Ο ευτυχισμένος κηπουρός

Tου Κώστα Μπούζα
Υπάρχει ένας τόπος, που μου αρέσει συχνά να επισκέπτομαι. Πρόκειται για το μεγάλο πάρκο της πόλης, εκείνο με τον μεγάλο ανθόκηπο στη βόρεια πλευρά του. Η συγκεκριμένη γωνιά είχε τραβήξει την προσοχή μου, πολλά χρόνια πριν. Με είχε εντυπωσιάσει η ποικιλία των φυτών, αλλά και η έμπνευση στους σχηματισμούς και στους χρωματικούς συνδυασμούς τους, κάτι που φανέρωνε ιδιαίτερη επιμέλεια κατά τη φύτευσή τους.

Σε κάποια από τις τελευταίες επισκέψεις μου, συνάντησα τον κηπουρό του πάρκου. Ήταν σχετικά μικρόσωμος και ευκίνητος, με ένα αδιόρατο χαμόγελο μόνιμα χαραγμένο στα χείλη, και με μια περίεργη λάμψη, χαράς θα έλεγα, στα μάτια. Ήταν αλήθεια ότι και εγώ, έχοντας αγαπήσει τον κήπο του, κάπως έτσι τον είχα φανταστεί. Έναν άνθρωπο με ανοιχτή καρδιά και φωτεινό πρόσωπο.

Η πρώτη μου ενέργεια ήταν να τον συγχαρώ για τις δημιουργίες του. Η δεύτερη, να τον ρωτήσω από που αντλεί αυτήν την έμπνευση και τη διάθεση, προκειμένου να φτάσει στα εξαιρετικά αυτά αποτελέσματα. Ποιο ήταν, με άλλα λόγια, το μυστικό της επιτυχίας του.

Τα λόγια του στάθηκαν μια αποκάλυψη για μένα: “Ο κήπος” μου είπε “μοιάζει με την ψυχή του ανθρώπου, και τα φυτά που φυτεύονται – ή τα άγρια που φυτρώνουν μόνα τους – είναι σαν τα συναισθήματα και όλα γενικά τα γεννήματά της. Οφείλουμε, αν θέλουμε να είναι όμορφη, να καλλιεργούμε με προσοχή τα κατάλληλα λουλούδια – συναισθήματα, και να ξεριζώνουμε τα αγριόχορτα – κακές σκέψεις, επιβλαβείς συνήθειες και ολέθριες επιρροές – που την πνίγουν. Έχοντας αυτό στον νου μου, ποτέ δεν είδα τη γη αδιάφορα, αλλά πάντοτε ήταν παρών, μπροστά μου, αυτός ο ζωντανός συμβολισμός”.

Σταμάτησε για λίγο, προσπαθώντας να ξεριζώσει κάποια ζιζάνια με προσοχή, για να μη βλάψει τα φρεκοφυτεμένα φυτά. “Ύστερα” συνέχισε “με ενθουσιάζει το γεγονός ότι δημιουργώ ομορφιά. Το θεωρώ ευλογία. Δεν ξέρω με ποια λόγια να το πω. Να, νοιώθω σαν να υπακούω σε ένα κάλεσμα. Κάποιος – δε θυμάμαι ποιος – έχει πει ότι ο καθένας, στη ζωή, έχει κληθεί για κάποιο έργο. Κάτι που μπορεί να κάνει καλά τέλος πάντων. Αυτό είναι και η αποστολή του επάνω στη γη. Να χαρίσει κι αυτός, με τη σειρά του, αυτό που του έχει χαριστεί, το χάρισμά του δηλαδή. Αυτό μπορεί να είναι το ταλέντο σε κάποια τέχνη, η φροντίδα κάποιου ή κάποιων ανθρώπων, η άδολη προσφορά στην επιστήμη. Οτιδήποτε τέλος πάντων. Προχωρά έτσι τον κόσμο αυτόν, ένα βήμα παραπέρα. Με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος, έχουν πει, γίνεται το χέρι – ή το όργανο αν προτιμάς – του Θεού. Κάνει, λοιπόν, ένα βήμα προς Αυτόν. Κι αν είναι έτσι – που το πιστεύω – τι είναι πιο σημαντικό απ’ αυτό; Ποιος θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικός στόχος στη ζωή, απ’ το πλησίασμα στον Θεό;”.

Το βλέμμα μου έφερε έναν γύρο τα λουλούδια. Πολύχρωμα, ζωηρά, ριγούσαν στο ελαφρύ αεράκι που φυσούσε. Θαρρείς και μπροστά μου εκτυλισσόταν μια μυστική συνομιλία. Ο άνεμος εμψύχωνε με την πνοή του, κι αυτά απαντούσαν με τη χάρη τους.

Για μια στιγμή, τον πρόσεξα να χαμογελά με στοργή. Παράλληλα, έβλεπα στα μάτια του κάτι σαν ενθουσιασμό, σαν επερχόμενη έκρηξη. Διέκρινα να αναδύεται ένας συγκλονισμός, μια ευτυχία. Ένα εκκολαπτόμενο δέος. Μια υποψία επέκτασης του εαυτού του, λες κι ήθελε να τ’ αγκαλιάσει όλα μέσα του και να τα κάνει δικά του – ή να γίνει δικός τους. Να τα νοιώσει και να ταυτιστεί μαζί τους.

Τον χαιρέτησα με μια κίνηση του κεφαλιού και απομακρύνθηκα διακριτικά. Δεν ήθελα να διακόψω τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Γύρισα μόνο και τον ξανακοίταξα από μακριά. Τότε συνειδητοποίησα, σε όλη της την έκταση, τη μεγάλη αλήθεια. Ο άνθρωπος αυτός είχε, πλέον, κατακτήσει την αγάπη και – συνεπώς – το νόημα της ζωής. Ήταν ένας ευτυχισμένος κηπουρός.