Αχ βρε ΟΕΚ!

Γράφει η Βούλα Ιωαννίδου
Είπα να γυρίσω σελίδα στη ζωή μου.
Είπα ν΄αφήσω πίσω μου το παρελθόν και να γυρίσω το βλέμμα μου στο μέλλον.
Είπα...είπα ...είπα και σκέφτηκα πολλά, όμως μάταια.

Έφυγα από τον ΟΑΕΔ και πήγα στον ΟΓΑ.
Δεν είναι γιατί φοβήθηκα το γκισέ.

Δεν είναι γιατί δεν μου φέρθηκαν καλά οι συνάδελφοι, σε προσωπικό επίπεδο μου φέρθηκαν άριστα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων

Δεν είναι που με βόλευε, γιατί ήταν πέντε λεπτά με τα πόδια από το σπίτι μου.

Δεν είναι γιατί οικονομικά ήταν μια πολύ σημαντική ανάσα. 

Ήταν που ένοιωθα "βιασμένη", ήταν που βίωνα τ΄άδικο, το λογικό του παραλόγου, ήταν που θύμωνα όταν "εβαζαν χέρι" στα λεφτά μας (των εργαζομένων), ήταν που οργιζόμουν όταν καλοκοίταζαν το κτίριό μας, που ήθελα να μπω μπροστά και να ουρλιάξω: "φύγετε από δω, αυτό δεν είναι δικό σας, δεν σας ανήκει, δεν τα πονάτε τα ντουβάρια του, δεν σας λέει τίποτα η χαρτούρα του, δεν ξέρετε τι κρύβουν οι ντουλάπες του, δεν το σέβεστε το οικόσημό του, δεν το νοιώθετε το έργο του, μην το ακουμπάτε, το μαγαρίζετε ιερόσυλοι!" Να φύγετε από δω να πάτε αλλού! 

...κι έτσι έφυγα για να γλυτώσω απ΄αυτό το μαρτύριο! 

Στα 49 μου χρόνια, έπρεπε να ξεχάσω και να ξαναγαπήσω...

Ψευδαίσθηση! Νοιώθω σαν τους άστεγους που τους δίνουν ένα δωμάτιο σε κοινωνικούς ξενώνες για να προφυλαχθούν από τα καιρικά φαινόμενα και τους κακούς ανθρώπους. Κι αυτοί, όταν πέφτουν το βράδυ στα κρεβάτια τους, λένε παραμύθια στον εαυτό τους από το παρελθόν τους για να τους πάρει ο ύπνος. Αντί να μετρούν προβατάκια για να κοιμηθούν, ένα άφωνο ΓΙΑΤΙ τυραννάει το μυαλό τους που μένει χαραγμένο στα χείλη τους μέχρι να βρεθούν στην αγκαλιά του Μορφέα για να το σβήσει το χάραμα σαν ένα κακό όνειρο.

...κι ο ΟΕΚ με πήρε ξοπίσω, έγινε σκιά μου και μ΄ακολουθούσε παντού, κυριολεκτικά και μεταφορικά...

Για μένα πάντα θα είναι ο ΟΕΚ, δεν μπορώ να τον πω ούτε ΟΑΕΔ, ούτε Β1 ούτε Β5 ούτε F16 :), ούτε όπως αλλιώς θα σκαρφιστούν οι ακατανόμαστοι!

Κι έτσι ο ΟΕΚ έγινε η κοσμοθεωρία μου, έγινε τ΄άδικο που βιώνουμε όλοι στα εργασιακά μας, στα προσωπικά μας, στα κοινωνικά μας. 

Πήρε σάρκα και οστά και μπήκε μέσα μου, όπως τα βλέπουμε σε ταινίες τρόμου ή επιστημονικής φαντασίας. Σκαλίζει συνέχεια τη μνήμη μου, παίζει με τα συναισθήματά μου, ανεβάζει και κατεβάζει την αδρεναλίνη μου, προστατεύει τη λογική μου, βουλώνει τ΄αυτιά μου στις κακοήθειες, προσπαθεί να με κάνει καλύτερο άνθρωπο-συνάνθρωπο, με κρατάει σ΄εγρήγορση... 

Μου θυμίζει τα μερομήνια του Αυγούστου που μαρτυρούν τον καιρό για την χρονιά που έρχεται, έτσι και ο ΟΕΚ, έγινε "τα μερομήνια μου" που μαρτυρούν τα μελλούμενα στη χώρα μου. 

Έμαθα κι εγώ να διαβάζω τα σημάδια και μακαρίζω τον καιρό που δεν ήξερα και μπορούσα να ελπίζω. Τώρα που έμαθα, έχασα την ελπίδα μου και σώνεται το κουράγιο μου απ΄αυτά που μαθαίνω διαβάζοντάς τα κι απ΄την ανημποριά μας ν΄αντιδράσουμε...

Αχ! Θεέ μου, πότε θα εξοικειωθώ με τ΄άδικο, να μπορέσω κι εγώ να σταθώ στα πόδια μου!!!

...όσο για σένα βρε ΟΕΚ, όταν θα γίνω δυνατή και θα μπορώ πια να σε βγάλω από το μυαλό μου κι από την ψυχή μου, τότε έλα να τα πούμε και να μετρηθούμε ...

Υ.Γ. Πολλοί είναι αυτοί που θα μου πουν: "είσαι με τα καλά σου κορίτσι μου, έχεις δουλειά και μιλάς;;;"

Κατ΄αρχήν το έχω δουλειά πια είναι σχετικό απαντώ, κατά δεύτερον τι θα κερδίσεις εσύ μικρόψυχε αν χάσω κι εγώ τη δουλειά μου και κατά τρίτον γιατί πρέπει ακόμη και στα όνειρά μου να κάνω εκπτώσεις; 

Μήπως γι΄αυτό δεν προχωράμε, γιατί αρκούμαστε στα ελάχιστα, γιατί χάσαμε την έμπνευσή μας και γίναμε πιο μικροί κι απ΄τα μυρμηγκάκια; Μη μου κρύβετε τον ήλιο μου, μη μου στερείται τ΄οξυγόνο μου, αφήστε με να ονειρευτώ, τουλάχιστον!