Αδελφοί μου χριστιανοί, ο Αναστάς Κύριος να είναι μαζί με όλους σας:
Πρώτα με τον κάθε άρρωστο και πονεμένο, με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, με τους φρουρούς της κοινωνικής ασφάλειας και της εθνικής γαλήνης, με όσους υπομένουν προσωπικά και όσους αποτρέ-πουν την ένταση της πανδημίας, με όσους οργανώνουν και υπηρετούν την ασφάλεια της εθνικής ειρήνης·
Ο Αναστάς Κύριος να είναι με τον καθένα σας και την οικογένειά του, με τους προσφιλείς και τους γνωστούς, με κάθε άνθρωπο ανά την οικουμένη που λαχταρά να ακούσει και να πει το “Χριστός Ανέστη”·
Ο Αναστάς Κύριος να φιλανθρωπεύεται προσδεκτός και μετεχόμενος από τους κεκοιμημένους όλων μας (να γαληνεύουν περιχαρείς μέσα στην αθάνατη κι αιώνια πασχαλινή ζωή, που είναι ο ίδιος ο Χριστός).
Για χρόνια και χρόνια, ακόμη και οι πιο κοσμικοί, λαχταρούσατε να ακούσετε και να επαναλάβετε μεταξύ σας την πρώτη-πρώτη αναστάσιμη λαλιά του τελετουργού. Είχατε συνηθίσει στον πασχαλινό αυθορμητισμό των ασπασμών και των χαιρετισμών· χαιρόσασταν το αναστάσιμο φως των λαμπάδων με τις οποίες ανάβατε τις καντήλες των σπιτιών, ίσως και των εξωκλησίων. Το Πάσχα ήταν το λαμπρό καρδιοχτύπι που μας άφησαν οι παλαιότεροι και το μεταδίναμε τουλάχιστον σαν θρησκευτική λαογραφία.
Όμως, αυτήν τη θρησκευτική αίσθηση του Πάσχα, μαζί και της Μ. Πέμπτης και της Μ. Παρασκευής, δεν την κρατούσαμε για πολύ. Ήταν ένα παλλαϊκό προσκύνημα (δειγματοληψίας όμως), ένα συλλογικό θρησκευτικό συναίσθημα (χωρίς καθημερινή διάρκεια): αυτό άρχισαν να υπαισθάνονται κι αυτό μόνο να διατηρούν οι πολλοί, τη λιγοστή ευλάβεια και μερικές θρησκευτικές εναλλαγές, ως λατρευτική επάρκεια!
Και έρχεται φέτος ο αυστηρός περιορισμός και η άμεση αποστέρηση, η ηλεκτρονική αναμετάδοση και η ύπαρξη του “νεκρού κοσμικού χρόνου”, να μας προσφέρουν μια περίεργη ευκαιρία! Φέτος, δεν έχουμε που να πάμε. Μπορούμε να ζήσουμε ήρεμα τη λατρευτική διάρκεια, να ζυγίσουμε τις διαθέσεις μας πάνω σε μιαν άγια αμοιβαία αυτοπροσφορά τόσων αιώνων: μεταξύ του Σωτήρα Χριστού και της Εκκλησίας των προγενέστερων αγίων και δικαίων ανθρώπων (εκείνοι είχαν εμπειρική πίστη Θεού, λαχτάρα και φόβο Θεού, ομορφιά εκκλησιαστικής ψυχής και βαθιά ανθρωπιά κοινωνικής προσφοράς).
Όλα αυτά που διαβάσαμε και τα ακούσατε η τα είδατε σε αναμετάδοση, τα Ευαγγέλια της Μεγ. Εβδομάδος και του Πάσχα, είναι το κεντρικό και βασικό θέμα των τεσσάρων Ευαγγελιστών! Εκείνοι τα έγραψαν και τα παρέδωσαν σαν κεντρική αφήγηση ιστορίας και βασική κατήχηση πίστης, σαν κύρια ζωντανή ανάμνηση και λαχτάρα προσευχής στους πρώτους χριστιανούς και για εκατομμύρια μεταγενέστερους. Τα άκουγαν οι τότε χριστιανοί και ξαναζούσαν μέσα στο θείο κλίμα και στη θεία χάρη του Πάθους και της Αναστάσεως του Σωτήρος (ζούσαν και αποζούσαν τη σωτηρία ως χάρη και ως βίωμα).
Όλα τα Προφητικά γεγονότα και οι Ψαλμικοί στίχοι που ακούσατε σε αναμετάδοση να λένε οι ψάλτες ήταν η σιγουριά και η προσμονή της Παλαιάς Διαθήκης σαν προετοιμασία προφητική για τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Κυρίου (με άλλα λόγια, ήταν ο βιωματικός μόνιμος θείος πόθος τόσων αιώνων για το Λυτρωτή).
Και όλα τα μελισταγή τροπάρια που πάλι ακούσατε, τα έγραψαν και τα μελοποίησαν τέλειοι και άγιοι καλλιτέχνες στα χρόνια κυρίως του Βυζαντίου, από λαχτάρα να μελωδήσουν το σπουδαιότερο γεγονός της παγκόσμιας και υπερκόσμιας ιστορίας: το Θεό που ενανθρώπησε, και θυσιάστηκε επί σταυρού και πέθανε τον έσχατο θάνατο και αναστήθηκε Θεανθρώπινα, για να γίνει σε αγγέλους και σε ανθρώπους όλων των αιώνων “η ανάσταση και η ζωή” (υμνωδία της εν Χριστώ σωτηρίας).
Όλα για μας, τίποτε για Κείνον. Είναι αυτό που λέμε και ξαναλέμε στο Πιστεύω: “τον δι᾽ ημάς τους ανθρώπους… σταυρωθέντα τε υπέρ ημών και παθόντα και ταφέντα και αναστάντα…”. Είμαστε ο σταθερός στόχος της αγάπης και θυσίας του σαρκωμένου Θεού, οικογένεια του Θεού, συμπολίτες των αγιασμένων. Τόσοι άγιοι άνθρωποι στα χρόνια μας επιβεβαίωσαν αυτήν την άμεση οικειότητα.
Αλλά εμείς δεν το νιώθουμε συχνά και δεν θέλουμε να το αναζητήσουμε σήμερα. Μόνο σε κάποιο κίνδυνο, καταφεύγοντας στο Θεό, στην Παναγία, στους Αγίους, τότε ξυπνά πάλι μέσα μας αυτή η άγια εκκλησιαστική οικογενειακή σχέση που μας χαρίζει ο Χριστός.
Το αληθινό μας συμφέρον (η υπαρκτική ουσία και το νόημα) είναι μόνος ο Θεάνθρωπος Χριστός, ο Σταυρωμένος και Πεθαμένος και Αναστημένος. Για μας ο Υιός του Θεού προσέλαβε πλήρως την ανθρώπινη φύση, για μας την προσέφερε και για μας την προσφέρει. Αυτό είναι η Εκκλησία: σώμα του Θεανθρώπου Χριστού. Το δικό Του Σώμα και το δικό Του Αίμα μας προσφέρεται, όταν μεταλαμβάνουμε.
Ο Αναστάς Κύριος να είναι με τον καθένα σας και την οικογένειά του, με τους προσφιλείς και τους γνωστούς, με κάθε άνθρωπο ανά την οικουμένη που λαχταρά να ακούσει και να πει το “Χριστός Ανέστη”·
Ο Αναστάς Κύριος να φιλανθρωπεύεται προσδεκτός και μετεχόμενος από τους κεκοιμημένους όλων μας (να γαληνεύουν περιχαρείς μέσα στην αθάνατη κι αιώνια πασχαλινή ζωή, που είναι ο ίδιος ο Χριστός).
Για χρόνια και χρόνια, ακόμη και οι πιο κοσμικοί, λαχταρούσατε να ακούσετε και να επαναλάβετε μεταξύ σας την πρώτη-πρώτη αναστάσιμη λαλιά του τελετουργού. Είχατε συνηθίσει στον πασχαλινό αυθορμητισμό των ασπασμών και των χαιρετισμών· χαιρόσασταν το αναστάσιμο φως των λαμπάδων με τις οποίες ανάβατε τις καντήλες των σπιτιών, ίσως και των εξωκλησίων. Το Πάσχα ήταν το λαμπρό καρδιοχτύπι που μας άφησαν οι παλαιότεροι και το μεταδίναμε τουλάχιστον σαν θρησκευτική λαογραφία.
