Παρελάσεις και τουρισμός: Διαγωνισμός επίδειξης με καυτά μίνι, έντονο μακιγιάζ και ψιλοτάκουνα

Άντε πάλι τα ίδια. Να γίνουν παρελάσεις ή να μη γίνουν; Να την πάρει την σημαία ο Ελβετός ή ο Σομαλός; Ή μήπως καλύτερα, μόνο ο γιόκας μας ο Ελληνάρας που ξέρει να γράφει μόνο σε greekenglish στο facebook, και αντί να μιλά σωστά Ελληνικά συνήθως μουγκρίζει.;
Και θυμώνει κι από επάνω, όταν κάποιος «άλλος» είναι καλύτερός του.; Που αυτός ο «άλλος», κατάφερε με το σπαθί του, να είναι ο πρώτος μαθητής σε ξένους τόπους. Χωρίς φροντιστήρια, χωρίς να ξέρει τη γλώσσα, χωρίς οικονομική βοήθεια, χωρίς να έχει το ίδιο χρώμα, ή την ίδια καταγωγή.. 

Να βγουν άραγε τα άρματα, ή θα «ξυπνήσουν» άσχημες μνήμες του παρελθόντος; Αντιδικίες, θεωρίες, μαλώματα.. Το ποιο αγαπημένο σπορ των Ελλήνων. 

Η μόνιμη διχόνοια, από το ποιο ασήμαντο στο ποιο σημαντικό..
Αν και οι περισσότεροι νομίζουν ότι οι παρελάσεις έχουν ως νόημα «να αποτίσουμε φόρο τιμής στους νεκρούς και ζωντανούς αγωνιστές της πατρίδας » η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική.

Η παρέλαση (λατρεμένη εκδήλωση σε ολοκληρωτικά καθεστώτα όπως πρώην ΕΣΣΔ, Β. Κορέα κτλ) έχει ως μοναδικό στόχο την ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΙΣΧΥΟΣ των οργανωμένων θεσμών μιας χώρας, σε εχθρούς και φίλους. 

Είναι μια μορφή κρατικού μάρκετινγκ και διαφήμισης. Ξεπερασμένο και ανούσιο για τη σημερινή εποχή φυσικά.. Ταλαιπωρούνται, και αυτοί που το διοργανώνουν, και αυτοί που το βλέπουν.

Μια ακόμη χώρα που δίνει έμφαση στις παρελάσεις είναι και η Γαλλία με ομολογουμένως πολύ εντυπωσιακές παρελάσεις στα Ηλύσια Πεδία. Ωστόσο στην Ελλάδα πήγαμε και λίγο παραπέρα. 

Θέλουμε να επιδείξουμε όλους τους οργανωμένους θεσμούς που έχουμε (στρατός, πυροσβεστική, σχολεία, πρόσκοποι, αδελφές νοσοκόμες, πολιτιστικοί σύλλογοι, ανάπηροι κτλ)

Πάμε τώρα στο ζουμί της υπόθεσης.. 

Έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα το όλο «κρατικό project;». Φυσικά και όχι, εκτός από τη χαρά των γονέων που καμαρώνουν τα παιδιά τους στην παρέλαση. Κάτι είναι και αυτό..

Από τον στρατό, πυροσβεστική, αστυνομία κτλ, δεν θέλω να δω ένα άριστα στημένο περπάτημα τύπου «ένα-δυο, ένα-δυο, περνά ο στρατός, της Ελλάδος φρουρός», καλοσιδερωμένες στολές, και φρεσκοβαμμένα οχήματα. Θέλω να τους δω στην πράξη, τι κάνουν σε πραγματικές συνθήκες της δουλειάς τους, πόσο αποτελεσματικοί είναι στο πεδίο μάχης, στη φωτιά, στην εξάλειψη της εγκληματικότητας. 

Η «στολή» είναι σπάνια καθαρή και σιδερωμένη. Πίσω από τη φαινομενική λάμψη της, την ημέρα της γιορτής, καθημερινά κουβαλά ιδρώτα, πόνο, κούραση, άγχος, αίμα, σκόνη, καπνό και άφθονη αδρεναλίνη..

Ναι ,από τον αστυνομικό που είναι στο αεροδρόμιο θέλω να «κάνει παρέλαση εικόνας στους τουρίστες και να είναι στην τρίχα» και να μου «πουλάει εικόνα δυνατής Ελλάδας». Από αυτόν όμως που ψάχνει ληστές, ναρκωτικά κτλ, θέλω να είναι κρυφός και κυρίως αλάνι.

Ειδικά στο στρατό γίνονται καθημερινά, απίστευτες, δαπανηρές και εξοντωτικές ασκήσεις. Που εκεί πραγματικά βλέπεις τι τραβάνε αυτοί οι άνθρωποι για την διατήρηση του υπέρτατου αγαθού: 

Την ελευθερία της πατρίδας μας. Καλά, καλά, μην πάει πάλι το μυαλό στα χαράτσια και την ανεργία. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Σε αυτές τις ασκήσεις θα έπρεπε να καλείται ο κόσμος, τα σχολεία κτλ, για να εξυψωθεί αλλά και να τονωθεί το ηθικό όλων. 

Σε μια τέτοια, βρέθηκαν και τα «Omorfa Taxidia» πρόσφατα στη Ν. Σάντα Κιλκίς και εντυπωσιάστηκαν (φώτο).

Σχετικά με τα σχολεία, θα πρέπει επειγόντως να καταργηθούν οι παρελάσεις τους, διότι αυτοδυσφημούνται και εξευτελίζονται οι μαθητές εν αγνοία τους. 

Τα αγόρια κυριολεκτικά κάνουν αγγαρεία, είναι άνευρα, άχρωμα, άνοστα, λες και τους στέλνεις για σφάξιμο, ενώ τα κορίτσια κάνουν διαγωνισμό επίδειξης με καυτά μίνι, έντονο μακιγιάζ, ψιλοτάκουνα, με στόχο να «βγάλουν τα μάτια έξω» των παππούδων που θα αρχίζουν να φωνάζουν με τα μπαστούνια: «αέραααα» όπως το 1940... 

Μαθητής σημαίνει γνώση, παιδεία, συμπεριφορά. Θέλω να τον δω σε αυτά που έμαθε από τους καθηγητές του. Θέλω να δω ένα άτομο που ετοιμάζεται σαν ακαδημαϊκός πολίτης, με γνώση, αλλά και αίσθημα αξιοπρέπειας σεβασμού προς τον εαυτό του, τους φίλους του, τους γονείς, τους «άλλους». 

Να αποδέχεται τους άλλους, να ξέρει όμως ότι έχει και υποχρεώσεις, αλλά και να διεκδικεί αυτά που του αξίζουν. Χωρίς ψευτομαγκιές, καταλήψεις, βία, καταστροφές, στην περιουσία του πατέρα του. Ναι αυτό το κορόιδο πληρώνει τα «σπασμένα» του γιόκα του. 

Και επιτέλους σταματήστε αυτή την αηδία να παρελαύνουν οι ανάπηροι. «Αχ τι συγκινητικό, πόσο λυπάμαι, πόσο τους νιώθω, μπράβο που βγήκαν από το σπίτι που ήταν κλειδωμένοι τόσα χρόνια από κόμπλεξ, ας τους χειροκροτήσουμε να χαρούν κι αυτοί» και άλλες βλακείες, λες και βγήκαν οι μαϊμούδες από το κλουβί για να ξεσκάσουν. 

Τι να τον κάνω στην παρέλαση, όταν δεν έχει περίθαλψη, ειδικές θεραπείες, δεν μπορεί να περπατήσει στην πόλη, να παρκάρει, να έχει ισότιμη εκπαίδευση, και όλοι τον βλέπουν σαν εξωγήινο στην καθημερινότητα.. Και μετά τον χειροκροτούν στην παρέλαση οι υποκριτές..

Η αποδοχή ανάπηρου, Αλβανού, Σομαλού, Ελβετού, μαύρου, άσπρου, καραβανά, μπάτσου, δημοσιογράφου, Ολυμπιακού, δεν αποδεικνύεται ούτε με παρελάσεις, παχιά λόγια, χειροκροτήματα, και κράτημα σημαίας. 

Η εξετάσεις δίνονται κάθε ημέρα, κάθε στιγμή, στο σχολείο, το στρατόπεδο, τη δουλειά, τη γειτονιά.

Και δυστυχώς, αν κοιταχτούμε στον καθρέπτη, οι περισσότεροι ήμαστε μετεξεταστέοι στα περισσότερα μαθήματα.

Κι αν αναρωτιέστε, τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον τουρισμό, καλό θα είναι να γνωρίζετε, ότι χώρα που απλώς επιδεικνύει και δεν αποδεικνύει καθημερινά το αίσθημα ασφαλείας προς τον επισκέπτη, είναι «τελειωμένη» τουριστικά..
Και του χρόνου..

Κείμενο-φωτογραφίες: Πάνος Γεωργιάδης
Πηγή: Omorfa Taxidia facebook