Η κρίση στην Ευρωζώνη, είναι μια τραπεζική κρίση, η οποία πήρε τη μορφή κρίσης χρέους, κρίσης των κρατών, και σήμερα κινδυνεύουμε, η κρίση αυτή να μετεξελιχθεί σε κρίση δημοκρατίας. Ωστόσο, η κρίση αναδεικνύει και τη γνώση για την κρίση ή την έλλειψη γνώσης. Άρα, αν δεν έχουμε τη γνώση για την κρίση, διερωτώμεθα πώς ταυτόχρονα μπορούμε να υιοθετήσουμε θεραπείες για την κρίση. Η Ευρώπη άργησε να αντιδράσει.
Δεν μπόρεσε, δεν ήθελε, δε νοιάστηκε να καταλάβει το μέγεθος της κρίσης και τις επιπτώσεις της. Σε σχέση με την Ελλάδα, αρκετές ευρωπαϊκές ηγεσίες αναλώθηκαν σε απαξιωτικά , συνθηματολογικά σχόλια, με εσωτερικό ακροατήριο, ενώ οι πολιτικές που υιοθετήθηκαν ήταν συνήθως πολιτικές που τα ίδια τα γεγονότα προηγουμένως, είχαν ξεπεράσει ενώ συχνά είχαν το χαρακτήρα τιμωρίας για μια χώρα , η οποία για χρόνια έζησε πάνω από τις δυνάμεις της, με τις δικές της "αμαρτίες". Το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση προσπάθησε να αντιμετωπίσει και ως ένα βαθμό το πέτυχε, την όξυνση των διαρθρωτικών αδυναμιών της χώρας, στη δίνη μιας παγκόσμιας κρίσης. Η συγκυρία ασφαλώς δεν μας ευνόησε. Όμως ταυτόχρονα, υπήρξαν λάθη, αστοχίες , καθυστερήσεις, παραλείψεις και από την πλευρά μας. Κανένας ωστόσο δεν αμφισβητεί ότι έγιναν προσπάθειες. Προσπάθειες όμως με κόστος για την κοινωνία, επώδυνες για την ελληνικό λαό, για να κρατηθεί η χώρα όρθια. Παρ' όλα αυτά , σήμερα, η κατάσταση στη χώρα είναι τραγική. Οι άστεγοι πληθαίνουν, οι πολίτες υποφέρουν , η ανεργία καλπάζει, η κοινωνία σβήνει.
Οι πολίτες καλούνται να πληρώσουν την κρίση. Την κρίση εκείνων που την προκάλεσαν και η οποία έπληξε με σφοδρότητα την Ελλάδα. Αυτή την ώρα στη χώρα μας, υπάρχουν περισσότεροι ναυαγοί παρά ναύτες. Κοινωνικοποιούνται οι απώλειες και ιδιωτικοποιούνται τα κέρδη. Ο πολίτης διαισθάνεται ότι πίσω από τη συζήτηση και την απειλή της χρεοκοπίας , έχουν κρυφτεί οι διαδικασίες μιας άγριας ανακατανομής εισοδήματος και πλούτου από την πλειονότητα σε μικρές μειοψηφίες. Από
την Ελλάδα στο εξωτερικό. Η αίσθηση ότι οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι είναι διάχυτη. Η ψαλίδα μεγαλώνει, η μεσαία τάξη συνθλίβεται, η περιφέρεια μαραζώνει.
Ταυτόχρονα το κοινωνικό κράτος καταρρέει. Και ο πολίτης αφήνεται στη μοίρα του ανυπεράσπιστος , βορρά σε κάθε είδους συμφέροντα και ιδιοτελείς επιδιώξεις. Οι πολίτες όμως θέλουν εξηγήσεις. Γιατί φτάσαμε στην κατάρρευση; Γιατί φτάσαμε στην εξαθλίωση; Ποιοί ωφελούνται ακόμα και σήμερα από την κρίση; Ποιοί κερδοσκοπούν σε βάρος του ελληνικού λαού; Και η πολιτική ; Τί κάνει για όλα αυτά; Η πολιτική που φαίνεται αδύναμη να αντιδράσει στην κυριαρχία των αγορών. Δυστυχώς, η
πολιτική κρίση προηγήθηκε της οικονομικής αφού, αυτή ήταν η κύρια αιτία αναπαραγωγής κρισιακών φαινομένων σε κάθε τομέα της ελληνικής πραγματικότητας. Τα κόμματα λοιπόν μετεωρίζονται στη δίνη αυτής της κρίσης . Παρακολουθούν ρυτιδιασμένα μια κοινωνία που φαίνεται ότι τα έχει εδώ
και καιρό ξεπεράσει. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί ,σχεδόν αμήχανο, να παρακολουθεί τις εξελίξεις. Χωρίς καθαρό λόγο, με πρόσωπα τα οποία συχνά δίνουν την εντύπωση ότι προηγείται το προσωπικό από το εθνικό, το ατομικό από το συλλογικό εκφράζοντας αρκετές φορές, δυστυχώς, μια παρακμή και ένα μουχλιασμένο κομματικό παρελθόν. Είναι γεγονός . Ανεχθήκαμε εστίες διαφθοράς και πελατειακής αχαλίνωσης. Ανεχθήκαμε κομματικούς μηχανισμούς με στελεχιακή ένδεια. Ανεχθήκαμε κομματικούς υπουργούς χωρίς ίχνος αναφοράς στην κοινωνία και τον επαγγελματικό στίβο. Παράλληλα μετατρέψαμε το συνδικαλισμό σε επαγγελματική καριέρα , σε σκαλοπάτι για πολιτικές φιλοδοξίες που αγγίζουν το Κοινοβούλιο και τους υπουργικούς θώκους. Το ΠΑΣΟΚ όμως ήταν εκείνο , που κάθε φορά άνοιγε δρόμους. Πήρε επάνω του την κοινωνία και πορεύθηκε μαζί της για χρόνια. Έτσι και τώρα , έχει ιστορική ευθύνη που απορρέει από τη δημοκρατική του πορεία και ταυτότητα να προχωρήσει μπροστά .Να ξαναγίνει ο θετικός πρωταγωνιστής της πολιτικής ζωής, πολιτικά επαναπροσδιοριζόμενο, ιδεολογικά εμπλουτισμένο και οργανωτικά ανασυγκροτημένο, όπως οι καταστάσεις του σήμερα απαιτούν. Όμως για να συμβεί αυτό , θα πρέπει να δούμε τί έφταιξε και οδηγηθήκαμε στο σημερινό αδιέξοδο. Να κοιταχτούμε κατάματα και να συζητήσουμε με τους πολίτες πώς και γιατί, ένα σοσιαλιστικό κόμμα τα τελευταία χρόνια ακολούθησε μια πολιτική με νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά. Να εξηγήσουμε στον κόσμο , πώς και γιατί ξεφύγαμε από αξίες και αρχές που είχαν ως προτεραιότητα τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Αν δε μιλήσουμε για αυτή τη διολίσθηση, η οποία ξεκίνησε από τα μέσα , περίπου, της δεκαετίας του 1990, και αν δεν υπάρξουν ειλικρινείς απαντήσεις, δεν θα μάς πιστεύει κανείς. Εκπέμψαμε μπερδεμένο στίγμα, φέραμε τους φίλους μας σε σύγχυση , την κοινωνία σε απόγνωση ώστε να μην ξέρουν τί πιστεύουν και γιατί να αγωνιστούν. Ο δρόμος είναι ανηφορικός . Δεν είναι εύκολο το ΠΑΣΟΚ, από τη μία στιγμή στην άλλη να βρεθεί σε τροχιά ανάκαμψης. Όμως χρειάζεται να βρεθούμε ξανά, δίπλα στον πολίτη. Να τον ακούσουμε. Να ακούσουμε το φόβο του, το άγχος του , να αντέξουμε την οργή του. Κυρίως την οργή του.
Οι πολίτες καλούνται να πληρώσουν την κρίση. Την κρίση εκείνων που την προκάλεσαν και η οποία έπληξε με σφοδρότητα την Ελλάδα. Αυτή την ώρα στη χώρα μας, υπάρχουν περισσότεροι ναυαγοί παρά ναύτες. Κοινωνικοποιούνται οι απώλειες και ιδιωτικοποιούνται τα κέρδη. Ο πολίτης διαισθάνεται ότι πίσω από τη συζήτηση και την απειλή της χρεοκοπίας , έχουν κρυφτεί οι διαδικασίες μιας άγριας ανακατανομής εισοδήματος και πλούτου από την πλειονότητα σε μικρές μειοψηφίες. Από
την Ελλάδα στο εξωτερικό. Η αίσθηση ότι οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι είναι διάχυτη. Η ψαλίδα μεγαλώνει, η μεσαία τάξη συνθλίβεται, η περιφέρεια μαραζώνει.
Ταυτόχρονα το κοινωνικό κράτος καταρρέει. Και ο πολίτης αφήνεται στη μοίρα του ανυπεράσπιστος , βορρά σε κάθε είδους συμφέροντα και ιδιοτελείς επιδιώξεις. Οι πολίτες όμως θέλουν εξηγήσεις. Γιατί φτάσαμε στην κατάρρευση; Γιατί φτάσαμε στην εξαθλίωση; Ποιοί ωφελούνται ακόμα και σήμερα από την κρίση; Ποιοί κερδοσκοπούν σε βάρος του ελληνικού λαού; Και η πολιτική ; Τί κάνει για όλα αυτά; Η πολιτική που φαίνεται αδύναμη να αντιδράσει στην κυριαρχία των αγορών. Δυστυχώς, η
πολιτική κρίση προηγήθηκε της οικονομικής αφού, αυτή ήταν η κύρια αιτία αναπαραγωγής κρισιακών φαινομένων σε κάθε τομέα της ελληνικής πραγματικότητας. Τα κόμματα λοιπόν μετεωρίζονται στη δίνη αυτής της κρίσης . Παρακολουθούν ρυτιδιασμένα μια κοινωνία που φαίνεται ότι τα έχει εδώ
και καιρό ξεπεράσει. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί ,σχεδόν αμήχανο, να παρακολουθεί τις εξελίξεις. Χωρίς καθαρό λόγο, με πρόσωπα τα οποία συχνά δίνουν την εντύπωση ότι προηγείται το προσωπικό από το εθνικό, το ατομικό από το συλλογικό εκφράζοντας αρκετές φορές, δυστυχώς, μια παρακμή και ένα μουχλιασμένο κομματικό παρελθόν. Είναι γεγονός . Ανεχθήκαμε εστίες διαφθοράς και πελατειακής αχαλίνωσης. Ανεχθήκαμε κομματικούς μηχανισμούς με στελεχιακή ένδεια. Ανεχθήκαμε κομματικούς υπουργούς χωρίς ίχνος αναφοράς στην κοινωνία και τον επαγγελματικό στίβο. Παράλληλα μετατρέψαμε το συνδικαλισμό σε επαγγελματική καριέρα , σε σκαλοπάτι για πολιτικές φιλοδοξίες που αγγίζουν το Κοινοβούλιο και τους υπουργικούς θώκους. Το ΠΑΣΟΚ όμως ήταν εκείνο , που κάθε φορά άνοιγε δρόμους. Πήρε επάνω του την κοινωνία και πορεύθηκε μαζί της για χρόνια. Έτσι και τώρα , έχει ιστορική ευθύνη που απορρέει από τη δημοκρατική του πορεία και ταυτότητα να προχωρήσει μπροστά .Να ξαναγίνει ο θετικός πρωταγωνιστής της πολιτικής ζωής, πολιτικά επαναπροσδιοριζόμενο, ιδεολογικά εμπλουτισμένο και οργανωτικά ανασυγκροτημένο, όπως οι καταστάσεις του σήμερα απαιτούν. Όμως για να συμβεί αυτό , θα πρέπει να δούμε τί έφταιξε και οδηγηθήκαμε στο σημερινό αδιέξοδο. Να κοιταχτούμε κατάματα και να συζητήσουμε με τους πολίτες πώς και γιατί, ένα σοσιαλιστικό κόμμα τα τελευταία χρόνια ακολούθησε μια πολιτική με νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά. Να εξηγήσουμε στον κόσμο , πώς και γιατί ξεφύγαμε από αξίες και αρχές που είχαν ως προτεραιότητα τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Αν δε μιλήσουμε για αυτή τη διολίσθηση, η οποία ξεκίνησε από τα μέσα , περίπου, της δεκαετίας του 1990, και αν δεν υπάρξουν ειλικρινείς απαντήσεις, δεν θα μάς πιστεύει κανείς. Εκπέμψαμε μπερδεμένο στίγμα, φέραμε τους φίλους μας σε σύγχυση , την κοινωνία σε απόγνωση ώστε να μην ξέρουν τί πιστεύουν και γιατί να αγωνιστούν. Ο δρόμος είναι ανηφορικός . Δεν είναι εύκολο το ΠΑΣΟΚ, από τη μία στιγμή στην άλλη να βρεθεί σε τροχιά ανάκαμψης. Όμως χρειάζεται να βρεθούμε ξανά, δίπλα στον πολίτη. Να τον ακούσουμε. Να ακούσουμε το φόβο του, το άγχος του , να αντέξουμε την οργή του. Κυρίως την οργή του.
--Χρειάζονται νέες πολιτικές και νέα πρόσωπα που δεν θα παραπέμπουν στο παρελθόν, που δεν θα είναι ταυτισμένα με καταστάσεις που προκαλούν αρνητικούς συνειρμούς, που προκάλεσαν την κοινωνία με τη συμπεριφορά τους.
--Χρειάζονται απτά δείγματα στους πολίτες ότι το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα εξουσίας, καταπολεμά σοβαρά τη διαφθορά και δεν θωπεύει ή τιμωρεί για τα μάτια του κόσμου, αυτούς που επιχείρησαν να " παίξουν " με τον ιδρώτα του ελληνικού λαού. Είναι γνωστό βέβαια ότι η διαφθορά της εξουσίας δεν αποτελεί περιστασιακό φαινόμενο, είναι λοίμωξη δυσκόλως ιάσιμη, μεταμορφώνει χρηστούς σε ανήθικους και δυστυχώς πολλές φορές όσους αντιστέκονται σ' αυτήν, η εξουσία προσπαθεί να τους παραμερίσει, να τους αγνοεί, να τους εκδιώξει, η και να τους αναγκάσει να αποχωρήσουν. Τέρμα όμως η ατιμωρησία.
--Απαιτείται επίσης, σοβαρή πολιτική βούληση για το χτύπημα της φοροδιαφυγής. Επιτέλους να πληρώσουν και αυτοί που ως τώρα δεν έχουν πληρώσει τίποτα, ενώ ήταν παρόντες στην εποχή της χυδαίας οικονομίας , παρόντες σε κάθε μεγάλο φαγοπότι. Αν δεν κατανοήσουμε ότι η διαφθορά και η φοροδιαφυγή είναι οι δύο βασικές αιτίες που μας έφεραν στην κατάσταση αυτή, τότε δεν έχουμε ακόμη καταλάβει τίποτα.
--Τέλος, ας μιλήσουμε σοβαρά για το κοινωνικό κράτος. Σήμερα ο πολίτης αισθάνεται αδύναμος, αβοήθητος, με ένα κράτος εχθρικό απέναντί του. Συχνά αντιμέτωπος με ένα κράτος βαμπίρ , Φρανκενστάιν που θέλει να τού πάρει ακόμα και το τελευταίο του ευρώ. Κράτος όμως , χωρίς πολίτες δεν υπάρχει. Ας το καταλάβουμε αυτό.
--Χρειάζεται λοιπόν η επανίδρυση του κοινωνικού κράτους. Ένα κοινωνικό κράτος που εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και η υπονόμευσή του άρχισε από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 , για να φθάσουμε στη σημερινή κατάρρευσή του. Δυστυχώς, σήμερα συντελείται ο μαζικός θάνατος της μεσαίας τάξης. Χωρίς ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος, είμαστε καταδικασμένοι ως κοινωνία, καταδικασμένοι πολίτες σε μια έρημη χώρα.
--Χρειάζεται λοιπόν, μια νέα ιδρυτική διακήρυξη που να τα εμπεριέχει όλα
αυτά. Μία νέα διακήρυξη που θα εξηγεί ποιός είναι ο νέος στόχος , ποιό είναι το νέο όραμα, ποιά είναι η νέα κατεύθυνση. Το ΠΑΣΟΚ στα 37 του χρόνια, μπορεί να πρωταγωνιστήσει για άλλη μία
φορά και να δώσει αυτό τις απαντήσεις. Απαντήσεις που όμως σίγουρα θα είναι εμπλουτισμένες με περισσότερη Δημοκρατία και περισσότερη Αγάπη και Αλληλεγγύη για τον Άνθρωπο.
--Χρειάζονται απτά δείγματα στους πολίτες ότι το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα εξουσίας, καταπολεμά σοβαρά τη διαφθορά και δεν θωπεύει ή τιμωρεί για τα μάτια του κόσμου, αυτούς που επιχείρησαν να " παίξουν " με τον ιδρώτα του ελληνικού λαού. Είναι γνωστό βέβαια ότι η διαφθορά της εξουσίας δεν αποτελεί περιστασιακό φαινόμενο, είναι λοίμωξη δυσκόλως ιάσιμη, μεταμορφώνει χρηστούς σε ανήθικους και δυστυχώς πολλές φορές όσους αντιστέκονται σ' αυτήν, η εξουσία προσπαθεί να τους παραμερίσει, να τους αγνοεί, να τους εκδιώξει, η και να τους αναγκάσει να αποχωρήσουν. Τέρμα όμως η ατιμωρησία.
--Απαιτείται επίσης, σοβαρή πολιτική βούληση για το χτύπημα της φοροδιαφυγής. Επιτέλους να πληρώσουν και αυτοί που ως τώρα δεν έχουν πληρώσει τίποτα, ενώ ήταν παρόντες στην εποχή της χυδαίας οικονομίας , παρόντες σε κάθε μεγάλο φαγοπότι. Αν δεν κατανοήσουμε ότι η διαφθορά και η φοροδιαφυγή είναι οι δύο βασικές αιτίες που μας έφεραν στην κατάσταση αυτή, τότε δεν έχουμε ακόμη καταλάβει τίποτα.
--Τέλος, ας μιλήσουμε σοβαρά για το κοινωνικό κράτος. Σήμερα ο πολίτης αισθάνεται αδύναμος, αβοήθητος, με ένα κράτος εχθρικό απέναντί του. Συχνά αντιμέτωπος με ένα κράτος βαμπίρ , Φρανκενστάιν που θέλει να τού πάρει ακόμα και το τελευταίο του ευρώ. Κράτος όμως , χωρίς πολίτες δεν υπάρχει. Ας το καταλάβουμε αυτό.
--Χρειάζεται λοιπόν η επανίδρυση του κοινωνικού κράτους. Ένα κοινωνικό κράτος που εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και η υπονόμευσή του άρχισε από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 , για να φθάσουμε στη σημερινή κατάρρευσή του. Δυστυχώς, σήμερα συντελείται ο μαζικός θάνατος της μεσαίας τάξης. Χωρίς ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος, είμαστε καταδικασμένοι ως κοινωνία, καταδικασμένοι πολίτες σε μια έρημη χώρα.
--Χρειάζεται λοιπόν, μια νέα ιδρυτική διακήρυξη που να τα εμπεριέχει όλα
αυτά. Μία νέα διακήρυξη που θα εξηγεί ποιός είναι ο νέος στόχος , ποιό είναι το νέο όραμα, ποιά είναι η νέα κατεύθυνση. Το ΠΑΣΟΚ στα 37 του χρόνια, μπορεί να πρωταγωνιστήσει για άλλη μία
φορά και να δώσει αυτό τις απαντήσεις. Απαντήσεις που όμως σίγουρα θα είναι εμπλουτισμένες με περισσότερη Δημοκρατία και περισσότερη Αγάπη και Αλληλεγγύη για τον Άνθρωπο.
Λόγια... λόγια... λόγια! Λόγια παχιά, λόγια κούφια. Άραγε σε βοηθούν, Φραγγίδη, να καθησυχάσεις τη συνείδησή σου ή πιστεύεις ότι με κάτι τέτοια φούμαρα θα κάνεις τους Κιλκισιώτες να ξεχάσουν το πόσο ''κοντά στον άνθρωπο'' στάθηκε το ΠΑΣΟΚ κι εσύ προσωπικά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνέβαλες κι εσύ ώστε ''οι άστεγοι να πληθαίνουν, οι πολίτες να υποφέρουν , η ανεργία να καλπάζει, η κοινωνία να σβήνει''. Συνέβαλες κι εσύ στο ''μαζικό θάνατο της μεσαίας τάξης''. Δε θέλουμε λοιπόν από σας ''περισσότερη Δημοκρατία και περισσότερη Αγάπη και Αλληλεγγύη για τον Άνθρωπο''. Ήδη αυτή που μας δώσατε μας αρκεί. Εκείνο που θέλουμε από σας είναι να ξεκουμπιστείτε. Και όταν κυκλοφορείτε ανάμεσά μας να σκύβετε το κεφάλι από ντροπή!