Χρόνια, ώρες, λεπτά....

Του Φώτη Μισόπουλου

....ο καθένας είχε να πει κι ένα ανέκδοτο
ΓΚΙ ΝΤΕ ΜΟΠΑΣΑΝ [1]

α.
......ένα κεφάλι σκιερό μπορεί σκεπασμένο μ' εκείνα τα κουρέλια- τυφλωμένο στο αλάτι της θάλασσας όπως οι προτιμήσεις των σοφιστών για τις παρόδους των αποκρύφων παραμένουν αναλλοίωτες καιρό- πίστευα πως διέσχιζα το δάσος μες στον εκκωφαντικό θερμό αέρα που ήθελε να φυσάει απ' όλες τις μεριές σαν ερπετά στο απαράλλαχτο λυκόφως ή στα χνάρια του μόλις ορατού αίματος στο χώμα ενώ ταραζόταν ομοιόμορφα- μόνοι μας στη μάχη με το θηρίο τα πρώτα μεσάνυχτα Είχαν περάσει ώρες μόνο στο χρόνο, αόριστες, πώς να υπολόγιζα χωρίς ουρανό τι πράγμα υπήρχε κάτω απ' τη γη που με το βάρος των βημάτων αποχτούσε κύματα που θύμιζαν αναπνοές- πόσα λεπτά θα αναπαυόταν το δέρμα κάτω από αυτό το άγνωστο ΚΑΤΩ πόσο καιρό θα με κρατούσε έξω από τα σπλάχνα του κόσμου υπολογίζοντας, με ή δίχως αστέρια τη ζωή Δεν κοιμήθηκε καθόλου εκείνη τη νύχτα Έπεσε στο κρεβάτι χωρίς να έχει ούτε καν τη δύναμη να κλάψει έμενε ακίνητη νοιώθοντας το σώμα παγωμένο και το μυαλό σκορπισμένο Κάπου κάπου περιμάζευε κομματιασμένους συλλογισμούς και τότε τρόμαζε τι μπορούσε να συμβεί Με είχε στηρίξει τόσο καλά όσο ήμουν ακόμα ένα φάντασμα έπειτα έμπαινε στη μέση, θέλω να πω όταν είχα ωφέλεια από τις ανωμαλίες του εδάφους- στοιχείο ανισορροπίας κι αυτό, οι πατερίτσες μου- στοιχείο ευεργεσίας, επίσης- χρειαζόταν η μια να είναι κοντή κι η άλλη μακριά για να εμποδίζουν να πάω λοξά απ' την κάθετο Όχι; Δεν ξέρω Άλλωστε οι δικοί μου δρόμοι ήταν συχνά μικρά μονοπάτια του δάσους Κατά βάθος αν η κνήμη μου κατόρθωνε να μένει άεργη ή αναγκασμένη να δουλεύει- είχε σημασία; Ωστόσο ένοιωθε κανείς μια τόσο μεγάλη διαφορά πόνου απ' αυτό; Δεν νομίζω Οι λεωφόροι είναι ανιαρές όμως μας οδηγούν στις πόλεις Ο Βacon μπαγιάτεψε Ο Shakespeare είναι οι νεανικές τρέλες του Bacon Ταχυδακτυλουργοί αινιγμάτων διατρέχουν τις πολιτείες- ανατολικά του ηλίου δυτικά της σελήνης- πόσα χιλιόμετρα για την [το, τον]; ....τρεις φορές είκοσι και δέκα, κύριε- θα φτάσουμε πριν νυχτώσει;....[2]

β.
........υπάρχει μια φράση στον Γκαίτε: φυλάξου από κείνα που επιθυμείς ν' αποκτήσεις στη νεότητά σου, γιατί θα τ' αποκτήσεις στην ωριμότητά σου.
Για ποιο λόγο στέλνει έναν να ερωτοτροπήσει μαζί της εκ μέρους του; Μήπως δεν είχε καταφέρει να γίνει ιππότης και αφέντης της γλώσσσας; Η πίστη στον εαυτό έχει συντριβεί πριν την ώρα της στέκει αμήχανος να γράψει τον Ρωμαίο και την Ιουλιέττα και κάθε φορά που πατούσε με μεγαλύτερη προσοχή φαινόταν πως το έδαφος που είχε πιστέψει ότι υποχωρούσε απ' το βάρος του μετακινούνταν και μάλιστα τραβούσε το πόδι του με κίνηση απορροφητική Μετρούσε τα ενδεχόμενα: 1) τα πόδια βάραιναν και το έδαφος υποχωρούσε. 2) αισθανόταν τα πόδια του να βαραίνουν επειδή τα ρουφούσε το έδαφος. 3) είχε την εντύπωση ότι το έδαφος ρουφούσε τα πόδια επειδή βάραιναν. Τα ερωτήματα τον απασχόλησαν καιρό- χρόνια, ώρες, λεπτά Βρήκε την απάντηση στον εντεινόμενο ίλιγγο που προκαλούσε ο άνεμος Τα πόδια δεν βάραιναν Το έδαφος δε ρουφούσε τίποτε Όλα υπήρξαν παραίσθηση [3] Εκείνη περιέκλειε φόβους που ολοένα μεγάλωναν- κάθε φορά που το μεγάλο ρολόι χτυπούσε τις ώρες ένοιωθε να την περιλούζει αγωνία ανατρίχιασε ακούγοντας τη φωνή της κουκουβάγιας ψηλάφισε τα μούτρα και το σώμα της πέρασε τα χέρια στα μαλλιά και με ύφος υπνοβάτη κατέβηκε Όταν βρέθηκε στην αυλή σύρθηκε μη την δει κανένας ξενύχτης γιατί το φεγγάρι έτοιμο να σβήσει έριχνε μια φωτεινή λάμψη στα χωράφια κι η μεγαλωμένη σκιά της έπεφτε στο πλάι φεύγοντας μαζί- μα είμαι ανθρώπινος, πιστεύω, η πορεία μου προς τα μπρος επηρεαζόταν απ' αυτή την κατάσταση και από αργή και βασανιστική που ήταν πάντα, γινόταν με το συμπάθιο αληθινός γολγοθάς κι η κούραση με ανάγκαζε να σταματάω όλο και πιο συχνά, η διήγησή μου άλλωστε είναι καθαρή πριν τελειώσει το θολό φως αυτών των τεράστιων δρυμών και μολονότι δεν μπαίνω στις αβέβαιες προθέσεις μου να μιλήσω αυτές είναι και οι μοναδικές γραμμές που γράφω για τον προσωπικό μου εξαγνισμό.

