Το κερασάκι των εκλογών

Γράφει ο Ηλίας Αβραμίδης 
Όλα ξεκίνησαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, που έτυχε να συγκατοικήσουν δυο γόνοι πολιτικών οικογενειών, εσώκλειστοι σε αυτά τα γνωστά πανεπιστήμια της εσπερίας που παράγουν πολιτικούς για τρίτες χώρες. Εκεί λοιπόν μακριά από τη ζώσα πραγματικότητα της χώρας μας, ανέπτυξαν ένα συνονθύλευμα ιδεών, που αποτελεί από λίγο έως πολύ κοινό στοιχείο των μακράν της χώρας ευρισκομένων πατριωτών μας, με χαρακτηριστικά ένα τον ιδιόμορφο εθνοκεντρισμό, φτωχά ελληνικά και ελλιπή ενσωμάτωση της τοπικής αγγλοκελτικής κουλτούρας.

Εκεί εκκολάπτονται οι προοριζόμενοι να μας κυβερνήσουν. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια όσο εξωφρενική και αν ακούγεται. Μαζί με τα λοιπά φιντανάκια του ντόπιου πολιτικού κατεστημένου εισάγονται και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να αναρριχηθούν άκοπα, όντας μέλη ενός κλειστού ομίλου εξουσίας που αναπαράγεται και συντηρείται.
Είναι απορίας άξιο έως δυσνόητο το πώς ένας κατά τα άλλα τόσο ευφυής λαός, όπως ο ελληνικός, εκλέγει (;) στην κορυφή των δύο κομμάτων εξουσίας πρόσωπα που μας ήρθαν καπέλο. Ειδικά δε η περίπτωση των δύο τελευταίων, με ορατά τα σημάδια ανεπάρκειας ήταν το αποκορύφωμα αυτού του συνεχιζόμενου για δεκαετίες σκηνικού.
Δεν πρέπει να μας παραξενεύει λοιπόν πως κατάφεραν σε μια διετία να οδηγήσουν τη χώρα στο χείλος μιας καταστροφής, από αυτές που συμβαίνουν μια φορά την εκατονταετία.
Ο πρώτος αντιμέτωπος με την κρίση χρέους, θέλησε να πάρει όλη τη δόξα της διάσωσης μόνος του και δεν ζήτησε αυξημένη πλειοψηφία και συναίνεση από τη βουλή στην πρώτη δανειακή σύμβαση. Συνεχίζοντας την οικογενειακή πολιτική παράδοση του λαϊκισμού χάιδεψε τα αυτιά των ψηφοφόρων, (λεφτά υπάρχουν).
Ο δεύτερος, κακέκτυπο συμπεριφοράς του πρώτου, «έπαιξε εν ου παικτοίς». Ασκώντας στείρα αντιπολίτευση, έως του σημείου να απεμπολεί παραδοσιακές αξίες του συντηρητικού χώρου, όπως ο σταθερός φιλοευρωπαϊκός προσανατολισμός, μόνο και μόνο για να γίνει αρεστός . Σε αυτή τη στρατηγική ενέταξε και την αρχική αντιμνημονιακή ρητορική του.
Και όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, τον Νοέμβριο του 2011, «ανέκρουσε πρύμναν». Έκανε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών, αφήνοντας αποσβολωμένους τους ψηφοφόρους του. Όλα στο βωμό του τακτικισμού και του πολιτικαντισμού παλαιάς κοπής.
Και ενώ, άφησε όλο το γήπεδο στο ΣΥΡΙΖΑ, συγχρόνως έθετε επιτακτικά το αίτημα των εκλογών και την ίδια στιγμή διέγραφε σημαντικά στελέχη δημιουργώντας μια κρίσιμη μάζα στελεχών που τελικά συγκρότησαν ένα δεξιό αντιμνημονιακό μέτωπο.
Πράξεις που είναι δείγματα βαλκανικής συμπεριφοράς με χαρακτηριστικά την προχειρότητα, την έλλειψη στρατηγικής, την παντελή απουσία αναλυτικής σκέψης. Δυστυχώς, αυτός είναι ο τρόπος διαχείρισης μειζόνων πολιτικών θεμάτων στη χώρα μας.
Πως μπορεί να εμμένει ο αρχηγός του μεγάλου κόμματος εξουσίας του συντηρητικού χώρου στο αίτημα για εκλογές, χωρίς προηγουμένως ο ίδιος και το επιτελείο των συνεργατών του να έχει σαφή ένδειξη για το αποτέλεσμα;
Όταν από την αρχή του τρέχοντος έτους όλοι οι ενημερωμένα για τα πολιτικά διέγνωσαν ότι το δίλημμα των εκλογών θα είναι το μνημόνιο – αντιμνημόνιο, πως επικεντρώνει την αντιπαράθεση κατά του άλλου συγγενούς κόμματος του ΠΑΣΟΚ που είναι μέσα στο μέτωπο του μνημονίου; (διώξαμε τον Παπανδρέου, τώρα ήρθε η ώρα να φύγει και το ΠΑΣΟΚ, έλεγε).
Ελπίζω πολύ σύντομα να αποβληθεί από το πολιτικό σκηνικό, όπως έγινε και με τον συγκάτοικο του, επειδή η αλληλουχία λανθασμένων χειρισμών του έθεσε σε κίνδυνο τη υπόσταση της χώρας μας. Το ότι συρρίκνωσε το κόμμα του είναι ήσσονος σημασίας συγκρινόμενο με τη ζημιά που προκαλείται στην Ελλάδα και τέλος πάντων είναι εσωτερικό ζήτημα των μελών του κόμματος που ηγείται.
Αυτά τα τραγικά λάθη μας οδήγησαν σε αυτή την οδυνηρή συγκυρία που είναι ένα μίγμα ύφεσης της οικονομίας στο αποκορύφωμα, ακυβερνησίας και πόλωσης.
Όταν η κυβέρνηση συνεργασίας με επικεφαλής τον κ. Λουκά Παπαδήμο ολοκλήρωσε τη συμφωνία για τη δεύτερη δανειακή σύμβαση, έφερε στη βουλή τα νομοσχέδια που ήταν για μήνες εκκρεμή, άρχισε να εφαρμόζεται η ηλεκτρονική συνταγογράφηση φαρμάκων με ευεργετικά αποτελέσματα στην μαύρη τρύπα των δαπανών υγείας, ακούσαμε για πρώτη φορά ονόματα φοροφυγάδων, είδαμε για πρώτη φορά κάποιους επώνυμους στη φυλακή, ανακοινώθηκαν φαινόμενα διαφθοράς με συντάξεις κλπ, γιατί να μην την αφήσουμε για ένα εύλογο διάστημα μέχρι να σταθεροποιηθεί η κατάσταση και να πάρει μια ανάσα η χώρα μετά από 2 έτη συνεχούς ρευστότητας αστάθειας και σταθερής επιδείνωσης των πάντων;
Μήπως, μετά την ψήφιση των επειγόντων μέτρων υπό την πίεση των δανειστών μας, με τη διάλυση της κυβέρνησης συνεργασίας αποφεύχθηκε η ψήφιση των ουσιαστικών νόμων μεταρρύθμισης που δεν μας υποχρεώνει η τρόικα, όπως η άρση κάθε είδους περιορισμών στην άσκηση επαγγελμάτων σε όσους έχουν τα τυπικά προσόντα, ο έλεγχος των δαπανών του κράτους, η περιστολή των προνομίων των βουλευτών, η επιτάχυνση της απονομής δικαιοσύνης, η φορολόγηση των μεγάλων εισοδημάτων και η πάταξη της φοροδιαφυγής στην πράξη;
Τελικά μπορεί να απαντηθεί το ερώτημα γιατί βάλλεται εν τη γενέσει της τόσο απροκάλυπτα κάθε προσπάθεια ελέγχου της κομματικής μηχανής που λεηλατεί το κράτος μαζί με τους ελάχιστους μεταπράτες που παριστάνουν το οικονομικούς παράγοντες της χώρας;
Ερχόμαστε τώρα στο κερασάκι της τούρτας:
Στον αντίποδα της κατάρρευσης του σάπιου πολιτικού καταστημένου των δυο κομμάτων εξουσίας, δόθηκε στην αριστερά η ευκαιρία μετά από 24 έτη, τόσα πέρασαν από το 1989, να βγει στο προσκήνιο με σημαία της την αντιμνημονιακή ρητορεία.
Προτάθηκε για να σωθεί η παρτίδα να αποκτήσει η χώρα για πρώτη φορά έναν πρωθυπουργό προερχόμενο από την αριστερά. Με εντελώς αποδυναμωμένα τα δύο κόμματα εξουσίας, ο επικεφαλής πρωθυπουργός θα είχε την ευχέρεια επιλογής δικών του προσώπων σε σημαντικά υπουργεία και χειρισμών που σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα θα έδειχναν το άλλο πρόσωπο της εξουσίας: αυτό που βελτιώνει την ποιότητα της δημοκρατίας, απονέμει δικαιοσύνη, φορολογεί τους έχοντες, πατάσσει τη διαφθορά, νομοθετεί ένα πιο αντιπροσωπευτικό εκλογικό σύστημα, σπάει τους κομματικούς στρατούς που λεηλατούν το δημόσιο κλπ.
Αν κάποιος έχει ξεκάθαρους στόχους και τους πιστεύει στοιχειωδώς σε αυτά που για δεκαετίες προβάλει οφείλει να προχωρήσει. Μπορεί να μη δικαιωθεί αμέσως, αλλά σε βάθος χρόνου σίγουρα. Η μικροκοματικοί υπολογισμοί είναι ένδειξη έλλειψης οράματος. Το ότι αρνήθηκε ο κ. Κουβέλης τη θέση του πρωθυπουργού της χώρας είναι μια μοναδική ευκαιρία που δεν θα ξαναυπάρξει για πολλά χρόνια.
Για τον έτερο καπαδόκη, τον κ. Τσίπρα, έχω να πω τα εξής: Γαλουχημένος από τη θητεία του στη «μεγάλη του γένους σχολή», έμαθε καλά πώς να γίνεται ευχάριστος, αφήνοντας να αιωρούνται οι πεζοί υπολογισμοί για το βιωσιμότητα των προτάσεων του.
Αυτού του είδους οι δοξασίες που στηρίζονται σε θολά σενάρια και συνοδεύονται από δαιμονοποίηση δεν κρατάνε πολύ. Συνήθως ατονούν όταν κλείνει ο κύκλος της «αταξίας του συστήματος». Θα δούμε στις εκλογές του Ιουνίου πόση δυναμική θα τους μείνει. Το δίλημμα της ακυβερνησίας είναι πιο βαρύ από αυτό του μνημονίου. Η προσδοκία κυβέρνησης με απόλυτη πλειοψηφία της παράταξής του ΣΥΡΙΖΑ είναι μακρινό σενάριο ακόμη και σε αυτή την ιδιαίτερη συγκυρία.
Σε όλο αυτό το γίγνεσθαι με την κρίση χρέους και τις ετερόκλητες αναλύσεις που ανακοινώνονται από διεθνείς πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους, υπάρχει η εξής κοινή ομολογία: ότι η λύση του προβλήματος του χρέους της Ελλάδας θα είναι πολιτική. Δηλαδή δεν είναι δυνατόν να πληρωθεί το χρέος της Ελλάδος και δεν θα πληρωθεί. Σε αυτό το πλαίσιο είναι ενταγμένη και η οικονομική στήριξη, που δείχνει εν ολίγοις και τον διεθνή χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης που άρχισε το 2008 με την κατάρρευση των μεγάλων τραπεζών της δύσης και την ανάληψη των δαπανών διάσωσης του τραπεζικού συστήματος από τα κράτη, με όλα τα συνεπακόλουθα που βλέπουμε στις χώρες της Μεσογείου και τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που συμβαίνουν σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γής. Είναι φανερό ότι έτοιμη συνταγή δεν υπάρχει.
Ποια είναι η επιλογή μας ως χώρα σε αυτό το γίγνεσθαι; Να ακολουθήσουμε τον μοναχικό δρόμο της Βόρειας Κορέας, της Κούβας και της Βενεζουέλας, ή σεβόμενοι την προνομιακή ένταξή μας στο διεθνή καταμερισμό δυνάμεων να διαπραγματευτούμε με αυτούς που συμπορευόμαστε, έστω και αν εντασσόμαστε στις παρυφές αυτού που αντιπροσωπεύει η Ευρώπη;
Στις εκλογές του Ιουνίου τα δεδομένα διαφοροποιούνται. Το δίλημμα μνημόνιο – αντιμνημόνιο εξέλαβε τη μορφή Ευρώπη ή όχι και δραχμή ή ευρώ. Συγχρόνως τέθηκε ένα νέο σοβαρότερο δίλημμα: ακυβερνησία ή σταθερότητα. Πιστεύω ότι το τελευταίο θα βαρύνει περισσότερο την πρόθεση ψήφου και θα συρρικνώνει τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, που δεν συνεργάστηκαν σε αυτή την ευνοϊκή για αυτές συγκυρία για να αποκτήσει η χώρα κυβέρνηση. Το πουλάκι πέταξε.
Ελπίζω αυτές οι διδακτικές εκλογές να είναι η αρχή εξελίξεων που θα οδηγήσουν τη χώρα σε μια καλύτερη δημοκρατία, σε μια πιο ανοικτή κοινωνία που δίνει ευκαιρίες σε όλους και αμείβει του ικανούς και όσους προσπαθούν. Αυτή είναι η προσδοκία μας η οποία εφόσον αρχίσει να υλοποιείται θα θέσει σε κίνηση όλο αυτό το σημαντικό ανθρώπινο κεφάλαιο που διαθέτει αυτή η χώρα με την παροχή ευκαιριών απασχόλησης και ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας. Υπάρχουν βιώσιμες εναλλακτικές πολιτικές προσανατολισμένες στη μικρή επιχείρηση που μπορεί να στηρίξουν οικονομικά και τις προτάσεις των νέων που σήμερα αναγκάζονται να μεταναστεύσουν, ειδικά αυτές που περιέχουν καινοτόμες ιδέες. Ο μονόδρομος των λεγομένων μεγάλων έργων είναι η οδός της διαπλοκής, της τσιμεντοποίησης και της καταστροφής του περιβάλλοντος.