Ειδομένη...

Υπογράφει η Σοφία Μαρωνίδη
Τελευταίος σταθμός συρμών και ονείρων, σε Ελληνικό έδαφος.. Πάντα φορτισμένος συναισθηματικά τούτος ο τόπος, μετρούσε ταξίδια για μια καλύτερη ζωή. Πότε αποχαιρετισμών λύπες, πότε επιστροφών χαρές. Κι όταν τα τρένα σταμάτησαν το πήγαινε έλα στης ξενιτιάς τις ράγες, μονάχος με τις αναμνήσεις του απέμεινε ο σταθμός..

Μα τώρα, οι μνήμες ξαναζωντάνεψαν.......

Όμως το τοπίο άλλαξε. 

Εκεί που τριγύρω υπήρχαν στάχυα, άνθρωποι τώρα υπάρχουν.. Και κάτι θεόρατες σκηνές στήθηκαν εκεί, για να τους προστατεύουν απο του καιρού τα θέλω..

Είναι ο καταυλισμός των προσφύγων της μαρτυρικής ανατολής..

Τώρα το τοπίο άλλαξε.. 

Τώρα οι εικόνες, δε χωράνε στο βλέμμα....

Τώρα τα λόγια, δε χωράνε στη φωνή......μα η αγκαλιά, μπορεί μεγάλη να γίνει και να χωρέσει τόσους και τόσους ανθρώπους!

Ανθρώπους, που ξερίζωσαν τη ζωή τους, απο πατρίδες άγονες πια γιαυτούς..Πατρίδες που ματώνουν και πονάνε, απο τον παραλογισμό του πολέμου..

Μισή ζωή άφησαν πίσω τους, κάτω απο τα ερείπια θαμένη, μαζί με τα ηλιοβασιλέματα, τα τραγούδια, τους έρωτες, τα γέλια και ότι κάνει όμορφη τη ζωή του ανθρώπου..

Με άδεια και ραγισμένη ψυχή, μα με το πάθος για τη ζωή ως αποσκευή, ναύλωσαν τη μοίρα τους και κίνησαν για άγνωστες πατρίδες..

Πολλοί, δεν τα κατάφεραν... Άσπρες βαρκούλες έγιναν στου Αιγαίου τα νερά..Πλήρωσαν με τον χειρότερο τρόπο, τις συσσωρευμένες αμαρτίες ενός κόσμου παράλογου.. Το κύμα, ξέβρασε μικρά παιδιά, στις συνειδήσεις όλων μας, δίνοντάς μας μάθημα, τον κόσμο αυτόν να τον αλλάξουμε...

Άλλοι, οι περισσότεροι ευτυχώς, διένυσαν χιλιόμετρα ελπίδας, για να φτάσουν εδώ! Όπως έφτασαν κάποτε και οι δικοί μας πρόγονοι, κάτω απο τις ίδιες τραγικές συνθήκες.

Δεν αφήνει κανείς το σπίτι του, όταν έχει ένα μερίδιο γης, να αυγατίζει η σοδειά του, λίγο αέρα, να ανασαίνει η ζωή του κι ένα κομμάτι ουρανό, να σουλατσάρουν τα όνειρά του... Οταν όμως το μίσος μεταμορφώνεται σε τέρας που αφανίζει ζωές, ψάχνει κανείς, μια έξοδο κινδύνου, γι αυτόν και για τα παιδιά του..

Δεν χρειάζονται λύπηση, μα συμπαράσταση μόνο και Θαυμασμό για τη δύναμη που τους δίνει η πίστη τους σε μια καλύτερη ζωή ..

Όσο υπάρχουν πατρίδες που διώχνουν τα παιδιά τους, θα υπάρχουν σαπιοκάραβα που θα μεταφέρουν όνειρα κι ελπίδες.. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχουν και απάνθρωποι, που θα εκμεταλλεύονται τα ναύλα της μεταφοράς.. Αυτοί είναι για λύπηση.. 

Αυτοί κι εκείνοι που πιστεύοντας σ’έναν δικό τους θεό, παράλογο και άδικο, που τους τάζει τον δικό του παράδεισο, θυσιάζουν ανθρώπινες ζωές.. Άραγε έχουν ερωτευτεί ποτέ; έχουν αγαπήσει; έχουν λαχταρήσει ποτέ το χάδι ενός παιδιού; Αυτοί είναι για λύπηση...γιατί τη ζωή όσοι δεν χαίρονται, είναι ζωντανοί νεκροί..
Όχι, δεν θα σας μισήσω, δεν θα με κάνετε σας εσάς.. Τον θυμό μου για σας, θα τον νικήσω, αγαπώντας τη ζωή, και όλους εκείνους τους πολλούς που δεν σας μοιάζουν.. 

Εκείνους, που παρά την κούραση, την ταλαιπωρία και την εξαθλίωση, έχουν ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους, το χαμόγελο της αισιοδοξίας! 

Απο τη δύναμή τους πήραμε όλοι εμείς, που τους επισκεφτήκαμε, βάζοντας ένα μικρό λιθαράκι, στο χτίσιμο της ανακούφισής τους...

Πήραμε όμως δύναμη και απο εκείνους τους υπεράνθρωπους, όπως οι Γιατροί του κόσμου, οι Γιατροί δίχως σύνορα, οι άνθρωποι του Ερυθρού Σταυρού, οι άνθρωποι της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, οργανώσεις, σύλλογοι, μα και ιδιώτες εθελοντές, που είναι εκεί μέρα νύχτα και δίνουν την περίσσια της ψυχής τους!

Ο χρόνος είναι πολύτιμος, μα η αξία του γίνεται ανεκτίμητη, όταν τον μοιράζεσαι με αυτούς που έχουν ανάγκη! 

Ειδομένη..

Ένας σταθμός ζωής...

...μια προσωρινή πατρίδα, όπου καρπίζει ο σπόρος της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης...

...ένας σταθμός, που μετράει αφίξεις και αναχωρήσεις ανθρώπων ξεριζωμένων...
Ευχή όλων είναι, όπου κι αν πάνε, να βρουν ξάστερους ουρανούς για να στεγάσουν τα όνειρά τους! Η σκέψη μας θάναι μαζί τους, αλλά και με εκείνους που έμειναν πίσω...

Είθε ο θεός της λογικής, να βάλει το χέρι του και να σταματήσει την αιματοχυσία και την καταστροφή..