γ.
........σ' ένα χωράφι με στάρι ή σίκαλη γυρισμένος ανάποδα οι προσποιήσεις δονζουανισμού που θα τον σώσουν ή ο Ρωμαίος εν μέσω κλαυσίγελων νικηφόρος στα παιχνίδια του κρεβατιού ενώ μετέπειτα διορθώνει την πρώτη του ήττα γνωρίζοντας απίθανα γυναικεία μυστικά και αόρατα όπλα- στα λόγια του κάποιο άλλο κέντρισμα της σάρκας καινούριο πάθος σκιές φωτεινότερες από την πρώτη. η αγάπη συνεχίζει να αιμορροεί παρόμοιες μοίρες βρίσκονται στον δρόμο του οι αγανακτήσεις σμίγουν σε δίνη σαν γέρικος σκύλος που γλύφει τις παλιές πληγές- Ω, εσύ που με ανακάλυψες-
αργότερα το δάσος έμοιαζε να φυτρώνει πυκνότερο και ο τρόπος του αγγίγματος αλλάζει: από χάδι σε μέτρημα, τα κλαδιά έφτιαχναν κλοιό γύρω απ' το κεφάλι μετά τους ώμους το στήθος τη μέση ως και για το βάδισμα έδειχνε να ενδιαφέρεται ΤΟ ΔΑΣΟΣ- ο αυτοματισμός της διαδικασίας τον ενοχλούσε- ποιος ή τι καθοδηγούσε τις κινήσεις αυτών των δέντρων των κλαδιών ή ποιο πράγμα ενδιαφερόταν για το καπέλο του το φάρδος της γραβάτας το μήκος του παπουτσιού-....... τα πόδια της αρνιόταν να περπατήσουν όμως λίγο μακρύτερα ξεχώρισε τ' ακίνητα νερά του βάλτου κάτω απ' τις κόκκινες αντανακλάσεις της αυγής σαν αίμα που λίμναζε και πλησίασε- μια γλυκιά δροσιά ανέβηκε από τις φτέρνες μέχρι το λαιμό κι ένας ίλιγγος να χωθεί μέσα ολόκληρη γλιτώνοντας για πάντα- Ναι, τις μέρες που ο αέρας έχει μέσα του οξυγόνο μου φαινόταν πως δεν ήθελε να κατέβει ίσαμε μένα ή αφού επιτέλους κατέβαινε δεν ήθελε να βγει πάλι έξω μπορούσα να μετρήσω πόσες φορές το άσθμα μου γινόταν κρίση ύπαρξης ή ο θόρυβος αποχτούσε μια προδοσία προπάντων τη νύχτα με τις απότομες αλλαγές στο χρώμα της, μα θα μου πείτε αυτό είναι κομμάτι της ιστορίας μου- περιμένετε, έχετε δίκιο αυτό δεν ήταν μια αδύνατη πλευρά στην κυριολεξία γιατί αν δεν ήταν έτσι πως έφτασα τότε στην τεράστια ηλικία που έφτασα- η μοίρα είναι μνησίκακη και δεν θα ήθελα να δώσω μια ψεύτικη ιδέα για την υγεία μου ΟΧΙ τ' αδύνατα σημεία μου τ' αληθινά ήταν αλλού

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] Γκι ντε Μοπασάν, Η Ρόζα και άλλα διηγήματα, μτφρ. Φρίξος Ηλιάδης, ΕΜΠΕΙΡΙΑ 2017
[2] Τζαίημς Τζόυς, ΟΔΥΣΣΕΑΣ, μτφρ. Σωκρ. Καψάσκης, Κέδρος 1992
[3] Heiner Müller, ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΥΡΙΠΙΔΗ, εισαγ.-μτφρ. Ελένη Βαροπούλου, επίμετρο Hans Thies Lehmann, ΆΓΡΑ 1997

1./ https://thetheatretimes.com/wp-content/uploads/2021/02/121_Hi-Are-You-Singe_-Photo-by-Lawrence-E.-Moten-III-1-2-1280x640.jpg

2./ https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU