Για την αδιαφιλονίκητη περιουσία του “είναί μας”

† Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ διαμόρφωση και από κοντά η Παιδεία μας προ πολλού απο-προσδιορίζονται διεθνικά και μετα-προσδιορίζονται κυβερνητικά από βασικές οροθεσίες εξαιρετικά εκσυγχρονισμένες και προγραμματισμούς ακραίας μεταχρονολόγησης. Με βασικό κεντρικό κίνητρο την διαχείριση ανθρώπων και πραγμάτων.

Και όλοι εμείς σαν λαικό σώμα (ακόμη και οι θεσμικοί και οι διανοητές και τεχνοκράτες και οι απλούστεροι) τρέχουμε και δεν προφθαίνουμε να βρισκόμαστε (μόνο) με την Δυτικοποιημένη super-τεχνοκρατική παγκοσμιότητα. Και στην πολύτιμη ανοιχτοσύνη της, αλλ᾽ επιπλέον και στην παραμικρή νυχτόβια μεταρροή της. Δεν ξέρω πόση Μεσόγειος ακόμη μας απέμεινε και προπαντός πόση Ελλάδα, γέφυρα πολιτισμών.

Σαν αλλοτινός (συνάμα και σύγχρονος) αδημονώ πάντως να αναπνέω τον καθαρότερο αλλοτινό αέρα, αυτόν που σήμερα αποκαλούμε φυσιογνωμία των χωριών και των νησιών μας, ομορφιά της απλωμένης σε στεριές και θάλασσες λαογραφίας μας, φιλοσοφία της διαχρονίας μας, αφομοιωτισμό της εγχριστωμένης δυναμικής μας.

ΑΝΑΝΤΙΡΡΗΤΑ, οι απροσμέτρητες χρηστικές και μεταχρηστικές προοπτικές του τρέχοντος πολιτισμού συνιστούν την πιο συναρπαστική εργονομία για την πανιστορική διαχρονία. Όμως, δεν παύει ο άνθρωπος ―ακόμη και στην πιο ακραία δυναμική του σύγχρονου πολιτιστικού μεταβολισμού― να αποζητά το χαμόγελο, την αποδοχή, την κατανόηση, την εμπιστοσύνη, την λεπτότητα, την ευγένεια, την ευαισθησία και όλες τις διανθρώπινες υποδοχές του. Συνάμα δε, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, τις ανθρώπινες και συνανθρώπινες δοχές του στον αληθινό Θεό που μας έπλασε και μας ζωοποιεί και μας συντηρεί και μας έσωσε/σώζει.

Αυτό δεν σημαίνει “ετεροχρονισμό”, αλλά τέλειο συγχρονισμό με την φυσικότητα του “είναί μας”· που δίνει προτεραιότητα όχι στη δημιουργική παραγωγικότητα, αλλά στην ενυφιστάμενη δοτή δημιουργική του ικανότητα· όχι στις πραγματώσεις και στα πράγματα, αλλά στον πραγματοποιό και στην διαπραγματευτική του αλκή.

ΠΟΙΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ του σύγχρονου πρακτικισμού θα μπορούσε να απαρνηθεί αυτό που συστατικά “είμαστε”, τουλάχιστον μέσα στη φυσική χρονοχωρική μας πορεία;

Κι όμως, εθιζόμαστε να τρέχουμε (ή μας προωθούν!) ξεφρενιασμένα να γίνουμε κάτι πιο προοδευμένο, με μιάν ασυλλόγιστη α(γ)νοια για την οντολογία μας.

Σ᾽ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΕΞΙΜΟ της απρόφθαστης διεθνιστικής εποχής μας, τουλάχιστον για την λαική μας βάση και τους εχέφρονες θεσμικούς εκπροσώπους της χρειάζονται η φρόνηση σαν φρένο και η σωφροσύνη σαν μέτρο και η ανδρεία σαν αποφασιστικότητα και η δικαιοσύνη σαν κοινωνικότητα (πρώιμο σοφιολογικό δάνειο της Αγίας Γραφής και της Πατρολογίας). Και τούτο, για να μην ξεχάσουμε τουλάχιστον τον εισπνεόμενο “ανθρωπινό εαυτό μας”, προς χάριν ενός “μεταβιομηχανικού μεταβολισμένου ειδώλου μας”.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ στάδιο δοκιμασίας για τα κοινωνικά προτάγματα και τα επικοινωνιακά διαδράγματα και τα εκπαιδευτικά προγράμματα της (εκάστοτε) εξουσίας, όπως και της μορφωτικής διακοινωνικής… απουσίας.

