Παρουσίαση βιβλίου του Σταύρου Καλεντερίδη στο Επιμελητήριο Κιλκίς

Το βιβλίο του Σταύρου Καλεντερίδη «Δημοκρατία, το Πολίτευμα που περιμέναμε: Η πρώτη Δημοκρατική Συνταγματική πρόταση για την Ελλάδα», παρουσιάστηκε στην αίθουσα του Επιμελητηρίου Κιλκίς με μεγάλη συμμετοχή κόσμου.
Το βιβλίο παρουσίασαν, ο βουλευτής της ΝΔ Γιώργος Γεωργαντάς, ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Παύλος Τονικίδης και ο δημοσιογράφος Παντελής Σαββίδης, ενώ συντόνισε ο δημοσιογράφος Γιώργος Περπερίδης.

Μιλώντας για το βιβλίο του, ο κ. Καλεντερίδης τόνισε αρχικά ότι "τολμούμε πλέον να κρίνουμε αυτό που φαντάζει ως απόλυτο θέσφατο, το Σύνταγμα, καθότι ορίζει τις ζωές μας", προσθέτοντας ότι "οι Έλληνες δεν γνωρίζουμε τα άρθρα και τις διατάξεις που ορίζουν τα διακαιώματα και τις υποχρεώσεις μας.

"Πιστεύω ότι το Σύνταγμά μας είναι εσκεμμένα χαοτικό και απόμακρο απ` τον πολίτη", αλλά δεν πρέπει ν` απωλέσουμε ή να εκχωρήσουμε τα δικαιώματά μας", υπογράμμισε.

Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή απ` την αρχαιότητα ως τις μέρες μας, στις προσπάθειες θεσμικής κατοχύρωσης συνταγματικών χαρτών, ο συγγραφέας κατέληξε: "Η συνταγματική δημοκρατική αναθεώρηση θα σημάνει ότι η χώρα μας θα είναι ο εγγυητής της δημοκρατικής σταθερότητας σ` όλο τον πλανήτη, καθώς στο τόπο μας γεννήθηκε η Δημοκρατία".

Η εισήγηση του κ. Τονικίδη
Παραθέτουμε αποσπάσματα απ` την εισήγηση που έκανε στην εκδήλωση, ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Κιλκίς Παύλος Τονικίδης:

Φίλες και φίλοι,

Κατά την ταπεινή μου άποψη, κεντρικός πυρήνας του πονήματος είναι η δημοκρατία στην Ελλάδα και η συνταγματική της περιφρούρηση. Η βελτίωσή της μέσω νόμων και η διάκριση των θεσμών που την εκφράζουν. (Νομοθετικού, Δικαστικού και Εκτελεστικού).

Η δημοκρατία ως έννοια , τονίζει ο συγγραφέας, και είναι όντως έτσι, είναι μια έννοια που δεν επιδέχεται επιθετικούς προσδιορισμούς. Γιατί τα επίθετα από γραμματικής αλλά και νοηματικής πλευράς, τις περισσότερες φορές όχι μόνον δεν προσθέτουν, αλλά και αποδυναμώνουν εκείνο που εκφράζει το ουσιαστικό.

Το βιβλίο του Σταύρου Καλεντερίδη, είναι ένα βιβλίο που δεν λειαίνει απόψεις, δεν στρογγυλεύει λέξεις και γενικά δεν αφυδατώνει την κριτική, αλλά λέει τα πράγματα με το όνομα τους, όσο σκληρά κι αν ακούγονται, και υπό την έννοια αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα τολμηρό και αιχμηρό πόνημα, και ειδικότερα στα σημεία που ασκεί έντονη, αλλά και αιτιολογημένη εν πολλοίς, κριτική στην εκτελεστική εξουσία.

Αταλάντευτη άποψη του συγγραφέα μας είναι, ότι το πυραμιδικό σύστημα εξουσίας που έχει η Ελλάδα, μία και μόνη προσωπικότητα, ο πρωθυπουργός, είναι εκείνος που αποφασίζει, ερήμην των πολιτών, για τη χώρα. Όλοι οι άλλοι υπακούν σ’ αυτόν.

Ότι δηλαδή δεν είναι το μερικό που ανήκει στο γενικό, δηλαδή στο λαό, αλλά ο λαός είναι κτήμα του εκάστοτε κυβερνήτη, γεγονός που καθιστά τους Έλληνες βουλευτές υποχείρια στις ηγετικές, κομματικές ομάδες τους.

Είναι σημαντικό κατά το συγγραφέα, η διάκριση των εξουσιών να είναι απόλυτη, όπως απόλυτη να είναι και η αυτοδυναμία της κάθε εξουσίας απέναντι στις άλλες. Έτσι θα μπορέσει να επιτευχθεί η πραγματική πολιτική αναγέννηση στη χώρα, μέσω ενός συστήματος ισορροπίας και αυτοδυναμίας των τριών θεσμικών δυνάμεων που εκφράζουν τη Δημοκρατία.

Άρα η ανάγκη της υιοθέτησης ενός νέου ή πιο ενισχυμένου Δημοκρατικού Συντάγματος, με βάση αυτό που έχουμε είναι απαραίτητη, παρά τις όποιες αλλαγές έγιναν κατά καιρούς. Οι παρατηρήσεις του συγγραφέα αναφορικά με το παρόν σύνταγμα της χώρας είναι πολλές.

Ένα βελτιωμένο σύνταγμα είναι συνεπώς απαραίτητο για την πρόοδο και την εξυγίανση της ίδιας της Δημοκρατίας. Ειδικά στη σημερινή εποχή που οι θεσμοί μας περνούν κρίση, η πατρίδα μας οφείλει να πρωταγωνιστήσει ξανά και να αναζητήσει τους συνταγματικούς δρόμους που οδηγούν στην βελτίωση της δημοκρατίας.

Να πλάσουμε μια Δημοκρατία, στην οποία σύμφωνα με τη γνώμη του Αριστοτέλη, το υψηλότερο αξίωμα θα είναι αυτό του πολίτη, ο οποίος Αριστοτέλης ειρήσθω εν παρόδω ονομάζει την δημοκρατία “ΠΟΛΙΤΕΙΑ”.

Σε εμάς έγκειται, λέει ο συγγραφέας, να επανακαθορίσουμε τη σημασία του Συντάγματος, έχοντας στο νου μας, πως «Το ελληνικό σύνταγμα είναι για τη Δημοκρατία ό,τι είναι η γραμματική για τη γλώσσα: Η οποία καθορίζει τα μέρη του λόγου και ρυθμίζει τη συντακτική τους δομή.

Διότι, όταν τα κόμματα λειτουργούν σωστά, αποτελούν εμπράκτως το καλύτερο ηθικοπλαστικό παράδειγμα για τους πολίτες. Αλλιώς αποτελούν ένα κακό παράδειγμα, και τότε όχι μόνον δεν εμπνέουν ιδανικά κι αξίες, αλλά θα απομακρύνουν ακόμη περισσότερο τον πολίτη από τις αρχές της Δημοκρατίας.

Τα κόμματα πρέπει, συνεχίζει ο συγγραφέας , να συμμετέχουν στην εθνική προσφορά, με πλήρη διαύγεια των οικονομικών τους, και να λογοδοτούν συχνά στην κοινωνία. Χρέος μας στην πατρίδα είναι να της δώσουμε τη δημοκρατία που της αξίζει και που αξίζουμε , καθώς είναι το πολίτευμα που γεννήθηκε στο δικό μας τόπο.

Να καθιερωθεί συνταγματικά η απόλυτη ισότητα πολιτών και πολιτικών. Να έχουμε όλοι τα ίδια δικαιώματα. Ο νόμος που ισχύει για τον πολίτη, ο ίδιος νόμος να ισχύει και για τον πολιτικό.

Να καταργηθεί ο επαίσχυντος νόμος περί ευθύνης υπουργών. Δεν είναι δυνατόν για κάτι που τιμωρείται ο πολίτης, για το ίδιο ακριβώς να αθωώνεται ο πολιτικός με ειδικό νόμο. Αυτό κι αν είναι άδικο! Αυτό και αν είναι κακό προηγούμενο στην εκκόλαψη της παρανομίας, εξαιτίας της αδικίας που μένει ατιμώρητη, σε μια εποχή που ο λαός υποφέρει τα πάνδεινα!

Το βιβλίο του Σταύρου Καλεντερίδη είναι ένα πραγματικό σάλπισμα εγρήγορση για όλους μας. Είναι μια τολμηρή απόπειρα, μια ανατρεπτική πρόταση. Μια πρόταση τεκμηριωμένη όχι μόνο με τα αδιαμφισβήτητα στοιχεία για τα κακώς κείμενα, αλλά και με τα στοιχεία που θα πρέπει να κυριαρχούν στην Νέα Πολιτική Αλλαγή. Πολιτική και όχι Κομματική.

Ο Σταύρος Καλεντερίδης δεν εισηγείται σήμερα το Νέο Σύνταγμα της Ελλάδας.Καταθέτει μια τολμηρή, ρηξικέλευθη πρόταση για τη Νέα Φιλοσοφία που πρέπει να διέπει το Δημόσιο Βίο και τη ζωή μας. Είναι μια πρώτη βάση για διάλογο δημιουργικό, χωρίς φανατισμούς και αποκλεισμούς. Μια πρόταση που πιστεύουμε, ότι αξίζει τον κόπο να διαβαστεί απ’ όλους μας.

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω, αυτό που είπε πριν 2.600 χρόνια περίπου, ο σοφότερος των σοφών της αρχαίας Ελλάδας, ο Βίας ο Πριηνεύς: «Δει τον αγαθόν άνδρα παυόμενον της αρχής μη πλουσιότερον, αλλά μάλλον ενδοξότερον γέγοναι. Ο ενάρετος άνθρωπος πρέπει να αποσύρεται από την εξουσία όχι πλουσιότερος, αλλά ενδοξότερος. Και το ερώτημα είναι: Είναι όντως έτσι; Ή δεν γνώριζε τι έλεγε ο σοφός;