Η «ΓΝΩΜΗ» ΣΥΖΗΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Γράφει ο Βασίλης Κωνσταντινίδης


Νωρίς το απόγευμα προσγειώθηκε το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο Σένεφελτ του Βερολίνου. Το θερμόμετρο έδειχνε 18 βαθμούς. Μια ζέστη ημέρα μας περίμενε και το μετεωρολογικό δελτίο έλεγε πως έτσι θα συνεχισθεί όλη την εβδομάδα. Κάτι που μας άρεσε πολύ, αν σκεφθείτε πως την προηγούμενη φορά που ήμασταν στο Βερολίνο το θερμόμετρο έδειχνε  -10 βαθμούς. Ο ταξιτζής, ένας ευγενικός ινδός, μόλις του είπαμε πως είμαστε Έλληνες και την περιοχή που θέλουμε να πάμε μας πρότεινε να επισκεφθούμε ένα ελληνικό κατάστημα, το οποίο απέχει 200 μέτρα από τον τόπο προορισμού μας. Στη διάρκεια της διαδρομής μας μίλησε με θερμά λόγια για τους Έλληνες και την Ελλάδα κα σημείωσε με έμφαση πως είναι βέβαιος πως θα ξεπεράσουμε την κρίση, άλλωστε τόνισε την ίδια κρίση περνούν πολλές χώρες. Η κρίση είναι κρίση του συστήματος μας είπε και όχι των χωρών. Η ίδια η Γερμανία είναι μια χρεωμένη χώρα και τα μέτρα που παίρνετε τώρα στην Ελλάδα εδώ έχουν παρθεί πριν μερικά χρόνια.  Στο μεταξύ φθάσαμε στον προορισμό μας. Οδηγώντας στη λεωφόρο «Χάζενχεϊτε» σταμάτησε για μια στιγμή μπροστά στο ελληνικό κατάστημα και μας το έδειξε.  Μια μεγάλη οβάλ ταμπέλα με ελληνικά γράμματα φιγουράριζε στην είσοδο με την ονομασία «ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ». Το κατάστημα αυτό δεν μου ήταν άγνωστο και στην πραγματικότητα λειτουργεί σαν καφενείο -  ουζερί. Βρίσκεται σε κεντρικό σημείο και είναι κοντά στην γνωστή πλατεία «Χέρμανπλατζ».

Στο 92 νούμερο μας περίμενε ο Χρήστος, κιλκισιώτης συνταξιούχος δάσκαλος, του οποίου ήμασταν καλεσμένοι. Σε δυο μέρες θα γιόρταζε τα 75. γενέθλια του. Αφού τακτοποιήσαμε τις αποσκευές μας τα είπαμε πίνοντας τον καφέ. Στη συνέχεια ακολούθησε η πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία και πρόποση με ελληνικό τσίπουρο για το καλωσόρισμα. Με την ευκαιρία τον ενημέρωσα για την ηλεκτρονική έκδοση της «Γνώμης», την έντυπη «Γνώμη»  την γνωρίζει, και του ζήτησα να επισκεφθούμε το ελληνικό καφενείο και να συζητήσουμε με τους συμπατριώτες μας.

Την επόμενη μέρα πήγαμε στο καφενείο. Ο δάσκαλος είναι γνωστός σε όλους, ορισμένους τους γνώριζα και εγώ, μάλιστα με τον Μιχάλη τον ηπειρώτη γνωριζόμαστε από το 1972, όταν πρωτοπήγα στο Βερολίνο. Τους ενημερώσαμε για την «Γνώμη» ηλεκτρονική και έντυπη. Έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρων και παρατήρησαν πως τελικά την αλήθεια καλύτερα την πληροφορούνται από τις επαρχιακές εφημερίδες παρά από τα μεγάλα συγκροτήματα που στην πραγματικότητα σκοπιμότητες και τα δικά τους συμφέροντα εξυπηρετούν.   Όπως αναμενόταν άρχισαν να ρωτάνε για την Ελλάδα. Την πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση και διερωτόντουσαν τι θα γίνει.  Οπότε ο Παναγιώτης, ένας ζωηρός Θεσσαλός, παίρνει τον λόγο. 

Τι ρωτάτε  που θα πάει η κατάσταση, δεν το βλέπετε. Οδηγούν τον λαό στην φτώχεια, αυτόν χρεοκοπούν. Τον έχουν ρημάξει. Άλλοι κλέβουν και άλλοι την πληρώνουν. Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. Φως φανάρι.

Έχει δίκιο ο Παναγιώτης, ας κλείσουν και κάποιον μέσα, λέει ο Παύλος.

Ελάτε ρε παιδιά και τι να κάνει η κυβέρνηση, παρέλαβε μια χρεοκοπημένη χώρα. Δεν βλέπετε προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Δίκιο έχεις βρε Μιχάλη. Αλλά ας τα πάρει από αυτούς που τα έφαγαν.

Πες τους βρε πατριώτη ότι μαζί δημιούργησαν το χρέος. Εναλλάξ κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια. Βαρεθήκαμε να ακούμε για «άδεια ταμεία», «καμένη γη» και χρέη.

Ανάβουν τα πνεύματα, ζωηρεύει η κουβέντα, ακούγονται πολλές και διαφορετικές απόψεις. Μέσα από όλη αυτήν την συζήτηση διακρίνει κανείς την αγωνία για την πατρίδα. Στη συνέχεια ρωτάνε να μάθουν ποια είναι η «Γνώμη», με ποια θέματα ασχολείται και πως τα βγάζει πέρα στις σημερινές δύσκολες συνθήκες. Στη παρέα προστίθεται και ο ιδιοκτήτης του καταστήματος, ο οποίος σημειώνει με νόημα:

Κύριε μην νομίζετε πως και στην αναπτυγμένη Γερμανία πως οι εργαζόμενοι περνάν καλλίτερα. Και εδώ ασταμάτητα, εδώ και χρόνια παίρνονται μια σειρά μέτρα πάντα εις βάρος μας.

Ωστόσο να σας πω, πως εμείς οι μετανάστες αγαπάμε και σκεφτόμαστε την πατρίδα μας, παρότι αυτή πολλές φορές μας πικραίνει. Ευχόμαστε γρήγορα η πατρίδα μας να βγει από αυτήν την δύσκολη θέση. Αυτά σας παρακαλώ να τα μεταφέρετε στην εφημερίδα σας. Και κάτι ακόμα διαπίστωσα την τελευταία φορά που ήμουνα στην πατρίδα ρατσισμό ενάντια στους ξένους και ιδιαίτερα ενάντια στους Αλβανούς. Μην ξεχνάτε, πάρα πολύ Έλληνες είναι μετανάστες σε ξένες χώρες, όπως εμείς. Μην το ξεχνάτε.

Καθίσαμε αρκετές ώρες και συζητήσαμε πολλά και διάφορα θέματα.  Οι συμπατριώτες μας πεθαίνουν να συζητούν για Ελλάδα. Φαίνετε από την πρώτη στιγμή πως τους λείπει.

Χαιρετηθήκαμε με όλους και ήμασταν έτοιμοι να αποχωρήσουμε, όταν ο Μιχάλης με σταμάτησε και μου είπε:

Βασίλη θα τα πούμε αύριο στα γενέθλια του δάσκαλου στο εξοχικό του. Είμαστε καλεσμένοι όλοι.