαν ότι θα στείλουν ασθενοφόρο κι εκείνο δεν ερχόταν ποτέ!
Ήταν φρικτό κι απάνθρωπο όλο αυτό. Η κυβέρνηση είχε μια αδιαφορία για το όλο θέμα. Θεωρούσε ότι έτσι κι αλλιώς κάποιοι πεθαίνουν κάθε χρόνο, οπότε δεν έγινε και τίποτε. Ας πεθάνουν από covid19. Να φανταστείς ότι φτάσαμε να λέμε thanks god (δόξα τω Θεώ) όταν αρρώστησε ο Τζόνσον, γιατί από ‘κει και πέρα η πολιτεία πήρε τα σωστά μέτρα.
Ερ: Και μετά;
Απ: Μετά ήρθε το lock down και σε ‘μας όπως και στην Ελλάδα κι εκεί που είπα ότι άρχισα ν’ ανακουφίζομαι, ήρθαν και τα πρώτα συμπτώματα…
Ερ: Ποια συμπτώματα;
Απ: Του covid19 Θέμη…Άσε μεγάλο λούκι!
Ερ: Πέρασες δηλαδή κορωνοιό;
Απ: Ναι μεγάλη εμπειρία, αλλά και κατάρα. Παίδεμα!
Ερ: Πώς κόλλησες;
Απ: Μια εβδομάδα πριν τη λήψη των μέτρων, είχαμε βγει με άλλες τρεις φίλες μου σ’ ένα μπαράκι για ένα ποτό. Δεν ξέρουμε ποια κόλλησε ποια, γιατί νοσήσαμε σχεδόν ταυτόχρονα. Το κυριότερο σφάλμα μας, το οποίο και πληρώσαμε ήταν ότι αψηφήσαμε τον κίνδυνο. Αγκαλιαστήκαμε ασπαστήκαμε η μια την άλλη, οπότε καταλαβαίνεις τι έγινε! Δράμα η κατάσταση
Ερ: Πώς αντιλήφθηκες ότι κόλλησες;
Απ: Τρεις ημέρες μετά την έξοδο άρχισα να βήχω και να ‘χω καταρροή. Σκεφτόμουν ότι μπορεί και να κόλλησα, αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία. Η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν την πιθανότητα αυτή, μόνο όταν έβηχα. Το μετά ήταν το δύσκολο
Ερ: Γιατί; Τι έγινε μετά;
Απ: Άρχισα να έχω πολύ έντονη δύσπνοια και ανέβαζα πάρα πολύ ψηλό πυρετό. Τα ρούχα στράγγιζαν στο σώμα μου. Στη συνέχεια, ένιωθα τόσο μεγάλη αδυναμία που δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, ούτε καν τα μάτια μου να ανοιγοκλείσω. Η συνέχεια είχε και χειρότερα. Ο πυρετός δεν έπεφτε όσα αντιπυρετικά και να έπαιρνα…Η θερμοκρασία μου δεν έπεφτε κάτω από 40….
Ερ: Αυτά που μου λες πάντως ως τώρα, θα μπορούσαμε να τα έχουμε και σε μια κοινή ίωση. Τι ήταν αυτό που διέφερε;
Απ: Το ότι βυθιζόμουν σαν να πέφτω σε κώμα…δεν μπορούσα να οργανώσω τη σκέψη μου, δεν είχα δύναμη ούτε για ν’ αναπνεύσω κι όσο περνούσαν οι ημέρες άρχισε να χάνεται η γεύση, η όσφρησή μου και είχα έντονη ταχυκαρδία
Ερ: Αφού είπες ότι το κράτος αδιαφορούσε για την κατάσταση, εσένα ποιος σε βοήθησε σε όλο αυτό;
Απ: Στην Αγγλία υπάρχει ο θεσμός του οικογενειακού γιατρού. Παρέχεται από το νοσοκομείο. Απευθύνθηκα εκεί πριν χειροτερέψω κι έτσι αυτός ήρθε και με εξέτασε, έχοντας φορέσει βέβαια στολή, ειδικές μάσκες και τον εξοπλισμό για την κατάσταση
Ερ: Χρειάστηκες νοσηλεία;
Απ: Όχι αλλά ο γιατρός μου έβαλε οξυγόνο γιατί είχε αδειάσει το σύστημα όπως είπε κι εκείνος, είχα αρχίσει από ένα σημείο κι έπειτα να μελανιάζω, μου έβαλε ορούς και μου έφερε πάπια, ώστε να μην έχω ανάγκη να φάω ή να πάω τουαλέτα για να μην εξαντληθώ τελείως. Συγκεκριμένα μου είπε πως ο ορός θα με συντηρήσει για μερικές ημέρες και αν η κατάσταση χειροτέρευε, τότε μόνο θα με έστελνε στο νοσοκομείο
Ερ: Τελικά τι έγινε; Πώς το αντιμετώπισες;
Απ: Το πιστεύεις ότι δεν θυμάμαι με σαφήνεια; Ο γιατρός μου είπε ότι ερχότανε καθημερινά στο σπίτι, άνοιγε με τον κωδικό ασφαλείας που του είχα δώσει. Έλεγχε την εξέλιξη της κατάστασης μου κι έφευγε. Σου είπα δεν είχα δυνάμεις ούτε και μυαλό για να κάνω το οτιδήποτε. Για μιάμιση εβδομάδα ήμουν σαν πεθαμένη! Βυθισμένη από την εξάντληση. Άνοιγα σπανίως τα μάτια, αλλά δεν αντιλαμβανόμουνα ούτε που είμαι ούτε τι βλέπω, ούτε τι χρονολογία έχουμε…
Ερ: Ποιο ήταν τελικά το χειρότερο συναίσθημά σου καθ’ όλη τη διάρκεια που νόσησες;
Απ: Το ότι έπρεπε να αναπνέω…Παρόλη την ύπαρξη του οξυγόνου, κάθε φορά που ανέπνεα παρακαλούσα τον Θεό να με πάρει να ησυχάσω! Ήταν σαν να με κόβουν με μαχαίρια, σαν να με τρυπάνε με ξιφολόγχη!
Ερ: Πώς ένοιωθες όταν συνήλθες από όλο αυτό;
Απ: Πάρα πολύ τυχερή, που δεν χρειάστηκε να νοσηλευτώ και να μπω στην Εντατική. Επίσης κουρασμένη για περίπου ένα με ενάμισι μήνα. Ένιωθα ότι δεν είχα κουράγιο να σηκώσω το ποτήρι να πιώ νερό. Από τις άλλες τρεις κοπέλες, οι δυο διασωληνώθηκαν και μάλιστα για 2 μήνες, ενώ η άλλη παρόλο που το πέρασε όλο αυτό στο σπίτι της και με ήπια συμπτώματα, έχει δυσκολία στην όραση αφού το ένα της το βλέφαρο παρέλυσε.
Ερ: Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκανες όταν ο γιατρός που σε παρακολουθούσε σου είπε πως νόσησες από covid19 αλλά ότι επανήλθες;
Απ: Όταν αποκαταστάθηκαν η αναπνοή και ο πυρετός, ο γιατρός ήρθε με ασθενοφόρο και πήγαμε στο νοσοκομείο κάτω από δρακόντεια μέτρα προστασίας για να κάνω εξετάσεις. Δεν είχα κουράγιο ούτε να περπατήσω. Ευτυχώς, ο έλεγχος που έγινε ήταν καλός. Εξακολουθούσα όμως να έχω αδυναμία, δυσκολία στο βάδισμα, απώλεια όσφρησης και γεύσης
Ερ: Τελικά επανήλθες;
Απ: Όχι εντελώς. Αν και πέρασαν πέντε μήνες δεν μυρίζω σχεδόν τίποτε, ούτε γεύση έχω! Τουλάχιστον περπατάω όπως πριν…
Ερ: Υπάρχει μεγάλη αμφισβήτηση για το αν όντως αυτή ασθένεια είναι πραγματικά τόσο σοβαρή όσο λέγεται. Επίσης είναι πολλά τα σενάρια συνομωσίας. Τι έχεις να πεις σε όσους δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του ιού αλλά και στους συνομωσιολόγους;
Απ: Να παρακαλούν να μην νοσήσουν από αυτό το ύπουλο νόσημα και να μη χρειαστεί να νοσηλευθούν. Όσοι δεν πιστεύουν ή αμφισβητούν και αψηφούν τον κίνδυνο, το κάνουν γιατί ζουν με την ψευδαίσθηση ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους! Θα τους πρότεινα να κάτσουν για μέρες, όπως εγώ, ξαπλωμένοι, έχοντας από πάνω τους κάποιον με γόβα στιλέτο να τους πατάει στο λαιμό, να τους κόβει με ξυράφια σε κάθε ανάσα και να τους κοπανάει με σφυριά σε κάθε σημείο του κεφαλιού. Θα άντεχαν;
Ερ: Στην Αγγλία υπάρχει τόσο έντονη η παραφιλολογία σχετικά με τον νέο μας επισκέπτη ή είναι μόνο δικό μας προνόμιο;
Απ: Μπααα! Η παραφιλολογία, η βλακεία και το παρασκήνιο, είναι κάτι το διεθνές(γέλια). Υπάρχει παντού! Θα σου πω μόνο αυτό. Το διαμέρισμα στο οποίο μένω στην Αγγλία, το μοιράζομαι με μια οικογένεια, της οποίας ο άνδρας είναι καρδιακός . Όσο ήμουν άρρωστη ευτυχώς απουσίαζαν οικογενειακώς κι ήμουν μόνη μου. Καθώς όμως περίμενα το συνεργείο απολύμανσης μετά από όσα πέρασα, ήρθε στο σπίτι ο κύριος αυτός και λειτουργούσε χωρίς να παίρνει κανένα μέτρο προστασίας, σαν να μη συνέβη τίποτα μέσα στο σπίτι! Κόντεψα να πάθω νευρικό κλονισμό! Ευτυχώς ήταν τυχερός και δεν κόλλησε. Δε θα το άντεχα να ξέρω ότι το μετέδωσα σε κάποιον και μάλιστα χωρίς να φταίω!
Ερ: Όλη αυτή η εμπειρία σου άφησε κάτι καλό;
Απ: Φυσικά! Έγινε η αφορμή να γνωριστώ με τους γείτονές μου. Όταν άρχισα να αναρρώνω και ήμουν ακόμη πολύ αδύναμη, με βοήθησαν αφήνοντάς μου χάρτινα κουτιά με φαγητό έξω από την πόρτα και χαρτάκια με μηνύματα συμπαράστασης! Ήταν κάτι συγκινητικό και πολύ ασυνήθιστο για τα αγγλικά δεδομένα
Ερ: Και κάτι για να κλείσουμε αυτή την κουβέντα. Όταν μπαίνεις σε κλειστούς χώρους, αλλά και γενικά στην καθημερινότητά σου τηρείς τα μέτρα προστασίας; Το ρωτάω με δεδομένο ότι έχεις περάσει την ασθένεια
Απ: Φυσικά και τα τηρώ! Κυρίως γιατί δεν ξέρω αν κινδυνεύω να νοσήσω ξανά, αλλά και γιατί θέλω να δίνω το καλό παράδειγμα στους γύρω μου! Θα ήμουν πολύ εγωίστρια αν κοιτούσα μόνο τον εαυτό μου μετά από αυτό που πέρασα! Ξέρεις ένα άλλο μεγάλο μάθημα που μου ‘δωσε ο covid19 είναι ότι δεν πρέπει να ήμαστε ατομιστές και ότι στη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο!
Σ.Γ.
Ερ: Και μετά;
Απ: Μετά ήρθε το lock down και σε ‘μας όπως και στην Ελλάδα κι εκεί που είπα ότι άρχισα ν’ ανακουφίζομαι, ήρθαν και τα πρώτα συμπτώματα…
Ερ: Ποια συμπτώματα;
Απ: Του covid19 Θέμη…Άσε μεγάλο λούκι!
Ερ: Πέρασες δηλαδή κορωνοιό;
Απ: Ναι μεγάλη εμπειρία, αλλά και κατάρα. Παίδεμα!
Ερ: Πώς κόλλησες;
Απ: Μια εβδομάδα πριν τη λήψη των μέτρων, είχαμε βγει με άλλες τρεις φίλες μου σ’ ένα μπαράκι για ένα ποτό. Δεν ξέρουμε ποια κόλλησε ποια, γιατί νοσήσαμε σχεδόν ταυτόχρονα. Το κυριότερο σφάλμα μας, το οποίο και πληρώσαμε ήταν ότι αψηφήσαμε τον κίνδυνο. Αγκαλιαστήκαμε ασπαστήκαμε η μια την άλλη, οπότε καταλαβαίνεις τι έγινε! Δράμα η κατάσταση
Ερ: Πώς αντιλήφθηκες ότι κόλλησες;
Απ: Τρεις ημέρες μετά την έξοδο άρχισα να βήχω και να ‘χω καταρροή. Σκεφτόμουν ότι μπορεί και να κόλλησα, αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία. Η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν την πιθανότητα αυτή, μόνο όταν έβηχα. Το μετά ήταν το δύσκολο
Ερ: Γιατί; Τι έγινε μετά;
Απ: Άρχισα να έχω πολύ έντονη δύσπνοια και ανέβαζα πάρα πολύ ψηλό πυρετό. Τα ρούχα στράγγιζαν στο σώμα μου. Στη συνέχεια, ένιωθα τόσο μεγάλη αδυναμία που δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, ούτε καν τα μάτια μου να ανοιγοκλείσω. Η συνέχεια είχε και χειρότερα. Ο πυρετός δεν έπεφτε όσα αντιπυρετικά και να έπαιρνα…Η θερμοκρασία μου δεν έπεφτε κάτω από 40….
Ερ: Αυτά που μου λες πάντως ως τώρα, θα μπορούσαμε να τα έχουμε και σε μια κοινή ίωση. Τι ήταν αυτό που διέφερε;
Απ: Το ότι βυθιζόμουν σαν να πέφτω σε κώμα…δεν μπορούσα να οργανώσω τη σκέψη μου, δεν είχα δύναμη ούτε για ν’ αναπνεύσω κι όσο περνούσαν οι ημέρες άρχισε να χάνεται η γεύση, η όσφρησή μου και είχα έντονη ταχυκαρδία
Ερ: Αφού είπες ότι το κράτος αδιαφορούσε για την κατάσταση, εσένα ποιος σε βοήθησε σε όλο αυτό;
Απ: Στην Αγγλία υπάρχει ο θεσμός του οικογενειακού γιατρού. Παρέχεται από το νοσοκομείο. Απευθύνθηκα εκεί πριν χειροτερέψω κι έτσι αυτός ήρθε και με εξέτασε, έχοντας φορέσει βέβαια στολή, ειδικές μάσκες και τον εξοπλισμό για την κατάσταση
Ερ: Χρειάστηκες νοσηλεία;
Απ: Όχι αλλά ο γιατρός μου έβαλε οξυγόνο γιατί είχε αδειάσει το σύστημα όπως είπε κι εκείνος, είχα αρχίσει από ένα σημείο κι έπειτα να μελανιάζω, μου έβαλε ορούς και μου έφερε πάπια, ώστε να μην έχω ανάγκη να φάω ή να πάω τουαλέτα για να μην εξαντληθώ τελείως. Συγκεκριμένα μου είπε πως ο ορός θα με συντηρήσει για μερικές ημέρες και αν η κατάσταση χειροτέρευε, τότε μόνο θα με έστελνε στο νοσοκομείο
Ερ: Τελικά τι έγινε; Πώς το αντιμετώπισες;
Απ: Το πιστεύεις ότι δεν θυμάμαι με σαφήνεια; Ο γιατρός μου είπε ότι ερχότανε καθημερινά στο σπίτι, άνοιγε με τον κωδικό ασφαλείας που του είχα δώσει. Έλεγχε την εξέλιξη της κατάστασης μου κι έφευγε. Σου είπα δεν είχα δυνάμεις ούτε και μυαλό για να κάνω το οτιδήποτε. Για μιάμιση εβδομάδα ήμουν σαν πεθαμένη! Βυθισμένη από την εξάντληση. Άνοιγα σπανίως τα μάτια, αλλά δεν αντιλαμβανόμουνα ούτε που είμαι ούτε τι βλέπω, ούτε τι χρονολογία έχουμε…
Ερ: Ποιο ήταν τελικά το χειρότερο συναίσθημά σου καθ’ όλη τη διάρκεια που νόσησες;
Απ: Το ότι έπρεπε να αναπνέω…Παρόλη την ύπαρξη του οξυγόνου, κάθε φορά που ανέπνεα παρακαλούσα τον Θεό να με πάρει να ησυχάσω! Ήταν σαν να με κόβουν με μαχαίρια, σαν να με τρυπάνε με ξιφολόγχη!
Ερ: Πώς ένοιωθες όταν συνήλθες από όλο αυτό;
Απ: Πάρα πολύ τυχερή, που δεν χρειάστηκε να νοσηλευτώ και να μπω στην Εντατική. Επίσης κουρασμένη για περίπου ένα με ενάμισι μήνα. Ένιωθα ότι δεν είχα κουράγιο να σηκώσω το ποτήρι να πιώ νερό. Από τις άλλες τρεις κοπέλες, οι δυο διασωληνώθηκαν και μάλιστα για 2 μήνες, ενώ η άλλη παρόλο που το πέρασε όλο αυτό στο σπίτι της και με ήπια συμπτώματα, έχει δυσκολία στην όραση αφού το ένα της το βλέφαρο παρέλυσε.
Ερ: Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκανες όταν ο γιατρός που σε παρακολουθούσε σου είπε πως νόσησες από covid19 αλλά ότι επανήλθες;
Απ: Όταν αποκαταστάθηκαν η αναπνοή και ο πυρετός, ο γιατρός ήρθε με ασθενοφόρο και πήγαμε στο νοσοκομείο κάτω από δρακόντεια μέτρα προστασίας για να κάνω εξετάσεις. Δεν είχα κουράγιο ούτε να περπατήσω. Ευτυχώς, ο έλεγχος που έγινε ήταν καλός. Εξακολουθούσα όμως να έχω αδυναμία, δυσκολία στο βάδισμα, απώλεια όσφρησης και γεύσης
Ερ: Τελικά επανήλθες;
Απ: Όχι εντελώς. Αν και πέρασαν πέντε μήνες δεν μυρίζω σχεδόν τίποτε, ούτε γεύση έχω! Τουλάχιστον περπατάω όπως πριν…
Ερ: Υπάρχει μεγάλη αμφισβήτηση για το αν όντως αυτή ασθένεια είναι πραγματικά τόσο σοβαρή όσο λέγεται. Επίσης είναι πολλά τα σενάρια συνομωσίας. Τι έχεις να πεις σε όσους δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του ιού αλλά και στους συνομωσιολόγους;
Απ: Να παρακαλούν να μην νοσήσουν από αυτό το ύπουλο νόσημα και να μη χρειαστεί να νοσηλευθούν. Όσοι δεν πιστεύουν ή αμφισβητούν και αψηφούν τον κίνδυνο, το κάνουν γιατί ζουν με την ψευδαίσθηση ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους! Θα τους πρότεινα να κάτσουν για μέρες, όπως εγώ, ξαπλωμένοι, έχοντας από πάνω τους κάποιον με γόβα στιλέτο να τους πατάει στο λαιμό, να τους κόβει με ξυράφια σε κάθε ανάσα και να τους κοπανάει με σφυριά σε κάθε σημείο του κεφαλιού. Θα άντεχαν;
Ερ: Στην Αγγλία υπάρχει τόσο έντονη η παραφιλολογία σχετικά με τον νέο μας επισκέπτη ή είναι μόνο δικό μας προνόμιο;
Απ: Μπααα! Η παραφιλολογία, η βλακεία και το παρασκήνιο, είναι κάτι το διεθνές(γέλια). Υπάρχει παντού! Θα σου πω μόνο αυτό. Το διαμέρισμα στο οποίο μένω στην Αγγλία, το μοιράζομαι με μια οικογένεια, της οποίας ο άνδρας είναι καρδιακός . Όσο ήμουν άρρωστη ευτυχώς απουσίαζαν οικογενειακώς κι ήμουν μόνη μου. Καθώς όμως περίμενα το συνεργείο απολύμανσης μετά από όσα πέρασα, ήρθε στο σπίτι ο κύριος αυτός και λειτουργούσε χωρίς να παίρνει κανένα μέτρο προστασίας, σαν να μη συνέβη τίποτα μέσα στο σπίτι! Κόντεψα να πάθω νευρικό κλονισμό! Ευτυχώς ήταν τυχερός και δεν κόλλησε. Δε θα το άντεχα να ξέρω ότι το μετέδωσα σε κάποιον και μάλιστα χωρίς να φταίω!
Ερ: Όλη αυτή η εμπειρία σου άφησε κάτι καλό;
Απ: Φυσικά! Έγινε η αφορμή να γνωριστώ με τους γείτονές μου. Όταν άρχισα να αναρρώνω και ήμουν ακόμη πολύ αδύναμη, με βοήθησαν αφήνοντάς μου χάρτινα κουτιά με φαγητό έξω από την πόρτα και χαρτάκια με μηνύματα συμπαράστασης! Ήταν κάτι συγκινητικό και πολύ ασυνήθιστο για τα αγγλικά δεδομένα
Ερ: Και κάτι για να κλείσουμε αυτή την κουβέντα. Όταν μπαίνεις σε κλειστούς χώρους, αλλά και γενικά στην καθημερινότητά σου τηρείς τα μέτρα προστασίας; Το ρωτάω με δεδομένο ότι έχεις περάσει την ασθένεια
Απ: Φυσικά και τα τηρώ! Κυρίως γιατί δεν ξέρω αν κινδυνεύω να νοσήσω ξανά, αλλά και γιατί θέλω να δίνω το καλό παράδειγμα στους γύρω μου! Θα ήμουν πολύ εγωίστρια αν κοιτούσα μόνο τον εαυτό μου μετά από αυτό που πέρασα! Ξέρεις ένα άλλο μεγάλο μάθημα που μου ‘δωσε ο covid19 είναι ότι δεν πρέπει να ήμαστε ατομιστές και ότι στη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο!
Σ.Γ.
Δημοσιογράφος δεν είμαι. Όμως αυτή ήταν η πρώτη συνέντευξη της ζωής μου. Ήλπιζα ότι αυτή θα αποτελούσε την τελευταία μου δημοσίευση για το θέμα της πανδημίας. Απ’ ότι φαίνεται όμως θα ασχολούμαστε για πολύ καιρό ακόμη μαζί της. Ας είμαστε προσεκτικοί. Δεν θα κάνω κανένα παραπάνω σχόλιο. Ο καθένας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Κλείνω λέγοντας ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ειρήνη, που μοιράστηκε μαζί μου αυτήν τη συγκλονιστική της εμπειρία. Μου έδωσε την ευκαιρία να καταλάβω ότι όντως δεν είμαστε άτρωτοι. Η «γριπούλα» όπως ονομάζουν πολλοί τον νέο ιό μάς επισκέπτεται χωρίς προειδοποίηση και κυρίως μπορεί να μας οδηγήσει στον θάνατο. Το κείμενο αυτό είναι ειδικά αφιερωμένο στους αμφισβητίες, στους συνομωσιολόγους και στους απρόσεκτους που δεν τηρούν τα μέτρα και μας παίρνουν στο λαιμό τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.