Ηydrotaphia [1]

Του Φώτη Μισόπουλου

Δεν με νοιάζουν οι ρίμες. Σπάνια βρίσκει κανείς δυο όμοια δέντρα- το ένα δίπλα στο άλλο.
FERNANDO PESSOA [2]

........όπως τα δύο μισά της πλατωνικής anima σπάνια συναντώνται- τείνουν χωριστά και κατά μόνας στην ολοκλήρωση που δεν συντελείται, παραμένουν μεμονωμένες ζώσες παρθενικότητες Η ΚΑΡΔΙΆ ΠΟΥ ΘΑΝΑΤΏΘΗΚΕ Δεν θέλει να πει τίποτε ΑΠΑΝΤΉΣΤΕ ΜΟΥ στη διεύθυνση κ. Signac, για τον Αrthur Rimbaud. ΕΓΩ είναι ένας άλλος. Τόσο το χειρότερο για το ξύλο που βρέθηκε νάναι βιολί, και που καταφρονεί με αυθάδεια περιττολόγους μιλώντας για πράγματα που αγνοούν- στήριγμα σαν πτήση αποδημίας, επειδή ο άνεμος γεννιόταν κρύος γεμάτος αγκαθόσπορους
Το αληθινό μειονέκτημα είναι πως έκαμνε ανθρώπους χωρίς εγωισμό, κάτι ανάμεσα σε γάμο κι επινόηση του κενού Τ' όνειρο είχε μάτια φθινοπώρου
Κατά το σούρουπο πήγε να ζητήσει παράταση προθεσμίας. Οκτώβρης του 19..... Οι μέρες εκείνες ήταν ωραίες και ζεστές Τα κύματα του αέρα συγκρούονταν με τους ήχους, αλλοιθώριζα κι εγώ συνεπαρμένος από πράγματα που δεν είχα, μα ποθούσα, ανάλογα με τις διαφορές της αξίας τους
Ήταν γραφτό Αυτός Ή αυτή Όχι εγώ Έφυγε Κι έφυγα Με το πλοίο του ταχυδρομείου Τώρα θα φτάνω στο Χόλλυγουντ! Νύχτα Κάτι συγκεχυμένο
Οι περιστασιακοί στοχασμοί είναι υπόθεση συνηθισμένη στην εποχή μας, αλλά οι πρωτότυπες σκέψεις ανύπαρχτες, ζώντας το σήμερα δεν ευνοείται καθόλου η ανίχνευση της ιδιοφυίας- τώρα όλοι κι όλα δελεάζονται στο τυπωμένο χαρτί [όταν είναι έτσι], με τον ίδιο τρόπο. Οι καταγέλαστες μέρες μας. Δεν εναντιώνεται καείς. Stop. Εντιμότατε Δάσκαλε: Προς τον Κύριο T. de Banville, - Διανύουμε τους μήνες του Έρωτα, σε λίγο καιρό θα είμαι Παρνασσιακός, ανάμεσα στα μεγάλα Πιστεύω των Ποιητών- η Ιμογένη με περιμένει- προσδοκίες, ανοίξεις, αισθήσεις, συγνώμες. Αγαπημένε Δάσκαλε, παρακαλώ, ανασηκώστε με λίγο: Μην υπογραμμίσετε με μολύβι, ούτε πολύ σκέψη [3] Εννοείται πως δεν υπάρχουν κρυφά πάθη ή ειδύλλια
Κι οι υπόλοιποι θα γράφουν την ποίηση που δεν μπορούν να ζήσουν στο Πραγματικό, τη φλύαρη φωνή του πάθους πέρα απ' τη δίνη των λέξεων.-

