Αναστάσιμος χαιρετισμός στο εκκλησιαστικό πλήρωμα από τον Γουμενίσσης Δημήτριο

†Ο Γουμενίσσης, Γεφύρας, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος
Χριστός Ανέστη, αδελφοί μου.
Ο σταυρωμένος Χριστός, ανέστη αυτεξούσια. Όλα όσα έζησε, είναι για Κείνον και για μας!
Με την Ανάσταση, ο ενανθρωπισμένος Θεός μας έδειξε γιατί μας έφτιαξε. Και μας έδωσε το συλλογικό προνόμιο να “επικυρώσουμε” εθελούσια τις προαιώνιες επιλογές Του για μας και την ενιστορική Του δωρεά. Μια δωρεά, που εγκαινιάστηκε, παραμένει ολάνοιχτη και ενεργός, για να μην κλείσει ποτέ!

“Δέχθηκε να πεθάνει και αυτεξούσια αναστήθηκε, για να κάνει γιορτή όλη την ζωή των ανθρώπων” (πρβλ. Μ. Αθανασίου, “λόγον εις την καινήν Κυριακήν”).

Πόσο το θέλουμε εμείς να κάνουμε τέτοια γιορτή όλη μας την ζωή;

Πόσο μας αγγίζει προπαντός Εκείνος που το έζησε και το έπραξε, για χάρη μας;

Κι όμως! Οι πανανθρώπινες ταλαιπωρίες και η αδιέξοδη αποτυχία των αυτολατρικών εμμονών της κοσμικότητας (μακράν του ζώντος Θεού) δείχνουν πόσο μας χρειάζεται σήμερα αυτό το Θεανθρώπινο Δώρο! Όχι σαν θρησκειακός καταλύτης πολιτισμού (όπως φαντασιώνονται οι σχολιαστές της αγευσίας).

Αλλά ως λυτρωτική ανάσωση, ως ζωογόνος και ζωοποιός σωτηρία της ύπαρξης και οντολογίας μας, ως νόημα άφθαρτης ποιότητας, ως γεγονός ιστορικής κι αιωνικής άφθορης καταξίωσης. Εθελούσια ανθρώπινης και θεανθρώπινα ανθρώπινης.

Βέβαια, η συσσωρευμένη και πλουραλιστική κοσμική ευφυία δεν φαίνεται να διδάχτηκε από τις επαναλαμβανόμενες ιστορικές τραγωδίες: από την αθεεί πολύμορφη αποδόμηση του κόσμου, από την ιλιγγιώδη βέβηλη ιδιοτέλεια κατά της ίδιας της ανθρωπιάς, της οικολογίας, ακόμη και της κοσμολογίας! Παγιδεύεται τελικά σ᾽ έναν “ανόητο μεταφυσικά πολιτισμό”, “υπερήφανο”, “στο φίδι του πειρασμού” (πρβλ. π. Αλεξ. Σμέμαν, Ημερολόγιο, σ. 275)! Μια πανέξυπνη ανθρωπότητα εμμένει υπερήφανα στην ειδωλοποίηση του μεγα-πολιτισμού της…

Στις σύγχρονες “εκδόσεις” πολλών αποθεώσεων, αποκρινόμαστε στον κόσμο βασικά με μια δοκιμασμένη εορταστική “επιστροφή”.

Είναι η επιστροφή μας στο σωτήριο κι αιώνιο Πάσχα!

(1ον) η λατρεία του σταυρωμένου κι αναστημένου Χριστού, του αιωνίου Θεού μας.

(2ον) η εκκλησιακή μας προσμέτρηση στην θεανθρώπινη αναστάσιμη παρουσία Του·

(3ον) η “προφητική” εξαγγελία αυτής της δωρεάς στην πανανθρώπινη ολότητα.

Ποιος θα προτιμήσει να ζήσει την χριστολογική ανθρωπολογία αυτής της εορτής;

Ποιος θα γίνει εξάγγελος της αναστάσιμης πίστης και της αναστάσιμης ζωής;

Ο άγιος Παίσιος, ξεπερνώντας μια ακραία δοκιμασία πίστης στα εφηβικά χρόνια, αξιώθηκε να δεί τον Κύριο και Θεό μας μέσα σε φως. Όπως το έλεγε ο ίδιος: «Παρουσιάσθηκε ο ίδιος ο Χριστός μέσα σε άφθονο φως Φαινόταν από την μέση και πάνω. Με κοίταξε με πολλή αγάπη και μου είπε: “Εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται”. Τα λόγια αυτά ήταν γραμμένα και στο Ευαγγέλιο που κρατούσε ανοικτό στο αριστερό χέρι Του» (ιερομον. Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παισίου…).

Το Πάσχα είναι η μυστηριώδης κι όμως αισθητή μέθεξη, η εκκλησιακή μέθεξη του Αναστημένου. Σιγουριά μας για την αναστημένη παντοτινή κοινωνία μαζί Του.

Πρόγευση και εξαγγελία της πανανθρώπινης εσχατολογικής συν-ανάστασης, που Εκείνος την έχει εγκαινιασμένη και θα την συντελέσει για μας.

Ως τότε, η ιστορία του κόσμου θα συνεχίσει να “εκπολιτίζεται” (προς τα άνω ή προς τα κάτω). Όσο θα παρατείνεται η διάρκειά της (μέσα στην υπομονή του Θεού).

Όσο θα διασώζεται “προκαταβολικά”, από τους τολμηρούς της πίστης, “από τους εθελοντές της Αναστάσεως”, με την Χριστοφορία της εκκλησιακής πίστης και λατρείας.

Φωτοφόροι κι εφέτος, «ας κηρύξουμε την ανάσταση του Σωτήρα μας ή, μάλλον, ας διαλαλήσουμε την δική μας σωτηρία… Αυτός που μας παρακινεί στην άγια αυτή εορτή και το πανηγύρι είναι ο Χριστός, που προξένησε σε μας όλα τα καλά· αυτός μας έφτιαξε εξαρχής· αυτός και μας έσωσε έπειτα, που χανόμασταν» (ι. Χρυσοστόμου, εις την Ανάστασιν”).

Χριστός ανέστη, αδελφοί μου!

Με αναστάσιμη εγκαρδιότητα
Ο Μητροπολίτης