Όμως, αυτήν τη θρησκευτική αίσθηση του Πάσχα, μαζί και της Μ. Πέμπτης και της Μ. Παρασκευής, δεν την κρατούσαμε για πολύ. Ήταν ένα παλλαϊκό προσκύνημα (δειγματοληψίας όμως), ένα συλλογικό θρησκευτικό συναίσθημα (χωρίς καθημερινή διάρκεια): αυτό άρχισαν να υπαισθάνονται κι αυτό μόνο να διατηρούν οι πολλοί, τη λιγοστή ευλάβεια και μερικές θρησκευτικές εναλλαγές, ως λατρευτική επάρκεια!
Και έρχεται φέτος ο αυστηρός περιορισμός και η άμεση αποστέρηση, η ηλεκτρονική αναμετάδοση και η ύπαρξη του “νεκρού κοσμικού χρόνου”, να μας προσφέρουν μια περίεργη ευκαιρία! Φέτος, δεν έχουμε που να πάμε. Μπορούμε να ζήσουμε ήρεμα τη λατρευτική διάρκεια, να ζυγίσουμε τις διαθέσεις μας πάνω σε μιαν άγια αμοιβαία αυτοπροσφορά τόσων αιώνων: μεταξύ του Σωτήρα Χριστού και της Εκκλησίας των προγενέστερων αγίων και δικαίων ανθρώπων (εκείνοι είχαν εμπειρική πίστη Θεού, λαχτάρα και φόβο Θεού, ομορφιά εκκλησιαστικής ψυχής και βαθιά ανθρωπιά κοινωνικής προσφοράς).
Όλα αυτά που διαβάσαμε και τα ακούσατε η τα είδατε σε αναμετάδοση, τα Ευαγγέλια της Μεγ. Εβδομάδος και του Πάσχα, είναι το κεντρικό και βασικό θέμα των τεσσάρων Ευαγγελιστών! Εκείνοι τα έγραψαν και τα παρέδωσαν σαν κεντρική αφήγηση ιστορίας και βασική κατήχηση πίστης, σαν κύρια ζωντανή ανάμνηση και λαχτάρα προσευχής στους πρώτους χριστιανούς και για εκατομμύρια μεταγενέστερους. Τα άκουγαν οι τότε χριστιανοί και ξαναζούσαν μέσα στο θείο κλίμα και στη θεία χάρη του Πάθους και της Αναστάσεως του Σωτήρος (ζούσαν και αποζούσαν τη σωτηρία ως χάρη και ως βίωμα).
Όλα τα Προφητικά γεγονότα και οι Ψαλμικοί στίχοι που ακούσατε σε αναμετάδοση να λένε οι ψάλτες ήταν η σιγουριά και η προσμονή της Παλαιάς Διαθήκης σαν προετοιμασία προφητική για τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Κυρίου (με άλλα λόγια, ήταν ο βιωματικός μόνιμος θείος πόθος τόσων αιώνων για το Λυτρωτή).
Και όλα τα μελισταγή τροπάρια που πάλι ακούσατε, τα έγραψαν και τα μελοποίησαν τέλειοι και άγιοι καλλιτέχνες στα χρόνια κυρίως του Βυζαντίου, από λαχτάρα να μελωδήσουν το σπουδαιότερο γεγονός της παγκόσμιας και υπερκόσμιας ιστορίας: το Θεό που ενανθρώπησε, και θυσιάστηκε επί σταυρού και πέθανε τον έσχατο θάνατο και αναστήθηκε Θεανθρώπινα, για να γίνει σε αγγέλους και σε ανθρώπους όλων των αιώνων “η ανάσταση και η ζωή” (υμνωδία της εν Χριστώ σωτηρίας).
Όλα για μας, τίποτε για Κείνον. Είναι αυτό που λέμε και ξαναλέμε στο Πιστεύω: “τον δι᾽ ημάς τους ανθρώπους… σταυρωθέντα τε υπέρ ημών και παθόντα και ταφέντα και αναστάντα…”. Είμαστε ο σταθερός στόχος της αγάπης και θυσίας του σαρκωμένου Θεού, οικογένεια του Θεού, συμπολίτες των αγιασμένων. Τόσοι άγιοι άνθρωποι στα χρόνια μας επιβεβαίωσαν αυτήν την άμεση οικειότητα.
Αλλά εμείς δεν το νιώθουμε συχνά και δεν θέλουμε να το αναζητήσουμε σήμερα. Μόνο σε κάποιο κίνδυνο, καταφεύγοντας στο Θεό, στην Παναγία, στους Αγίους, τότε ξυπνά πάλι μέσα μας αυτή η άγια εκκλησιαστική οικογενειακή σχέση που μας χαρίζει ο Χριστός.
