Με την πρωτότυπη Κωμωδία δρόμου "Μια Αγελάδα στο Παρίσι (La vache)" συνεχίζονται οι προβολές στον αγαπημένο σας δημοτικό θερινό κινηματογράφο “Δημήτριος Ζωηρός” την Πέμπτη 27 και Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017 και ώρα έναρξης προβολής 9:30 το βράδυ
Μια Αγελάδα στο Παρίσι (La vache)
Ο Φατάχ, ένας ταπεινός αγρότης από την Αλγερία, έχει μάτια μόνο για την αγελάδα του τη Ζακλίν, την οποία ονειρεύεται να πάρει μαζί του στο Παρίσι για να διαγωνιστεί στη διεθνή αγροτική έκθεση. Όταν, επιτέλους, λάβει την πολύτιμη πρόσκληση, προς έκπληξη όλου του χωριού, φεύγει από την πατρίδα του για πρώτη φορά, παίρνει ένα φέρι μποτ για τη Μασσαλία και διασχίζει όλη τη Γαλλία με τα πόδια για να φτάσει στον προορισμό του. Ο Φατάχ και η Ζακλίν θα συναντήσουν ανθρώπους και πολλές εκπλήξεις και θα ζήσουν μια ξεκαρδιστική περιπέτεια γεμάτη μεγάλες στιγμές
Σκηνοθεσία: Mohamed Hamidi
Σενάριο: Alain Michel Blanc
Πρωταγωνιστούν: Fatsah Bouyahmed,Lambert Wilson,Jamel Debbouze
Χώρα:Γαλλία
Διάρκεια: 91'
Είδος ταινίας : Κωμωδία,Δράμα
Ετοιμαστείτε για ένα αναπάντεχο, διασκεδαστικό και τρυφερό ταξίδι στη Γαλλία του σήμερα με συνοδοιπόρους έναν καλόψυχο αγρότη και την εκφραστική του αγελάδα. Ο Mohamed Hamidi σκηνοθετεί ένα καλοστημένο, χιουμοριστικό και συγκινητικό road movie σπαρμένο με καταλυτικές συναντήσεις μεταξύ αγνώστων. Η ταινία διηγείται μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία μέσα από φαινομενικά ανάλαφρες καταστάσεις που συμπυκνώνουν εύστοχα επίκαιρα και διαχρονικά μηνύματα για τη διαφορετικότητα, την αποδοχή, τη μοναξιά, την αγάπη και την αλληλεγγύη. Ο πρωτοεμφανιζόμενος πρωταγωνιστής, Fatsah Bouyahmed, κλέβει την παράσταση από όλους, με εξαίρεση την καφέ τετράποδη καλλονή που τον συνοδεύει.
Μια συζήτηση με τον Mohamed Hamidi
Πηγή : http://www.culturenow.gr/mia-agelada-sto-parisi-toy-mohamed-hamidi/
Ποια είναι η ιστορία της ταινίας με λίγα λόγια;
Ένας συνηθισμένος αγρότης από την Αλγερία αγαπάει τόσο πολύ την αγελάδα του που ονειρεύεται να την καμαρώσει στον διαγωνισμό της αγροτικής έκθεσης στο Παρίσι. Μια μέρα η αίτηση του γίνεται δεκτή και φτάνει στο Παρίσι με τα πόδια, προκαλώντας την εντύπωση των ανθρώπων που συναντά στο δρόμο με την αγνή του φύση, την αθωότητα του και την ανθρωπιά του.
