Πολλές είναι οι ιστορίες, παλαιότερες αλλά και νεότερες, που φέρουν τα χαρακτηριστικά ενός μύθου και απασχόλησαν και συνεχίζουν να απασχολούν την κοινή γνώμη. Μιλάμε για ιστορίες που εδώ και χρόνια κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα, από έντυπο σε έντυπο και από email σε email και που, ενώ διαψεύδονται, δεν απορρίπτονται, αλλά αντιθέτως εδραιώνονται στο μυαλό αρκετών ως αληθείς και πραγματικές.
Η τάση, βλέπετε, που έχουμε να εντυπωσιάζουμε αποτελεί το πλέον πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξή τους. Οι περισσότερες από αυτές τις ιστορίες μοιάζουν να μην έχουν όρια και να μην περιορίζονται σε στενά γεωγραφικά σύνορα (π.χ. ότι ο Έλβις Πρίσλεϊ ζει, ότι ο Νηλ Άρμστρονγκ δεν πάτησε ποτέ στο φεγγάρι κ.λπ.). Πολλές από τις ιστορίες αυτές είναι απλώς αστικοί μύθοι, άλλες αγγίζουν τα όρια των θεωριών συνωμοσίας και άλλες απλώς κατατάσσονται στην κατηγορία των ανεκδότων.
Φυσικά, πολλές είναι και οι ιστορίες που κυκλοφορούν και στην ελληνική επικράτεια.
Μερικές από αυτές, που έχουν τα χαρακτηριστικά του αστικού μύθου, αφορούν την ελληνική γλώσσα ή και τον ελληνικό λαό. Καλό θα ήταν, νομίζω, με την έναρξη του δεύτερου κύκλου, να ασχοληθούμε με τις πιο δημοφιλείς και ανθεκτικές από αυτές, ξεκινώντας μάλιστα από την πιο διαδεδομένη, ίσως και την πιο παλιά: από την ιστορία που λέει ότι η ελληνική γλώσσα δεν έγινε επίσημη γλώσσα των Ηνωμένων Πολιτειών για μία ψήφο.
Πριν προχωρήσουμε ας διευκρινίσουμε ότι όταν λέμε αστικό μύθο εννοούμε μια ιστορία που διηγείται κάποιος, χωρίς να γνωρίζει αν είναι αληθινή, ιστορία η οποία περιέχει ένα εντυπωσιακό στοιχείο, αναφέρει πράγματα ευχάριστα, ίσως επαινετικά, και συνήθως κρύβει έναν κόκκο αληθείας, γι΄ αυτό και γίνεται πιστευτή. Βεβαίως είναι ευνόητο ότι για τη διάδοση ενός αστικού μύθου σημαντικό ρόλο παίζει ο Τύπος αλλά -τελευταία- και το Διαδίκτυο. Το Διαδίκτυο, που χωρίς καμία αμφιβολία, μπορεί να έχει τη θετική του όψη, έχει όμως και την αρνητική: Διευκολύνει την κυκλοφορία της πληροφορίας, διευκολύνει όμως και την παραπληροφόρηση, προσφέρει την αλήθεια, διαδίδει όμως και το μύθο.
Και τώρα στο θέμα μας: Είχα διαβάσει πολλές φορές στο Διαδίκτυο, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -τα λεγόμενα και social media- αλλά και στον Τύπο την ιστορία που λέει ότι η ελληνική γλώσσα δεν έγινε επίσημη γλώσσα των Ηνωμένων Πολιτειών για μία ψήφο!. Παραθέτω, για παράδειγμα, το τι έγραφε πριν από αρκετόν καιρό ένα εβδομαδιαίο περιοδικό: «… πριν από δύο αιώνες, όταν έμπαιναν τα θεμέλια των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, είχε προταθεί ως επίσημη γλώσσα τους η ελληνική! Κατά τη σχετική ψηφοφορία στο Κογκρέσο η ελληνική και η αγγλική ισοψηφούσαν. Και με διαφορά μιας μόνον ψήφου -της αρνητικής ψήφου του Ντάνιελ Γουέμπστερ- υιοθετήθηκε η αγγλική και χάθηκε η μεγάλη αυτή ευκαιρία για τη γλώσσα μας».
Λέει λοιπόν η ιστορία ότι λίγα χρόνια μετά το 1776, χρονιά κατά την οποία το Κογκρέσο υιοθέτησε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών, κάποιοι πρότειναν να γίνουν τα ελληνικά η επίσημη γλώσσα, αφού τα ελληνικά ήταν η γλώσσα που γέννησε τη δημοκρατία. Έγινε η σχετική ψηφοφορία και για μία ψήφο επελέγησαν τα αγγλικά!. Φυσικά καμία τέτοια ψηφοφορία δεν έγινε, όχι για την ελληνική αλλά και για καμία άλλη γλώσσα (άρα πρόκειται για μύθο).
Η αλήθεια είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν επίσημη γλώσσα, κάτι που οι περισσότεροι από μας το αγνοούμε (μόνο ορισμένες πολιτείες έχουν θεσπίσει επίσημη γλώσσα). Εκτός από μας όμως το αγνοούν και οι περισσότεροι Αμερικανοί! Η αγγλική γλώσσα δεν είναι η επίσημη γλώσσα των Ηνωμένων Πολιτειών. Το βεβαιώνουν δικαστικές αποφάσεις, ακόμη και αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών δεν αναφέρει πουθενά ότι η αγγλική είναι η επίσημη γλώσσα. Αλλά και σε κανένα νόμο δεν υπάρχει διάταξη περί γλώσσας. Σε κανένα κείμενο, θεσμικό ή νομοθετικό, δεν αναφέρεται ορισμός επίσημης γλώσσας. Η αγγλική γλώσσα μπορεί να είναι η κυρίαρχη γλώσσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και εκ των πραγμάτων επίσημη, δεν έχει όμως κατοχυρωθεί θεσμικά. Υπάρχουν πάντως φωνές που μιλούν για θεσμική κατοχύρωση της αγγλικής γλώσσας, επειδή αυξάνεται με γοργό ρυθμό ο πληθυσμός των ισπανόφωνων.
Όσον αφορά την περίφημη ψηφοφορία στο αμερικανικό Κογκρέσο για επιλογή της επίσημης γλώσσας, όπως είπαμε, ουδέποτε έγινε. Ούτε στο Κογκρέσο ούτε σε κανένα άλλο νομοθετικό σώμα έγινε ψηφοφορία για επιλογή επίσημης γλώσσας. Όλα τα σχετικά περί ψηφοφορίας είναι ένας μύθος. Τον οποίο μάλιστα μύθο ο ‘‘Όμιλος για τη Διεθνοποίηση της Ελληνικής Γλώσσας’’ τον χρησιμοποίησε ως επιχείρημα (νομίζοντας ότι πρόκειται για πραγματικό γεγονός), όταν το 1989 υπέβαλε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρόταση για την καθιέρωση της ελληνικής γλώσσας ως διεθνούς γλώσσας της (τότε) Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας!
Για το μύθο της μίας ψήφου όμως θα τα πούμε και την επόμενη Κυριακή.
kartswnhs@gmail.com
Πριν προχωρήσουμε ας διευκρινίσουμε ότι όταν λέμε αστικό μύθο εννοούμε μια ιστορία που διηγείται κάποιος, χωρίς να γνωρίζει αν είναι αληθινή, ιστορία η οποία περιέχει ένα εντυπωσιακό στοιχείο, αναφέρει πράγματα ευχάριστα, ίσως επαινετικά, και συνήθως κρύβει έναν κόκκο αληθείας, γι΄ αυτό και γίνεται πιστευτή. Βεβαίως είναι ευνόητο ότι για τη διάδοση ενός αστικού μύθου σημαντικό ρόλο παίζει ο Τύπος αλλά -τελευταία- και το Διαδίκτυο. Το Διαδίκτυο, που χωρίς καμία αμφιβολία, μπορεί να έχει τη θετική του όψη, έχει όμως και την αρνητική: Διευκολύνει την κυκλοφορία της πληροφορίας, διευκολύνει όμως και την παραπληροφόρηση, προσφέρει την αλήθεια, διαδίδει όμως και το μύθο.
