ΤΑΣΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ένας πραγματικός αγωνιστής

Γράφει η Κολεσιώτου Γεωργία
Πρόεδρος Συλλόγου Καρκινοπαθών Νομού Κιλκίς
«Στο Σύλλογο Καρκινοπαθών Νομού Κιλκίς και σε όλα τα μέλη του, στέλνω τις ευχές μου να γίνουν όλοι καλά. Να βοηθήσουν το σύλλογο και να μην το βάζουν κάτω. 29.01.2013».
Αυτά τα λόγια υπαγόρευσε ο Τάσος Παπαδόπουλος (Σγουρός) στον εγγονό του όταν του ζήτησα να γράψει αφιέρωση στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε το προηγούμενο φθινόπωρο με τίτλο «Βιώματα και Αναμνήσεις»..

Παρόλο που νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο του Κιλκίς, παρόλο που ανέπνεε υποβοηθούμενος με μάσκα οξυγόνου και παρόλο που στα χέρια του υπήρχαν καλώδια με ορούς, με χαιρέτησε με λεβεντιά κάνοντάς μου ένα νεύμα που δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε λόγια και με χαμόγελο όχι μόνο δέχθηκε αυτό που του ζήτησα αλλά με περίσσια παλικαριά μου είπε ότι μόλις συνέλθει θα συνεχίσει τη συγγραφή του δεύτερου βιβλίου του που ήδη είχε ξεκινήσει.

Τον κύριο Τάσο τον γνώρισα το τελευταίο διάστημα και συγκεκριμένα στην παρουσίαση του βιβλίου του που έγινε στο Συνεδριακό Κέντρο του Δήμου Κιλκίς. Εκεί συνάντησα έναν άνθρωπο που ενώ διένυε την τρίτη ηλικία με σοβαρό πρόβλημα υγείας - αφού μέσα στις πολλές του εμπειρίες από τη ζωή ήταν και η γνωριμία του με τον καρκίνο – είχε ένα πεντακάθαρο μυαλό πλημμυρισμένος από δίψα για δημιουργία.

Πριν ενάμισι μήνα τον επισκέφτηκα στο διαμέρισμά του για να του παρουσιάσω το ημερολόγιο του Συλλόγου Καρκινοπαθών Νομού Κιλκίς «Ο Άγιος Ευγένιος» του οποίου διετέλεσε Αντιπρόεδρος από τη σύστασή του. Ενθουσιάστηκε όταν στο ημερολόγιο που περιέχει εικόνες – ζωγραφιές παλιών κατοικιών της πόλης του Κιλκίς οι περισσότερες των οποίων κατεδαφίστηκαν λόγω της αντιπαροχής, είδε ότι συμπεριλαμβανόταν και το δικό του «παλιό» σπίτι επί της οδού Τσιρογιάννη και Ν.Παναγιώτου το οποίο είχε κτίσει ο πατέρας του σε εποχές δύσκολες.

Με την ιδιαίτερη ευγένεια που τον διέκρινε μού είπε ότι ήταν στενοχωρημένος που δεν μπορούσε να μετακινηθεί και στερούνταν την έξοδό του στο ΚΑΠΗ της πόλης μας, αλλά εν τούτοις «γέμιζε» τις ώρες του συλλέγοντας στοιχεία για τη συγγραφή του νέου του βιβλίου που ξεκίνησε αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσε να το ολοκληρώσει. Τότε κατάλαβα και την ύπαρξη ενός laptop πάνω στο τραπέζι. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορούσε να μην συμβαδίζει με την εποχή και την τεχνολογία. Ήταν πραγματικά «μηχανικός». Άλλωστε το διάστημα που εργάστηκε ως μηχανικός στην Ελλάδα ασχολήθηκε με κατασκευές μεγάλων δρόμων, με την ανέγερση των ΤΕΙ Σίνδου κτλ.

Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τα λόγια του Έλληνα ιατρού – ερευνητή για το ελληνικό DNA Γεώργιου Σταματογιαννόπουλου όταν επισκέφτηκε το Κέντρο Υγείας Πολυκάστρου πως η εξωτερική εμφάνιση του ανθρώπου συμβαδίζει με την ενέργειά του. Συγκεκριμένα είπε: «είμαι 85 ετών δεν έχω πάρει σύνταξη και συνεχίζω να εργάζομαι». Ο κύριος Τάσος ήταν ένα ανάλογο φαινόμενο.

Διαβάζοντας το βιβλίο του αντιλαμβάνεται κάποιος ότι τα βιώματα που είχε από την παιδική του ηλικία ακόμη διαμόρφωσαν αυτό τον «ελεύθερο και ανεξάρτητο» χαρακτήρα όπως αναφέρει ο γιατρός του ογκολόγος – παθολόγος Παναγιώτης Παρασκευόπουλος. Ακόμη και τον πιο κακοπροαίρετο που εμφανιζόταν μπροστά του τον αφόπλιζε και τον έκανε να αλλάζει διαθέσεις.

Τα παιδιά, τα εγγόνια και οι φίλοι του τον αποχαιρετήσαμε τη Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013 και τον συνοδεύσαμε στην τελευταία κατοικία του. Είμαι σίγουρη ότι και από κει θα συνεχίζει να αγωνίζεται, να κατασκευάζει και να δημιουργεί. Καλό Ταξίδι.