Πώς σας ήρθε αυτή η ιδέα;
Ήθελα να κάνω μια ταινία δρόμου στη Γαλλία για πολύ καιρό. Είναι μια χώρα που ξέρω πολύ καλά, από τα 17 μου και για πολλά χρόνια την έχω διασχίσει δουλεύοντας ως υπεύθυνος σε καλοκαιρινές κατασκηνώσεις. Και όταν τα παιδιά από προβληματικά περιβάλλοντα έρχονταν σε επαφή με ανθρώπους από την επαρχία, με αγρότες ή άλλους, συνέβαινε κάτι μαγικό που με συγκινούσε πολύ. Μια μέρα, ο Fatsah, που τον ήξερα δέκα χρόνια, μου είπε για έναν θείο του που ήταν παθιασμένος με τη γεωπονία και τα λιπάσματα, και ήθελε πολύ να συμμετάσχει στην αγροτική έκθεση. Η ταινία είναι μια μείξη όλων αυτών. Νομίζω ότι υποσυνείδητα, με έχουν σημαδέψει ταινίες όπως La vache et le prisonier που είδα δέκα φορές όταν ήμουν νεότερος, το Little Miss Sunshine και το A Straight Story, δύο ταινίες δρόμου που θεωρώ συναρπαστικές.
Στο σενάριο βλέπουμε τρία ονόματα. Πώς λειτούργησε αυτό;
Για το σκαρίφημα συνεργάστηκα με τον Alaim-Michel Blanc για έναν χρόνο. Ο Fatsah μπήκε στη διαδικασία για τους διαλόγους και ήταν ενήμερος για την εξέλιξη του σεναρίου γιατί τον ήθελα στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Εμπνευστήκαμε για τον χαρακτήρα από τους πατεράδες μας, αλλά οι λέξεις έπρεπε να ακούγονται σωστά βγαίνοντας από το στόμα του.
Γελάμε πολύ στην ταινία, αλλά συγκινούμαστε κιόλας. Τι θέλατε να πείτε μέσα από τις αντιδράσεις των ανθρώπων που συναντάει ο Fatah;
Συχνά, κατά τη συγγραφή του σεναρίου, κάποιοι σχολίασαν ότι ήμουν αφελής ή πολύ επικεντρωμένος στην αισιόδοξη πλευρά. Ήθελα ο Fatah να συναντήσει καλούς και ανοιχτόμυαλους ανθρώπους με τους οποίους θα είχε κάποια αλληλεπίδραση. Τον διακρίνει απλότητα και έλλειψη προκατάληψης κι έτσι μπορεί να πει τα πάντα. Οι άνθρωποι τον λατρεύουν για αυτό. Ο πατέρας μου, που προήλθε από ένα αγροτικό περιβάλλον, ήταν τόσο άμεσος και καλοπροαίρετος. Δεν ήθελα να είμαι επιθετικός και να δείξω το στερεότυπο της απόρριψης ενός μετανάστη. Επίσης, ένας τύπος σαν κι αυτόν που περιφέρεται με μία αγελάδα θα ενέπνεε φιλικές αντιδράσεις. Ειδικά κάποιος σαν τον Fatah.
Σκεφτήκατε τον Fatah από την πρώτη στιγμή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο;
Αμέσως. Πολύ λίγοι ηθοποιοί είναι ικανοί, όπως αυτός, να εκφράζουν το χιούμορ, την ποίηση και την ειλικρίνεια την ίδια στιγμή. Το άλλο σημαντικό στοιχείο είναι ότι δεν είναι πολύ γνωστός. Ο μέσος θεατής έχει την εντύπωση ότι αυτός ο τύπος απλώς εμφανίστηκε από το χωριό του με την αγελάδα. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, δεν ήταν εύκολο να τον επιβάλω. Όταν είπα στους διανομείς ότι θέλαμε να κάνουμε μία ταινία με έναν άγνωστο Άραβα που διασχίζει τη Γαλλία με μία αγελάδα, αντιμετωπίσαμε προβλήματα.
Δίνετε μεγάλη σημασία στους δεύτερους χαρακτήρες που είναι όλοι εξαιρετικοί.
Ο Alain-Michel Blanc μου έμαθε κάτι σημαντικό: Ακόμα κι αν ένας δευτερεύοντας χαρακτήρας έχει μόνο τρία λεπτά στην ταινία, πρέπει να βρεις χρόνο να γράψεις τη βιογραφία του, τι θέλει, από πού είναι και τι θα δώσει στον πρωταγωνιστή και τούμπαλιν. Αυτό είναι πολύ βοηθητικό για τις οδηγίες που δίνουμε στους ηθοποιούς. Για μένα, κατά τη διάρκεια της σκηνής του, ο δευτερεύων χαρακτήρας γίνεται ο κύριος χαρακτήρας.
Η παραδοσιακή αγροτιά είναι πανταχού παρούσα στις ταινίες σας;
Ίσως για να αναπαραστήσω ένα παρελθόν που δεν είχα ποτέ. Τώρα με ενδιαφέρουν οι ρίζες μου, οι γονείς μου και το σοκ της μετανάστευσης. Δεν θέλω να μιλήσω για τα προάστια του Παρισιού. Θεωρώ πιο ενδιαφέρον να παρουσιάσω αυτόν τον αστείο, απλό και αφελή χαρακτήρα.
Η σκηνή όπου ο κόμης γράφει ένα ερωτικό γράμμα εκ μέρους του Fatah με παραλήπτη τη γυναίκα του είναι ακαταμάχητη.
Τα ζευγάρια στα χωρία της Αλγερίας είναι χαμηλών τόνων. Δεν κάνουν τρυφερές χειρονομίες, δεν κρατάνε τα χέρια τους και δεν φιλιούνται δημόσια. Δεν επιδεικνύουν τα συναισθήματα τους, αλλά αγαπιούνται. Μου έκανε πάντα εντύπωση πόσο συγκρατημένοι ήταν οι γονείς μου. Αλλά αν πρόσεχες τα τραγούδια που άκουγαν, ήταν πολύ ρομαντικά με στίχους που λέγανε σ’ αγαπώ, μου λείπεις, αγάπη μου κτλ. Είδα αυτό το παράδοξο σε αυτήν τη σκηνή, την αγαπημένη μου, όταν ο Fatah υπαγορεύει ένα γράμμα στον Philippe σε μια προσπάθεια να ξανακερδίσει τη γυναίκα του.
Πιστεύετε ότι η ταινία είναι και πολιτική;
Ναι! Αλλά όπως στα παραμύθια έχει σημασία για μένα να υπονοείται αυτό και να μην φαίνεται. Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς κάποιοι θέλουν να αντιταχθούν σε θρησκείες και τρόπους ζωής. Εγώ ήθελα να αναδείξω ότι τα άτομα, από όπου κι αν προέρχονται, μπορούν να ζήσουν μαζί και να μοιράζονται αισθήματα, παρά τις διαφορές της κουλτούρας, του κοινωνικού στάτους και της θρησκείας. Ανατράφηκα με αυτό το σκεπτικό. Για παράδειγμα; Ο Fatah, που είναι μουσουλμάνος και προσεύχεται, βλέπει για πρώτη φορά χριστιανική εκκλησία, χαίρεται και θέλει να την επισκεφτεί. Σαν τον πατέρα μου, που σε κάτι διακοπές ήθελε να μπαίνει στις εκκλησίες. Χαιρετούσε τον παπά και ρωτούσε πολλά! Αυτή η περιέργεια, η απλότητα στην ανταλλαγή, αυτό το ανοιχτό μυαλό είναι κάτι που βρήκα εξαιρετικά πολιτικό. Ο Fatah είναι ένας αγρότης από την Αλγερία που φτάνει στη Γαλλία με τα όνειρα του και ανακαλύπτει ότι οι άνθρωποι είναι κι αυτοί βουτηγμένοι στα προβλήματα.
Μιλήστε μας για τη Jacqueline.
Η διαδικασία της επιλογής ήταν δύσκολη. Δεν μπορούσα να πάρω μια αγελάδα από το Μαρόκο στη Γαλλία ούτε το αντίστροφο, αλλά είχα σκηνές και στις δύο χώρες. Οπότε χρειαζόμασταν τρεις διαφορετικές αγελάδες, μια για κάθε χώρα και μια αναπληρωματική. Δούλευα την ιδέα της ταινίας για τρία ή τέσσερα χρόνια και πήγαινα συχνά στις αγροτικές εκθέσεις, όπου είδα εκατοντάδες αγελάδες με ένα πράγμα στο μυαλό: Η Jacqueline έπρεπε να είναι καφετιά, όπως είναι οι αγελάδες στην Αλγερία. Η πρώτη που διάλεξα ήταν μικρόσωμη. Μετά έμαθα για μια φάρμα στο Μαρόκο που είχε όμορφες, μεγαλύτερες, πιο καφετιές αγελάδες. Από εκεί και πέρα, επιλέγαμε αγελάδες στο Μαρόκο και μετά βρίσκαμε όμοιες τους στη Γαλλία. Μπορεί να έχω δει και 300 αγελάδες στις Άλπεις! Τις δύο που επιλέξαμε τις πήγαμε σε έναν εκπαιδευτή ζώων για τον κινηματογράφο. Εκεί γνωρίστηκε για πρώτη φορά ο Fatsah με τη Jacqueline. Εντωμεταξύ, η μαροκινή Jacqueline πάχαινε. Ο παραγωγός της ταινίας από το Μαρόκο την είχε αναθέσει σε ένα νεαρό αγόρι, τον Icham, για να τη φροντίζει και κάπως να την εκπαιδεύσει. Το αγόρι ξετρελάθηκε μαζί της. Του κάναμε έκπληξη και του τη χαρίσαμε την τελευταία μέρα των γυρισμάτων. Τρελάθηκε από τη χαρά του…
Μιλήστε μας για τη μουσική της ταινίας.
Από τον Καιρό των Τσιγγάνων, είμαι θαυμαστής του Κουστουρίτσα. Για μένα κανείς δεν έχει κινηματογραφήσει τους μετανάστες καλύτερα. Για την Αγελάδα στο Παρίσι, δεν ήθελα μόνο μουσική με χάλκινα. Έστειλα το σενάριο στον Ibrahim Maalouf και ενθουσιάστηκε, αλλά με προειδοποίησε ότι έχει μόνο έναν μήνα. Πήρα το ρίσκο. Τον συνάντησα για μερικές μέρες στο Λίβανο και άκουσα διάφορες ηχογραφήσεις που είχε κάνει μόνος του με μια τρομπέτα και πλήκτρα. Μου άρεσαν πολύ και χρειάστηκε μόνο να τελειοποιήσει μερικά πράγματα. Ο Ibrahim είχε γράψει φοβερή μουσική και είμαι σίγουρος ότι θα αφήσει το σημάδι της.
Μια Αγελάδα στο Παρίσι (La vache)
Ο Φατάχ, ένας ταπεινός αγρότης από την Αλγερία, έχει μάτια μόνο για την αγελάδα του τη Ζακλίν, την οποία ονειρεύεται να πάρει μαζί του στο Παρίσι για να διαγωνιστεί στη διεθνή αγροτική έκθεση. Όταν, επιτέλους, λάβει την πολύτιμη πρόσκληση, προς έκπληξη όλου του χωριού, φεύγει από την πατρίδα του για πρώτη φορά, παίρνει ένα φέρι μποτ για τη Μασσαλία και διασχίζει όλη τη Γαλλία με τα πόδια για να φτάσει στον προορισμό του. Ο Φατάχ και η Ζακλίν θα συναντήσουν ανθρώπους και πολλές εκπλήξεις και θα ζήσουν μια ξεκαρδιστική περιπέτεια γεμάτη μεγάλες στιγμές
Σκηνοθεσία: Mohamed Hamidi
Σενάριο: Alain Michel Blanc
Πρωταγωνιστούν: Fatsah Bouyahmed,Lambert Wilson,Jamel Debbouze
Χώρα:Γαλλία
Διάρκεια: 91'
Είδος ταινίας : Κωμωδία,Δράμα
Ετοιμαστείτε για ένα αναπάντεχο, διασκεδαστικό και τρυφερό ταξίδι στη Γαλλία του σήμερα με συνοδοιπόρους έναν καλόψυχο αγρότη και την εκφραστική του αγελάδα. Ο Mohamed Hamidi σκηνοθετεί ένα καλοστημένο, χιουμοριστικό και συγκινητικό road movie σπαρμένο με καταλυτικές συναντήσεις μεταξύ αγνώστων. Η ταινία διηγείται μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία μέσα από φαινομενικά ανάλαφρες καταστάσεις που συμπυκνώνουν εύστοχα επίκαιρα και διαχρονικά μηνύματα για τη διαφορετικότητα, την αποδοχή, τη μοναξιά, την αγάπη και την αλληλεγγύη. Ο πρωτοεμφανιζόμενος πρωταγωνιστής, Fatsah Bouyahmed, κλέβει την παράσταση από όλους, με εξαίρεση την καφέ τετράποδη καλλονή που τον συνοδεύει.
Μια συζήτηση με τον Mohamed Hamidi
Πηγή : http://www.culturenow.gr/mia-agelada-sto-parisi-toy-mohamed-hamidi/
Ποια είναι η ιστορία της ταινίας με λίγα λόγια;
Ένας συνηθισμένος αγρότης από την Αλγερία αγαπάει τόσο πολύ την αγελάδα του που ονειρεύεται να την καμαρώσει στον διαγωνισμό της αγροτικής έκθεσης στο Παρίσι. Μια μέρα η αίτηση του γίνεται δεκτή και φτάνει στο Παρίσι με τα πόδια, προκαλώντας την εντύπωση των ανθρώπων που συναντά στο δρόμο με την αγνή του φύση, την αθωότητα του και την ανθρωπιά του.
Πώς σας ήρθε αυτή η ιδέα;
Ήθελα να κάνω μια ταινία δρόμου στη Γαλλία για πολύ καιρό. Είναι μια χώρα που ξέρω πολύ καλά, από τα 17 μου και για πολλά χρόνια την έχω διασχίσει δουλεύοντας ως υπεύθυνος σε καλοκαιρινές κατασκηνώσεις. Και όταν τα παιδιά από προβληματικά περιβάλλοντα έρχονταν σε επαφή με ανθρώπους από την επαρχία, με αγρότες ή άλλους, συνέβαινε κάτι μαγικό που με συγκινούσε πολύ. Μια μέρα, ο Fatsah, που τον ήξερα δέκα χρόνια, μου είπε για έναν θείο του που ήταν παθιασμένος με τη γεωπονία και τα λιπάσματα, και ήθελε πολύ να συμμετάσχει στην αγροτική έκθεση. Η ταινία είναι μια μείξη όλων αυτών. Νομίζω ότι υποσυνείδητα, με έχουν σημαδέψει ταινίες όπως La vache et le prisonier που είδα δέκα φορές όταν ήμουν νεότερος, το Little Miss Sunshine και το A Straight Story, δύο ταινίες δρόμου που θεωρώ συναρπαστικές.
Στο σενάριο βλέπουμε τρία ονόματα. Πώς λειτούργησε αυτό;
Για το σκαρίφημα συνεργάστηκα με τον Alaim-Michel Blanc για έναν χρόνο. Ο Fatsah μπήκε στη διαδικασία για τους διαλόγους και ήταν ενήμερος για την εξέλιξη του σεναρίου γιατί τον ήθελα στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Εμπνευστήκαμε για τον χαρακτήρα από τους πατεράδες μας, αλλά οι λέξεις έπρεπε να ακούγονται σωστά βγαίνοντας από το στόμα του.
Γελάμε πολύ στην ταινία, αλλά συγκινούμαστε κιόλας. Τι θέλατε να πείτε μέσα από τις αντιδράσεις των ανθρώπων που συναντάει ο Fatah;
Συχνά, κατά τη συγγραφή του σεναρίου, κάποιοι σχολίασαν ότι ήμουν αφελής ή πολύ επικεντρωμένος στην αισιόδοξη πλευρά. Ήθελα ο Fatah να συναντήσει καλούς και ανοιχτόμυαλους ανθρώπους με τους οποίους θα είχε κάποια αλληλεπίδραση. Τον διακρίνει απλότητα και έλλειψη προκατάληψης κι έτσι μπορεί να πει τα πάντα. Οι άνθρωποι τον λατρεύουν για αυτό. Ο πατέρας μου, που προήλθε από ένα αγροτικό περιβάλλον, ήταν τόσο άμεσος και καλοπροαίρετος. Δεν ήθελα να είμαι επιθετικός και να δείξω το στερεότυπο της απόρριψης ενός μετανάστη. Επίσης, ένας τύπος σαν κι αυτόν που περιφέρεται με μία αγελάδα θα ενέπνεε φιλικές αντιδράσεις. Ειδικά κάποιος σαν τον Fatah.
Σκεφτήκατε τον Fatah από την πρώτη στιγμή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο;
Αμέσως. Πολύ λίγοι ηθοποιοί είναι ικανοί, όπως αυτός, να εκφράζουν το χιούμορ, την ποίηση και την ειλικρίνεια την ίδια στιγμή. Το άλλο σημαντικό στοιχείο είναι ότι δεν είναι πολύ γνωστός. Ο μέσος θεατής έχει την εντύπωση ότι αυτός ο τύπος απλώς εμφανίστηκε από το χωριό του με την αγελάδα. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, δεν ήταν εύκολο να τον επιβάλω. Όταν είπα στους διανομείς ότι θέλαμε να κάνουμε μία ταινία με έναν άγνωστο Άραβα που διασχίζει τη Γαλλία με μία αγελάδα, αντιμετωπίσαμε προβλήματα.
Δίνετε μεγάλη σημασία στους δεύτερους χαρακτήρες που είναι όλοι εξαιρετικοί.
Ο Alain-Michel Blanc μου έμαθε κάτι σημαντικό: Ακόμα κι αν ένας δευτερεύοντας χαρακτήρας έχει μόνο τρία λεπτά στην ταινία, πρέπει να βρεις χρόνο να γράψεις τη βιογραφία του, τι θέλει, από πού είναι και τι θα δώσει στον πρωταγωνιστή και τούμπαλιν. Αυτό είναι πολύ βοηθητικό για τις οδηγίες που δίνουμε στους ηθοποιούς. Για μένα, κατά τη διάρκεια της σκηνής του, ο δευτερεύων χαρακτήρας γίνεται ο κύριος χαρακτήρας.
Η παραδοσιακή αγροτιά είναι πανταχού παρούσα στις ταινίες σας;
Ίσως για να αναπαραστήσω ένα παρελθόν που δεν είχα ποτέ. Τώρα με ενδιαφέρουν οι ρίζες μου, οι γονείς μου και το σοκ της μετανάστευσης. Δεν θέλω να μιλήσω για τα προάστια του Παρισιού. Θεωρώ πιο ενδιαφέρον να παρουσιάσω αυτόν τον αστείο, απλό και αφελή χαρακτήρα.
Η σκηνή όπου ο κόμης γράφει ένα ερωτικό γράμμα εκ μέρους του Fatah με παραλήπτη τη γυναίκα του είναι ακαταμάχητη.
Τα ζευγάρια στα χωρία της Αλγερίας είναι χαμηλών τόνων. Δεν κάνουν τρυφερές χειρονομίες, δεν κρατάνε τα χέρια τους και δεν φιλιούνται δημόσια. Δεν επιδεικνύουν τα συναισθήματα τους, αλλά αγαπιούνται. Μου έκανε πάντα εντύπωση πόσο συγκρατημένοι ήταν οι γονείς μου. Αλλά αν πρόσεχες τα τραγούδια που άκουγαν, ήταν πολύ ρομαντικά με στίχους που λέγανε σ’ αγαπώ, μου λείπεις, αγάπη μου κτλ. Είδα αυτό το παράδοξο σε αυτήν τη σκηνή, την αγαπημένη μου, όταν ο Fatah υπαγορεύει ένα γράμμα στον Philippe σε μια προσπάθεια να ξανακερδίσει τη γυναίκα του.