Και τώρα στο θέμα μας: Είχα διαβάσει πολλές φορές στο Διαδίκτυο, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -τα λεγόμενα και social media- αλλά και στον Τύπο την ιστορία που λέει ότι η ελληνική γλώσσα δεν έγινε επίσημη γλώσσα των Ηνωμένων Πολιτειών για μία ψήφο!. Παραθέτω, για παράδειγμα, το τι έγραφε πριν από αρκετόν καιρό ένα εβδομαδιαίο περιοδικό: «… πριν από δύο αιώνες, όταν έμπαιναν τα θεμέλια των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, είχε προταθεί ως επίσημη γλώσσα τους η ελληνική! Κατά τη σχετική ψηφοφορία στο Κογκρέσο η ελληνική και η αγγλική ισοψηφούσαν. Και με διαφορά μιας μόνον ψήφου -της αρνητικής ψήφου του Ντάνιελ Γουέμπστερ- υιοθετήθηκε η αγγλική και χάθηκε η μεγάλη αυτή ευκαιρία για τη γλώσσα μας».
Λέει λοιπόν η ιστορία ότι λίγα χρόνια μετά το 1776, χρονιά κατά την οποία το Κογκρέσο υιοθέτησε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών, κάποιοι πρότειναν να γίνουν τα ελληνικά η επίσημη γλώσσα, αφού τα ελληνικά ήταν η γλώσσα που γέννησε τη δημοκρατία. Έγινε η σχετική ψηφοφορία και για μία ψήφο επελέγησαν τα αγγλικά!. Φυσικά καμία τέτοια ψηφοφορία δεν έγινε, όχι για την ελληνική αλλά και για καμία άλλη γλώσσα (άρα πρόκειται για μύθο).
Η αλήθεια είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν επίσημη γλώσσα, κάτι που οι περισσότεροι από μας το αγνοούμε (μόνο ορισμένες πολιτείες έχουν θεσπίσει επίσημη γλώσσα). Εκτός από μας όμως το αγνοούν και οι περισσότεροι Αμερικανοί! Η αγγλική γλώσσα δεν είναι η επίσημη γλώσσα των Ηνωμένων Πολιτειών. Το βεβαιώνουν δικαστικές αποφάσεις, ακόμη και αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών δεν αναφέρει πουθενά ότι η αγγλική είναι η επίσημη γλώσσα. Αλλά και σε κανένα νόμο δεν υπάρχει διάταξη περί γλώσσας. Σε κανένα κείμενο, θεσμικό ή νομοθετικό, δεν αναφέρεται ορισμός επίσημης γλώσσας. Η αγγλική γλώσσα μπορεί να είναι η κυρίαρχη γλώσσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και εκ των πραγμάτων επίσημη, δεν έχει όμως κατοχυρωθεί θεσμικά. Υπάρχουν πάντως φωνές που μιλούν για θεσμική κατοχύρωση της αγγλικής γλώσσας, επειδή αυξάνεται με γοργό ρυθμό ο πληθυσμός των ισπανόφωνων.
Όσον αφορά την περίφημη ψηφοφορία στο αμερικανικό Κογκρέσο για επιλογή της επίσημης γλώσσας, όπως είπαμε, ουδέποτε έγινε. Ούτε στο Κογκρέσο ούτε σε κανένα άλλο νομοθετικό σώμα έγινε ψηφοφορία για επιλογή επίσημης γλώσσας. Όλα τα σχετικά περί ψηφοφορίας είναι ένας μύθος. Τον οποίο μάλιστα μύθο ο ‘‘Όμιλος για τη Διεθνοποίηση της Ελληνικής Γλώσσας’’ τον χρησιμοποίησε ως επιχείρημα (νομίζοντας ότι πρόκειται για πραγματικό γεγονός), όταν το 1989 υπέβαλε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρόταση για την καθιέρωση της ελληνικής γλώσσας ως διεθνούς γλώσσας της (τότε) Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας!
Για το μύθο της μίας ψήφου όμως θα τα πούμε και την επόμενη Κυριακή.
kartswnhs@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.