Ανοικτή επιστολή Ειρήνης Αγαθοπούλου προς τους Κιλκισιώτες

Ειρήνη – Ελένη Αγαθοπούλου

τ. βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ν. Κιλκίς

"Αγαπητές συμπολίτισσες και αγαπητοί συμπολίτες,
Η σημερινή πολύ δύσκολη συγκυρία απαιτεί από όλες και όλους να σκεφτούμε σοβαρά τη στάση μας και τη θέση μας στις εκλογές που έρχονται, αλλά και στο διάστημα που θα ακολουθήσει μετά τις εκλογές. Οι προσωπικές αποφάσεις που πρέπει να παρθούν από όλες και όλους μας είναι δύσκολες, πρέπει όμως να παρθούν, γιατί έτσι προχωρά η ιστορία.

Προσωπικά, μετά από πολλή περισυλλογή και σκέψη και καθόλου αβασάνιστα, αποφασίζω να συνεχίσω να δίνω την πολιτική μάχη με το κόμμα από το οποίο ξεκίνησα, τον ΣΥΡΙΖΑ. Με τον ΣΥΡΙΖΑ, που αποτέλεσε πρότυπο οργάνωσης αριστερού κόμματος σε όλη την Ευρώπη, με τον ΣΥΡΙΖΑ που κατάφερε να εμπνεύσει και να κερδίσει την εμπιστοσύνη της συντριπτικής πλειοψηφίας των λαϊκών στρωμάτων – και όχι άδικα – με τον ΣΥΡΙΖΑ που τελικά κατάφερε να κυβερνήσει και να κάνει τη χώρα μας πρωταγωνιστή στον σκληρό οικονομικό και ταξικό πόλεμο που διεξάγεται παγκοσμίως στις μέρες μας.

Το πιο κρίσιμο διάστημα για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν το τελευταίο 7μηνο, στο οποίο κατείχε τη διακυβέρνηση της χώρας. Η Αριστερά, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ανέλαβε την ευθύνη να κυβερνήσει και μάλιστα σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για τη χώρα και την κοινωνία. Στο κρίσιμο αυτό διάστημα η διαπραγμάτευση κυριάρχησε στην ατζέντα της κυβέρνησης. 

Μια σκληρή διαπραγμάτευση, συχνά επώδυνη, η οποία μετά από έναν πρωτόγνωρο εκβιασμό από την πλευρά των ηγετών της ΕΕ, οδήγησε σε μια αρνητική συνθηκολόγηση, παρόμοια με αυτή των προηγούμενων κυβερνήσεων στη σημειολογία της, αισθητά καλύτερη στο περιεχόμενό της. Το ίδιο το κείμενο, για τα περισσότερα μέτρα που αναφέρει, αφήνει δυνατότητες για εναλλακτικά ισοδύναμα. Παρ’ όλα αυτά, απέχει πολύ από τις προεκλογικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, από το πρόγραμμά του και από τις δεσμεύσεις του απέναντι στον ελληνικό λαό. 

Επιπλέον, κάποιοι θα πουν ότι υπό το βάρος της διαπραγμάτευσης, παραμερίστηκε η διακυβέρνηση «εντός των τειχών». Αληθές σε ένα βαθμό – σίγουρα θα μπορούσαν να έχουν γίνει περισσότερα – αλλά αυτά που έγιναν, έδειξαν και απέδειξαν τις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ, καθώς και την αλλαγή πλεύσης από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. 

Το φιλολαϊκό πρόσημο στα νομοθετήματα της κυβέρνησης αυτής είναι ξεκάθαρο και αποτελεί αδιαμφισβήτητη απόδειξη των προθέσεών της. Ο νόμος για τις 100 δόσεις, ο νόμος για την ανθρωπιστική κρίση, ο νόμος για την ιθαγένεια, οι παρεμβάσεις στη φοροδιαφυγή, η διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα της ΔΕΗ, ο νόμος για την τοπική αυτοδιοίκηση – που μεταξύ άλλων ξηλώνει την οικονομική εποπτεία των δήμων από την τρόικα –, η αποκατάσταση αδικιών της προηγούμενης Κυβέρνησης (συντάξεις σε παλιννοστούντες, κατάργηση της διαθεσιμότητας, άνοιγμα της ΕΡΤ κ.ά.) είναι μόνο μερικά δείγματα αυτής της σύντομης αριστερής διακυβέρνησης.

Λάθη κάναμε;
Λάθη φυσικά έγιναν. Άλλωστε ποτέ δεν υπερασπιστήκαμε το αντίθετο. Λάθη έγιναν και στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, λάθη έγιναν και στους κυβερνητικούς χειρισμούς, λάθη έγιναν και στις τοποθετήσεις υπουργών και υφυπουργών. 

Ήταν όμως ικανά αυτά τα λάθη να επηρεάσουν καταλυτικά την έκβαση αυτής της διακυβέρνησης; 

Όσον αφορά τη διαπραγμάτευση, λίγα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν γίνει αλλιώς. Οι «εταίροι» μας, μας περίμεναν σαν έτοιμοι από καιρό, να μας αποδείξουν πως δε μας χρειάζονται εντός Ευρωζώνης και πως την επιλογή του Grexit πλέον μπορούσαν να τη χρησιμοποιήσουν αυτοί ως απειλή και όχι εμείς σαν διαπραγματευτικό χαρτί.