Συνάμα, δεν παύουν να συνιστούν πρόκληση και πρόσκληση για την αποφασιστική βιωματική προβολή και την διακοινωνική διατήρηση και την εκπαιδευτική αναπροβολή των ουσιωδέστερων της ουσίας μας, για την αδιαφιλονίκητη περιουσία του “είναί μας”.

Και το “είναί” μας εναπόκειται μεν στην διαχείριση της ελευθερίας μας, αφίεται και στην κακοδιαχείριση της ελευθεριότητάς μας, φανερώνεται συνεχώς στις αναμεταπτώσεις μας, αλλά ευτυχώς που δεν αποτελεί δική μας αυτοσυστατική ουσιαρχία! (Αν συνέβαινε αυτό το τελευταίο, τότε προ πολλού δεν θα χρειάζονταν οι φιλόσοφοι ή οι πρακτικοί ή οι διαχειριστικοί ή οι αριθμομεταποιητικοί μηδενιστές της ανθρωπινότητός μας· θα τους είχαμε προλάβει εμείς οι ίδιοι στην πορεία της αυτοφθοράς). Η πατρίδα μας, δυστυχώς, πέρα από την ασυδοσία που επικρατεί, έχει να επιδείξει άθλια πρωταθλήματα συμφωνα με την έκθεση από τη «Διεθνή Διαφάνεια», που αποτελεί κόλαφο για την Ελλάδα. Η χώρα μας κατέγραψε σκορ κάτω από τη βάση στον Δείκτη Διαφάνειας, καταλαμβάνοντας την 24η θέση μεταξύ των 27 κρατών-μελών της ΕΕ. 

Στην κατάταξη η χώρα μας συγκεντρώνει τους ίδιους βαθμούς με τη Ναμίμπια και βρίσκεται κάτω από τη Μαλαισία. Η Πολωνία (54) βρίσκεται ψηλότερα από την Ελλάδα και η Ουγγαρία (42) χαμηλότερα. Όπως αναφέρει η Διεθνής Διαφάνεια Ελλάδας «οι συνέπειες από τις φερόμενες παράνομες υποκλοπές επικοινωνιών δημοσιογράφων και πολιτικών της αντιπολίτευσης από την κυβέρνηση, οι επιθέσεις στην ελευθερία του Τύπου και η μειωμένη δικαστική ανεξαρτησία συνέβαλαν στην πιο απότομη πτώση του κράτους δικαίου στην Ε.Ε». Όλα αυτά, μαζί με την υπογεννητικότητα, αποτελούν τον μεγαλύτερο κίνδυνο επιβίωσης του έθνους μας. Αντί να ενισχύσουμε την οικογένεια, καταπιανόμαστε με ποιο τρόπο θα διεμβολίσουμε τον υπεραινώβιο θεσμό της οικογένειας, δημιουργώντας νέες μορφές συμβίωσης.

Για το εν λόγω νομοσχέδιο περί «γάμου» ὁμοφυλοφίλων μίλησε ὁ εἰσηγητής κ. Α. Σκέρτσος: «Η παρέμβαση θα οδηγήσει σε ένα πιο ισχυρό έθνος και πιο συμπαγή κοινωνία καθώς θα εμπιστευτούν τους θεσμούς όσοι ωφεληθούν από τη ρύθμιση αυτή, που την εφαρμόζουν άλλες 15 ευρωπαϊκές χώρες».

Η επιμονή του κ. Πρωθυπουργού να καθιερώσει πάση θυσία τον «γάμο» μεταξύ ομοφύλων ζευγαριών εγείρει πλείστα όσα ερωτήματα που συνοψίζονται στο ερώτημα, το οποίο θέτει ο τίτλος του άρθρου αυτού “Γάμος ομοφύλων... Τι υπερασπίζεται τελικά ο κ. Μητσοτάκης;”. «Επειδή λοιπόν ο Πρωθυπουργός στην σχετική τηλεοπτική του συνέντευξη δεν αιτιολόγησε επαρκώς την σπουδαιότητα του λόγου που επιβάλλει την λήψη του σχετικού νομοθετικού μέτρου...» Την απάντηση για τον επαπειλούμενο διχασμό του λαού στους προκλητικούς σχεδιασμούς την δίδει ο ομότιμος Καθηγητής της Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης κ. Αλέξανδρος π. Κωστάρας στην εφημερίδα Εστία.

«Σε μια πρώτη προσέγγιση του θέματος θα λέγαμε ότι ο κ. Μητσοτάκης με την θεσμοθέτηση του «γάμου» των ομοφύλων θέλει να υπερασπισθεί την κατοχυρωμένη στο αρ. 4 παρ. 1 του Συντάγματος ισότητα των πολιτών ενώπιον του νόμου. Με αυτήν την λογική, όπως οι ετερόφυλοι έχουν δικαίωμα να συνά- πτουν γάμο, για να δημιουργήσουν οικογένεια, έτσι και οι ομόφυλοι έχουν, με βάση την αρχή της ισότητας, συνταγμα-τικώς προστατευόμενο δικαίωμα να συνάπτουν και αυτοί «γάμο», για να δημιουργήσουν την σύμφωνη με τις αντιλήψεις τους δική τους οικογένεια. Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι η εν λόγω επιχειρηματολογία διαστρεβλώνει την «αρχή της ισότητας», όπως την προστατεύει το Συ- νταγμα, και γίνεται έτσι παραπλανητική για όσους δεν έχουν νομική παιδεία. Και τούτο, διότι «επενδύει» την «αρχή της ισότητας» με ελκυστικά μεν, αλλά ξένα προς την αληθινή βούληση του συντακτικού νομοθέτη στοιχεία. 

Όπως ομόφωνα υποστηρίζεται από την επιστημονική θεωρία και γίνεται παγίως δεκτό από την νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας και των άλλων Ανωτάτων Δικαστηρίων της χώρας (Άρειος Πάγος και Ελεγκτικό Συνέδριο), όταν το Σύνταγμα ομιλεί στο αρ. 4 παρ. 1 αυτού περί ισότητας όλων των πολιτών ενώπιον του νόμου, εννοεί την ίση μεταχείριση από τον νόμο (και φυσικά από την Πολιτεία) όλων των πολιτών που τελούν υπό τις ίδιες συνθήκες. Τελούν όμως οι ομόφυλοι υπό τις ίδιες συνθήκες με τους ετερόφυλους, ώστε να διεκδικούν την ίση μεταχείρισή τους από τον νόμο; Θα ήταν παραλογισμός να ταυτισθεί μια συμβιωτική σχέση που διαλύει τον κοινωνικό ιστό ως θεμέλιο και ως πηγή της ζωής με εκείνον που τον συντηρεί και τον προάγει. Επομένως η τήρηση της συνταγματικής αρχής της ισότητας δεν μπορεί να αποτελέσει νομικό άλλοθι από τον κ. Μητσοτάκη για την επέκταση του παραδοσιακού θεσμού του γάμου και στα ομόφυλα ζευγάρια.

Αναζητώντας άλλη νομική βάση, για να εντοπίσουμε αυτό που υποτίθεται υπερασπίζεται ο κ. Μητσοτάκης, διερωτώμεθα μήπως αυτή η νομική βάση ευρίσκεται στις έννοιες του γάμου και της οικογένειας, τις οποίες επίσης προστατεύει το Σύνταγμα. Όπως έχω αναλύσει εκτενώς σε προηγούμενο άρθρο μου από τις στήλες της «Εστίας», μιλώντας το αρ. 21 παρ. 1 του Συντάγματος για «γάμο» και «οικογένεια», που τελούν μάλιστα υπό την προστασία του Κράτους, εννοεί ασφαλώς τους θεσμούς αυτούς στην παραδοσιακή τους μορφή. Η σκέψη αυτή στηρίζεται στην απλή γραμματική ερμηνεία της εν λόγω συνταγματικής διάταξης, που χαρακτηρίζει τον γάμο και την οικογένεια ως «θεμέλια συντήρησης και προαγωγής του Έθνους» διασυνδέοντας τα «θεμέλια» αυτά με τις έννοιες της «μητρότητας» και της «παιδικής ηλικίας».

