Διονυσιασμός κι εργατικό κίνημα: Σκόρπια στίγματα για την τελετουργία της επανάστασης

Του Φώτη Μισόπουλου

.....η αποδόμηση του Μαρξ είναι φυσικό να συμβαίνει μέσα σ' ένα πεδίο παραγωγής φιλοσοφικών ιδεών. Αν ο Μαρξ θεωρηθεί ταυτόχρονα ''θύμα'' και ''θύτης'', ''θεός'' και ''άνθρωπος'', τα κείμενα κάποιας τέτοιας ''αρχαιολογίας της γνώσης'' -προς την κατεύθυνση μιας ανάγνωσης κατά Φουκώ,- ως ανασκαφές στην αρχαία τραγωδία[1]- μάς μεταφέρουν στις φιλοσοφίες διαφοράς.

Στις περιπτώσεις αυτές η μεταφορά αποκτά ηλιοκεντρική θέση για το υποκείμενο και το αντικείμενο [Ντερριντά, Καμύ][2]. Γιατί, ωστόσο, η αποδόμηση;;; Ισως έτσι καταχτιώνται δυσπρόσιτες κι απρόσμενες γωνιές της ανθρώπινης πίστης είτε σκέψης κι η ιδεολογία εν γένει - ο μαρξισμός στο προκείμενο- αποκτά ''θρησκειακές'' εκδοχές, που είναι απαραίτητες στις εννοιολογίες [σημειολογίες] της Επανάστασης και του εργατικού κινήματος[3]. Βρισκόμαστε σε μια εκδοχή του μύθου.

.....τα πρόσωπα στην κατ' εξοχήν θεοφαγία είναι οι Βάκχες. Η Αγαύη, - ο Πενθέας και ο Διόνυσος, o άνθρωπος και ο θεός, ο βασιληάς και ο ξένος. Τα disjecta membra του Πενθέα ενός βασιλιά-εργάτη που δεν βασίλεψε ποτέ είναι στη σκηνή. Λείπει το κεφάλι. 

Η μητερα Αγαύη-κοινωνική και μητρικη έκφραση της πολιτικής προέλευσης ή/και ύπαρξης ενός πολιτικού ιερατείου θ' ακρωτηριάσει μέσα στους φόβους της διαδοχής την υική ύπαρξη, μέσα στην έκσταση που υλοποιεί την εκδίκηση ή την άγνοια με τον φόνο την αιμομιξίας[4]. 

Ωστόσο η επανεύρεση και συνένωση των ακρωτηριασμένων μελών, είναι η ταυτόχρονη υποδοχή του διονυσιακού στοιχείου μέσα στην έκσταση ενός υποθετικού πολιτικού γίγνεσθαι, μιας Εξέγερσης που θα οδεύσει στην Επανάσταση στη σχέση ''θυμα''-Περσέας [σαν εξιλαστήρια θυσία του εργατικού κινήματος]

.......είναι αδύνατο να μην φανταστούμε τον Μαγιακόφσκι ή τον Μάλεβιτς μεσα σε μια διονυσιακότητα της Εργατικής Επανάστασης- μοναδικά στοιχεία με τα οποία ο ίδιος ο Φουκώ[5] συνέδεσε τον Νίτσε με τον Μαρξ, ή ο Κωστής Μοσκώφ τον Έρωτα με την Επανάσταση [6]. Είμαστε στο τέλος μιας σειράς στιγμάτων που θέλουν να μαζέψουν όσα περισσότερα corpis divinis Mε το κομματιασμα του θνητού Περσέα -ακόμα και του Ορφέα- θα υποδεχτούμε τον κομματιασμένο Διόνυσο, τον Εσταυρωμένο και διαμελισμένο Χριστό.

.....''ο,τι Επάνω έτσι και Κάτω''. Οι Επαναστάσεις έχουν τη συνηγορία των δυο Κόσμων.'Τα disjenta membra, είναι η πραγματική ολοκλήρωση της Επανάστασης και του Έρωτα- η Επανένωσή τους. Η τελική Θεοφαγία είναι αμφίδρομη θυσία : η Μεγάλη Θυσία. Η Πραγματικη Επανάσταση περιέχει την Μεγάλη Επικύρωση : Jesus sera en agonie jusqu' a la fin du monde [Blaise Pascal]

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ[1] Μισέλ Φουκώ, Η Αρχαιολογία της γνώσης
[2] Ζακ Ντερριντά, Η Λευκή Μυθολογία
[3] Καρλ Μαρξ, Το εγκώμιο του εγκλήματος
[4] Ιαν Κοττ, Θεοφαγία
[5] Μισέλ Φουκώ, Η ιστορία της τρέλας
[6] Κωστής Μοσκώφ, Έρωτας κι Επανάσταση

* ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΓΝΩΜΗΣ

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Facebook

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Twitter

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Pinterest

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Google+

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Dailymotion

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Youtube