Στο Κιλκίς μια μέρα μετά από 100 χρόνια...

Είναι ωραία τα ταξιδάκια και τα πλατσουρίσματα στη θάλασσα, αλλά καλό θα ήταν να θυμόμαστε που και που.. αλλά κυρίως να τιμούμε, αυτούς που μας χάρισαν με τη ζωή τους το υπέρτατο αγαθό. Την ελευθερία μας.. 17η Ιουνίου 1913.
Ο Βουλγαρικός στρατός (χωρίς να έχει προηγηθεί κήρυξη πολέμου), εκτελεί ξαφνική επίθεση στη Γευγελή ( ναι εκεί που κάνουν σήμερα προγραμματισμένες. «επιθέσεις» χιλιάδες Έλληνες για... καζίνο), αποκόπτοντας την επικοινωνία μεταξύ ελληνικού και Σερβικού Στρατού. 

Ήδη δύο Βουλγαρικά τάγματα, περιμένουν έξω από τη Θεσσαλονίκη να ενωθούν, και να μπουκάρουν όλοι μαζί μέσα στην πόλη. Όχι φυσικά για shopping στην Τσιμισκή. Οι Βούλγαροι στρατηγοί πανηγυρίζουν: « Σε 9 ώρες θα πίνουμε φρέντο εσπρέσο στην παραλία της Θεσσαλονίκης, και σε 5 ημέρες στο Βελιγράδι..», «Οι Έλληνες έχουν έναν στρατό πλασιέ και εμπόρων» έλεγε τότε ειρωνικά ο στρατηγός Σαρόφ. 

Ο υποστράτηγος Κάλαρης, τα «παίρνει στο κρανίο» και στέλνει μήνυμα να αποσυρθούν τα δύο Βουλγαρικά τάγματα που ήταν έξω από τη Θεσσαλονίκη, αλλά όπως ήταν αναμενόμενο αρνήθηκαν να αποχωρήσουν. Τα παλικάρια της 2ης Μεραρχίας, μαζί με τα κοπέλια τους Κρήτες της Κρητικής Χωροφυλακής αναλαμβάνουν δράση για να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους.. Έτσι στις 18 Ιουνίου αρχίζει το πάρτι.. 

Η εντολή του στρατηγείου που βρισκόταν στο χωριό Μελισσοχώρι ήταν σαφέστατη: Το Κιλκίς πρέπει πάση θυσία να γίνει Ελληνικό! Γιατί όμως τέτοια κάψα για το Κιλκίς οι Έλληνες ..; Το Κιλκίς του 1913 ήταν ένα μικρό, σχεδόν ασήμαντο χωριουδάκι, που το κατοικούσαν Χριστιανοί, Βούλγαροι, και μουσουλμάνοι. Η στρατηγική του θέση όμως είναι πολύ σημαντική, γιατί το Κιλκίς ήταν «κομμάτι» της ήδη απελευθερωμένης εδώ και κάποιους μήνες Θεσσαλονίκης, με απόσταση μόνο μερικές δεκάδες χιλιόμετρα. 

Οι Βουλγαρικές δυνάμεις ήταν πολύ κοντά στη Θεσσαλονίκη, και η πόλη ένιωθε την ανάσα των Βουλγάρων στα νώτα της. Το τοπίο έπρεπε να ξεκαθαρίσει σύντομα.. Κατακαλόκαιρο, αφόρητη ζέστη, απέραντη πεδιάδα από σιτάρια που δεν παρείχαν καμία κάλυψη. Κι όμως, έγινε μια παράλογη, τρελή, ξεροκέφαλη, εγκληματική, από άποψη στρατιωτικής τακτικής, επιχείρηση. 

Οι Βούλγαροι ταμπουρωμένοι γύρω από το χωριουδάκι Κιλκίς, εξαφάνιζαν σαν κουνούπια τους εκτεθειμένους Έλληνες στρατιώτες στα ανοιχτά σιτοχώραφα της περιοχής. Είναι τόσο εκτεθειμένοι στον αντίπαλο, που δίνεται η εντολή ώστε οι Έλληνες αξιωματικοί να αφαιρέσουν τα εθνόσημα από τα πηλίκια τους, διότι οι Βούλγαροι σκοπευτές παίζουν για πλάκα «πάμε στοίχημα», πόσους περισσότερους θα καθαρίσει ο καθένας τους. 

Ξημέρωμα 21ης Ιουνίου 1913. Μετά από ένα τριήμερο σκληρών μαχών στην γραμμή Κιλκίς-Λαχανάς, η πόλη του Κιλκίς τελικά καταλαμβάνεται από τον Ελληνικό Στρατό, ο οποίος εισέρχεται και παρελαύνει περήφανα στην πόλη, κάνοντας επίδειξη ισχύος της Ελληνικής παρουσίας. Συγχρόνως ο Βουλγαρικός στρατός κατατροπώνεται και απομακρύνεται ακόμη ποιο βόρεια.. Μια Πύρρειος νίκη, που όμως καθόρισε σημαντικά τις μετέπειτα εξελίξεις του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, το Μακεδονικό ζήτημα, αλλά και τη χαρτογράφηση των συνόρων που έχουμε ως σήμερα, και οριστικοποιήθηκαν με τη συνθήκη της Λοζάνης το 1923.

Πόσες μανούλες στην Κρήτη, την Πελοπόννησο, τη Θεσσαλία πήραν τα πικρά μαντάτα ότι το παιδί τους ξεψύχησε στο μακρινό και άγνωστο Κιλκίς; Άξιζε η θυσία τους; Και αν ναι, «έπιασε τόπο»; Το εκτιμήσαμε οι νεότεροι; Τους θυμόμαστε; Τους τιμούμε όπως πρέπει; Μέσα σε 3 μέρες «χάθηκαν» 8.500 χιλιάδες παλικάρια !! Για το υπέρτατο αγαθό. Την ελευθερία μας ! 

Απίστευτο νούμερο που δείχνει την αγριότητα, αλλά και σκοπιμότητα αυτής της μάχης. Και εσύ κοπελιά, μου παραπονιέσαι και μου κλαψουρίζεις συνεχώς και εκνευριστικά: «δεν υπάρχουν σήμερα άντρες αγάπη μου..» Που να τους βρεις, αφού άφησαν τα κοκαλάκια τους στο Κιλκίς, την Πίνδο, τις Θερμοπύλες, στο Μάλεμε, το Ρούπελ και αλλού. Για να είσαι εσύ ελεύθερη και να μου μυξοκλαίς, παίζοντας με το i-pad αραχτή στο μπητσόμπαρο... 

Την προηγούμενη Παρασκευή 21 Ιουνίου, και μετά ακριβώς από 100 χρόνια, ο Δήμος Κιλκίς οργάνωσε μια σειρά εκδηλώσεων σαν ένδειξη τιμής σε αυτούς τους ήρωες. Μια από αυτές, ήταν η αναπαράσταση της εισόδου του Ελληνικού Στρατού στην πόλη. Μια θαυμάσια και συγκινητική εκδήλωση που είδαμε και στη Θεσσαλονίκη πριν λίγους μήνες. Αξίζουν συγχαρητήρια τόσο στους εμπνευστές, διοργανωτές, αλλά κυρίως στους εκτελεστές αυτής της αξιέπαινης προσπάθειας. Αν βρεθείτε στο Κιλκίς αξίζει να επισκεφτείτε το Λόφο των Ηρώων, όπου υπάρχει ένα αξιόλογο πολεμικό μουσείο. 

Προσέξτε επίσης το κεντρικό μνημείο-άγαλμα και σύμβολο της πόλης του Κιλκίς που φιλοτέχνησε ο γλύπτης Γεώργιος Δημητριάδης ο Αθηναίος (1880-1941). Ένα συμβολικό σύμπλεγμα με μελοδραματικά στοιχεία από τρεις μορφές πολεμιστών. Ο ένας στρατιώτης ορθώνει στη μάχη το ανάστημά του και προτάσσει το όπλο για να υπερασπίσει τους πληγωμένους συντρόφους του. 

Τα σώματά τους, όπως και τα συντρίμμια του κανονιού χαμηλά, σχηματίζουν άξονες προς όλες τις κατευθύνσεις, που δίνουν κίνηση στο έργο. 

Ευχαριστούμε την Φωτογραφική Ομάδα του Δήμου Κιλκίς για την ευγενική παραχώρηση των εξαιρετικών φωτογραφιών, οι οποίες λήφθηκαν με μια «άλλη ματιά», και ειδικότερα τους επαγγελματίες ή ερασιτέχνες φωτογράφους, Θανάση Τσιτάκη, Απόστολο Βυζανιάρη, Ανθή Ναούμη, Γιάννη Γεωργιάδη, Θωμά Κατσαβάκη, Σάκης Καλούα, Γιάννη Σαραντόπουλο, Έφη Χαραλαμπίδου.

Πηγή: Omorfa Taxidia facebook