Η διασύνδεση αυτή εις ουδέν άλλο παραπέμπει παρά μόνο στον παραδοσιακό γάμο και στην παραδοσιακή οικογένεια. Από την άποψη αυτή η επιδιωκόμενη από τον κ. Μητσοτάκη καθιέρωση του «γάμου» μεταξύ ομοφύλων ζευγαριών όχι μόνο δεν μπορεί να βρεί έρεισμα στο αρ. 21 παρ. 1 του Συντάγματος, αλλά είναι επί πλέον ευθέως αντίθετη προς αυτό. Είναι με άλλα λόγια αντισυνταγματική η σχετική επιδίωξη του Πρωθυπουργού της χώρας, ο οποίος αντί να ασχοληθεί με την εκπλήρωση του συνταγματικού του καθήκοντος αποτελεσματικής προστασίας του παραδοσιακού γάμου και της παραδοσιακής οικογένειας, ψάχνει να βρεί με ποιο τρόπο θα διεμβολίσει ασφαλέστερα τους θεσμούς αυτούς χρησιμοποιώντας ως αιχμή του «δόρατός» του τον «γάμο» των ομοφύλων!

Με βάση τις σκέψεις αυτές είναι προφανές ότι όσοι απορρίπτουν τον «γάμο» μεταξύ ομοφύλων δεν καθοδηγούνται στην συμπεριφορά τους από ένα άκριτο συντηρητισμό, όπως υποστηρίζουν οι σοδομίτες και οι υποστηρικτές τους, αλλά συμμορφώνονται προς τις υπαγορεύσεις του νομικού ορθολογισμού. Πρέπει να υπογραμμισθεί με έμφαση εδώ ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν στερούνται νομικής προστασίας στην απόλαυση της παρά φύσιν συμβίωσής τους με τους συντρόφους τους, ώστε να μπορεί να λεχθεί ότι ο κ. Μητσοτάκης διαπίστωσε κάποιο δικαιοκρατικό έλλειμμα στην μεταχείριση των ομοφύλων, γι’ αυτό υπερασπίζεται την πλήρη και χωρίς κανένα απολύτως νομικό εμπόδιο απόλαυση της ιδιοπροσωπίας τους μέσω του «γάμου» των ομοφύλων.

Οι (εν λόγω) έχουν στην διάθεσή τους το σύμφωνο συμβίωσης, υπό την νομική σκέπη του οποίου μπορούν να «στεγάσουν» πλήρως το καθεστώς της (ιδιοπροσωπείας) τους...» (Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης κ. Αλέξανδρος Κωστάρας)

Ήδη, η Πολιτεία υποβαθμίζει τον εορτασμό των Τριών Ιεραρχών, δίνοντας ευτυχώς προτεραιότητα δράσης στα σχολεία. Με πρόσχημα ίσως και την διαφυλετική και διαθρησκευτική δημογραφική πολυπολιτισμικότητα. Τουτέστι, βλέπουμε πολιτειακά βήματα επί βημάτων, επί δεκαετίες τώρα, να προετοιμάζουν τον “μετα-συγχρονισμό” της Ελλάδος με παραμερισμό της παραδοσιακής ιδιοσυστασίας μας, με πολιτισμικούς επιχειριασμούς, με αναμορφωσιακές αποδομήσεις.

Οι τρεις ανεπανάληπτες εξαγιασμένες προσωπικότητες θεολόγησαν, κοινωνιολόγησαν, αρετολόγησαν, διαμόρφωσαν τα μεταβατικά χρόνια τους (ελευθερώνοντας από την κοινωνική ειδωλολατρία και τον γνωστικισμό), διαμόρφωσαν την εποχή τους μεταποστολικά προς τον θεολογικό χριστιανισμό, παρέλαβαν και ανέπτυξαν την θεολογία των προηγούμενων αγίων Πατέρων και έγιναν οι βάσεις για την διάδοχη θεοφώτιστη θεολογία, που φανερώνει τα θεουργικά “πλαίσια” της αληθινής ανθρωπολογίας. Τι θα ήμασταν χωρίς αυτούς (και όλους) τους Πατέρες και Διδασκάλους της αληθούς θεολογίας!

Αν ζούσε σήμερα ο πρόσφατα (2023) επισήμως αγιοκαταταχθείς άγιος Γερβάσιος (1877-1964), ο νεότερος Άγιος των Πατρών, μια κυριολεκτικώς άγια και εμβληματική μορφή των Πατρών, φοβούμαι ότι θα ξανάλεγε για σύνολη “την δύστυχη πατρίδα” μας αυτό που θρηνητικά πρωτοείπε για την ιδιαίτερη πατρίδα του στην Πελοπόννησο (“Θα έλθει καιρός που μία ταμπέλα θα αναγράφει στα μέρη αυτά: εδώ κάποτε ήταν Ελλάς”).