Το αληθινό μας συμφέρον (η υπαρκτική ουσία και το νόημα) είναι μόνος ο Θεάνθρωπος Χριστός, ο Σταυρωμένος και Πεθαμένος και Αναστημένος. Για μας ο Υιός του Θεού προσέλαβε πλήρως την ανθρώπινη φύση, για μας την προσέφερε και για μας την προσφέρει. Αυτό είναι η Εκκλησία: σώμα του Θεανθρώπου Χριστού. Το δικό Του Σώμα και το δικό Του Αίμα μας προσφέρεται, όταν μεταλαμβάνουμε.
Η δική Του Θεανδρική παρουσία ενεργεί Αγιοπνευματικά μέσα από τη λειτουργική τελετουργία υπέρ όλου του εκκλησιαστικού Σώματος. Και ο Χριστός με το Άγιο Πνεύμα περιλαμβάνει κάθε χριστιανική καρδιά που Τον επιποθεί ―αυτήν την ώρα― και τον δέχεται νοερά παρόντα μέσα στην Αρχιερατική κεντρική λειτουργία και στα ιερατικά ενοριακά συλλείτουργα. Συγκαταβαίνει πάλι ο Χριστός στα δικά μας αναγκαστικά μέτρα και μας προσδέχεται, μας προσλαμβάνει, μας ενσωματώνει, μας ενθεώνει.
Αυτό μπορούμε να το ζήσουμε, κι εφέτος, με την καρδιά μας δοσμένη σε κάθε πονεμένο και στους δικούς μας. Όταν καρδιοχτυπάμε γι᾽ αυτούς με ακλόνητη πίστη Χριστού, βαθειά ελπίδα Χριστού, θυσιαστική αγάπη Χριστού. Όταν δεν φοβόμαστε ακόμη και πιο βαρύ σταυρό στην κοινή ταλαιπωρία, αφού γνωρίζουμε να βάζουμε τον ανθρώπινο και τον πανανθρώπινο σταυρό δίπλα στο Μεγάλο Σταυρό του Σωτήρος, που έλαμψε και λάμπει Αναστάσιμα σε όσους Τον πιστεύουμε και Τον ακολουθούμε.
Αυτό να αρχίσουμε να το μελωδούμε στις συνειδήσεις μας και στα σπίτια μας και στους γνωστούς μας: “Ο σταυρωθείς και ταφείς και αναστάς, σώσον ημάς τη αναστάσει σου, μόνε φιλάνθρωπε”.
Χριστός ανέστη, αδελφοί μου. Αληθώς ανέστη ο Κύριος. Το αναστάσιμο τροπάριο ας γίνει αληθινό τραγούδισμα άφθαρτης ήρεμης χαράς σε κάθε σπιτικό (είτε και ψιθύρισμα πραείας σύνεσης).
Προς τον Αναστάντα Σωτήρα και Θεό μας ευχέτης όλων σας
Αυτό μπορούμε να το ζήσουμε, κι εφέτος, με την καρδιά μας δοσμένη σε κάθε πονεμένο και στους δικούς μας. Όταν καρδιοχτυπάμε γι᾽ αυτούς με ακλόνητη πίστη Χριστού, βαθειά ελπίδα Χριστού, θυσιαστική αγάπη Χριστού. Όταν δεν φοβόμαστε ακόμη και πιο βαρύ σταυρό στην κοινή ταλαιπωρία, αφού γνωρίζουμε να βάζουμε τον ανθρώπινο και τον πανανθρώπινο σταυρό δίπλα στο Μεγάλο Σταυρό του Σωτήρος, που έλαμψε και λάμπει Αναστάσιμα σε όσους Τον πιστεύουμε και Τον ακολουθούμε.
Αυτό να αρχίσουμε να το μελωδούμε στις συνειδήσεις μας και στα σπίτια μας και στους γνωστούς μας: “Ο σταυρωθείς και ταφείς και αναστάς, σώσον ημάς τη αναστάσει σου, μόνε φιλάνθρωπε”.
Χριστός ανέστη, αδελφοί μου. Αληθώς ανέστη ο Κύριος. Το αναστάσιμο τροπάριο ας γίνει αληθινό τραγούδισμα άφθαρτης ήρεμης χαράς σε κάθε σπιτικό (είτε και ψιθύρισμα πραείας σύνεσης).
Προς τον Αναστάντα Σωτήρα και Θεό μας ευχέτης όλων σας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.