50 χρόνια μετά: μια αιωνιότητα σε δυο ώρες

Γράφει ο Σπύρος Καρτσώνης
· Είναι κάποιες στιγμές που νιώθεις την παιδική σου ηλικία να σου γνέφει· που αισθάνεσαι μια τρυφερή νοσταλγία να ξαναζήσεις τα χρόνια της αθωότητας· που λαχταράς έντονα την επιστροφή στις αγιασμένες μέρες της αγνής εφηβείας και τη συνάντηση με όλα όσα τη χαρακτήριζαν: το σχολείο, τα σχολικά βιβλία, τους συμμαθητές, τα περιοδικά, τις φωτογραφίες, τα τραγούδια, τα πάρτι…
Όλα δηλαδή αυτά που αποτελούν τους αποκλειστικούς μάρτυρες στιγμών αγώνα και αγωνίας, χαράς και χαρμονής, ξενοιασιάς και διασκέδασης. Και αυτές οι στιγμές είναι τόσο ζωντανές, που μπορείς να τις ‘’αγγίξεις’’ με τη σκέψη σου. Γι’ αυτό κλείνεις τα μάτια και ταξιδεύεις· τα ανοίγεις και ονειρεύεσαι. Και στέλνεις νου και καρδιά να συναντήσουν όλα όσα εκείνη η εποχή έχει από τη λησμονιά προστατέψει. Ώστε να πάρει σάρκα και οστά το όνειρο· και να γίνει πραγματικότητα.

Κάποιες τέτοιες στιγμές ονείρου και πραγματικότητας έζησα πριν από λίγες ημέρες. Μου τις χάρισε το καλλιτεχνικό και πολιτιστικό σύνολο Κιλκίς ‘‘η πόλις’’ με τη μουσική συναυλία που έδωσε τη Δευτέρα 14 Ιουλίου στο Θέατρο Λόφου. Μια συναυλία με τραγούδια της εποχής του ΄60.

Δυστυχώς για μένα, που τα χνάρια από τα βήματα των παιδικών μου χρόνων έχουν αποτυπωθεί στις πλαγιές του Ταϋγέτου, δε μοιράστηκα αυτές τις στιγμές με συμμαθητές, με συνομηλίκους της ιδιαίτερης πατρίδας μου! Έβλεπα όμως γύρω μου -εκτός, βεβαίως, από πάρα πολλούς νέους-, ανθρώπους της ηλικίας μου, ανθρώπους εξηντάρηδες, που ο πανδαμάτωρ χρόνος, σε άλλους λίγο, σε άλλους περισσότερο, είχε αφήσει τα σημάδια του πάνω τους, να χαίρονται σαν μικρά παιδιά! Γιατί ο χρόνος, που όλα τα αλλάζει, δεν μπόρεσε να αλλάξει την ατίθαση παιδική μας ψυχή! Γι΄ αυτό και τα τραγούδια της συναυλίας δεν τα συνόδευαν οι φωνές των ώριμων εξηντάρηδων (και… βάλε), αλλά οι έφηβοι των μέσων χρόνων της δεκαετίας του ΄60!

· Είναι αλήθεια πως ένα γεγονός που σε ταξιδεύει στα παιδικά σου χρόνια αποτελεί -χωρίς καμία διάθεση υπερβολής- μιαν από τις ευτυχέστερες στιγμές στην, με ιδιαίτερη φειδώ προσφέρουσα την ευτυχία, ζωή μας. Είναι δε αποτέλεσμα μιας ανεξέλεγκτης εσωτερικής έλξης, μιας αχαλιναγώγητης παρόρμησης, μιας αναγκαιότητας.

Αποτελεί άραγε σύνδρομο του πενηντάρη ή του εξηντάρη αυτή η έντονη ανάγκη να ξαναζήσει στιγμές των χρόνων της Μεγάλης Προσπάθειας, των χρόνων της κρυφής ελπίδας και ευχής ν’ ανεβεί όσο πιο γρήγορα γινόταν τα σκαλιά της επιβεβαίωσης και της αναγνώρισης, να ξανανιώσει έντονα τα συναισθήματα των πρώτων του ερωτικών σκιρτημάτων; Ίσως. Όπως πάντως και να ‘χει, δεν απέχει πολύ από την αλήθεια η σκέψη πως η ανάγκη αυτή εδράζεται σε μια ενστικτώδη θέληση για συνυπολογισμό της ζωής, για ένα είδος ανακεφαλαίωσης.

· Νοσταλγία… Αναμνήσεις… Ο καθένας ψάχνει -τις ώρες της έντονης φόρτισης- τις ιδιαίτερες στιγμές, όταν, παιδί, δημιουργούσε την ταυτότητά του. Τη στιγμή μάλιστα που σήμερα οι καταστάσεις αλληλεγγύης και ψυχικής επαφής αποτελούν μιαν αναγκαιότητα, αυτή η επιθυμία της συγκινησιακής επιστροφής αντικαθιστά εν μέρει το μακρινό ιδεώδες της καλύτερης και πιο ανθρώπινης κοινωνίας, που οραματιστήκαμε ξεκινώντας. Εξάλλου, σε μια συναυλία, το μέλλον δεν αποτελεί πλέον το σημαντικότερο στοιχείο. Αυτό που έχει σημασία είναι οι συγκεκριμένες στιγμές του ‘‘ταξιδιού’’. Που είναι στιγμές αιωνιότητας· που κάνουν το χρόνο να συμπυκνώνεται· που τον κάνουν να χάνει τη γραμμική του μορφή και να ξαναγίνεται κυκλικός.

Και τέτοιες στιγμές αξίζει να τις ζούμε…

Τέτοιες στιγμές αξίζει να τις χαρίζουμε στον εαυτό μας και στους συνοδοιπόρους των Καλύτερών μας Χρόνων…