Ένα μήνα τώρα, παρακολουθούμε την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού. Όπως την παρουσιάζουν τα κανάλια, το διαδίκτυο, τα σχόλια των διπλανών.. του Πρετεντέρη, όσων τέλος πάντων ασχολήθηκαν, όπως κι αν ασχολήθηκαν!
Είναι για το σύστημα:
- Ο φίλος του Γρηγορόπουλου που είδε μπροστά στα μάτια του να χάνεται μια ζωή από τα πυρά του κράτους.
- Το πλουσιόπαιδο που ληστεύει τράπεζες για το κέφι του.
- Ο 20χρονος φυλακισμένος για ληστεία τράπεζας, στην οποία ληστεία σημειώστε…. ΔΕ σκοτώθηκε κανείς.
- Το «τσογλάνι του Εξαρχείου» που θα έλεγε και ο Μιλτιάδης Έβερτ.
Όλα αυτά, μπορεί να είναι η άποψη της άρχουσας τάξης για τον Ρωμανό. Όμως ο μικρός που στύλωσε τα ποδάρια απέναντι στο σύστημα και βγήκε νικητής, είναι μόνο αυτό; Κι αν είναι μόνο αυτό… γιατί τόσο μένος από «δημοσιογράφους», πολιτικούς; αλλά και απλούς πολίτες;;
Τι ακριβώς έκανε αυτός ο μικρός που μας ενόχλησε τόσο;;
Γιατί γίναμε τόσο σκληροί απέναντι σ ένα παιδαρέλι που είδε το σκληρότερο πρόσωπο της εξουσίας στην εφηβεία του, τη δολοφονία του φίλου του από τα όργανα του συστήματος και την πανηγυρική αθώωση τους από αυτό;
Γιατί θεωρούμε κυρίους τους αλητήριους που μας έφτασαν σ αυτή την κατάντια να ζούμε χωρίς θέρμανση και ρεύμα, χωρίς δουλειά κι αξιοπρέπεια, χωρίς γιατρούς και φάρμακα;
Γιατί δεν απαιτούμε τη φυλάκιση όσων αποδεδειγμένα έχουν κλέψει τους κόπους μας, τα ταμεία μας, τον πλούτο μας, τη ζωή και τα όνειρα μας; Αλλά θέλουμε να μπει αυτό το παιδί όσο βαθύτερα γίνεται στο μπουντρούμι να μη το βλέπουμε;
Γιατί ληστής – τραπεζίτης από ληστή τράπεζας έχει άλλη αντιμετώπιση απ τη δικαιοσύνη κι από μας;;
Γιατί τους βουλευτές που κάνουν περαντζάδα από κόμμα σε κόμμα κι από αυλή σε αυλή, σφίγγοντας τη θηλιά γύρω απ το δικό μας λαιμό, δεν τους αντιμετωπίζουμε με περιφρόνηση παρά στηνόμαστε στην ουρά να τους χαιρετίσουμε;
Γιατί μισήσαμε τόσο έναν εικοσάχρονο που διεκδικεί με τον πιο ακραίο τρόπο (θα συμφωνήσω) το δικαίωμα του στην αξιοπρέπεια;
Γιατί δεχθήκαμε από τον κύριο! Αριστοτέλη Παυλίδη να μας κουνήσει το δάχτυλο του στη Βουλή και ν απειλήσει ότι αν διωχθεί θα πάρει κι άλλους μαζί του, και δεν απαιτήσαμε να βγουν όλα στο φως, αλλά αντιδρούμε στο εικοσάχρονο που έβαλε σε κίνδυνο τη ζωή του, διεκδικώντας ότι αυτό πιστεύει πως αξίζει;
Γιατί σταθήκαμε απέναντι απ αυτό τον «τρομοκράτη», αλλά σκύψαμε το κεφάλι στους τρομοκράτες της καθημερινότητας μας;
Γιατί δεχόμαστε τον γερμανό, τρομοκράτη αλλά όχι τον έφηβο, που στο κάτω- κάτω είναι φυσικό να έχει οργή, θυμό, μίσος για ένα σύστημα που τον οδηγεί στο περιθώριο της ζωής;
Γιατί τελικά φοβόμαστε το Νίκο Ρωμανό; Γιατί κανείς μας δε σκέφτηκε ότι θα μπορούσε αυτό το παιδί να είναι δικό μας και να προσπαθήσει να το καταλάβει;
Είναι ληστής, τρομοκράτης (;), περιθωριακός, αυθάδης, πλουσιόπαιδο, τσαμπουκάς, ιδεολόγος (της δικής του ιδεολογίας)… είναι πολλά που δε μας αρέσουν! Είναι διαφορετικός από μας!
Αλλά είναι ένας εικοσάχρονος που να πάρει! Ακόμη και τον Παπαχρόνη που στέρησε τη ζωή σ επτά γυναίκες…. βγήκε η εκκλησία και τον υπερασπίστηκε (ίσως ακριβώς γι αυτό!!) και τον περιμάζεψε όταν αποφυλακίστηκε!
Είναι ένα θυμωμένο παιδί που βρήκε το θάρρος να κάνει μια καινούρια αρχή μέσα στη φυλακή. που στάθηκε όρθιο όταν οι περισσότεροι από μας πέσαμε στα τέσσερα. που υπερασπίζεται αυτά που πιστεύει όταν εμείς πάψαμε ακόμη και να πιστεύουμε. Που διεκδικεί μόνο του το δίκιο του, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τη ζωή του (είκοσι άνοιξες έζησε μόνο) όταν όλοι εμείς κρυβόμαστε τρομαγμένοι πίσω απ το δάχτυλο μας και νιαουρίζουμε σερνάμενοι, ζητιανεύοντας τη ζωή μας!
Είναι ¨ληστής και τρομοκράτης¨ όταν εμείς είμαστε το απόλυτο όμικρον!
Και ναι! Ο Ρωμανός δε θα μπορούσε να είναι το δικό μας παιδί, γιατί και το παιδί μας…. σαν τα μούτρα μας θα το κάναμε!
Ο Ρωμανός έστησε έναν τεράστιο καθρέφτη απέναντι μας και μας ανάγκασε να κοιτάξουμε μέσα. Και είδαμε! τον κακομοίρη εαυτό μας, μικρό, φοβισμένο, προσκυνημένο, συμβιβασμένο, κιοτή! Κι αυτό δεν αντέχεται! Γι αυτό ο Νίκος Ρωμανός, έπρεπε να πεθάνει!
Γιατί τώρα ξέρουμε ότι υπήρχε κι άλλος δρόμος! Που περπατιέται από ανθρώπους όρθιους! Όχι σκυφτούς! Κι αυτό ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ.
Είναι για το σύστημα:
- Ο φίλος του Γρηγορόπουλου που είδε μπροστά στα μάτια του να χάνεται μια ζωή από τα πυρά του κράτους.
- Το πλουσιόπαιδο που ληστεύει τράπεζες για το κέφι του.
- Ο 20χρονος φυλακισμένος για ληστεία τράπεζας, στην οποία ληστεία σημειώστε…. ΔΕ σκοτώθηκε κανείς.
- Το «τσογλάνι του Εξαρχείου» που θα έλεγε και ο Μιλτιάδης Έβερτ.
Όλα αυτά, μπορεί να είναι η άποψη της άρχουσας τάξης για τον Ρωμανό. Όμως ο μικρός που στύλωσε τα ποδάρια απέναντι στο σύστημα και βγήκε νικητής, είναι μόνο αυτό; Κι αν είναι μόνο αυτό… γιατί τόσο μένος από «δημοσιογράφους», πολιτικούς; αλλά και απλούς πολίτες;;
Τι ακριβώς έκανε αυτός ο μικρός που μας ενόχλησε τόσο;;
Γιατί γίναμε τόσο σκληροί απέναντι σ ένα παιδαρέλι που είδε το σκληρότερο πρόσωπο της εξουσίας στην εφηβεία του, τη δολοφονία του φίλου του από τα όργανα του συστήματος και την πανηγυρική αθώωση τους από αυτό;
Γιατί θεωρούμε κυρίους τους αλητήριους που μας έφτασαν σ αυτή την κατάντια να ζούμε χωρίς θέρμανση και ρεύμα, χωρίς δουλειά κι αξιοπρέπεια, χωρίς γιατρούς και φάρμακα;
Γιατί δεν απαιτούμε τη φυλάκιση όσων αποδεδειγμένα έχουν κλέψει τους κόπους μας, τα ταμεία μας, τον πλούτο μας, τη ζωή και τα όνειρα μας; Αλλά θέλουμε να μπει αυτό το παιδί όσο βαθύτερα γίνεται στο μπουντρούμι να μη το βλέπουμε;
Γιατί ληστής – τραπεζίτης από ληστή τράπεζας έχει άλλη αντιμετώπιση απ τη δικαιοσύνη κι από μας;;
Γιατί τους βουλευτές που κάνουν περαντζάδα από κόμμα σε κόμμα κι από αυλή σε αυλή, σφίγγοντας τη θηλιά γύρω απ το δικό μας λαιμό, δεν τους αντιμετωπίζουμε με περιφρόνηση παρά στηνόμαστε στην ουρά να τους χαιρετίσουμε;
Γιατί μισήσαμε τόσο έναν εικοσάχρονο που διεκδικεί με τον πιο ακραίο τρόπο (θα συμφωνήσω) το δικαίωμα του στην αξιοπρέπεια;
Γιατί δεχθήκαμε από τον κύριο! Αριστοτέλη Παυλίδη να μας κουνήσει το δάχτυλο του στη Βουλή και ν απειλήσει ότι αν διωχθεί θα πάρει κι άλλους μαζί του, και δεν απαιτήσαμε να βγουν όλα στο φως, αλλά αντιδρούμε στο εικοσάχρονο που έβαλε σε κίνδυνο τη ζωή του, διεκδικώντας ότι αυτό πιστεύει πως αξίζει;
Γιατί σταθήκαμε απέναντι απ αυτό τον «τρομοκράτη», αλλά σκύψαμε το κεφάλι στους τρομοκράτες της καθημερινότητας μας;
Γιατί δεχόμαστε τον γερμανό, τρομοκράτη αλλά όχι τον έφηβο, που στο κάτω- κάτω είναι φυσικό να έχει οργή, θυμό, μίσος για ένα σύστημα που τον οδηγεί στο περιθώριο της ζωής;
Γιατί τελικά φοβόμαστε το Νίκο Ρωμανό; Γιατί κανείς μας δε σκέφτηκε ότι θα μπορούσε αυτό το παιδί να είναι δικό μας και να προσπαθήσει να το καταλάβει;
Είναι ληστής, τρομοκράτης (;), περιθωριακός, αυθάδης, πλουσιόπαιδο, τσαμπουκάς, ιδεολόγος (της δικής του ιδεολογίας)… είναι πολλά που δε μας αρέσουν! Είναι διαφορετικός από μας!
Αλλά είναι ένας εικοσάχρονος που να πάρει! Ακόμη και τον Παπαχρόνη που στέρησε τη ζωή σ επτά γυναίκες…. βγήκε η εκκλησία και τον υπερασπίστηκε (ίσως ακριβώς γι αυτό!!) και τον περιμάζεψε όταν αποφυλακίστηκε!
Είναι ένα θυμωμένο παιδί που βρήκε το θάρρος να κάνει μια καινούρια αρχή μέσα στη φυλακή. που στάθηκε όρθιο όταν οι περισσότεροι από μας πέσαμε στα τέσσερα. που υπερασπίζεται αυτά που πιστεύει όταν εμείς πάψαμε ακόμη και να πιστεύουμε. Που διεκδικεί μόνο του το δίκιο του, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τη ζωή του (είκοσι άνοιξες έζησε μόνο) όταν όλοι εμείς κρυβόμαστε τρομαγμένοι πίσω απ το δάχτυλο μας και νιαουρίζουμε σερνάμενοι, ζητιανεύοντας τη ζωή μας!
Είναι ¨ληστής και τρομοκράτης¨ όταν εμείς είμαστε το απόλυτο όμικρον!
Και ναι! Ο Ρωμανός δε θα μπορούσε να είναι το δικό μας παιδί, γιατί και το παιδί μας…. σαν τα μούτρα μας θα το κάναμε!
Ο Ρωμανός έστησε έναν τεράστιο καθρέφτη απέναντι μας και μας ανάγκασε να κοιτάξουμε μέσα. Και είδαμε! τον κακομοίρη εαυτό μας, μικρό, φοβισμένο, προσκυνημένο, συμβιβασμένο, κιοτή! Κι αυτό δεν αντέχεται! Γι αυτό ο Νίκος Ρωμανός, έπρεπε να πεθάνει!
Γιατί τώρα ξέρουμε ότι υπήρχε κι άλλος δρόμος! Που περπατιέται από ανθρώπους όρθιους! Όχι σκυφτούς! Κι αυτό ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.