Ρέμβη

Του Κώστα Μπούζα
Η ρέμβη είναι η καταφυγή μας. Είναι εκείνη εκεί η μυστική γωνία του νου και της ψυχής, που δραπετεύουμε σαν αρχίζει να μας πνίγει τούτη η πολύβουη και πολυάνθρωπη ερημιά. Ο «Μυστικός Κήπος» μας. Μια μεταφυσική Εδέμ. Ένα παράλληλο Σύμπαν, αποκλειστικό. Μια Ουτοπία.

Ίσως και να ‘ναι το αποτέλεσμα μιας στοργικής Θείας Πρόνοιας, αυτή η ευλογημένη ικανότητα αποστασιοποίησης από το όποιο «μικρό» και την κάθε ασημαντότητα, και η δημιουργία στη θέση τους μιας θαλερής πραγματικότητας, ακμαίας και σφριγηλής, μα πάνω απ’ όλα απρόσβλητης, λόγω του χαρακτήρα της ως αυστηρά προσωπικής. Ίσως πάλι και να ‘ναι η απάντηση του άνω θρώσκοντος ανθρώπου στην παρακμή των καιρών και στη διαρκή αποδόμηση αξιών και οραμάτων, που οδηγεί, αναπόφευκτα, σε μια ψυχική ερημιά, κι αυτή με τη σειρά της σε μια διαρκώς αυξανόμενη ψυχική εντροπία. Ένα ανάχωμα ενάντια στη συναισθηματική μοναξιά. Μια όαση, σε μια ταχέως επερχόμενη δυστοπία παραίτησης και αδιαφορίας.

Είναι όλα εδώ. Δρώμενα ανεξάρτητα που εκτυλίσσονται στην πάροδο του χρόνου. Μορφές που γεννιούνται διαρκώς, σαν από μια φυσική ανάγκη. Εικόνες, ήχοι, χρώματα. Της φύσης φάσματα να κατακλύζουν καιρούς κι ορίζοντες. Κι εκεί, στο κέντρο, ο Άνθρωπος, να ονειρεύεται σκιρτώντας αρχαίους θεούς, κι έπειτα, ατενίζοντας ψηλά, πολιτείες ιδανικές. Και να στεγάζει μέσα τους τις φωνές του, τα σύμβολά του, φωτεινά ορόσημα, κατευθυντήριες γραμμές. Να πλάθει ύστερα, μ’ αυτά σαν πρώτες ύλες, τους Μύθους του. Και σαν το αιώνια μικρό παιδί να παίζει, σχηματίζοντας μόνος του τα δικά του αθύρματα. Να ξετυλίγει διαρκώς το κουβάρι του Μύθου και να γεννά απ’ το τίποτε ιστορίες. Κι αυτές σιγά σιγά να γιγαντώνονται, να εξελίσσονται, να κερδίζουν συνέχεια, λες και από μια στιγμή κι ύστερα αποκτούν συνείδηση ύπαρξης. Είναι μια παιχνιδιάρα η ψυχή που δεν χορταίνει τα καμώματά της, πασχίζοντας ν’ ανακαλύψει πάνω απ’ όλα τον ίδιο της τον εαυτό.

Κι ο Άνθρωπος, σαν πιο σοφός πλέον που ‘γινε, ξανοίγεται στο νέο τούτο Κόσμο, τον φτιαγμένο από οράματα και όνειρα. Τις εικόνες του κρατά πλαισιωμένες σ’ έναν τοίχο μυστικό, στα βάθη της καρδιάς του. Τις ανεπαίσθητες, αόρατές του πράξεις, εκεί που υπάρχει γι’ άλλους το απόλυτο κενό.

Ναι, ο Άνθρωπός μας έχει πλέον αποκτήσει τους ψυχικούς του αυτοματισμούς. Η θλίψη, η πίκρα, η πεζότητα, η αλλοτρίωση, οι δυσκολίες, ακόμη κι αυτή η ίδια η δυστυχία είναι χωρίς σημασία. Σε κάθε τέτοια περίπτωση, χωρίς κανέναν κόπο, καταφεύγει σε κάποια εξελισσόμενη ιστορία του απ’ όλες αυτές που διαθέτει, όποια του φαίνεται εκείνη την στιγμή η πιο ταιριαστή, ή ίσως και η πιο ελκυστική.

Υπάρχουν ακόμη φορές, που κάποιος δεν αρκείται σε τούτες τις αόρατες κατασκευές του νου. Σαν έχουν αυτές γιγαντωθεί αφύσικα, απεγνωσμένα ζητούν διέξοδο να βρουν. Σαν να ‘ναι ο πόθος τους πλέον ν’ αποκτήσουν σώμα, να «ενσαρκωθούν». Και τότε ο ρεμβαστής μας καταγράφει. Στην αρχή, δειλά, απλές και σκόρπιες λέξεις. Αργότερα, πιο σύνθετα σχήματα, πασχίζοντας να σχεδιάσει ίσως έτσι τους χάρτες των μυστικών του κόσμων. Χάρτες της ψυχής, κι όμως υπαρκτοί, με σάρκα και οστά, ή μάλλον με χαρτί και γράμματα, σύμβολα και σημεία. Κι αυτοί, με την σειρά τους, να δείχνουν νέους δρόμους, νέες διεξόδους, να γεννούν από το πουθενά καινούριες ιστορίες. Κι αυτές με τη σειρά τους να γιγαντώνονται… Δεν έχει τέλος τούτη εδώ η πανδαισία.

Πολλές φορές, όλους αυτούς που έχουν ανακαλύψει το δικό τους μυστικό τόπο καταφυγής, τους έχουν αποκαλέσει με διάφορα ονόματα. Αιθεροβάμονες, φαντασιόπληκτους, ονειροπόλους, αλαφροΐσκιωτους. Άλλες φορές, απλά, παραμυθάδες και ποιητές. Δεν έχουν σημασία οι χαρακτηρισμοί. Το μόνο που έχει σημασία για τον καθένα τους είναι η προσωπική του ρέμβη.

Σιγοψιθυρίζω: Ψηλάφισε η ψυχή μέσα στον κόσμο, τη θέση αυτή να βρει που της ανήκει. Κι αναζητώ. Στον Άνθρωπο, στο Σύμπαν, στην ορατή κι αόρατη πλευρά, στα δαιδαλώδη δώματα του νου. Και σχηματίζω, μέρα τη μέρα, το μυστικό χάρτη της αγαπημένης, ολόδικής μου Ουτοπίας…