Το πολιτικό και κοινωνικό κόστος λοιπόν, που θα αντιστοιχούσε σε μια απόφαση εξόδου από την ΕΕ, με μνημόνιο και εξαΰλωση όλων των καταθέσεων, δημιουργώντας ισχυρό πλήγμα στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα – αφού «οι άλλοι» είχαν προλάβει να βγάλουν «τις οικονομίες» τους στο εξωτερικό – δεν δικαιούταν η αριστερά να το αναλάβει.

Με αυτή την απόφαση λοιπόν – πρόσκαιρης αποδοχής, αλλά όχι υιοθέτησης των μνημονιακών πολιτικών – από τον ΣΥΡΙΖΑ ως μοναδικής επιλογής, θα λέγαμε ότι κλείνει ένας κύκλος τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και για την Αριστερά και ανοίγει ένας άλλος. Από τα χρόνια της ξέγνοιαστης αντιπολίτευσης περάσαμε στα χρόνια της ευθύνης και της κυβερνησιμότητας.

Η ευθύνη που ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, ξεπέρασε τα κομματικά του σύνορα και πλέον είναι δυσβάσταχτα μεγάλη: Από τη μια είναι η ευθύνη να κρατήσουμε στα πόδια της την ελληνική κοινωνία, να παλέψουμε με κάθε μέσο τις αντιλαϊκές πολιτικές που προτάσσει η ΕΕ και από την άλλη να αποτελέσουμε την θρυαλλίδα που θα αλλάξει τους συσχετισμούς σε όλη την Ευρώπη και θα «ανοίξει» τον εκ των «έσω» πόλεμο - με τα δικά τους συστημικά όπλα δηλαδή – ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζονται. Η μάχη αυτή δεν είναι εύκολη, ούτε γρήγορη.

Επίσης η μάχη αυτή – είναι μαθηματικά βέβαιο – ότι δε μπορεί να δοθεί μόνο από μια Κυβέρνηση, κι ας είναι και Αριστερή. Τον παλμό στη μάχη αυτή πρέπει να τον δίνουν οι λαϊκοί αγώνες, τα κινήματα και οι διεκδικήσεις τους. Ως πολιτικά υποκείμενα, γνώμη μου είναι, ότι εκεί πρέπει να ρίξουμε το βάρος της δράσης μας. Εξάλλου εκεί είναι ο κοινός χώρος στον οποίο συναντιόμαστε και θα συναντιόμαστε πάντα η νεολαία, οι εργαζόμενοι, οι γυναίκες και οι άνδρες που παλεύουμε για ένα καλύτερο μέλλον. Ο χώρος που πάντα θα προπορεύεται και θα ανοίγει δρόμους, που θα καθοδηγεί ή θα κατακρίνει τις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές, οι οποίες δε θα είναι ποτέ αρκετές. Γιατί έτσι πρέπει να είναι.. Έτσι κινείται και προχωρά μπροστά η ιστορία.

Θεωρώ λοιπόν ότι, σε αυτόν τον αγώνα που δίνει η Αριστερά στο πλευρό των λαϊκών τάξεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, μια Αριστερή Κυβέρνηση, έστω και σε μια τόσο μικρή χώρα σαν την Ελλάδα, είναι ιδιαίτερα χρήσιμη. Αρκεί να καταφέρει να παραμείνει πιστή στις αρχές, τις αξίες και τις ιδέες της, με πυξίδα τις λαϊκές διεκδικήσεις και το όφελος των πολλών. Από την άλλη, αν αποδειχθεί αληθινή η θεωρία της «αριστερής παρένθεσης» θα είναι καταστροφικό τόσο για την Ευρωπαϊκή Αριστερά, η οποία προσπαθεί να αλλάξει τους συσχετισμούς στην Ευρώπη, όσο και για την ελληνική πραγματικότητα. Οι κατακτήσεις αυτών των 7 μηνών, θα πεταχτούν σε μια νύχτα στα σκουπίδια.

Προσωπικά, δεν έχω άλλη επιλογή, από το να συμμετέχω ενεργά ώστε να στευθεί με επιτυχία αυτή η προσπάθεια. Και θα το κάνω από όποια θέση μου ζητηθεί από το κόμμα μου να το κάνω, είτε παραμένοντας στον φορέα που υπηρετώ, ώστε να συνεχίσω το έργο ανασυγκρότησης και επαναπροσδιορισμού της φυσιογνωμίας, της δράσης και της αποτελεσματικότητας του, στο πλαίσιο της γενικότερης αναδιάρθρωσης του κρατικού μηχανισμού είτε στελεχώνοντας τα ψηφοδέλτιά του.

Αυτή τη μάχη, την χωρίς επιστροφή, θα τη δώσουμε όλοι και όλες μαζί, με αυταπάρνηση και πείσμα. Εξάλλου, αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, αλλά μπορεί και να κερδίσει. Αυτός που δεν αγωνίζεται έχει ήδη χάσει.

Καλό αγώνα και καλή δύναμη σε όλους και σε όλες."