Γεωπόνος
Στην ερώτηση “Ποια η χώρα καταγωγής της Τουλίπας;” ας μην βιαστούμε να απαντήσουμε, γιατί οπωσδήποτε δεν είναι η Ολλανδία. Στην Ελλάδα έχουν καταγραφεί 15 είδη Τουλίπας, ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν αναγνωριστεί κοντά στα 75 είδη.
Στο Κιλκίς αυτοφύεται η Τουλίπα η νότια (Tulipa australis) που ανήκει στα είδη της Μεσογειακής χλωρίδας.
Η ιστορία της Τουλίπας
Η πατρίδα της θεωρούνται τα οροπέδια που συνδέουν Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Τουρκμενιστάν, Κιργιστάν, Καζακστάν και Αφγανιστάν φαίνεται πώς αποτέλεσαν την αφετηρία του ταξιδιού της Τουλίπας.
Η πατρίδα της θεωρούνται τα οροπέδια που συνδέουν Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Τουρκμενιστάν, Κιργιστάν, Καζακστάν και Αφγανιστάν φαίνεται πώς αποτέλεσαν την αφετηρία του ταξιδιού της Τουλίπας.
Το γειτονικό Ιράν μάλιστα το 1979 επέλεξε το μοτίβο της ως σύμβολο στην σημαία της Ισλαμικής επανάστασης. Ήδη από τον 9ο αιώνα οι πέρσες καλλιεργούσαν την Τουλίπα.
Τον 11ο αιώνα όταν οι Σελτζούκοι κατέλαβαν την Περσία υιοθέτησαν και την καλλιέργεια της Τουλίπας. Το όνομά της τότε ήταν λαλές από την περσική λέξη lâleh ( لاله ).
Οι Οθωμανοί μαγεμένοι από το φυτό ενσωμάτωσαν την Τουλίπα στον πολιτισμό τους. Το μοτίβο της πολύ γρήγορα υιοθετήθηκε από την γλυπτική, την κεραμική και την υφαντουργεία.
Η περίοδος μάλιστα από το 1718 μέχρι το 1730 ονομάστηκε περίοδος της Τουλίπας ( Tulip Era). Η Τουλίπα μέχρι το 1550 ήταν είδος άγνωστο στην δύση αν και υπήρχαν άγρια φυτά στην Μεσόγειο.
Την εποχή εκείνη ο Ogier Ghiselin de Busbecq πρεσβευτής της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη μεταφέρει δώρα από τον Σουλειμάν τον Μεγαλοπρεπή στον αρχιδούκα της Αυστρίας Φερδινάνδο βολβούς Τουλίπας και κατσίκες ανκορά.
Ο Busbecq μετονομάζει τον λαλέ σε Τουλίπα από την λέξη (Delband- Turban-tulipad-tulip) και παραπέμπει στο κάλυμμα της κεφαλής των αράβων. Έτσι οι Τουλίπες μεταφέρονται στους αυτοκρατορικούς κήπους της Βιέννης. Το 1600 καλλιεργούνται για πρώτη φορά τουλίπες κοντά στην πόλη Χάαρλεμ της Ολλανδίας.
Το 1630 η «Τουλιπομανία» στην Ολλανδία αγγίζει τα επίπεδα της υστερίας.
Η μεγαλύτερη τιμή που καταγράφεται είναι 6650 γκουλντ για μερικές δεκάδες τουλίπες, όταν π.χ. το ετήσιο εισόδημα ενός ξυλουργού ήταν 250 γκουλντ.
Μία τουλίπα μπορεί να κόστιζε όσο ένα σπίτι στο Άμστερνταμ, ενώ ο ίδιος βολβός, πριν καν βγει από το έδαφος, αναφέρεται ότι μπορεί να είχε ήδη προπωληθεί 10 φορές. Όταν η φούσκα έσκασε το 1637 άφησε τους έμπορους αδέκαρους και τις ολλανδικές οικογένειες στα όρια της χρεοκοπίας.
Ήταν η πρώτη χρηματιστηριακή φούσκα του δυτικού πολιτισμό.
Την εποχή εκείνη ο Ogier Ghiselin de Busbecq πρεσβευτής της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη μεταφέρει δώρα από τον Σουλειμάν τον Μεγαλοπρεπή στον αρχιδούκα της Αυστρίας Φερδινάνδο βολβούς Τουλίπας και κατσίκες ανκορά.
Ο Busbecq μετονομάζει τον λαλέ σε Τουλίπα από την λέξη (Delband- Turban-tulipad-tulip) και παραπέμπει στο κάλυμμα της κεφαλής των αράβων. Έτσι οι Τουλίπες μεταφέρονται στους αυτοκρατορικούς κήπους της Βιέννης. Το 1600 καλλιεργούνται για πρώτη φορά τουλίπες κοντά στην πόλη Χάαρλεμ της Ολλανδίας.
Το 1630 η «Τουλιπομανία» στην Ολλανδία αγγίζει τα επίπεδα της υστερίας.
Η μεγαλύτερη τιμή που καταγράφεται είναι 6650 γκουλντ για μερικές δεκάδες τουλίπες, όταν π.χ. το ετήσιο εισόδημα ενός ξυλουργού ήταν 250 γκουλντ.
Μία τουλίπα μπορεί να κόστιζε όσο ένα σπίτι στο Άμστερνταμ, ενώ ο ίδιος βολβός, πριν καν βγει από το έδαφος, αναφέρεται ότι μπορεί να είχε ήδη προπωληθεί 10 φορές. Όταν η φούσκα έσκασε το 1637 άφησε τους έμπορους αδέκαρους και τις ολλανδικές οικογένειες στα όρια της χρεοκοπίας.
Ήταν η πρώτη χρηματιστηριακή φούσκα του δυτικού πολιτισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.