24 Ιουλίου γράφει σήμερα το ημερολόγιο και ίσως για τους πιο πολλούς η μέρα αυτή να μη σημαίνει τίποτε το ξεχωριστό. Κι όμως κάποτε και μάλιστα όχι πολύ πίσω στη σύγχρονη νεοελληνική ιστορία ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ο Ελληνισμός γιόρτασε στους δρόμους και τις πλατείες τη ΝΙΚΗ της Δημοκρατίας.
24 Ιούλη του 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έφτασε στην Ελλάδα και ανέλαβε την εξουσία. Στις 4.15 π.μ. ορκίζεται πρωθυπουργός μπροστά στο στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη.
Η περίφημη περίοδος της μεταπολίτευσης ξεκινά. Μια περίοδος αναδημιουργίας του ελληνικού κράτους και ανανέωσης του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.
Εκατοντάδες χιλιάδες λαού συμμετείχαν στο πανηγύρι της δημοκρατίας.
Σήμερα ο συμβολισμός της μέρας εκείνης παραμένει ζωντανός στις καρδιές των πολιτών που βίωσαν τη δικτατορία και όλων όσων πολέμησαν για την εδραίωση της δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ η περίοδος της μεταπολίτευσης και το πολιτικό σύστημα που διαχειρίστηκε την εξουσία από το 1974 μέχρι σήμερα δεν πέτυχε την εκπλήρωση των μεγάλων οραμάτων του ελληνικού λαού στο ακέραιο.
ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ και η χώρα απεγκλωβίστηκε από τις σκοτεινές δυνάμεις του παρακράτους, σίγουρα οι πολιτικοί που κυβέρνησαν τη χώρα μεταπολιτευτικά με κύριο γνώμονα τα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια και την τραγική κατάληξη του διπολισμού αριστεράς-δεξιάς στη χούντα των συνταγματαρχών και εν πολλοίς της CIA, υπό το φόβο μιας νίκης της αριστεράς, αντιλήφθηκαν πως έπρεπε να χαράξουν νέα πορεία στην ελληνική ιστορία.
Ο Καραμανλής με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ και την προσπάθεια για αστικοποίηση της χώρας σε ευρωπαϊκά πλαίσια έβαλε τη σφραγίδα του . Ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη δημιουργία κοινωνικού κράτους, την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης και την κοινωνική αλληλεγγύη με μέτρα ισότητας και ισοπολιτείας για όλους τους πολίτες και κυρίως με την πληθωρική του παρουσία και την αποφασιστικότητά του …έφερε ουσιαστικά νέο αέρα στην πατρίδα μας και έδωσε ανάσες στους κατοίκους της υπαίθρου και των αστικών κέντρων. Δημιούργησε ουσιαστικά τη μεσαία τάξη και εδραίωσε τη δημοκρατία.
Τέλος όλες οι υπόλοιπες κυβερνήσεις κατόρθωσαν να επιτύχουν εν πολλοίς τον εκσυγχρονισμό της χώρας, βελτιώνοντας τις υποδομές και τη λειτουργία του κράτους. Είναι δεδομένο πως η Ελλάδα πήγε μπροστά αρκετά βήματα από το 1974 και μετά!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ ΜΕΓΑΛΑ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΑ που έθεσε η μεταπολιτευτική δημοκρατία απέτυχαν. Έννοιες όπως η γραφειοκρατία, το ρουσφέτι, η πελατειακή σχέση κράτους-πολίτη, ο διορισμός ημετέρων με κομματικά κριτήρια, η κατασπατάληση δημοσίου χρήματος, η διαφθορά και η αναξιοκρατία αντί να εξαλειφθούν γιγαντώθηκαν στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Η παιδεία και η υγεία παρά τις κατά καιρούς φιλότιμες προσπάθειες πολιτικών όπως ο Γιώργος Γεννηματάς και άλλοι, αφέθηκαν στο έλεος του θεού και των κατά τόπους συμφερόντων, το κοινωνικό κράτος αποδομήθηκε, οι σύγχρονες πόλεις παρά τη βελτίωση των υποδομών τους μετατράπηκαν σε δεξαμενές αγνώστων και απομονωμένων ανθρώπων, η επαρχία ερήμωσε και οι όποιες υγιείς πρωτοβουλίες όπως οι συνεταιρισμοί και η αιρετή αυτοδιοίκηση αντί να λειτουργήσουν ως μοχλός αποκέντρωσης, εξελίχθηκαν με την ευθύνη όλων των κομμάτων ( ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, Συνασπισμός κλπ.) σε κομματικά φέουδα και γραφεία εξυπηρέτησης συμφερόντων. Ο συνδικαλισμός από κατάκτηση δημοκρατίας, μετατράπηκε σε σωλήνα κομματικής και επιχειρηματικής εξέλιξης .
ΜΕΡΙΚΑ ΜΟΝΟ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ότι η Μεταπολίτευση άφησε πίσω της και μεγάλες πληγές.
Η κρίση που βιώνουμε –όχι μόνο ως Ελλάδα- αλλά και ως Ευρώπη και οι λάθος χειρισμοί οδήγησαν τον ελληνικό λαό στην αμφισβήτηση των κομμάτων εξουσίας της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και γέννησαν νέα αιτήματα, όπως η δημιουργία κυβερνήσεων συνεργασίας, η τιμωρία και καταδίκη όσων λυμάνθηκαν δημόσιο χρήμα, η ανάδειξη νέων πολιτικών στελεχών και το καθολικό αίτημα για απονομή δικαιοσύνης .
Γέννησε όμως η κρίση και νέες πληγές, όπως η αναβίωση του εθνικισμού και του νεοναζισμού, όπως εκφράζονται αυτοί μέσα από το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, ο υπέρμετρος λαϊκισμός και η συνεχιζόμενη προπαγάνδα κατά της Ευρώπης και των θεσμών που ανανεώνεται από ορισμένους κύκλους της παραδοσιακής αριστεράς, καθώς και το όψιμο φαινόμενο της μεταφοράς στελεχών των ήδη παρηκμασμένων κομμάτων της μεταπολίτευσης, τα οποία μάλιστα φέρουν ευθύνες για την οικτρή κατάσταση της Ελλάδος, σε χώρους που φαντάζουν νέοι, όμως το λεξιλόγιο και τα αιτήματά τους έχουν ως γνώμονα μόνο τη συνέχιση αυτής της κρατικιστικής λογικής.
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ νέοι άνθρωποι σήμερα εμφανίζονται ως νοσταλγοί του φασισμού ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογίας, έχουν παντελή έλλειψη ιστορικής γνώσης και συνείδησης, καθώς η παιδεία μας κατέληξε «υπνοπαιδεία», όπως σοφά έλεγε ο μεγάλος δάσκαλος Μανόλης Ανδρόνικος.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ η παιδεία μας απέτυχε στο να διδάξει τη νεολαία τι πέρασε τούτος ο τόπος και τι αγώνες έδωσε τούτος ο λαός στη σύγχρονη ιστορία για να διώξει το τέρας του «φασισμού»! Οι άνθρωποι έμαθαν να λειτουργούν με κομματική και όχι πολιτική συνείδηση και να τα ισοπεδώνουν όλα!
ΚΑΠΟΙΟΙ μάλιστα έχουν φτάσει στο σημείο ν’αμφισβητούν και την ίδια τη δημοκρατία, ξεχνώντας ή μάλλον αγνοώντας όχι μόνο το νόημα της για την πατρίδα μας αλλά και τους αγώνες και το αίμα που χύθηκε για να μπορούμε σήμερα να εκφραζόμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΑ.
40 χρόνια μετά…ΑΙΤΗΜΑΤΑ και στόχοι υπάρχουν πολλά!
Από τη αναθεώρηση του συντάγματος και την παγίωση ενός δίκαιου συστήματος απονομής δικαιοσύνης, τον περιορισμό της αναξιοκρατίας, του πελατειακού κράτους, της διαφθοράς και της παντελούς έλλειψης κοινωνικής συνοχής, την αντιμετώπιση της ανεργίας και της έλλειψης οραμάτων των νέων ανθρώπων.
Τη δημιουργία σοβαρού κράτους δικαίου, ισχυρής αυτοδιοίκησης, σύγχρονου εκπαιδευτικού μοντέλου και κοινωνικού κράτους.
Κόντρα λοιπόν σε κάθε λογική διχασμού που μας επιβάλλουν, πρέπει κάποτε ενωμένοι και διδαγμένοι από τα λάθη της ιστορίας μας, ΜΕ ΟΔΗΓΟ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ….ν’ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ για την εκπλήρωση των στόχων που δεν επετεύχθησαν όλα αυτά τα χρόνια…
ΔΕΔΟΜΕΝΟ και χαρισμένο δεν είναι τίποτε….
ΧΡΕΟΣ μας να «χτίσουμε» ως γενιά μια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ καλύτερη απ’αυτήν που παραλάβαμε.
*Δημήτρης Παυλακούδης Υποψήφιος Δημοτικός σύμβουλος Αμπελοκήπων - Μενεμένης ,
ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ – Μsc Μεσαιωνικής και Βυζαντινής Φιλολογίας ΑΠΘ.
24 Ιούλη του 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έφτασε στην Ελλάδα και ανέλαβε την εξουσία. Στις 4.15 π.μ. ορκίζεται πρωθυπουργός μπροστά στο στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη.
Η περίφημη περίοδος της μεταπολίτευσης ξεκινά. Μια περίοδος αναδημιουργίας του ελληνικού κράτους και ανανέωσης του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.
Εκατοντάδες χιλιάδες λαού συμμετείχαν στο πανηγύρι της δημοκρατίας.
Σήμερα ο συμβολισμός της μέρας εκείνης παραμένει ζωντανός στις καρδιές των πολιτών που βίωσαν τη δικτατορία και όλων όσων πολέμησαν για την εδραίωση της δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ η περίοδος της μεταπολίτευσης και το πολιτικό σύστημα που διαχειρίστηκε την εξουσία από το 1974 μέχρι σήμερα δεν πέτυχε την εκπλήρωση των μεγάλων οραμάτων του ελληνικού λαού στο ακέραιο.
ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ και η χώρα απεγκλωβίστηκε από τις σκοτεινές δυνάμεις του παρακράτους, σίγουρα οι πολιτικοί που κυβέρνησαν τη χώρα μεταπολιτευτικά με κύριο γνώμονα τα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια και την τραγική κατάληξη του διπολισμού αριστεράς-δεξιάς στη χούντα των συνταγματαρχών και εν πολλοίς της CIA, υπό το φόβο μιας νίκης της αριστεράς, αντιλήφθηκαν πως έπρεπε να χαράξουν νέα πορεία στην ελληνική ιστορία.
Ο Καραμανλής με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ και την προσπάθεια για αστικοποίηση της χώρας σε ευρωπαϊκά πλαίσια έβαλε τη σφραγίδα του . Ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη δημιουργία κοινωνικού κράτους, την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης και την κοινωνική αλληλεγγύη με μέτρα ισότητας και ισοπολιτείας για όλους τους πολίτες και κυρίως με την πληθωρική του παρουσία και την αποφασιστικότητά του …έφερε ουσιαστικά νέο αέρα στην πατρίδα μας και έδωσε ανάσες στους κατοίκους της υπαίθρου και των αστικών κέντρων. Δημιούργησε ουσιαστικά τη μεσαία τάξη και εδραίωσε τη δημοκρατία.
Τέλος όλες οι υπόλοιπες κυβερνήσεις κατόρθωσαν να επιτύχουν εν πολλοίς τον εκσυγχρονισμό της χώρας, βελτιώνοντας τις υποδομές και τη λειτουργία του κράτους. Είναι δεδομένο πως η Ελλάδα πήγε μπροστά αρκετά βήματα από το 1974 και μετά!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ ΜΕΓΑΛΑ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΑ που έθεσε η μεταπολιτευτική δημοκρατία απέτυχαν. Έννοιες όπως η γραφειοκρατία, το ρουσφέτι, η πελατειακή σχέση κράτους-πολίτη, ο διορισμός ημετέρων με κομματικά κριτήρια, η κατασπατάληση δημοσίου χρήματος, η διαφθορά και η αναξιοκρατία αντί να εξαλειφθούν γιγαντώθηκαν στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Η παιδεία και η υγεία παρά τις κατά καιρούς φιλότιμες προσπάθειες πολιτικών όπως ο Γιώργος Γεννηματάς και άλλοι, αφέθηκαν στο έλεος του θεού και των κατά τόπους συμφερόντων, το κοινωνικό κράτος αποδομήθηκε, οι σύγχρονες πόλεις παρά τη βελτίωση των υποδομών τους μετατράπηκαν σε δεξαμενές αγνώστων και απομονωμένων ανθρώπων, η επαρχία ερήμωσε και οι όποιες υγιείς πρωτοβουλίες όπως οι συνεταιρισμοί και η αιρετή αυτοδιοίκηση αντί να λειτουργήσουν ως μοχλός αποκέντρωσης, εξελίχθηκαν με την ευθύνη όλων των κομμάτων ( ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, Συνασπισμός κλπ.) σε κομματικά φέουδα και γραφεία εξυπηρέτησης συμφερόντων. Ο συνδικαλισμός από κατάκτηση δημοκρατίας, μετατράπηκε σε σωλήνα κομματικής και επιχειρηματικής εξέλιξης .
ΜΕΡΙΚΑ ΜΟΝΟ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ότι η Μεταπολίτευση άφησε πίσω της και μεγάλες πληγές.
Η κρίση που βιώνουμε –όχι μόνο ως Ελλάδα- αλλά και ως Ευρώπη και οι λάθος χειρισμοί οδήγησαν τον ελληνικό λαό στην αμφισβήτηση των κομμάτων εξουσίας της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και γέννησαν νέα αιτήματα, όπως η δημιουργία κυβερνήσεων συνεργασίας, η τιμωρία και καταδίκη όσων λυμάνθηκαν δημόσιο χρήμα, η ανάδειξη νέων πολιτικών στελεχών και το καθολικό αίτημα για απονομή δικαιοσύνης .
Γέννησε όμως η κρίση και νέες πληγές, όπως η αναβίωση του εθνικισμού και του νεοναζισμού, όπως εκφράζονται αυτοί μέσα από το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, ο υπέρμετρος λαϊκισμός και η συνεχιζόμενη προπαγάνδα κατά της Ευρώπης και των θεσμών που ανανεώνεται από ορισμένους κύκλους της παραδοσιακής αριστεράς, καθώς και το όψιμο φαινόμενο της μεταφοράς στελεχών των ήδη παρηκμασμένων κομμάτων της μεταπολίτευσης, τα οποία μάλιστα φέρουν ευθύνες για την οικτρή κατάσταση της Ελλάδος, σε χώρους που φαντάζουν νέοι, όμως το λεξιλόγιο και τα αιτήματά τους έχουν ως γνώμονα μόνο τη συνέχιση αυτής της κρατικιστικής λογικής.
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ νέοι άνθρωποι σήμερα εμφανίζονται ως νοσταλγοί του φασισμού ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογίας, έχουν παντελή έλλειψη ιστορικής γνώσης και συνείδησης, καθώς η παιδεία μας κατέληξε «υπνοπαιδεία», όπως σοφά έλεγε ο μεγάλος δάσκαλος Μανόλης Ανδρόνικος.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ η παιδεία μας απέτυχε στο να διδάξει τη νεολαία τι πέρασε τούτος ο τόπος και τι αγώνες έδωσε τούτος ο λαός στη σύγχρονη ιστορία για να διώξει το τέρας του «φασισμού»! Οι άνθρωποι έμαθαν να λειτουργούν με κομματική και όχι πολιτική συνείδηση και να τα ισοπεδώνουν όλα!
ΚΑΠΟΙΟΙ μάλιστα έχουν φτάσει στο σημείο ν’αμφισβητούν και την ίδια τη δημοκρατία, ξεχνώντας ή μάλλον αγνοώντας όχι μόνο το νόημα της για την πατρίδα μας αλλά και τους αγώνες και το αίμα που χύθηκε για να μπορούμε σήμερα να εκφραζόμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΑ.
40 χρόνια μετά…ΑΙΤΗΜΑΤΑ και στόχοι υπάρχουν πολλά!
Από τη αναθεώρηση του συντάγματος και την παγίωση ενός δίκαιου συστήματος απονομής δικαιοσύνης, τον περιορισμό της αναξιοκρατίας, του πελατειακού κράτους, της διαφθοράς και της παντελούς έλλειψης κοινωνικής συνοχής, την αντιμετώπιση της ανεργίας και της έλλειψης οραμάτων των νέων ανθρώπων.
Τη δημιουργία σοβαρού κράτους δικαίου, ισχυρής αυτοδιοίκησης, σύγχρονου εκπαιδευτικού μοντέλου και κοινωνικού κράτους.
Κόντρα λοιπόν σε κάθε λογική διχασμού που μας επιβάλλουν, πρέπει κάποτε ενωμένοι και διδαγμένοι από τα λάθη της ιστορίας μας, ΜΕ ΟΔΗΓΟ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ….ν’ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ για την εκπλήρωση των στόχων που δεν επετεύχθησαν όλα αυτά τα χρόνια…
ΔΕΔΟΜΕΝΟ και χαρισμένο δεν είναι τίποτε….
ΧΡΕΟΣ μας να «χτίσουμε» ως γενιά μια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ καλύτερη απ’αυτήν που παραλάβαμε.
*Δημήτρης Παυλακούδης Υποψήφιος Δημοτικός σύμβουλος Αμπελοκήπων - Μενεμένης ,
ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ – Μsc Μεσαιωνικής και Βυζαντινής Φιλολογίας ΑΠΘ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.