Πιστεύετε ότι η ταινία είναι και πολιτική;
Ναι! Αλλά όπως στα παραμύθια έχει σημασία για μένα να υπονοείται αυτό και να μην φαίνεται. Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς κάποιοι θέλουν να αντιταχθούν σε θρησκείες και τρόπους ζωής. Εγώ ήθελα να αναδείξω ότι τα άτομα, από όπου κι αν προέρχονται, μπορούν να ζήσουν μαζί και να μοιράζονται αισθήματα, παρά τις διαφορές της κουλτούρας, του κοινωνικού στάτους και της θρησκείας. Ανατράφηκα με αυτό το σκεπτικό. Για παράδειγμα; Ο Fatah, που είναι μουσουλμάνος και προσεύχεται, βλέπει για πρώτη φορά χριστιανική εκκλησία, χαίρεται και θέλει να την επισκεφτεί. Σαν τον πατέρα μου, που σε κάτι διακοπές ήθελε να μπαίνει στις εκκλησίες. Χαιρετούσε τον παπά και ρωτούσε πολλά! Αυτή η περιέργεια, η απλότητα στην ανταλλαγή, αυτό το ανοιχτό μυαλό είναι κάτι που βρήκα εξαιρετικά πολιτικό. Ο Fatah είναι ένας αγρότης από την Αλγερία που φτάνει στη Γαλλία με τα όνειρα του και ανακαλύπτει ότι οι άνθρωποι είναι κι αυτοί βουτηγμένοι στα προβλήματα.
Μιλήστε μας για τη Jacqueline.
Η διαδικασία της επιλογής ήταν δύσκολη. Δεν μπορούσα να πάρω μια αγελάδα από το Μαρόκο στη Γαλλία ούτε το αντίστροφο, αλλά είχα σκηνές και στις δύο χώρες. Οπότε χρειαζόμασταν τρεις διαφορετικές αγελάδες, μια για κάθε χώρα και μια αναπληρωματική. Δούλευα την ιδέα της ταινίας για τρία ή τέσσερα χρόνια και πήγαινα συχνά στις αγροτικές εκθέσεις, όπου είδα εκατοντάδες αγελάδες με ένα πράγμα στο μυαλό: Η Jacqueline έπρεπε να είναι καφετιά, όπως είναι οι αγελάδες στην Αλγερία. Η πρώτη που διάλεξα ήταν μικρόσωμη. Μετά έμαθα για μια φάρμα στο Μαρόκο που είχε όμορφες, μεγαλύτερες, πιο καφετιές αγελάδες. Από εκεί και πέρα, επιλέγαμε αγελάδες στο Μαρόκο και μετά βρίσκαμε όμοιες τους στη Γαλλία. Μπορεί να έχω δει και 300 αγελάδες στις Άλπεις! Τις δύο που επιλέξαμε τις πήγαμε σε έναν εκπαιδευτή ζώων για τον κινηματογράφο. Εκεί γνωρίστηκε για πρώτη φορά ο Fatsah με τη Jacqueline. Εντωμεταξύ, η μαροκινή Jacqueline πάχαινε. Ο παραγωγός της ταινίας από το Μαρόκο την είχε αναθέσει σε ένα νεαρό αγόρι, τον Icham, για να τη φροντίζει και κάπως να την εκπαιδεύσει. Το αγόρι ξετρελάθηκε μαζί της. Του κάναμε έκπληξη και του τη χαρίσαμε την τελευταία μέρα των γυρισμάτων. Τρελάθηκε από τη χαρά του…
Μιλήστε μας για τη μουσική της ταινίας.
Από τον Καιρό των Τσιγγάνων, είμαι θαυμαστής του Κουστουρίτσα. Για μένα κανείς δεν έχει κινηματογραφήσει τους μετανάστες καλύτερα. Για την Αγελάδα στο Παρίσι, δεν ήθελα μόνο μουσική με χάλκινα. Έστειλα το σενάριο στον Ibrahim Maalouf και ενθουσιάστηκε, αλλά με προειδοποίησε ότι έχει μόνο έναν μήνα. Πήρα το ρίσκο. Τον συνάντησα για μερικές μέρες στο Λίβανο και άκουσα διάφορες ηχογραφήσεις που είχε κάνει μόνος του με μια τρομπέτα και πλήκτρα. Μου άρεσαν πολύ και χρειάστηκε μόνο να τελειοποιήσει μερικά πράγματα. Ο Ibrahim είχε γράψει φοβερή μουσική και είμαι σίγουρος ότι θα αφήσει το σημάδι της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.