2.
........για τους εκλεκτούς τα μυστήρια της ζωής αποκαλύπτονται προτού το πέπλο ωριμάσει πρόωρα Ή ο Ντόριαν Γκρέυ, βάζοντας εκείνο το βαρύ άρωμα στο μαντίλι του Είναι ολόκληρη η ύπαρξη κύκλος ή έλλειψη Ο Π. δεν έμεινε Το δωμάτιο δεν έμεινε Ο Μπ. και η αδερφή Ανεγκρέτ δεν έμειναν Ο Μπόγκαρντ και ο κλόουν Γκρόγκ Δεν έμειναν Ομαδικοί καλπασμοί όπως τύμπανα πολέμου Νοιώθω τον χειμώνα με όρους που πονούν
Ο πιο μακρύς περίπατος που κάνω- ξανάρχομαι και προχωρώ δίχως τελειωμό: ο χρόνος αν συγκριθεί ή συρρικνωθεί στο μέγεθος ενός ονείρου, δυνατού κι ασύλληπτου, είναι σαν να μην υπάρχει. Χρόνια τώρα εκπληρώνω την τελευταία μου θέληση, που θα διαρκέσει αιώνες, χιλιετίες. Stop.
Νυχτ. Τι είναι αυτό που φτερουγίζει τριγύρω; Χελιδόνι; Πιθανόν νυχτερίδα Με παίρνει για δέντρο, άρα δε βλέπει Τα πουλιά έχουν όσφρηση; Μεσ' απ' τη λύπη που σε καθηλώνει: Τα πουλιά μετεμψυχώνονται σε δέντρα, γίνονται κλαίουσες ιτιές- η ώρα του βοσκού και της περίπτυξης: βουκολικό μπαρόκ Ωστόσο μένω εδώ κολλημένος όλη τη νύχτα σαν πεταλίδα Ένα μπουκάλι, με την ιστορία του θησαυρού, που ψάχνω, πεταμένο στη θάλασσα
Υπάρχει. λοιπόν, αδιέξοδο Αποτελεί κι αυτό χάρισμα μιας κατάστασης χωρίς την επιδείνωσή της Λυπάμαι εκείνους που δεν το συμμερίζονται, όχι για όσα αποκαλύπτει, αλλά για όσα πολιορκούνται στο μυαλό του άλλου- μια ώριμη παιδικότητα, ένα τεράστιο ξωτικό σε αγώνα ποδοσφαίρου Το ίδιο.
Aγαπητέ Κύριε- Να που και πάλι σας βρίσκω Με πληρώνουν σε τεράστια ποτήρια κρασί και μπίρα, ενώ εσείς έχετε σαν αρχή σας την αντικειμενική ποίηση Στον Georges Izambard [4] Η ΚΑΡΔΙΑ ΠΟΥ ΘΑΝΑΤΏΘΗΚΕ, ΑΠΑΝΤΉΣΤΕ ΜΟΥ στη διεύθυνση.......Stop Είμαι εικονομάχος Η ουσία της ιδέας δεν ζωγραφίζεται Φυλάξου να μην κάνεις τον Κάιν φονιά Καληνύχτα ενότητα [ο ποιητής φεύγει για τη βάρδια του Ο θάνατος δεν υπήρξε ποτέ κτήμα του ανθρώπου, ύστερα ακούστηκε να λέει: ΗΜΟΥΝ ΕΝΑΣ ΜΕΣΑΖΟΝΤΑΣ ΟΜΟΡΦΙΆΣ, ΤΩΡΑ ΕΠΙΖΩ ΣΑΝ ΠΟΜΠΟΣ ΒΕΒΑΙΌΤΗΤΑΣ]

3.
.......ήταν άραγε η ψυχή σκιά μέσα στο σώμα; Ή μήπως το σώμα ήταν μες στη ψυχή, όπως πίστευε ο Giordano Bruno; Οι εμπειρίες δεν έχουν ηθική αξία, απλά έτσι βαφτίζουμε τα λάθη, κάτι γελοίο στο πάθος του ανθρώπου που σταματήσαμε ν' αγαπάμε Γυναίκες με βραχνές φωνές και άγριο γέλιο Μαζεύουν τα πάντα λίγο μετά τα μεσάνυχτα κι η παγωνιά του φεγγαριού ποτίζει τη σάρκα τους Η αθωότητα βρίσκει πάντα κατάλυμα και κλαίει τις λέξεις Είπα, είναι νωρίς, σφυρίζοντας νεανικούς σκοπούς ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΟ Κόβεται η αναπνοή των βραδινών θεατών καθώς ανεβαίνουν τις σκάλες Κατάσχεται η σκιά ως ατομική ιδιοκτησία, οι κτητικές αντωνυμίες λογοκρίνονται Άγγελοι πετάνε αμήχανα πριν την προσγείωση Ξεπούλησα Αφουγκράζομαι τις μακρινές φωνές σαν νάθελα επιβεβαίωση γι' αυτά που έλεγα Οι συζητήσεις μένουν πάντα εκεί Ύστερα από λίγο σβήνει το φως Ξυπνώ όταν όλα ξεθωριάζουν ή μια στωική κίνηση σφραγίζει τους ήρεμους τρόπος κι όλα αντέχουν περισσότερο Δικαιοσύνη
Η νυχτερίδα πετάει- ερμαφρόδιτος εραστής Εδώ Πέρα Αργότερα Με το στόμα ανοιχτό Θα ξανάρθει αύριο, μεθαύριο, το καλοκαίρι; Ο Ελπήνορας χάραξε ελαφρά με το μπαστούνι την τραχιά άμμο και της γράφει ένα μήνυμα Οι δολοφόνοι επιστρέφουν στο ίδιο μέρος Την ίδια εποχή Ακόμα κι όταν δεν γίνεται από πρόθεση- τσάι με τηγανητά ψωμάκια και βούτυρο- επιστροφές μεσ' στο στενό δρόμο, πιο στενό, στενό, πιο στενό, πιο ίδιο
Η άγρια ενδοχώρα του συνειδητού διεγείρει την αυτοκριτική σ' όσους γεννιούνται απρόσμενα νεκροί Ας ενημερωθούμε για τα αναγκαία ψεύδη, που συγκροτούν την κοινωνία- θεωρώ αυτήν την μοναχικότητα αναπόφευκτη Αγαπητέ Κύριε, ελπίζω μια μέρα- κι άλλοι πολλοί το ελπίζουν- ότι θα συνυπάρξει στην αρχή σας- εν τέλει- η υποκειμενική ποίηση- οι εξάψεις που σπρώχνουν με κατεύθυνση στη μάχη του Παρνασσού Stop Αγαπημένε Δάσκαλε, σήμερα σαν σήμερα 24 Μάη του 187τόσο διανύουμε τους μήνες του Έρωτα, ολ' αυτά τα οράματα των ποιητών που αποκαλώ ΆΝΟΙΞΗ

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] από τη σημ. 13 [βλ. Φερνάντο Πεσσόα όπως ακολουθεί στη σημ. [2]: Hydrotaphia, Urn-Burial (1658), έργο του Sir Thomas Browne (1605-1682), που έχει ως θέμα τις νεκρικές τελετουργίες διαφόρων πολιτισμών. O Browne εμπνεύστηκε το έργο μετά την ανακάλυψη μιας σειράς αρχαίων ληκύθων στο Νόρφολκ της Αγγλίας.
[2] ......από τη σημ. 58, βλ. Φερνάντο Πεσσόα, ΗΡΌΣΤΡΑΤΟΣ- Η ΑΝΑΖΉΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΊΑΣ, μτφρ. Χάρης Βλαβιανός, [επίμετρο Richard Zenith, (μτφρ. από τα πορτογαλικά: Μαρία Παπαδήμα)], ΕΞΑΝΤΑΣ 2001]
[3] Arthur Rimbaud, εισαγ.-μτφρ.: Στρατής Πασχάλης, περ. η λέξη. τ. 8/1981
[4] o.π.


1. https://www.katebackdrop.com/cdn/shop/articles/Photo_by_Javier_Penas_on_Unsplash.jpg?v=1661133182


2. https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU