Ονειροκρίτης για το εφήμερο

Του Φώτη Μισόπουλου

της Ελένης, και του Κώστα Χαραλαμπίδη. Από τα χρόνια......

''τι κάνεις εδώ'' μου λένε, ''τι να κάνω;'', τους λέω, ''υπερωρίες'' ''και ποιος είσαι;'' ''μάρτυς μου ο Θεός, κύριοι, αν το έμαθα ποτέ''
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ [1]

..............μουσική δωματίου Θα μπορούσε κανείς να κάνει λογοπαίγνιο πάνω σ' αυτό Δίχτυα κάτω από πασχαλιές και σκυλιά νυσταγμένα Σημαδεμένη παρέκκλιση του νόμου στη σκόνη μέσα, που δεν αγγίζει το νερό Η τελετουργία είναι παιχνίδι με το χρόνο Τα ίδια δρώμενα επαναλαμβάνονται συνεχώς κι ο λόγος είναι το απόλυτο ξόρκι που αποκαλύπτει τις σκοτεινές πλευρές των πραγμάτων για να φωνάξει το φως Άκουσα την υγρασία, τη βουβή σιωπή Η αφασία δεν ήταν ο έσχατος ορίζοντας της περιφέρειας και της καρδιάς- κάθομαι, λοιπόν, και συλλογιέμαι πώς η ζωή μας αποχτά αξία, όταν τη διηγούμαι σε κάποιον
Είναι το είδος μουσικής που έχω συχνά στο νου, κάποιο είδος ακουστικής στο κρανίο μου, επειδή η αντήχηση μεταβάλλεται καθώς το βάρος του νερού εξισώνεται με το νόμο της πτώσεως των υγρών- εκείνες οι ραψωδίες του Λίστ με το τσιγγάνικο μάτι ή το γέλιο κερδισμένο στην καρδιά του παγετώνα, πρόσωπα κι ιστιοφόρα που προχωρούν στον όρθρο αλλάζοντας όνομα, ξεχνώντας μεσοπέλαγα τις προλήψεις: η μνήμη μετατρέπεται σε θεατρική σκηνή και οι ''παραστάσεις'' έρχονται να στήσουν το σκηνικό, να δημιουργήσουν χώρο, γιατί η κίνηση και το μετά είναι γνωστά κι αμετάθετα Και θα μιλήσω σε κάποια γλώσσα που έχει διασωθεί με λέξεις, που οι ρίζες τους βυθίζονται στη γη, γονιμοποιημένη απ' τους νεκρούς κι απ' το Μηδέν ακόμα- Έτσι κοιμάμαι ήσυχος, ξέροντας πως ένας άλλος κινδυνεύει στη θέση μου, ενώ μαζεύω τα σπασμένα κομμάτια του εφιάλτη.-

.............μαργαριτάρια Σταγόνες Βροχή Συριγμός Τώρα Ίσως τώρα Πριν να.
Κάποιος χτυπάει την πόρτα, μια πόρτα, ένας κροτεί: τακ τακ Οι νυχτοφύλακες κοιμούνται στην ενδοχώρα Ολόγυρα στην όχθη έρπει το μωβ
Ο θεατής θα παίξει και θα συμμετάσχει ταυτόχρονα αλλά κι ολάκερος ο προηγούμενος χρόνος, όλο το παρελθόν της τελετουργίας θα αντληθεί και θα υπάρξει για όσο διάστημα κρατήσει η παράσταση:
[ΣΚΗΝΙΚΟ: ........κι εκεί που καταλύθηκαν τα παγωμένα βήματα της θύμησης, Εσύ, θα μιλήσεις Άγνωστο,, Εσύ, όχι γι' αυτό που είναι η Αρχή ή το Τέλος, αλλά γι' αυτό που είναι το Ον
Προτιμούσα, λοιπόν, να περπατάω άσκοπα, ιδιαίτερα αγαπημένο στους ανθρώπους της φυλής μου, κι αλήθεια τότε βρέθηκα όσο ποτέ τόσο κοντά στη ζωή μου]
........ναι, τραγούδησέ το,, παρακάλεσαν όλοι
- Σε ποιο τόνο;
-Φα δίεση μείζονα, είπε ο.
Οι απλωμένες αρπάγες του Μπ. Ντ. άδραξαν τις μαύρες βαθιές συγχορδίες, κυκλώπειες αισθήσεις να κυκλώνουν το λόγο Κίνηση καμιά πια δεν σ' αφορά Μπορείς ν' ανηφορίσεις την πλαγιά χωρίς να βγεις απ' το σπίτι Ο Καντ δεν ταξίδευε- και ως το τέλος της ζωής του έκανε τον ίδιο περίπατο
Αλλά δεν υπήρχε περίπατος Ήταν μια πρόφαση για τα ταξίδια του νου, ώστε η σκέψη να γίνει μοναδική περιπέτεια
Και να, οι πέτρες φλέγονται, τα ύδατα ζωντανεύουν, τα βουνά μετακινούνται αργά κι αυτή η γυναίκα στο βάθος του δρόμου, τόσο λησμονημένη, που τα βήματά της ακούγονταν σε κάθε βιβλίο.-

..........στο καλό Πρίγκηπα!
Πρέπει να κέρδισε από κάπου χρήματα Ετοιμάζεται για ξεφάντωμα μέχρι να τον πιάσει πάλι εκείνος ο πόνος στην πλάτη
- Πόσα οφείλω;
[Το φιλοδώρημα][οι συγχορδίες] Ερεβώδης αντήχηση [Παύση]
Ο ήλιος σε στηρίζει δεξιά Εξ επωνύμων παραστέκεται η σελήνη Εκείνος στις κιτριές του, ζητά να κουβαλήσεις λίγο νερό Εκείνη προσφέρεται στα πόδια να πλύνει το μέρος που κάθεται Ζώντας μέσα στη χώρα του νου η συλλογιστική μετατρέπεται στον εαυτό της, για να παράγει ο,τι είναι αόρατο κι ακόμα πώς ένα λιβάδι πλημμυρισμένο νερό ενώ λιώνουν τα χιόνια γεννώντας λέξεις κι ελπίδες- μας συνοδεύει Μας συνοδεύεις, Εσύ, Πρόσωπο με τ' άγνωστα ερωτηματικά ανάμεσα απ' τα σκότη των ζωντανών, έτσι και μέσα σε κάθε πλάνη μας υπάρχει η λύπηση για τον εαυτό μας, όπως η αληθινή κατοικία μας- όσο διαρκεί το τραγούδι
Η χροιά μιας εποχής εχθρικής αποτέλεσμα της γήινης κούρασης, έφτανε από μακρινά γέρικα βουνά, καλούσε όσους δε φοβούνταν την πέτρα και τ' άστρα, είμαι χαμένο μετάλλευμα, σβώλος μουσικής- δίχτυα κάτω από πασχαλιές και σκυλιά νυσταγμένα Επρόκειτο για τον μύθο της συμμετοχής σ' ένα χώρο που δεν υπήρχαν περιθώρια αποδοχής Τα χαμηλά σύννεφα που σκέπαζαν την πόλη λειτουργούσαν συντριπτικά πάνω στην παράσταση Πρώτη φορά μεταστράφηκαν μέσα μου οι θηλειές του ανοιχτού και του κλειστού: εκεί όπου καταλύθηκαν τα παγωμένα βήματα της θύμησης και ήταν ένοχο όλο μου το παρελθόν και, βέβαια, μόνο μετά την αναχώρηση σου, μαθαίνεις, τελικά, ποιος ήσουν.-

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1]ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, Βιολί για μονόχειρα, ΚΕΔΡΟΣ 198
ΑΝΑΦ.: Τζέημς Τζόυς, ΟΔΥΣΣΕΑΣ, μτφρ. Σωκράτης Καψάσκης, ΚΕΔΡΟΣ 1990, ε' έκδοση//// περ. Η ΛΕΞΗ τ. 54/1986- κείμενα των Χριστόφορου Λιοντάκη, Αναστάση Βιστωνίτη, Oesten Sjoerstrand [μτφρ. Τάκη Βαρβιτσιώτη]//// ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ, Βιολί για μονόχειρα, ΚΕΔΡΟΣ 1984

https://www.nexusmedia.gr/wp-content/uploads/2019/07/Monica-Silva-810x539.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU